Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αν τραυματίσεις το όνειρο βγάζει αίμα; Ποιες μυρωδιές έχουν κλείσει μέσα τους οι μνήμες; Όταν οι ήχοι δεν ταξιδεύουν πού κοιμούνται; Τι χρώματα κρύβει ένα πεθαμένο ποτάμι στα χέρια του καλοκαιριού; Και πώς η μυρωδιά και μόνο της βροχής στον αέρα το ανασταίνει ξανά μες στο φθινόπωρο; Και γιατί όταν πεθαίνει ο άνθρωπος δεν ξαναζωντανεύει όπως το ποτάμι; Τι τρώει η σελήνη όταν πεινά τα μεσάνυχτα; Ακούγονται απόηχοι μυστικών φωνών μέσα στον ύπνο σου; Μπορούν οι λέξεις να κρατήσουν τη γεύση σου μετά το θάνατό σου;

Με ένα προσωπικό στυλ που μαρτυράει επιρροές τόσο από Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, Καρούζο όσο και από Ρίλκε, Τσβετάγεβα αλλά και Μπέκετ, το "Στον κήπο με τις σαλαμάνδρες" μιλάει για τον έρωτα, τον θάνατο, το χρόνο, τις γυναίκες, την ίδια την ποίηση, με μια γλώσσα αφαιρετική, συχνά σκληρή, σαν μόνιμη απορία πως μπορεί "...κάτι να παραμένει σιωπηλό στα όρια του σκισίματός του".

[...] "Σε ποιον έμοιασα τελικά;" ρωτάω τον πατέρα μου. "Στη μαμά σίγουρα όχι, αλλά ούτε και σ' εσένα νομίζω". "Οχ πια όλες αυτές οι ιστορίες με τις ομοιότητες..." "Καθώς μεγαλώνει κανείς αποκτούν σημασία. Οι άνθρωποι θέλουν να βρουν ποιοι είναι, γι' αυτό. Την ταυτότητά τους". "Γιατί όλοι έχουν υπερβολικά πολύ ελεύθερο χρόνο, γι' αυτό. Αν δούλευαν δεν θα είχαν καιρό γι' αυτές τις ανοησίες". "Όλοι δουλεύουμε, μπαμπά. Απλώς υπάρχουν στιγμές που έχουμε ανάγκη να πιαστούμε από κάτι σίγουρο. Και τίποτα δεν είναι πιο σίγουρο από τη φύση. Τη φύση μας". Τα μάτια...

Από το 1979 η εφημερίδα "Le Monde" δημοσίευε κάθε εβδομάδα μια συζήτηση με προσωπικότητες από τον χώρο του πολιτισμού. Ο επιμελητής του παρόντος τόμου Christian Delacampagne, με σπουδές φιλοσοφίας και ο ίδιος, γνωστός συγγραφέας και αρθρογράφος της "Le Monde", συγκέντρωσε συνεντεύξεις γνωστών φιλοσόφων -πολλοί από τους οποίους δεν βρίσκονται πλέον εν ζωή- για να τους ρωτήσει για ζητήματα που παραμένουν επίκαιρα: για τη μελαγχολική αδυναμία μας να προσδώσουμε νόημα στον βίο μας, για τη βία ως συστατικό στοιχείο του ανθρώπινου πολιτισμού, για την πίστη, την αέναη διερώτηση...

Κάθε πρωί την ίδια ώρα ο ήλιος και το μικρό αγόρι συναντούσαν τη θάλασσα. Έριχναν ο ένας στον άλλον μια ματιά και ξεκινούσαν μεθοδικά τη δουλειά τους. Ο ήλιος να υψώνεται τ' αγόρι να συλλέγει. Αδιάκοπα κι οι δυο τους. Μέχρι ο ήλιος να μεσουρανήσει μέχρι ο μικρός να γεμίσει τον γυάλινο δίσκο του. Με αχιβάδες. Αποκλειστικά κίτρινες. Όσο περισσότερες σωρεύονταν -θραύσματα ηλιαχτίδων- τόσο περισσότερα παιδιά τραβούσαν γύρω τους. Σιωπηλά θαύμαζαν εκείνα, κι απορούσαν. Γιατί τις μαζεύει, πώς τις εντοπίζει, πώς τον λένε, τι τις κάνει, γιατί δεν τους μιλά; Σκυμμ...

