Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το διήγημα "Η ετυμηγορία" είναι μια ιδανική εισαγωγή στο έργο του Κάφκα. Μας αφήνει με ένα σωρό αμφιβολίες: τελικά, ποιος είναι τρελός; Ποιος είναι το τέρας; Ο εγωιστής πατέρας που ανοίγει το ερεβώδες ξεδοντιασμένο στόμα του για να καταπιεί ό,τι πιο πολύτιμο έχει ο γιος του; (Το φίλο του, τη μνηστή του, την εργασία, τη δύναμη, την αξιοπρέπεια, τη λογική του;) Ή μήπως ο γιος, που ζει σε έναν κόσμο δικό του, εγκλωβισμένος σε αυταπάτες και αραχνιασμένα νήματα φόβων και ενοχών; Ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του απάντηση, αλλά η ετυμηγορία του ίδιου του Κάφκα φέρει κι εδώ...

Έχουμε όλοι το αίσθημα ότι διαθέτουμε δυνατότητες που πρέπει να αξιοποιήσουμε, θησαυρούς που πρέπει να αποκαλύψουμε. Θα θέλαμε πολύ να μπορούσαμε να αναπτυχθούμε όπως πρέπει και κάνουμε πολλά πράγματα με αυτό το σκοπό. Όμως αυτές οι ενέργειες μας αφήνουν συχνά μια αίσθηση ανολοκλήρωτου. Πώς μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας ένα έργο που καθρεφτίζει αυτό που είμαστε και για το οποίο θα μπορούμε να είμαστε περήφανοι; Η φιλοσοφία του Αριστοτέλη βρίσκεται στους αντίποδες των πικρών φαρμάκων που συστήνουν οι στωικοί φιλόσοφοι, που προτιμούν την ασκητική ύπαρξη. Ο Αριστοτέλης μας...

Πώς είναι η μουσική όταν δεν την ακούμε; Συνεχίζει να υπάρχει μία συμφωνία όταν δεν αναπαράγεται - και μάλιστα, με υψηλή πιστότητα- στ' αυτιά μας; Ποια η αξία μιας σονάτας που για χρόνια δεν πλησιάσαμε και που η δομή της έχει μέσα μας ξεθωριάσει; Κατά την ίδια αναλογία, το ερώτημα θα μπορούσε να έχει εφαρμογή σ' όλα τα έργα τέχνης [...]. [...] Ίσως τελικά η μουσική να ακούγεται και χωρίς ήχο -όπως και χωρίς βλέμμα μπορεί να υπάρχει η λογοτεχνία, χωρίς όραση και ο κινηματογράφος-, μόνο με αναδρομή στη βεβαιότητα ότι υφίσταται. Μια ασφαλιστική δικλίδα ονείρου και συνείδη...

[...] Ο Λιόκης είναι κάποιος σαν τον "μοναχικό οδοιπόρο" του Μάλερ, αλλά και του Χατζιδάκι. Σκύβει με προσοχή πάνω από το στίχο, είτε έμμετρο είτε πεζό, "αφήνεται" στο ρυθμό, μετουσιώνει ποιητικά το ερέθισμα, στέκεται σεμνά, σαν επιμελής μαθητής ή νεοσύλλεκτος, απέναντι στην Ιστορία και την Ποίηση, αναζητώντας, χωρίς να το γνωρίζει εκείνη την περίοδο, τα "ένδον ρήματα" του Άρη Αλεξάνδρου, παρατηρεί και συναισθάνεται, αναπολεί κι ελπίζει, καθώς περιπλανιέται σε ξένες χώρες και ξένες αγκαλιές, σε αναζήτηση του νόστιμου ήματος και έρωτος, ακολουθώντας συχνά τα ίχνη του Ν. Γ...

Η συνομιλία του Τάσου Μπίρη με τον Στέλιο Γιαμαρέλο δεν είναι ακόμα μία συζήτηση για την αρχιτεκτονική και την διδασκαλία της, από εκείνες που συνήθως παραμένουν στο επίπεδο γενικόλογων διαπιστώσεων και αφηρημένων ιδεολογικών αντιπαραθέσεων. Στη διάρκεια της, οι συνομιλητές αναζητούν διαρκώς διττά ορόσημα και υπόγεια αχαρτογράφητα ρεύματα ανάμεσα σε δύο γενιές: από το τέλος της προδικτατορικής "Άνοιξης" του ελληνικού μοντερνισμού της δεκαετίας του 1960 και τα πρώτα στάδια της εκπαιδευτικής διαδρομής του Τάσου Μπίρη ως άμισθου βοηθού του Ιωάννη Δεσποτόπουλου, έως και την...

