Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η μουσική τριλογία του Γιάννη Ευσταθιάδη συγκεντρωμένη σε έναν τόμο. Η μνήμη, η ζωή, η μουσική αλλά και οι υπόλοιπες τέχνες, ακολουθούν απρόβλεπτες διαδρομές και σχεδιάζουν έναν πολιτιστικό χάρτη που ξεπερνά κατά πολύ τα όρια του προσωπικού. Αν, κατά βέβηλη παραφθορά ενός πασίγνωστου αφορισμού, μουσική είναι όσα ακούγονται, τα δοκίμια αυτά επιχειρούν να καταγράψουν τις ακροαστικές εμπειρίες από τη μουσική και να λειτουργήσουν σαν αποκωδικοποιητές μουσικών εντυπώσεων, όπως αυτές άναρχα συγκροτούν μέσα μας το δικό τους ηθικό corpus.

Μικρή τη σταματήσανε απ' το σχολείο και δεν παρηγορήθηκε ποτέ. Στις εκκλησίες άναβε τα χερουβείμ κι ερχόταν έπειτα να μου τα τραγουδήσει. Της χάριζα μικρά χτενάκια και τα καρφίτσωνε στους ώμους της φτερά. Τις νύχτες περπατούσε στο ταβάνι κι έσταζε δάκρυα το σπίτι μας. Μου μάθαινε ανάγνωση και άλλους πόνους, μου σταύρωνε στο μαξιλάρι προσευχές. Ύστερα ήρθε κίτρινος καιρός και την εσκίασε. Πάνω στον λόφο ένα μεσημέρι την παραδώσαμε στα σύννεφα.

Δομημένο σε 64 έμμετρες ομοιοκατάληκτες στροφές, ερωτικό και βαθιά υπαρξιακό, το βιβλίο συνομιλεί ευθέως με τη γενιά του ποιητή, αλλά και με τις προηγούμενες, μέσω μιας κατά μέτωπο οριακής αφήγησης. Πες μου αλήθεια μιαν αλήθεια που να καίει δεν με τρομάζει η φωτιά, πώς να σ' το πω; Δεν είναι στόμα αυτό που άκουσες να κλαίει δεν είναι πνεύμα ή ψυχή. Πες μου τι φταίει η ύπαρξή μου να θυμίζει τον καρπό της αμαρτίας; Δι' ευχών ημών τα χρέη. Δεν ξεπληρώνεις κάποιο χρέος με το τάμα να τάζεις έμαθες χωρίς να εξοφλείς κρυφά ο χρόνος ακονίζει μία λάμα ό,τι μας ένωσε ν...

Στον εβραϊκό μυστικισμό η λέξη "Ibbur" σημαίνει εγκυμοσύνη και αναφέρεται στην προσωρινή μετοικεσία μιας άλλης πρόσθετης ψυχής στο σώμα ενός ζωντανού ανθρώπου, ώστε να επιτελεστεί ένα έργο. Αισθάνθηκα ότι οι ψυχές των Εβραίων της Κρήτης που χάθηκαν άδικα στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής του νησιού με στοίχειωσαν. Έτσι, ως ένα είδος χρέους σ' αυτές, προσπάθησα να συγκεντρώσω σε μορφή μαρτυρίας-χρονικού αφηγήσεις, έγγραφα και φωτογραφίες ώστε ο αναγνώστης που δεν είναι εξοικειωμένος με την ιστορία του νησιού να αντιληφθεί την αδιάλειπτη παρουσία τους από το 1900, μια πα...

Το γυναικείο βλέμμα στις ιστορίες των ανδρών. Η Λίλη Μιχαηλίδου υπογράφει 17 διηγήματα με το βλέμμα στραμμένο σε άντρες αρχετυπικούς ή απλώς τυπικούς, από το παρελθόν ή το παρόν, δεμένους με τη μνήμη, εξερευνώντας τις ιστορίες, βιωμένες ή όχι, με μια ματιά φρέσκια, που βυθίζεται μέσα στον κόσμο.

Αυτό που συνέβη μου έκλεψε κάτι. Με έσπρωξε εκτός χρόνου, με καθήλωσε στη στιγμή. Άρα στη δόνηση. Δόνηση είναι συνεχής παρουσία. Όταν συμβαίνει το γεγονός ο χρόνος σταματά. Κι έτσι είναι σαν να κουρντίζεσαι ξανά. Όχι από την αρχή αλλά ξανά. Αυτό το ίδιο το γεγονός είναι ένα κομμάτι πάγου που λιώνει ήδη. Θα το περιέχεις ανεξιχνίαστα.

