Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αν "η ζωή του δημιουργού είναι η τέχνη του" και αν "η τέχνη γεννάει ζωή", τότε ποιος είναι ο ρόλος του έρωτα, και γιατί τόσοι και τόσοι δημιουργοί υποτάχθηκαν σ' αυτόν με πάθος; Το θέμα εξετάζεται από τον Henry James με ειρωνική αλλά βαθιά ανθρώπινη ματιά, καθώς ο έρωτας, η δημιουργικότητα, η χαρά της ζωής, η αφοσίωση και η έμπνευση συγκρούονται και επαναπροσδιορίζονται, προβάλλοντας τη βαθιά εξάρτηση της τέχνης της ζωής από την ίδια την τέχνη, αφήνοντας να εννοηθεί πως μπορεί ενίοτε η απόλαυση να καταστέλλει τη δημιουργία, αλλά εξίσου συχνά η παραγωγή ενός έργου μπορεί να...

Μετά το θάνατο του Ασπρογένη, δεξιοτέχνη στο ταρ, (μουσικό όργανο, πρόδρομος της κιθάρας), ο πρωτότοκος γιος του Χοσεΐν κληρονομεί το ταρ του πατέρα του. Όμως, παρόλο που τα ταρ πάντα "παραδίνονται" στους αρπισμούς των πρωτότοκων κληρονόμων, το συγκεκριμένο όργανο αντιστέκεται στις προσπάθειες του Χοσεΐν· κάτω από τα δάχτυλά του δεν μοιάζει τίποτε παραπάνω από ένα στεγνό, άκαμπτο ξύλο, χωρίς σφρίγος - ήχοι ξεροί ενός οργάνου που πενθεί. Έτσι, μαζί με τον μικρότερο αδελφό του Νουρ, ο Χοσεΐν ξεκινά ένα ταξίδι για το Αρνταμπίλ, όπου ο καλύτερος οργανοποιός της χώρας θα μπορέσ...

ΧΗΜΕΙΑ Πόσο λίθιο παραπάνω χρειάζεται, ανθρακικό ή θειικό ή ό,τι να 'ναι, 300mg, 600mg, 1g, 1kg; Να σου το δώσω να γλιτώσεις απ' την παραπανίσια λάμψη, απ' την παραπανίσια σκόνη. Να μπορέσεις να το δεις, αυτό το καθαρό, το πράσινο του γρασιδιού το ανέφελο, άντε και με τις δυο σου πασχαλίτσες. Λιβάδι μου. Η Νίνα Γιαννοπούλου συλλέγει για μας με σιγουριά, σκύβει στην αθωότητα και εστιάζει στις μικρές λεπτομέρειες με μικρές κοφτερές ματιές. [...] Μετρημένοι στίχοι, τάξη στο χάος, περιγραφή -περίγραμμα- σε πάθη και ταξίδια, εικόνες και καταστάσεις. Μια σταλιά αν...

Mια οικογένεια, τρεις γενιές, η ιστορία ενός ολόκληρου λαού. Στην παραμεθόριο περιοχή της Ηπείρου, στα Γιάννινα, το 1950, ο Ζαφείρης είναι παιδί. Και αφηγείται. Τη ζωή του, τις δυνατότητές του, τις χαρές, τις λύπες του, τις απογοητεύσεις του, που διαμορφώνονται σε συνάρτηση με τα βιώματα των προηγούμενων γενιών. Την απελευθέρωση από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, την μικρασιατική καταστροφή, τις ληστοσυμμορίες της δεκαετίας του '30, την κατοχή και τον εμφύλιο, γεγονότα που συγκλόνισαν συθέμελα την κοινωνία, ανύψωσαν κάποιους, καταβαράθρωσαν άλλους, αλλά δεν άφησαν κανέ...