Ποιήματα, σημειώσεις και σπαράγματα συνθέτουν την υποβλητικά σκοτεινή γλώσσα του Συμεών Βάλα. Ενός σχεδιάσματος που υποκρίνεται το ποίημα στην ολότητά του ή ενός ποιήματος που επικαλείται τον λόγο στην αποσπασματική εκφορά του. Άλλωστε, το ποίημα είναι πάντα η φωνή του ποιήματος και η φωνή του Συμεών Βάλα είναι ο ίδιος ο Συμεών Βάλας. Άρνηση ή πίστη, η φωνή του εν λόγω ποιήματος φέρνει τα βήματα του αναγνώστη μπροστά στο άγνωστο πρόσωπο ενός νέου άντρα. Και τότε, ανεβαίνει μέσα του -σαν δράμα- το παρακάτω ερώτημα: Ποιος είναι, τελικά, ο Συμεών Βάλας; [Αδύτου μηνός. Νύ...

Η ποίηση ως αντανάκλαση σκέψεων, προθέσεων, επιθυμιών, βιωμάτων, εικόνων. Με φύση διττή, μισή εκείνου που αντανακλάται, μισή της επιφάνειας όπου επάνω της καθρεφτίζεται το γνώριμο. Μισή γραφή, μισή ηχώ. Σύννεφα στο νερό, η πιο αναγνωρίσιμη αντανάκλαση, ιδεόγραμμα, σχεδόν, ταξιδιών. Τρίτη ποιητική συλλογή της Νεκταρίας Μενδρινού.

η συνέχειά μου (το αγόρι ονειρεύεται το δάσος) η λάμψη ο χτύπος ό,τι διυλίζεται στη νύχτα : πουλιά χώμα από πουλιά : βάρος το αγόρι ανεβαίνει στους ώμους μου κάνει ένα σάλτο μακριά μακριά / δέντρα. μετέωρα

ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ ΚΟΡΥΦΕΣ βάθη άσε σήμερα σήμερα έλα να πάμε αλλού έχουμε χρόνο κι ανάμνηση και γλυκιά λησμονιά θέλω μόνο να πάμε λίγο παρέα να πάμε κι ας μην τραβά συνομιλία καμιά πια τόσα χρόνια τώρα ξέρω ασφαλώς έχεις δίκιο αφού είμαστε σαν γράμματα παλιά γιατί να τα ξαναδιαβάζεις λόγια στα λόγια και πώς να τα ξεδιαλύνεις τόσες σκιές πάνε ακολουθώντας άλλες σκιές δε σταματάει κανείς πουθενά κι ας ρωτάνε τι λέει εδώ τι λέει εκεί και τι θέλει να πει σκοντάφτουμε όμως στο τι να κάνεις τι γίνεται στην αναστάτωση της απρόσκλητης χειραψίας στο τσάκισμα της φωνής που ολοέ...

Η καινούργια ποιητική συλλογή της Χρύσας Κοντογεωργοπούλου συνδέει το Λόγο με τη Μουσική και την Εικόνα. Πίνακες ζωγραφικής δύο μεγάλων ελλήνων δημιουργών ("Βάζο με άσπρα λουλούδια" - σχόλιο σ' έναν πίνακα του Χρίστου Καρά, "Ανθισμένο ποδήλατο" εμπνευσμένο από το "Ποδήλατο με Τριανταφυλλιά" του Γ. Κόττη), αλλά και λεκτικοί πίνακες ή κινηματογραφικά πλάνα ("Το Απέναντι Δέντρο" - Ταινία μικρού μήκους σε τρία πλάνα) ή ποιήματα που "χορεύουν" σ΄ ένα χορό θανάτου ("Οι μαύρες τουλίπες της Ερατώς" - Χορόδραμα σε τέσσερις πράξεις), προεκτείνουν τα ποιήματα πέρα από τα σύνορα μιας...

Σε μια εποχή κυριαρχίας του πλανητικού εξωτισμού, κάποιος επιμένει να ταξιδεύει εντός των περιορισμένων ορίων της Ευρώπης. Ποιος είναι ο επίμονος και αμετανόητος ταξιδιώτης της ευρωπαϊκής χερσονήσου; Μήπως είναι ένας καθημερινός ταξιδιώτης της δουλειάς; Μήπως είναι ένα πουλί; Μήπως είναι μόνο η σκέψη που πετά από μέρος σε μέρος; Και ποιο είναι το μέσον του, το αεροπλάνο, το τρένο, το πλοίο, ο κέρσορας; Το ποιητικό αφήγημα του Ζήση Κοτιώνη παίρνει τον τίτλο "Trans Europe Express" από το ομώνυμο, καταργημένο πια, δίκτυο σιδηροδρομικών δρομολογίων στην Κεντρική Ευρώπη κατ...

