Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ήταν το μυστικό μας. Αυτό ήταν όλο. Πολλοί άνθρωποι έχουν μυστικά, σωστά; Τα μυστικά είναι τα καύσιμα του κόσμου. Τι νόημα θα είχε ο κόσμος δίχως αυτά; Το μυστικό μας ήταν ακίνδυνο. Δεν έβλαπτε κανέναν. Το μυστικό στο οποίο αναφέρεται η Μίλισεντ Μούντι, χήρα του μεγάλου τρομπετίστα της τζαζ Τζος Μούντι, μπορεί να ήταν ακίνδυνο όσο εκείνος ζούσε, όταν όμως πεθαίνει και η αλήθεια έρχεται στο φως, το σοκ είναι μεγάλο για πολλούς ανθρώπους. Μπορούμε να το αποκαλύψουμε, ο σύζυγος της Μίλισεντ ήταν, στην πραγματικότητα, γυναίκα - κάτι που η Μίλι γνώριζε πάντα αλλά που ο θετός...

"Οι καθημερινές φρικαλεότητες της βιομηχανικής κτηνοτροφίας ανακαλούνται εδώ τόσο ζωντανά, και τα επιχειρήματα εναντίον εκείνων που ενορχηστρώνουν το συγκεκριμένο σύστημα παρουσιάζονται τόσο πειστικά, που οποιοσδήποτε, έχοντας διαβάσει το βιβλίο του Φόερ, εξακολουθήσει να καταναλώνει τα προϊόντα της βιομηχανίας, ή δεν έχει καρδιά ή δεν καταλαβαίνει από λογική ή και τα δύο". (J. M. Coetzee, συγγραφέας του βιβλίου "The Lives of Animals") Ο Τζόναθαν Σάφραν Φόερ πέρασε τα εφηβικά και τα φοιτητικά του χρόνια ταλαντευόμενος ανάμεσα στην κρεοφαγία και τη χορτοφαγία. Στο κατώφλ...

Ο τίτλος της νέας ποιητικής συλλογής της Λίλης Μιχαηλίδου, "Υπαινιγμοί", δικαιώνεται από μια φράση του Χόρχε Λουίς Μπόρχες που φιλοξενείται στην πρόταξη του βιβλίου. Ότι δηλαδή οι λέξεις υποδηλώνουν για τον αναγνώστη κάτι που σχετίζεται με τη δική του εμπειρία, και όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Μπόρχες "μπορούμε μόνο να υπαινισσόμαστε, μπορούμε να κάνουμε τον αναγνώστη να φαντάζεται. Ο αναγνώστης, αν είναι αρκετά εγρήγορος, μπορεί να ικανοποιηθεί με την απλή νύξη ενός πράγματος..." Έτσι η Λίλη Μιχαηλίδου, μας δίνει απλώς το ερέθισμα για να κάνουμε το δικό μας νοηματικό ταξί...

Το υστερόγραφο γράφεται στο τέλος της επιστολής. Είναι το κομμάτι που δεν συμπεριλαμβάνεται στο κυρίως σώμα της, αλλά θεωρείται απαραίτητο για να ολοκληρώσει το πνεύμα της. (Να είναι ίσως το κομμάτι εκείνο που ο αποστολέας θυμήθηκε την τελευταία στιγμή ή εκείνο που ο αποστολέας θέλει να προσέξουν περισσότερο.) Η Ουρανία μετά το τέλος της σχέσης της με τον Πάνο αρχίζει να γράφει γράμματα. Ο παραλήπτης έχει φύγει, αλλά εκείνη επιμένει σκαλίζοντας ένα δικό της υστερόγραφο. Είναι αργά; Πόσο αργά έρχεται στη ζωή της εκείνη η ώρα όταν καταλαβαίνει ότι τελικά το "ύστερα" δεν είνα...

Επτά το απόγευμα και Ιούνης. Μοιάζει ξημέρωμα και φθινόπωρο. Τη χθεσινή νύχτα έβρεξε. Δρόσισαν τα χ(ρ)ώματα. Ο αέρας καθαρός, σχεδόν εισαγόμενος. Μυρίζει Λυών. Μυρίζει πάνω κάτω βόλτες στον Ροδανό. Οι μεγαλύτερες ομορφιές μιας πόλης αράζουν στις αποβάθρες της. Έτσι κάναμε κι εμείς. Ξαπλώναμε στα τεχνητά γρασίδια, ανάσκελα με τα χέρια ανοιχτά κι αγκαλιάζαμε. Πότε τον ουρανό, πότεο ένας τον άλλο. Όλες οι μέρες κοντά στο ποτάμι θυμίζουν Κυριακή. Όχι εκείνη τη μελαγχολική των εφηβικών σου χρόνων. Την άλλη, την καινούργια. Εκείνη που την περπατάς χέρι χέρι. Που ταΐζεις τ...