"Τότε ήταν που μπήκα. Δεν ξέρω ποιος μου άνοιξε. Κάποιος απ' όλους πρέπει να βρήκε το κουράγιο, ή απλά ν' απόρησε τόσο που έφτασε ως την εξώπορτα γυρεύοντας πίσω της απαντήσεις. Πρώτος πέρασε ο καπνός. Μπόλικος, ξαφνικά απελευθερωμένος απ' το καινούριο άνοιγμα που του προσφέρθηκε, από τη φύση του διαχυτικός και επεκτατικός όσο κανένας, απλώθηκε στο χολ. Ανεπίσημα καλεσμένος, με κάποια καθυστέρηση, ακολούθησα. Όλοι φάνηκαν να με περιμένουν άτυπα, - με πόση ανακούφιση αιφνιδιάστηκαν! Τόσο φαίνεται υπολόγιζαν την άφιξή μου ώστε με παθιασμένη αφέλεια βιάστηκαν να μου δώσουν...

ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΩΝ ΔΙΔΥΜΩΝ Του Γ.Χ. Ζωή είναι η κατάφαση στην άγνοια, ποιητή. Δεν έχουμε πολύ καιρό και για άλλες απαντήσεις. Ο χρόνος όλος είναι η απόσταση από το ένα κομμάτι μου στο άλλο Κι ενώ όλα θα συμβαίνουν, περιμετρικά των ματιών, Εγώ ακόμη θα ψάχνω την πιο κατάλληλη λέξη. Η ιστορία της όρασης γράφεται από τους άλλους, ποιητή. Και μέχρι, βέβαια, τα μάτια να δουν τον εαυτό τους Δεν θά 'χουμε ποτέ στ' αλήθεια γνωριστεί. Με κάποια προσποιητή αμηχανία,...

Μπορώ να είμαι αλλιώς Καθώς απ' το γυρτό μπαλκόνι τ' ουρανού Κυλούσε ο ένας ήλιος μετά τον άλλον Ως την κορυφή της σηκωμένης μου μύτης Τις κορυφές του στήθους και των χειλιών, Αμέσως άσπρισε ένας πόθος σε χνούδι νεότητας. Μπορώ να είμαι απλώς η σουρικάτα σου Τεντωμένη σε χορδή από τον ουρανό δεμένη Με μάτια μύγδαλα στους ορίζοντες της γης Όλους τους ήλιους να φανατίζω στην ουρά μου. Αν σου φανεί μονότονη η υψομετρία της ερήμου Και μοναχικό το απόβραδο της σπηλιάς Απ' τις οάσεις την πιο αγαπημένη σου να βρεις Και να με τοποθετήσεις μέσα κεκλιμένη Ανατολ...

Έχουμε όλοι το αίσθημα ότι διαθέτουμε δυνατότητες που πρέπει να αξιοποιήσουμε, θησαυρούς που πρέπει να αποκαλύψουμε. Θα θέλαμε πολύ να μπορούσαμε να αναπτυχθούμε όπως πρέπει και κάνουμε πολλά πράγματα με αυτό το σκοπό. Όμως αυτές οι ενέργειες μας αφήνουν συχνά μια αίσθηση ανολοκλήρωτου. Πώς μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας ένα έργο που καθρεφτίζει αυτό που είμαστε και για το οποίο θα μπορούμε να είμαστε περήφανοι; Η φιλοσοφία του Αριστοτέλη βρίσκεται στους αντίποδες των πικρών φαρμάκων που συστήνουν οι στωικοί φιλόσοφοι, που προτιμούν την ασκητική ύπαρξη. Ο Αριστοτέλης μας...

Τι κοινό μπορεί να έχουν ο άγιος Ιωσήφ και ο Οβελίξ, η πόρνη του Μεσαίωνα και ο διαιτητής του μπέηζμπωλ, οι καρμηλίτες και οι λουόμενοι της Μπελ Επόκ, οι γελωτοποιοί της Αναγέννησης και οι κατάδικοι στα κόμικς, όσοι κοιμούνται με πιτζάμες και οι Αβράκωτοι της Γαλλικής Επανάστασης; Φορούν όλοι ριγέ, δείγμα της τοποθέτησής τους στα όρια της κοινωνικής ευταξίας ή και έξω από αυτήν. Το ριγέ, δομή νόθα, αποτέλεσε στη Δύση για καιρό σημείο αποκλεισμού και υπέρβασης. Ο Μεσαίωνας θεωρούσε τα ριγέ υφάσματα διαβολικά ενώ στη νεότερη κοινωνία παρέμειναν ως ενδυματολογικό γνώρισμα των...