ΑΣΤΕΡΙ Από τα αστέρια στον ουρανό σου τραβάει την προσοχή αυτό που πέφτει Ολόκληρο σύμπαν και δεν το χωρούσε άλλο ίσως και να μην το χρειαζότανε: το άφησε να πέσει Να το θυμάσαι αυτό όταν το σύμπαν σου δεν θα σε χωρά άλλο και μάλλον δεν θα του είσαι απαραίτητος: θα σε αφήσει να πέσεις και θα σε δουν να πέφτεις ακόμη και αυτοί που προηγουμένως τους ήσουν αδιάφορος Η πτώση κεντρίζει το ενδιαφέρον

ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ Κάθε μέρα η Φάτου ξεκινά το φιλόδοξο ταξίδι: από την πατρίδα της (τη Λιβερία) φτάνει στα σύνορα με τη Σιέρα Λεόνε, δεύτερη πατρίδα της, γιατί εκεί ζει η οικογένειά της Όταν η μια πλευρά ανοίγει τα σύνορα η άλλη, όχι σπάνια, τα κρατά κλειστά Όμως η Φάτου δεν πτοείται - στο δρόμο της επιστροφής εφοδιάζεται με καθαρό νερό "Τα νερά του μετανάστη" μιλούν για τη ζωή σε κίνηση - η Φάτου διασχίζει τη Λιβερία αναζητώντας την οικογένειά της, ο στρατιώτης Ματίας ανακαλεί τη μακρινή αγαπημένη του, η Πραμπάτι γλυτώνει από το φονικό σεισμ...

Καθώς σκύβω δίπλα στη φωτιά μες στο καπνισμένο δωμάτιο τα ρούχα των περαστικών που φαντάζομαι μυρίζουν κρεμμύδι και βρεγμένο ξύλο Είναι μια τρύπα που μέσα της ακινητοποιείται η σκόνη και ξεχνιέμαι στον ουράνιο θόλο Σαλεύει η μούχλα του τοίχου Μόνο ο χειμώνας ταιριάζει σ' αυτόν τον τόπο και συντονίζομαι με το αντικείμενό μου Φυλάω στα μάτια μου τον παλμό του Νομίζω ότι βυθίζομαι και ότι δεν υπάρχω.

Ό,τι σου ζήτησα παιδί, Θεέ, δεν το 'κανες. Τότε φοβόμουν ότι έφταιγα. Τώρα ξέρω: δεν μπορείς. Ανοίγω το βήμα μου τις Κυριακές όταν περνάω μπροστά από τους τρούλους σου, να μη με δεις που το ψωμάκι το επιούσιο το βρίσκω σε άλλο φούρνο.

Βρες ένα ψέμα απ' το μικρό του δάχτυλο να κρατηθείς καθώς βυζαίνεις άδειο κι ο πόνος σε βουβαίνει Περνά ένα γαλάζιο πότε-πότε μ' ένα χάδι στη στροφή ας λιγοστεύει η ζωή καταργώντας τα κτητικά κι άλλες του νου νυχτωδίες Σ' αυτό το λίγο βυθίζεται η ελπίδα κι απ' αυτό αναδύεται να σε γελάσει πάλι [...] Διακρίνουμε στη γραφή του Πάνου Κυπαρίσση τα στοιχεία μιας ποιητικής που συνδέεται με την εντοπιότητα και την καταγωγή, που πραγματεύεται το θέμα ενός ενδότερου νόστου και τον ανάγει, με τις δημοτικές υπομνήσεις αλλά και την απερίφραστη λιτότητα του ελεύθερου...

Η ανεξάρτητη και χαρισματική Μαρία, διαχειρίστρια σε μια φαινομενικά συνηθισμένη πολυκατοικία, πεθαίνει ξαφνικά σε αυτοκινητιστικό, αφήνοντας πίσω της ένα εξάχρονο κοριτσάκι και ένα γράμμα στο οποίο αποκαλύπτει ότι ο πραγματικός πατέρας της κόρης της δεν είναι αστροναύτης, όπως της είχε πει. Η Μάντορλα είναι ο καρπός μιας ερωτικής βραδιάς στο πρώην πλυσταριό της πολυκατοικίας. Ποιος είναι λοιπόν ο πατέρας; Όλοι οι άνδρες της πολυκατοικίας θεωρούνται ύποπτοι και ένας τους υποχρεωτικά πρέπει να ομολογήσει. Μετά από πολύωρη συζήτηση και με τη συναίνεση των οικογενειών του...