Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τέσσερα αδέλφια και ο περίγυρός τους χτίζουν αέναα την ουτοπία τους και τη βλέπουν αέναα να καταρρέει. Εκκίνηση από το πατρικό σπίτι και τερματισμός σε μια ανεδαφική περιοχή του μέλλοντός τους. Ενδιάμεσα είναι το Εδώ Και Τώρα: ο πιο δυσπρόσιτος προορισμός. Οι συγγραφείς Σάρλοτ, Έμιλι και Ανν Μπροντέ μετενσαρκώνονται σε μια ελληνική εκδοχή των τσεχοφικών "Τριών Αδελφών" και προσπαθούν να πάνε εκεί όπου ήδη βρίσκονται. "Επενδύεις τα πάντα για να φτιάξεις έναν σταθμό τρένου-υπόδειγμα και την ημέρα των εγκαινίων διαπιστώνεις ότι τον έφτιαξες εκεί απ' όπου, απλούστατα, δεν περν...

"Χωρίς διαβατήριο, θα ήταν πιο σωστός τίτλος. Χωρίς χαρτιά και όνομα. Χωρίς υπόσταση. Κανένας δεν είναι άπατρις. Κανένας. Ούτε καν αυτός δεν ήταν, όσο κι αν ήθελε να το πιστεύει για τον εαυτό του. Σε κυνηγάει η πατρίδα, σε κυνηγάει κι η φάτσα σου δίπλα στα οπωροκηπευτικά". Ο Χάρης, μεσήλικας συγγραφέας, καταφέρνει να αποδράσει στο Παρίσι λίγο πριν από την Κρίση. Πίσω του, η Ελλάδα παρα-δίδεται στις φλόγες του φασισμού. Μετά το Όχι στο δημοψήφισμα του 2011, το πραξικόπημα των Πέντε Ημερών και την ανάληψη της εξουσίας από τον Ένα, η Αθήνα μοιάζει με ζούγκλα, ενώ η ύπαιθρο...

Άνθρωποι που βασανίζονται εξίσου από τη μοναξιά και από τη συντροφικότητα, άνθρωποι που στέκονται αμήχανοι και αμφίθυμοι μπροστά στη ζωή όπως αυτή συντίθεται από τα αδιέξοδα των ερωτικών σχέσεων και της οικογένειας, την ανεπάρκεια του ατόμου και της κοινωνίας, τις παγίδες της μνήμης και το αναπότρεπτο του θανάτου, άνθρωποι που βιώνουν την ύπαρξη πότε με απόγνωση και πότε με απάθεια, πότε με εμπεδωμένη θλίψη και πότε με χιούμορ.

Το χρονικό μιας ιστορίας με ανώνυμους ήρωες μια Ελληνίδα κι έναν Γάλλο. Μια ιστορία δύο νέων γύρω στα είκοσι πέντε από διαφορετικές κουλτούρες που παλεύουν με τις λέξεις τους, τις οικογένειες που κουβαλάνε, το μικρό παρελθόν και αβέβαιο μέλλον τους. Φυγάδες, πρωταγωνιστές και ισορροπιστές μιας πολιτικής κατάστασης που είναι πανταχού παρούσα, μιας αγίας ελληνικής οικογένειας και ενός γενναίου πάθους που παλεύει να βρει επιτέλους τον τόπο του. Μια κινηματογραφική ιστορία αγάπης που θέλει απεγνωσμένα να έχει happy end, γι αυτό και καταλήγει στην αρχή. Τότε που όλα ήταν αθώ...

Ποιήματα για όσους παραδίδονται στον έρωτα. Συνέχεια μιας παράδοσης που οροθετείται από τη Σαπφώ της αρχαιότητας και του 20ού αιώνα τον Αμερικανό ποιητή e.e. Cummings. Συνάμα, κι ένας φόρος τιμής σ' εκείνους που παραδίδουν με αυτοθυσία το σώμα σε κάποια πράξη ηρωϊκή.

Η Οδύσσεια μέσα απ' τα μάτια των γυναικών που συνάντησε ο Οδυσσέας στο ταξίδι της επιστροφής. Εξέχουσες και λιγότερο γνωστές γυναικείες μορφές του ομηρικού έπους σε μια ενιαία σύνθεση για την περιπέτεια του νόστου και της γραφής. ΚΑΛΥΨΩ I. Έγινε τώρα σκοτεινή σπηλιά μια θάλασσα Μεγάλη σαν ύπνος Πάνω στο χαλκό χαράζει Ουρλιαχτό στη θέση μου Λευκά δόντια αντί για πέταλα Ευφραίνεται ο ραγισμένος τόπος. Πέφτουμε, Οδυσσέα, μέσα στον ήλιο Τούτα τα χέρια δεν είναι παρά χέρια που αγάπησαν Την αλήθεια του ματιού. TΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΣΕΙΡΗΝΑΣ Τρεις φορές βουίζει η όχθη στ...