Τα κείμενα κριτικής που περιλαμβάνονται στην έκδοση αυτή γράφτηκαν και δημοσιεύτηκαν σε έντυπα του κέντρου και της περιφέρειας από το 1993 ως το 2013. Πρόκειται για μια επιλογή 45 κειμένων, τα οποία αναφέρονται σε επιμέρους έργα αντίστοιχων μεταπολεμικών συγγραφέων, ποιητών (20), πεζογράφων (20) και κριτικών (5), όπως υποδηλώνει κι ο τίτλος άλλωστε "Ματιές ενμέρει", τίτλος που αντιδιαστέλλεται από αυτόν της έκδοσης του 2003 "Ματιές ενόλω", η οποία πραγματευόταν εκτεταμένα το συνολικό έργο οχτώ μεταπολεμικών ποιητών. Η έκταση των κειμένων δεν έχει απαραιτήτως αξιολογικό χαρα...

Η "Χριστουγεννιάτικη ιστορία" είναι ένα ποίημα για τη σχέση ενός παιδιού, που δεν είναι πια παιδί, με τον πατέρα του. Μια σχέση δύσκολη "που χτίστηκε σιγά σιγά με όλα τα υλικά και δίχως λόγια". Το ποίημα πρωτοδημοσιεύτηκε στη συλλογή "Γυάλινα Γιάννενα",1989. Τώρα εκδίδεται μόνο του, μαζί με ένα σχόλιο του ποιητή, για να συναντήσει παλαιούς και νέους αναγνώστες

Μπορώ να είμαι αλλιώς Καθώς απ' το γυρτό μπαλκόνι τ' ουρανού Κυλούσε ο ένας ήλιος μετά τον άλλον Ως την κορυφή της σηκωμένης μου μύτης Τις κορυφές του στήθους και των χειλιών, Αμέσως άσπρισε ένας πόθος σε χνούδι νεότητας. Μπορώ να είμαι απλώς η σουρικάτα σου Τεντωμένη σε χορδή από τον ουρανό δεμένη Με μάτια μύγδαλα στους ορίζοντες της γης Όλους τους ήλιους να φανατίζω στην ουρά μου. Αν σου φανεί μονότονη η υψομετρία της ερήμου Και μοναχικό το απόβραδο της σπηλιάς Απ' τις οάσεις την πιο αγαπημένη σου να βρεις Και να με τοποθετήσεις μέσα κεκλιμένη Ανατολ...

Ο 28χρονος Αλέξανδρος, ή Σάντο, επιστρέφει στην Αθήνα έπειτα από έναν χρόνο στο εξωτερικό αποφασισμένος να αυτοκτονήσει. Καθώς προσπαθεί να υλοποιήσει τις τελευταίες λεπτομέρειες του σχεδίου του, περιπλανάται στους δρόμους της πόλης παρα-παίοντας αδιάκοπα ανάμεσα στο παρελθόν και το αποπνικτικό παρόν, αναμετράται με τις προσωπικές του αδυναμίες και το σκληρό ανθρωπογενές περιβάλλον, παλεύοντας με τους ασθματικούς του μονόλογους να ορίσει τη θέση του στον κόσμο. Ο Χρήστος Αρμάντο Γκέζος, βραβευμένος με το Κρατικό Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα για το 2013, σκιαγρα...

Πράσινη γραμμή, ποταμός Έβρος, Διδυμότειχο, Τριεθνές, Αϊόβα, Κρακοβία, Σενεγάλη, Αιθιοπία. Κοντολογίς, "ανθρωποσύνορα". Η γεωγραφία σηκώνει τα χέρια ψηλά, αγριεύουν τα χόρτα, πέφτουν οι μπάρες, πέφτει και η στάθμη του νερού. Ξερόκλαδα, γυψωμένα πουκάμισα, κουρασμένα οστά. Περισσεύει το αίμα, ξεφλουδίζουν οι λέξεις, -δόντια καρφώνουν σημασίες. Πόσα "μολονότι" ν' αντέξει μια ελεγεία; Πένθη εδώδιμα και αποικιακά. Οπλισμένο σκυρόδεμα οι άλλοι, μονωτικό πανί εμείς. Κάπως έτσι γίνεται "σημαία" το δέρμα. Κάπως έτσι κάνει το σταυρό της η αντηλιά. Κάπως έτσι παίρνεις το ύφος Ι...