Ένα μυθιστόρημα-ντοκουμέντο γύρω από την πολυτάραχη ζωή της γυμνάστριας φαινόμενο Νάντια Κομανέτσι και τις πολιτικοκοινωνικές προεκτάσεις της εποχής της. Από το πρώτο και παντοτινό απόλυτο δεκάρι στους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ (1976), έως και την μυστηριώδη αυτομόληση της στις Η.Π.Α. (1989). Η νεράιδα, το αγοροκόριτσο με το σώμα "λάστιχο", το αίνιγμα ενός κοριτσιού που της απαγόρευσαν να μεγαλώσει. Το απάνθρωπο καθεστώς Τσαουσέσκου και η νέα γυναικεία ταυτότητα που προσπάθησε να επιβάλει. Της άσπιλης, άφθαρτης εργάτριας και ισόβιας πρωταθλήτριας. Η κόλαση μιας ιδεοληψίας,...

Ήταν ο Κέυνς Κεϋνσιανός; Ποιος ακριβώς ήταν ο οικονομολόγος με τις ελλιπείς σπουδές, αυτός ο γεμάτος αντιφάσεις άνθρωπος, και πώς κατάφερε να επηρεάσει τόσο βαθιά με τη σκέψη του τη διαμόρφωση των δυτικών κοινωνιών του 20ού αιώνα; Η σύντομη και περιεκτική βιογραφία του Κέυνς από τον Ράινχαρντ Μπλόμερτ αποκαλύπτει τον άνθρωπο πίσω από τη θεωρία, και συγχρόνως μας βοηθά να κατανοήσουμε τη σκέψη και τις πολιτικές του.

Ο "Ξανακερδισμένος Παράδεισος" αναφέρεται στον πειρασμό του Ιησού από τον Σατανά στην Έρημο, και σφύζει από επιβλητικές περιγραφές τοπίων άγριας ερημιάς και διαλόγους μεταξύ τους, με τέτοια ζωντάνια και πειστικά εκατέρωθεν επιχειρήματα έτσι που ο αναγνώστης αποζημιώνεται πολλαπλώς, και η όποια έλλειψη δράσης σε αυτό το ωραίο ποιητικό έργο περνάει απαρατήρητη.

ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΔΑΝΑΟΥΣ Να τους φοβάσαι Τους ανθρώπους πυροτεχνήματα Γι' αυτούς μιλώ με την ουράνια λάμψη Το νιώθεις πως κατέχουν τη γλώσσα των αγγέλων Να τους φοβάσαι Σου υπαγορεύουν πάντοτε τις λέξεις σου πριν μπουν στο ποίημα Σαν να τις ελευθέρωσαν από τη φυλακή τους Να τους φοβάσαι Κρατάνε όσο μια αστραπή Και ποιος σε σώζει απ' το σκοτάδι που θα έρθει. Να τους φοβάσαι τους Δαναούς κι ας φέρνουν έρωτες.

"Ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία η ζωή δεν άλλαξε τόσο δραστικά όσο τον 20ό αιώνα". Με αφορμή αυτή τη φράση ο Κωνσταντίνος Πουλής άρχισε να καταγράφει συζητήσεις με τον πατέρα του, εκπρόσωπο αυτής της γενιάς που βίωσε όσο καμία άλλη το τεράστιο εύρος των αλλαγών του περασμένου αιώνα, από τα γουρνοτσάρουχα και την μπομπότα ως το έξυπνο κινητό. Σχολιάζει αυτές τις αναμνήσεις με σύντομα δοκίμια για την ιστορία της καθημερινής ζωής, από τη σκοπιά του υλικού πολιτισμού και της επικοινωνίας. Το βιβλίο αυτό μιλάει για το φαγητό, το ντύσιμο, το παιδικό παιχνίδι, τον χορό, τη λαϊκή ια...

ΑΣΤΕΡΙ Από τα αστέρια στον ουρανό σου τραβάει την προσοχή αυτό που πέφτει Ολόκληρο σύμπαν και δεν το χωρούσε άλλο ίσως και να μην το χρειαζότανε: το άφησε να πέσει Να το θυμάσαι αυτό όταν το σύμπαν σου δεν θα σε χωρά άλλο και μάλλον δεν θα του είσαι απαραίτητος: θα σε αφήσει να πέσεις και θα σε δουν να πέφτεις ακόμη και αυτοί που προηγουμένως τους ήσουν αδιάφορος Η πτώση κεντρίζει το ενδιαφέρον

ΜΗΠΩΣ ΕΙΣΑΙ Η ΦΛΟΓΑ; Μην κρύβεσαι ανάμεσα στις γκρίζες πυρωμένες πέτρες. Μη ρίχνεις στάχτες στα μαλλιά σου ζεστές. Μη φοράς μαύρα γυαλιά μέρα νύχτα. Κι έλα να με βοηθήσεις να πω μια προσευχή. Κρατάω το κερί άψυχο και σε περιμένω. Δεν ανάβει με ηλεκτρισμό. Εσένα κι αυτό περιμένει. Και σε ψάχνει από τότε που ήταν φτερούγισμα μελισσών. Έλα, άγγιξέ το και πες μου στ' αλήθεια. Μήπως είσαι η φλόγα; Η δική μου φλόγα;