Πρόκειται για μικρά πεζά, τα οποία συνθέτουν μία φανταστική μαρτυρία επιφανών Αθηναίων για την πόλη τους. Κωστής Παλαμάς, Γεώργιος Παπανδρέου, Γιάννης Τσαρούχης, Δημήτρης Πικιώνης, Ελένη Παπαδάκη, Σπύρος Λούης, Κώστας Λινοξυλάκης και άλλα 30 πρόσωπα καταθέτουν την άποψή τους για την πόλη, αναμειγνύοντας γεωγραφία, πολεοδομία, πολιτική ζωή, τέχνες, μουσική, αθλητισμό, σε μια κυριολεκτικά πολυφωνική κατάθεση. Όλες οι αφηγήσεις είναι φανταστικές (του συγγραφέα), αλλά όλα τα στοιχεία που παρατίθενται, πραγματικά.

ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ Όταν ήσουν μικρή Έπαιζες με τις κούκλες σου κρυφτό Μια μέρα έτρεξες να κρυφτείς Εκεί όπου κανένας δεν θα μπορούσε να σε βρει Τότε κλειδώθηκες κατά λάθος σε λιλιπούτεια φυλακή Η γάτα του σπιτιού κατάπιε κατά λάθος το κλειδί Η απουσία σου κατά λάθος δεν έγινε από κανέναν αντιληπτή Κάποτε κατά λάθος μεγάλωσες Τότε τα χέρια σου βγήκαν από τα παράθυρα Τα πόδια σου από την πόρτα Και το κεφάλι σου από την καμινάδα Η απόδρασή σου απ' το κουκλόσπιτο θεωρήθηκε κατά λάθος επαναστατική

Μετά τα "Ποιήματα προσωρινότητας" η Βιβή Κοψιδά-Βρεττού, στη νέα της ποιητική συλλογή ανασυγκροτεί τα όρια της μικρής ιστορίας του παρόντος, μέρος της μεγάλης ανακυκλούμενης ιστορίας των ανθρώπων: η κρίση, η φτώχεια, οι αναμονές, οι ματαιώσεις, η ασθένεια της απάθειας, οι φόβοι και η δειλία, η μετανάστευση, οι εσωτερικοί μονόλογοι με τον εαυτό, με τα πράγματα, η φιλοσοφική θεώρηση της ύπαρξης, το "θέατρο" που παίζεται συνεχώς ερήμην των πρωταγωνιστών του. Ο άνθρωπος και πάλι ο άνθρωπος... Με λυρικές καταδύσεις στον χρόνο πριν, στους χρόνους μετά, η ποιήτρια ανασκά-πτει τ...

Μέσα από την προσωπική ιστορία του γιατρού Κωνσταντίνου Μ. (1874-1941) ξετυλίγεται η άνθηση της αθηναϊκής αστικής τάξης με τις χάρες και τις αδυναμίες της, οι πόλεμοι και οι πολιτικές διαμάχες που έσκισαν τη χώρα στα δύο, οι βαθιές πληγές και οι μεγάλες στιγμές δόξας της Ελλάδας. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα όπου ο έρωτας, τα ηθικά διλήμματα, η ματαιοδοξία, η προσφορά, οι φιλοδοξίες και η αίσθηση χρέους συνθέτουν τον καμβά μιας γενιάς Ελλήνων, επώνυμων κι ανώνυμων, που σήμερα μοιάζουν μακρινοί και άγνωστοι, όμως συνεχίζουν να μας καθορίζουν με τρόπο ανεξίτηλο.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΕΣ ΚΟΡΥΦΕΣ βάθη άσε σήμερα σήμερα έλα να πάμε αλλού έχουμε χρόνο κι ανάμνηση και γλυκιά λησμονιά θέλω μόνο να πάμε λίγο παρέα να πάμε κι ας μην τραβά συνομιλία καμιά πια τόσα χρόνια τώρα ξέρω ασφαλώς έχεις δίκιο αφού είμαστε σαν γράμματα παλιά γιατί να τα ξαναδιαβάζεις λόγια στα λόγια και πώς να τα ξεδιαλύνεις τόσες σκιές πάνε ακολουθώντας άλλες σκιές δε σταματάει κανείς πουθενά κι ας ρωτάνε τι λέει εδώ τι λέει εκεί και τι θέλει να πει σκοντάφτουμε όμως στο τι να κάνεις τι γίνεται στην αναστάτωση της απρόσκλητης χειραψίας στο τσάκισμα της φωνής που ολοέ...