Στα δεκατρία διηγήματα του βιβλίου, ο Κωνσταντίνος Πουλής προσεγγίζει με υποδόρια ειρωνεία ζητήματα φλέγοντα της εποχής και άλλα λιγότερο φλέγοντα, πιάνοντας πάντα κέντρο στο τέλος κάθε ιστορίας, αγγίζοντας χαμηλόφωνα και ουσιαστικά το αβάσταχτα ελαφρύ και τραγικό της ανθρώπινης συγκυρίας. Ο συγγραφέας μας μιλάει για το σήμερα, τελικά, αλλά αυτό είναι μόνο ένα προσωπείο, αφού φροντίζει με τον παιγνιώδη τρόπο του να ξεσκονίσει από οτιδήποτε εφήμερο τον πυρήνα των ιστοριών του.

" Έρωτας, ζωή και θάνατος στην ίδια αρένα παλεύουν για το κόκκινο κρασί. κάποιοι το ονομάζουν 'θεία κοινωνία', άλλοι μέθη..." Η νέα ποιητική συλλογή της Λίλης Μιχαηλίδου διαδραματίζεται μέσα στην αρένα της σύγχρονης εποχής όπου τα πάντα είναι ρευστά, χωρίς ταξινόμηση. Η οικονομική κρίση, η φύση, ο χρόνος, ο έρωτας και ο θάνατος αναμφίβολα είναι αμείλικτοι παίκτες... Ποιός θα βγει νικητής από την αρένα;

27 ποιήματα / ισάριθμες αναφορές σε φυτά, σχόλια στην αναγκαστική συγκατοίκηση ζωντανών σε κλειστά περιβάλλοντα / φυλακές, σε σύγχρονα τερράρια. Μια αλληγορία για την βαθιά μοναξιά της ύπαρξης. ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ (...) Στο σπίτι δεχόμαστε σπάνια επισκέψεις Μια μέρα η μητέρα φώναξε τη νύχτα (ή ίσως η νύχτα φώναξε τη μητέρα) Ήρθε αχάραγα με μια λάμπα πετρελαίου που όλο έσβηνε κι ένα λιτό σεντόνι λινό ριγμένο στους ώμους Τη βάλαμε να κάτσει βγάλαμε το ακριβό σερβίτσιο έφερε ενα γύρο το δωμάτιο έφυγε χωρίς να πει ούτε λέξη Από τον καιρό εκείνο τα αν...

Τα σκίτσα του Στέφανου Ιωσήφ μπορεί να είναι "άνευ λόγου" χωρίς λόγια δηλαδή, αλλά είναι Άξια λόγου. Είναι πιο εύγλωττα από χιλιάδες λέξεις. Πιο ευφυή από τις "εξυπνάδες" της αγοράς. Πιο αιχμηρά από νυστέρι όπου χρειάζεται και σε κάθε περίπτωση χαμηλόφωνα και υπαινικτικά. γι’ αυτό δεν γελάς μαζί τους αλλά χαμογελάς (με νόημα ίσως...). Τα σκίτσα του Στέφανου Ιωσήφ χαράζουν το χαρτί, γδέρνουν το δέρμα, αιχμαλωτίζουν το βλέμμα, συχνά χαϊδεύουν, καθώς έχουν μια ποιητική αύρα, όπου μια αλατιέρα δημιουργεί ένα Γαλαξία στο στερέωμα και ένα νύχι, πετάγεται (τσακ) από τον...