Η EΚΛΕΙΨΗ ΕIΝΑΙ ΜIΑ ΜΟΡΦH ΣΥΖΥΓIΑΣ Υπάρχει μια έλλειψη στην έκλειψη Λίγο πριν ήμουν ολόκληρη Λίγο μετά θα αρχίσω Σ’ αυτόν ακριβώς τον τόπο του χωρίς. (Γιατί όταν απ’ το αδιέξοδο σου στέλνω την καληνύχτα μου δεν μπορείς να το δεις;) Να συγχωρήσω τον χρόνο μια ροζ ανταύγεια στο δέρμα της πλάτης σου αρκεί θυμίζεις νερά.

"Δεν είμαι "ειδικός" κυνολόγος. Είμαι ενθουσιώδης παρατηρητής της σκυλίσιας συμπεριφοράς. Ένας -ας πούμε- απρόσκλητος, προκλητικός βιογράφος της κυνικής φιλοσοφίας. Απροκατάληπτος; Ούτε κατά διάνοια..." [...] Αυτό είναι ένα βιβλίο για την κόλαση που θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς την παρουσία των ζώων. Για τον παράδεισο που θα μπορούσε να είναι αν καταφέρναμε με κάποιον τρόπο να την εκτιμήσουμε γι' αυτό που πραγματικά συνεισφέρει. Και για την Ουτοπία που στο μεταξύ αναζητούμε όλοι εμείς που αντιλαμβανόμαστε τη διάζευξη του τίτλου. Φιλόζωος ή μισάνθρωπος; Αν δεν καταφέρεις να...

Τη λέγαν Μίλλυ Και ζούσε μέσα σε ένα αεροπλάνο Πολλά χρόνια Μισή φλαμίνγκο μισή άνθρωπος Ροζ από την κορφή ως τα νύχια Τραγούδια δεν ήξερε άλλα Εκτός από τον αέρα Πότε από εδώ πότε από εκεί Κανέναν λένε δεν αγάπησε Εκτός από τα σύννεφα Κοιτούσε τον κόσμο από ψηλά Τι έκσταση Να νιώθεις τα χιλιόμετρα Ποτέ της δεν φοβήθηκε Τον ουρανό Κι όλο ήταν πάνω στις σκεπές Τις λίγες μέρες που στον κόσμο κατοικούσε Μικρές σταγόνες ξεχείλιζαν τις τσέπες της Και έσταζαν πάνω στα όνειρά μας Οι φτέρνες της χάιδευαν τα μαλλιά μας Τη λέγαν Μίλλυ και ίσως δεν την είδαμε ποτέ...

"Δεν είμαι άρρωστη. Είμαι σπασμένη. Αλλά είμαι ευτυχισμένη όσο μπορώ να ζωγραφίζω" "Σαν κορδέλα τυλιγμένη γύρω από μια βόμβα". Έτσι χαρακτήρισε ο Αντρέ Μπρετόν την τέχνη της Φρίντα Κάλο. Ο χαρακτηρισμός ωστόσο θα μπορούσε να αναφέρεται στην ίδια τη ζωγράφο με τα φανταχτερά, πολύχρωμα μεξικάνικα φορέματά της πάνω από ένα σώμα σακατεμένο, γεμάτο πόνο, αλλά και άγρια λαχτάρα για τη ζωή. Άλλοι την χαρακτήρισαν "Αγία της γυναικείας τέχνης". Άλλοι γνωρίζουν κυρίως τη θυελλώδη ερωτική της ζωή, το πάθος της για τον έρωτα της ζωής της, τον Μεξικανό ζωγράφο Ντιέγο Ριβέρα, τον οποί...

