Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κορυτσά, 18 Νοεμβρίου 1936 [...]. Ήταν ωραίος καιρός. Κρίμα να μην μπορεί να μοιραστεί κανείς με κάποιον τα ωραία πράγματα. Αλλά με ποιον; Περίεργη μοίρα, μόλις κρατηθώ από έναν άνθρωπο, βουλιάζει είτε εκείνος είτε εγώ. Δεν έχω μήτε κανέναν να πω ένα αστείο. Συνέλαβα δυο τρεις φορές τον εαυτό μου να γελά μοναχός του, έτσι ξαφνικά. Αν τούτο εξακολουθήσει, πάει το κύρος μου.[...] Όλες οι επιστολές φωτίζουν αποκαλυπτικά την προσωπικότητα του ποιητή, καθώς απευθυνόμενος στην κατά δύο χρόνια μικρότερή αδελφή του, της γράφει για όλα, σημαντικά και ασήμαντα, εντελώς αυθόρμη...

"Μα πόσο χρόνο θέλετε πια, Κυβερνήτη;" "Θέλω τον χρόνο που χρειάζονται πάντα οι Έλληνες για να διαφωνήσουν και να απορρίψουν και να μην εφαρμόσουν τίποτα απ' όσα τους ζητούνται. Και μετά να το ξανασκεφτούν και να το δουν διαφορετικά και σιγά σιγά να το αποδεχθούν. Και στο τέλος να το επαινέσουν. Χρειάζεται πολύς χρόνος γι' αυτό". "Έτσι που το λέτε, ναι, υποθέτω..." "Και χρειάζεται και κάποιος να πεθάνει. Για να μπορούν να λένε, μετά, ότι αυτός ο κάποιος ήταν ο πιο καλός". Για πρώτη φορά το βλέμμα του Γερμανού είναι λιγότερο επιφυλακτικό: "Τι εννοείτε;" "Χρειάζεται κάπο...

ποτέ πια εμείς, με τόσο λίγο στόμα για τ' ανθρώπινα ποτέ πια εμείς, με τσέπες χρόνου αδειανές ποτέ πια εμείς, ο ενικός γλιστράει σε παλιοπάπουτσα κι όχι που λείπεις μα που μου έκρυψες ζωή

Μικρά κείμενα του Γιάννη Ευσταθιάδη, από τον περιοδικό Τύπο, για ποικίλα θέματα, με έμφαση στα μαζικά μέσα. Άρθρα, χρονογραφήματα, σχόλια, αφορισμοί. Κείμενα με μικρό βίο, μια και αναφέρονται σε θέματα περασμένης επικαιρότητας, τα οποία, όμως, δεν έχουν χάσει την αποτελεσματικότητά τους, αφού οι αιτίες που τα προκάλεσαν-φευ!- παραμένουν.

Ο ΤΖΙΟΡΤΖΙΟ ΝΤΕ ΚΙΡΙΚΟ ΣΤΟ ΒΟΛΟ Γύριζε στην πόλη σκεφτικός μετά από τόσα χρόνια άγνωστος στους κλειστούς αρχαίους δρόμους χορτασμένος εξορίες ξενητιές και δόξα Ρώτησε για το σπίτι του έψαξε απελπισμένα το κλειδί στο σπασμένο βυθό της γλάστρας άλλωστε κι οι φίλοι του έχουν σχεδόν χαθεί Μπήκε αργά στο καφενείο ζήτησε αψέντι και πικρό καφέ βούτηξε τα μυστικά πινέλα του στα σκοτεινά χρώματα που καίγαν το κεφάλι Κι εκεί κατά το σούρουπο στις βραδινές ερειπωμένες ράγες χαμένων τρένων αποχωρισμού τον άγγιξε ανάλαφρα η ταραχή μιας ανυποψίαστης αγάπης

Αν είχα γεννηθεί μεγάλη θα έβγαινα από το μαιευτήριο θα ναύλωνα ένα ταξί να με έκανε ένα γύρω στην πόλη. Θα μπλέκαμε στην κίνηση θα έβλεπα τον κόσμο να περνάει βιαστικά το φανάρι τους άστεγους τις τράπεζες τ' αυτοκίνητα και τα σχολεία τα νοσοκομεία και τα μαγαζιά. Αν είχα γεννηθεί μεγάλη ο οδηγός θα μου είχε διηγηθεί μια ιστορία μ' ένα κλειδί ένα φορτίο κι έναν χαφιέ. Αν είχα γεννηθεί μεγάλη θα έμπαινα σε ένα μπαρ και θα 'πινα με τους θαμώνες. Αν είχα γεννηθεί μεγάλη δεν θα φοβόμουν να γυρίσω σπίτι ό,τι ώρα μου κάπνιζε. Στην πόρτα δεν θα περίμενε...