''ΤΟ ΣΚΑΚΙ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ'': Τα μαύρα τούτα τα τετράγωνα κι εκείνα εκεί τα άσπρα παιχνίδι στήσανε τρελό με τ' ουρανού τούς δαίμονες τον τρόμο και τα άστρα Και εμείς οι λυσσασμένοι πέφτουμε πάνω στο σκάκι τ' ουρανού σαν μεθυσμένοι

Βουβά τριγύρω κάθονται τα λόγια μας και μας κοιτάζουν σαστισμένα [...] Μοιάζοντας με αφορισμούς, τα μικρά δίστιχα, τρίστιχα και τετράστιχα της Ευγενίας Λουπάκη, αποκτούν υπόσταση, πυκνότητα, αιχμηρότητα και καρφώνονται ξαφνικά μέσα στο μυαλό και το σώμα. Εφ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 27/6/2010

"Πάγια ενδιαφερόμενος για το κυπριακό θέατρο, συνάντησα σε εκεί επίσκεψή μου και στην "Πειραματική Σκηνή" του ΘΟΚ, το πρώτο σημαντικό έργο του διακεκριμένου ποιητή και ακαδημαϊκού δασκάλου, του Μιχάλη Πιερή. Το "Σπίτι" είναι η αλληγορική εμμονή ενός παρελθοντιστή συγγραφέα να παραμείνει στο σχεδόν ερειπωμένο πατρογονικό του, σε πείσμα της ασφυκτικής πολιορκίας παροχών ενός γενναιόδωρου εκπροσώπου της "αξιοποίησης", κι ακόμα ενάντια στο βιταλιστικό πόθο της ίδιας της συζύγου του. Ο Πιερής οργανώνει έτσι τις Θερμοπύλες της μνήμης, την αξιοπρέπεια της άρνησης, την αντίστασ...

"Χωρίς διαβατήριο, θα ήταν πιο σωστός τίτλος. Χωρίς χαρτιά και όνομα. Χωρίς υπόσταση. Κανένας δεν είναι άπατρις. Κανένας. Ούτε καν αυτός δεν ήταν, όσο κι αν ήθελε να το πιστεύει για τον εαυτό του. Σε κυνηγάει η πατρίδα, σε κυνηγάει κι η φάτσα σου δίπλα στα οπωροκηπευτικά". Ο Χάρης, μεσήλικας συγγραφέας, καταφέρνει να αποδράσει στο Παρίσι λίγο πριν από την Κρίση. Πίσω του, η Ελλάδα παρα-δίδεται στις φλόγες του φασισμού. Μετά το Όχι στο δημοψήφισμα του 2011, το πραξικόπημα των Πέντε Ημερών και την ανάληψη της εξουσίας από τον Ένα, η Αθήνα μοιάζει με ζούγκλα, ενώ η ύπαιθρο...

Δύο γυναίκες, δύο φίλοι, δύο φόνοι και μια αυτοκτονία στο κατώφλι της ελληνικής χρεοκοπίας, το καλοκαίρι του 2009. Ο Κώστας Ρωμανός είναι αποτυχημένος επαγγελματικά, μοιάζει σχεδόν ακίνητος. Δίνει την αίσθηση ενός κυνικού ατόμου, που δεν παρασύρεται. Αλλά τελικά μπλέκει χωρίς να το θέλει σε μια ιστορία διαπλοκής, έρωτα και μαύρου χρήματος. Δίπλα του κινούνται δύο γυναίκες. Η Όλγα, η γραμματέας του, και η Τζένη, η μοιραία γυναίκα της ιστορίας, μέλος της συμμορίας. Οι ερωτικές σχέσεις του τριγώνου, επικαλύπτονται από την κίνηση του χρήματος και του εγκλήματος. Ποιος κρύβεται...