Ίσκιοι παλιοί, θολοί, νοσταλγικοί Έρχονται απρόσμενα σαν όνειρα ξανά Να ζήσουνε για μια στιγμή μονάχα Η θλίψη επιστρέφει, μαζί της κι η δειλή χαρά Που άνθισε κάποτε εκεί μες στον ορίζοντα της νιότης Ίχνη που χάθηκαν από τον οίκο της ζωής παντοτινά Μονάχος τώρα τραγουδώ, τι κι αν οι γύρω δεν ακούνε; Άσματα στα χείλη σαν τα πουλιά πετούνε Δοξολογούν σεμνά τα περασμένα Ήρεμος χώρος ιερός των ταπεινών της ψυχής μυστηρίων Τα βήματα επιστρέφουν εκεί απ' όπου ξεκίνησα Αιώνες πριν, λίγες στιγμές μετά την πρώτη γέννησή μου Σκληρή καρδιά, ησύχασε τώρα πια Και άκο...

Ο ποιητής, αλιεύοντας απ' τα αβαθή της μνήμης ένα πλήθος από στερητικά του βίου του, του βίου μας, τα ανατέμνει, τα "αρμαθιάζει", και μας τα καταθέτει σε τούτη την πρώτη του ποιητική συλλογή, έτοιμα ν' αναμετρηθούν με τον χρόνο και την κρίση του κοινού. Η "Άμωμη Αλίευση" περιλαμβάνει ό, τι επιχείρησε να ελιχθεί και να αποδράσει κι ό,τι επίσης βρέθηκε επιμελώς κρυμμένο στο διάβα του στοχασμού του ποιητή, σκέψεις και συμβάντα ανερμάτιστα, ανερμήνευτα, απροσδόκητα, οριστικά αμετά-κλητα, προϊόντα παρατήρησης του έσω κι έξω κόσμου του. Χαμηλόφωνα, υπαινικτικά, με διά...

Οκτώβρης - Τούτος ο Οκτώβρης δεν λέει να τελειώσει. Μένος θεϊκό με κατατυραννεί και αναλογίζομαι ποια να 'ν' η αιτία. Ωσάν υβριστής υπομένω την τίση, μην ελπίζοντας. Η ελπίδα πολλές φορές με συγκρατεί. Δεν πρέπει να βασίζομαι σ' αυτήν. Βασανίζομαι. Δεν υπάρχουν από μηχανής θεοί για μένα, δεν υπήρξαν ποτέ. Τέτοιοι που είναι δεν τους θέλω. Η λύση τους δεν μου ταιριάζει. Δεν είναι λύση αυτή. Αλλιώς τη φανταζόμουν τη ζωή. Από παιδί. - Τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν διαφορετικά. Δεν μας βολεύει ο Θεός. Μην το ξεχνάς. Δεν υπάρχουν λύσεις ιδανικ...

ζ΄ Τελευταία είμαι χαρούμενος λένε. Λένε για μένα πως αυτό εκείνο και το άλλο. Ακούω μέσα μου φωνές πως το τάδε έτος και ξεσπούν γέλια. Ζητωκραυγές. Έκανα πολλά και ξέχασα περισσότερα. Κάποιες γυναίκες με φωνάζουν Σταμάτη αλλά δεν γυρίζω να τις κοιτάξω. Ψευδείς αναμνήσεις μού φτιάχνουν το κέφι. Θα ξυπνήσω με ένα καλό προαίσθημα τη μέρα που θα πεθάνω

Βουβά τριγύρω κάθονται τα λόγια μας και μας κοιτάζουν σαστισμένα [...] Μοιάζοντας με αφορισμούς, τα μικρά δίστιχα, τρίστιχα και τετράστιχα της Ευγενίας Λουπάκη, αποκτούν υπόσταση, πυκνότητα, αιχμηρότητα και καρφώνονται ξαφνικά μέσα στο μυαλό και το σώμα. Εφ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 27/6/2010

Σ' έναν τόπο που μοιάζει ανατριχιαστικά παγωμένος και σε μια ηλικία μεταιχμιακή, ο "Παράκτιος Οικισμός", δέκατο τρίτο βιβλίο ποίησης της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου, είναι, όπως χαρακτηριστικά υπαινίσσεται και ο τίτλος του, μια σχετικά ευσύνοπτη συμπαράθεση ποιημάτων πολύ κοντά πλέον στο βέβαιο πλην απρόβλεπτο όριο. Η υπαρξιακή αγωνία και η κοινωνική παρατήρηση διαπλέκονται στη βιωματική βάση συνθέσεων με φόρμα αφηγηματική, σταθερή την επιδίωξη του ρυθμού και της καθαρότητας στο θέμα και τον γνώριμο από την ως τώρα ποιητική της διαδρομή υποδόριο πικρό σαρκασμό.