ΠΑΝΤΑ ΠΑΝΤΟΥ Η Αλήθεια! Τόσα φωνήεντα μαζί, φωνάζουν. Φωνάζει Πνίγηκε η Θάλασσα όταν κατάπιε το ψέμα σου

Μέσα απ' την ιδιωτική του ιστορία, την εμπειρία και την ευαισθησία ενατένισης του κόσμου, το ποιητικό υποκείμενο προσπαθεί, μ' ένα πυκνό μάγμα εκροής, να καταγράψει λάμψεις ζωής αλλά και την απώλεια στις πιθανές εκφάνσεις της ώστε η καταγραφή να αποκτήσει ευρύτερες διαστάσεις. Είναι πολεμικό άθλημα ο θάνατος της λήθης και η ποίηση, σε αυτή τη βιογραφία της φθοράς, προσπαθεί - με άλματα και συνδηλώσεις, με εφόδους και υποχωρήσεις - να αναζητήσει σ' ένα στιγμιαίο «τώρα» - που εμπεριέχει παρελθόν και μέλλον και συναλλάσσεται και με τα δύο - τη ρίζα της μοίρας εκεί που η ψυχή δ...

Η παρούσα συλλογή περιλαμβάνει 70 Χαϊκού και ένα Κικό. Πέτρες και σκόνη. Πέφτουν τα παλιά σπίτια. Πίσω τους κήποι.

H Άλις Μάνεγκαν εγκατέλειψε τις Ηνωμένες Πολιτείες ελπίζοντας να σβήσει το παρελθόν και τις ρίζες της, να ξεφύγει από την αγάπη του πατέρα της. Έκτοτε προσπαθεί απεγνωσμένα να ενταχθεί σε μια ξένη χώρα, να νιώσει ότι ανήκει σε έναν τόπο, να γίνει αποδεκτή. Δουλεύοντας ως διερμηνέας και μεταφράστρια στην Κίνα, η Άλις καλείται να βοηθήσει έναν Αμερικανό αρχαιολόγο να βρει τον Άνθρωπο του Πεκίνου, ένα προϊστορικό είδος ανθρώπου που είχε ανακαλυφθεί στην Κίνα, τα απολιθώματα του οποίου χάθηκαν κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η αναζήτηση αυτή θα τους οδηγήσει σε ένα ταξίδι στις πι...

[...] Η ποίηση του Σωτήρη Παστάκα είναι βιωματική, ελλειπτική, νοτισμένη από μνήμες προσωπικές, αλλά και συλλογικές, λειτουργεί ως μια καταγραφή της αστικής ζωής και των αδιεξόδων της, αλλά και ως απολογισμός των όσων έχουμε ζήσει και μη. (Περ. Δίφωνο, Καλοκαίρι 2007) Αυτό το κάτι που βλέπω στα μάτια σου τώρα που με κοιτάς κατάματα μ' ενοχλεί ακόμη περισσότερο: όσο θα 'χω δυο μάτια για σένα δεν θα 'μαι χαμένο κορμί αλλά καμένο χαρτί.

Ολοκαύτωμα στο Δίο Δε λέω πολύτιμα κι ανεκτίμητα τα εκθέματα στο Δίο όμως εγώ χωρίς κανένα δισταγμό όλα τα χαλαλίζω για κείνο το λαχταριστό μελαχρινό κορίτσι που μισοβυθισμένο στο λινό του φόρεμα λάμπει σαν τύψη στη γωνιά φρουρώντας το ανήλεο σκότος Τα "Χαμηλά ποτάμια" περιλαμβάνουν 30+1 ποιήματα, που πηγάζουν από το σώμα και την ενδοχώρα του σώματος, τις σκέψεις και τις φαντασιώσεις, τις μνήμες και τα χρόνια που πέρασαν. Πρόσωπα λατρεμένα, ζώντα και τεθνεώτα, απόμακρα πρόσωπα, απλώς ποθούμενα, κι άλλα κοντύτερα, άσημα κι άφωνα, όνειρα που ερείπωσε ο καιρό...

[...] Η Αρετή Γκανίδου επιτυγχάνει τη συμμετοχή του αναγνώστη στο κατανυχτικό κλίμα των ποιημάτων της, παράγοντας τη γνήσια συγκίνηση του γοητευτικού και κατασταλλαγμένου ύφους. Ώριμες σπείρες ενδοσκόπησης κι εξομολόγησης ξετυλίγονται λυρικά μες στις μικρές πρόζες της ποιήτριας αλλά και στα στιχουργήματά της, γεννώντας συναισθήματα, ανασύροντας γνώριμες εικόνες, μεταδίδοντας δονήσεις ευαισθησίας. Δημήτρης Μουζάκης