[...] Όσο διαβάζεις την ποίηση του Μοσχοβάκου τόσο ανακαλύπτεις τους κρυφούς χυμούς που τροφοδοτούσαν τόσα χρόνια το ποιητικό του ιδίωμα. Μιά ποίηση χαμηλών τόνων με καλυμμένες εξάρσεις, έντιμη, λιτή, συνεπής στο αίσθημά του, όχι στριφνή και συνήθως υπαινικτική. Παρότι ανήκει στη λεγόμενη γενιά του ΄70, όχι μόνο ηλικιακά, λίγο ακούμπησε -εύλογα δάνεια άλλωστε - στη νεωτερικότητα που κυριάρχησε στους ποιητές της γενιάς .Διαμορφώνει ένα δικό του τρόπο γραφής που δεν στηρίζεται στην εκζήτηση αλλά στην απλότητα, την καθαρότητα και στη βαθύτητα των σκέψεων που επεξεργάζεται π...

Ο προβληματισμός κυριαρχεί στα ποιήματα της συλλογής, αφού αυτά κινούνται διαρκώς μεταξύ κυριολεξίας και αμφισημίας. Η διπλή ιδιότητα του ποιητικού λόγου ως λυτρωτική και ταυτόχρονα βασανιστική διαδικασία διατρέχει τη συλλογή, επενδύοντας άλλοτε την τραγική συνειδητοποίηση της θέσης του υποκειμένου και άλλοτε την ειρωνική, αυτοειρωνική και σαρκαστική ανατροπή της επιχειρούμενης εξομολόγησης. Συγκροτούνται έτσι ποιήματα βίαια και επιθετικά και ταυτόχρονα αυτοσαρκαστικά και εύθραυστα, ποιήματα που ισορροπούν επιδέξια ανάμεσα στην απόγνωση και την ειρωνεία, την αποδοχή μιας σχ...

Οι συγγραφείς και τα έργα που σχολιάζονται σε αυτό το βιβλίο υπό τον τίτλο "Χωρικά ύδατα" με έχουν απασχολήσει κατ' επανάληψη και στο παρελθόν· συγκροτούν, θα έλεγα, ένα μεγάλο μέρος από το λογοτεχνικό εικονοστάσι μου. Τα μελετήματα γράφτηκαν κατά την προηγούμενη κρίσιμη για τη χώρα μας δεκαετία με αφορμή επετείους ή αφιερώματα περιοδικών και δηλώνουν τον σταθερό προσανατολισμό μου προς τα συγκεκριμένα πρόσωπα και κείμενα. Εκτός των άλλων, έχω την εντύπωση πως, παρά τις διαφορετικές εποχές που έζησαν και τις ανόμοιες συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιούργησαν, οι ποιητές, ο...

Κρατούσες το κοριτσάκι από το χέρι Κι εμένα από το άλλο χέρι Κι εγώ κρατούσα τα δέντρα τη λίμνη τα ζώα Όλον εκείνον τον Χειμώνα

Πολύτροπος και μοντέρνος στις φόρμες και τις τεχνικές του ο Μιχάλης Γκανάς, ιδρύει μια ποιητική του χώρου και του χρόνου, η οποία, χωρίς να αγνοεί τις παθογένειες του άστεως και του σύγχρονου τρόπου ζωής, αναδεύει μνήμες της μικρής πατρίδας, αξιοποιεί τα διδάγματα της έμμετρης παράδοσης και φτάνει σε μια εκφραστική ένταση, που έχει κάτι από την αγριάδα της Μουργκάνας και τη σκοτεινιά του τόπου του. Το ευτυχές συνταίριασμα θεμάτων και τρόπων είναι νομίζω ο λόγος που εξηγεί την αναγνωστική του απήχηση και τον αναδεικνύει σε μια από τις πιο διακριτές και διακεκριμένες φωνές το...