Πώς είναι η μουσική όταν δεν την ακούμε; Συνεχίζει να υπάρχει μία συμφωνία όταν δεν αναπαράγεται - και μάλιστα, με υψηλή πιστότητα- στ' αυτιά μας; Ποια η αξία μιας σονάτας που για χρόνια δεν πλησιάσαμε και που η δομή της έχει μέσα μας ξεθωριάσει; Κατά την ίδια αναλογία, το ερώτημα θα μπορούσε να έχει εφαρμογή σ' όλα τα έργα τέχνης [...]. [...] Ίσως τελικά η μουσική να ακούγεται και χωρίς ήχο -όπως και χωρίς βλέμμα μπορεί να υπάρχει η λογοτεχνία, χωρίς όραση και ο κινηματογράφος-, μόνο με αναδρομή στη βεβαιότητα ότι υφίσταται. Μια ασφαλιστική δικλίδα ονείρου και συνείδη...

Το χωράφι λατρεύει να μιλάει στο τηλέφωνο, την οικειό-τητα που υπάρχει σ' αυτό, να είσαι με κάποιον χωρίς να είσαι με κάποιον, ο ήχος ενός άλλου μέσα στο σαλόνι σου, την ξαφνική εγγύτητα, που μπορείς να τη διακόψεις όποτε θελήσεις, όπως κλείνεις την τηλεόραση. Μπορεί να μιλάει για ώρες, μέχρι να πυρώσει το αυτί του, να γίνει σκούρο κόκκινο και να χτυπάει σαν ταμπούρλο. -------------------------------------------------------------------------- Έχει φάση, σκέφτεται το χωράφι και εννοεί κάτι σαν παράξενο, ότι η επανάληψη εμπεριέχει μέσα της μια κάποια απόλαυση, το...

Η Παυλίνα Νάσιουτζικ γράφει για την ιστορία του πατέρα της, που συγκλόνισε το πανελλήνιο. [...] Θα χρειαστώ όλο μου το θάρρος για να βουτήξω σ' αυτήν τη σκοτεινή σπηλιά των αναμνήσεων και να σας διηγηθώ την ιστορία όχι αντικειμενικά -αυτό είναι αδύνατον- αλλά όπως εγώ την έζησα. Θα ξαναθυμηθώ εκείνη τη μέρα που ξεκίνησαν όλα, γιατί ήταν η μέρα που ο Γιώργος μου είπε ότι ήταν ερωτευμένος μαζί μου. Επίσης ήταν η μέρα που έκλεινα τα 18. Και φυσικά η μέρα που έμαθα ότι ο πατέρας μου κατηγορείται για φόνο. Είκοσι πέντε χρόνια μετά την πολύκροτη υπόθεση Νάσιουτζικ, που συ...

Άνθρωποι που βασανίζονται εξίσου από τη μοναξιά και από τη συντροφικότητα, άνθρωποι που στέκονται αμήχανοι και αμφίθυμοι μπροστά στη ζωή όπως αυτή συντίθεται από τα αδιέξοδα των ερωτικών σχέσεων και της οικογένειας, την ανεπάρκεια του ατόμου και της κοινωνίας, τις παγίδες της μνήμης και το αναπότρεπτο του θανάτου, άνθρωποι που βιώνουν την ύπαρξη πότε με απόγνωση και πότε με απάθεια, πότε με εμπεδωμένη θλίψη και πότε με χιούμορ.

Δομημένο σε 64 έμμετρες ομοιοκατάληκτες στροφές, ερωτικό και βαθιά υπαρξιακό, το βιβλίο συνομιλεί ευθέως με τη γενιά του ποιητή, αλλά και με τις προηγούμενες, μέσω μιας κατά μέτωπο οριακής αφήγησης. Πες μου αλήθεια μιαν αλήθεια που να καίει δεν με τρομάζει η φωτιά, πώς να σ' το πω; Δεν είναι στόμα αυτό που άκουσες να κλαίει δεν είναι πνεύμα ή ψυχή. Πες μου τι φταίει η ύπαρξή μου να θυμίζει τον καρπό της αμαρτίας; Δι' ευχών ημών τα χρέη. Δεν ξεπληρώνεις κάποιο χρέος με το τάμα να τάζεις έμαθες χωρίς να εξοφλείς κρυφά ο χρόνος ακονίζει μία λάμα ό,τι μας ένωσε ν...