"Το έργο είναι η ζωή του δημιουργού" ήταν το περίφημο ρητό του Χένρι Τζέιμς. Ο ίδιος ήταν ένας "ορκισμένος εργένης" αποφασισμένος να κρατήσει τη ζωή του μακριά από τους περιορισμούς και τις υποχρεώσεις που δημιουργούνται από τον έγγαμο βίο και να αφοσιωθεί στην τέχνη του. Είχε ανάγκη να είναι ελεύθερος, να είναι εγωιστής - "εγωιστικά δοσμένος" στην τέχνη του. Ήταν πεπεισμένος πως οι ευθύνες μιας οικογένειας θα περιόριζαν τους φυσικούς και πνευματικούς ορίζοντές του. "Για να είναι πραγματικά μεγάλο ένα έργο τέχνης", έγραψε ο Χένρι Τζέιμς σε μια από τις πρώτες του κριτικέ...

Άδηλο υλικό το ποίημα· σαν το γυαλί. Σπάζει εκεί που δεν το περιμένεις. Ο στίχος είναι μια γιορτή Το ποίημα είναι πένθος. Εμείς δεν ήμασταν στην αρπαγή, Δουλεύαμε έξω· στα ποιήματα

"...Μέσα σε τόσο λίγο χρόνο συνέβησαν τόσα πολλά... κι αυτός ακόμα κοιμόταν! Η μεγάλη ηδονή έμοιαζε να του έδωσε τη χαύνωση εκείνη που έχουν τα ξαπλωμένα κακτοειδή φυτά με τα φαρδιά σαρκώδη φύλλα πάνω σ' ένα πεζούλι από πέτρα ζεστή το καλοκαίρι. Στο σώμα του δεν υπήρχε η ασυνέχεια του χώρου, παρόλο που έμοιαζε καμωμένο από ορατούς, απειροελάχιστους κόκκους σκουρόχρωμης, ζεστής άμμου... και η σχισμή στη μασχάλη του φαινόταν σαν ξεκομμένη από το υπόλοιπο σώμα του. Κι ενώ είχε το χέρι διπλωμένο πίσω από το κεφάλι του, η σχισμή έχαινε σκιερή, υγρή, σχεδόν λαμπερή, σαν ένα μυστ...

Τη λέγαν Μίλλυ Και ζούσε μέσα σε ένα αεροπλάνο Πολλά χρόνια Μισή φλαμίνγκο μισή άνθρωπος Ροζ από την κορφή ως τα νύχια Τραγούδια δεν ήξερε άλλα Εκτός από τον αέρα Πότε από εδώ πότε από εκεί Κανέναν λένε δεν αγάπησε Εκτός από τα σύννεφα Κοιτούσε τον κόσμο από ψηλά Τι έκσταση Να νιώθεις τα χιλιόμετρα Ποτέ της δεν φοβήθηκε Τον ουρανό Κι όλο ήταν πάνω στις σκεπές Τις λίγες μέρες που στον κόσμο κατοικούσε Μικρές σταγόνες ξεχείλιζαν τις τσέπες της Και έσταζαν πάνω στα όνειρά μας Οι φτέρνες της χάιδευαν τα μαλλιά μας Τη λέγαν Μίλλυ και ίσως δεν την είδαμε ποτέ...

Επτά το απόγευμα και Ιούνης. Μοιάζει ξημέρωμα και φθινόπωρο. Τη χθεσινή νύχτα έβρεξε. Δρόσισαν τα χ(ρ)ώματα. Ο αέρας καθαρός, σχεδόν εισαγόμενος. Μυρίζει Λυών. Μυρίζει πάνω κάτω βόλτες στον Ροδανό. Οι μεγαλύτερες ομορφιές μιας πόλης αράζουν στις αποβάθρες της. Έτσι κάναμε κι εμείς. Ξαπλώναμε στα τεχνητά γρασίδια, ανάσκελα με τα χέρια ανοιχτά κι αγκαλιάζαμε. Πότε τον ουρανό, πότεο ένας τον άλλο. Όλες οι μέρες κοντά στο ποτάμι θυμίζουν Κυριακή. Όχι εκείνη τη μελαγχολική των εφηβικών σου χρόνων. Την άλλη, την καινούργια. Εκείνη που την περπατάς χέρι χέρι. Που ταΐζεις τ...

Έλα απόψε ψάρι με το στόμα ανοιχτό λέπι - σπαθί παραφορά ιριδίζουσα που τους εχθρούς μπερδεύεις Έλα! Απόψε στη ράχη της θάλασσας δίχτυ από φως απλώνει το φεγγάρι Σ' αγκίστρι ασημί με βλέμμα θολό καρφώνεται ο έρωτας και σπαρταράει.