Στο νέο του βιβλίο του David Sedaris, "Καλυψώ", oι αναγνώστες παρακολουθούν τη ζωή του μέσα από το δικής του έμπνευσης είδος του "αυτοβιογραφικού διηγήματος" και ξέρουν ότι πάντα θα γελάσουν πολύ με τη λοξή ματιά του στις ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές, αλλά και θα σταθούν άφωνοι, πολύ συχνά, μπροστά στο βάθος που κρύβει το χιούμορ του. Στο "Καλυψώ" πρωταγωνιστεί και πάλι η οικογένειά του. Όσο όμως ο Sedaris, τα αδέλφια και ο πατέρας του, μεγαλώνουν και στο φάντασμα της μητέρας του προστίθεται και αυτό της αδελφής του, που αυτοκτόνησε, ο συγγραφέας κερδίζει ένα πολύ δύ...

Πρόκειται για μικρές ιστορίες, αφηγήματα στιγμών, εποχών, διαδρομών με "ήρωες" που οι περισσότεροι υπήρξαν παρόντες στην πραγματική ζωή. Σ' αυτές τις μικρές φόρμες αφήγησης σημασία έχει η γωνία "διαφυγής" μέσα από το επίπεδο του ρεαλισμού και τις μαγικές διαστάσεις του Χρόνου. Δεν γνωρίζω πώς ακριβώς γίνεται αυτό, αλλά στις περισσότερες ιστορίες ήμουν εκεί ακόμα κι αν δεν υπήρχα. Ο αλγόριθμος της Λογοτεχνίας γίνεται αλγόριθμος ζωής αν ο δημιουργός, ο συγγραφέας, ο ποιητής, ο συνθέτης, μπορεί ν' ανοίξει μια μικρή χαραμάδα φωτός στη στυγνή και φαιά πραγματικότητα....

Τρυφερή είναι η μνήμη που ξεφυτρώνει στα ερείπια του μυαλού. Μίσχος λεπτότατος που κινδυνεύει διαρκώς μα ξεδιπλώνει φυλλαράκια προς ένα φως που μόνο αυτή γνωρίζει και θρέφεται μυστικά κι όλο θεριεύει ώσπου καλύπτονται τα πάντα από ένα πράσινο τρεμάμενο που λάμπει και χαϊδεύει τον άνεμο κι αυτός το υμνεί με ρυθμικές αναπνοές και πότε πότε ένα τραγούδι σιγανό για δυο φωνές, πες το παράπονο ή κι εμβατήριο πένθιμο για όσα δεν έγιναν ποτέ.

ΤΑ 'ΑΝ' ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ - ΣΕ ΔΥΟ ΤΑΝΚΑ (Στους εραστές της ταινίας "Αυτοκρατορία των αισθήσεων" του Ναγκίσα Οσίμα) Αν ο Έρωτας είναι "μικρός θάνατος" αθανασία πώς του 'ρθε να ζητάει έξω από τον χρόνο; ----- Αν ο Έρωτας είναι σαν τον πόλεμο ο απρόβλεπτος θα κερδίζει πάντοτε μέχρι να ξεψυχήσει.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ Τελικά ο Θάνατος έχει πολλά ποδάρια. Αιώνιος πεζοπόρος και δρομέας μεγάλων αποστάσεων. Μα κι η Ζωή καραδοκεί. Έμπειρη κυνηγός Τον τουφεκάει στους δρόμους. Υ Γ . Βέβαια μπορεί και να 'ναι η Ζωή μικρό θηλαστικό που κρύβεται στις φτέρες. Κι ο Θάνατος εκείνο το πικρό χορτάρι που βάνει στην πίτα η γιαγιά μου.

Η EΚΛΕΙΨΗ ΕIΝΑΙ ΜIΑ ΜΟΡΦH ΣΥΖΥΓIΑΣ Υπάρχει μια έλλειψη στην έκλειψη Λίγο πριν ήμουν ολόκληρη Λίγο μετά θα αρχίσω Σ’ αυτόν ακριβώς τον τόπο του χωρίς. (Γιατί όταν απ’ το αδιέξοδο σου στέλνω την καληνύχτα μου δεν μπορείς να το δεις;) Να συγχωρήσω τον χρόνο μια ροζ ανταύγεια στο δέρμα της πλάτης σου αρκεί θυμίζεις νερά.