Το δέκατο τέταρτο βιβλίο ποίησης της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου σηματοδοτεί μια κατάληξη πολύχρονων αναζητήσεων της ποιήτριας για μια δομή σύντομη, πυκνή, με καθαρό θέμα και πνευματική αντιστοίχιση της ζωής του ποιήματος προς αυτή της ζωής μιας ημέρας. Έτσι περιλαμβάνονται εδώ πενήντα ποιήματα γραμμένα όλα σε ακριβώς είκοσι τέσσερις στίχους (με τη σκόπιμη εξαίρεση ενός μόνο ποιήματος). Κοιτάζουν όλα προς την πόλη, τα παιδιά και τον θάνατο. Και η διάρκειά τους μοιάζει να υπαινίσσεται την αναπότρεπτη εκπνοή κάθε χρόνου, φυσικού ή καλλιτεχνικού, στο όριό του: Τη σιωπή.

Ένα πρωί βρήκα τα υπολείμματα των ημερών σου, είδα τις πατημασιές σου στην ερπετώδη γη, άκουσα πάλι την αναπνοή σου: στα ρημαγμένα τοπία, στη μακάβρια αταξία, σε είδα να γίνεσαι ένας άνθρωπος ασυνήθιστα συνηθισμένος. Ήθελα να σου φωνάξω πως όταν σε βρήκα ήσουν ήδη χαμένος, όμως, δεν σου είπα τίποτα· έμεινα να σε κοιτάζω με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο. Έπειτα, πέρασε το καλοκαίρι και ήρθε ένας μακρύς και βαρύς χειμώνας: οι σκιές σκούραιναν και οι άνεμοι βρυχώνταν -αστραφτερές βροχές χτυπούσαν τις γέφυρες. Πήρα τον δρόμο για την Καλιφόρνια: οδηγώντας σκεφτόμουν πως η τα...

[...] Στα περισσότερα ποιήματα της Νάγιας Κυριαζοπούλου η ομορφιά επιχειρηματολογεί, εντασσόμενη στο γενικότερο κλίμα που διαμορφώνουν ή, αν θέλετε, ένα σκηνικό πρόσφορο για μιαν εξομολογητικής υφής επιχειρηματολογία των αισθημάτων, όπως αυτά περιβάλλουν πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις που κινούνται και δημιουργούνται στο επίκεντρο των δοσοληψιών της κάθε μέρας. Μιλάω για επιχειρηματολογία των αισθημάτων και των συναισθημάτων γιατί, στην προκειμένη περίπτωση, αν προσέξει κανείς περισσότερο, θα διαπιστώσει ότι στο βάθος των επιχειρημάτων του ποιητικού υποκειμένου υφέρπει...

Είναι ήσυχα στον εσπερινό ίσκιο άκου το φύλλωμα πώς μελετά τον άνεμο συνετό μετά τις θύελλες σοφό στην ύστερη γνώση της εξορίας του τόπου και των ψυχών έμεινε μόνο η θάλασσα οι ευχές των ναυτικών στους φάρους αστράφτουν πέρα οι σμέρνες προσεγγίζοντας αναποδογυρισμένες βάρκες μεσοπέλαγα δεν υπάρχουν ονόματα στις μαρμαρένιες πλάκες τα πνεύματα περιπλανώνται σε καιρό πένθους μέχρι την ύπαρξη ή την καύση έμεινε μόνο η θάλασσα να θυμίζει τις αντιρρήσεις των γλάρων να φουσκώνει το ένστικτο της εναντίωσης γυμνό απ' το κηλίδωμα της ακούσιας σκέψης είναι ήσυχα είπαν...

ΜΑΤΑΙΗ ΑΝΑΜΟΝΗ Ενώ σε περιμένω μέρες, μήνες, χρόνια, μη σου πω και αιώνες, Εσύ, ενώ ξεκινάς να με βρεις δεν φτάνεις ποτέ σε μένα. Κρύφτηκα κι εγώ σ' ένα στίχο κάτω από την επικείμενη βροχή και περίμενα να δω που χάνεσαι. Φτάνεις κάθε σούρουπο στο σκοτεινό τοπίο της έμπνευσης κι αντί να μπεις και να μου παραδοθείς αμαρτωλή κι αθώα πρόστυχη ο εγωισμός σου σε γυρίζει πίσω! Εμένα με παίρνει ο ύπνος και ξημερώνομαι σταθμάρχης τρένων λίγο έξω από το Λιανοκλάδι ή στο σκοτεινό Κίελο χειμώνα καιρό -μένει πάντα αδιευκρίνιστο- στη σκοτεινή φύση των ονείρων μου!