Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένας ψυχίατρος που αποφεύγει την παρέα των συναδέλφων του (τους οποίους ωστόσο παρατηρεί αμείλικτα και καταγράφει τα τικ και τις συμπεριφορές), και προτιμάει τη φιλία με μουσικούς, ζωγράφους, ποιητές, ηθοποιούς, πρεζάκια, φυλακόβιους και θεότρελους. Ένας ψυχίατρος που γράφει ποιήματα μας μιλάει με χιούμορ και αυτοσαρκασμό για τα μείζονα ψυχιατρικά θέματα: την απώλεια, τον έρωτα, τη φιλία , το σεξ, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την αυτογνωσία και συνταγογραφεί ανύπαρκτα φάρμακα. Στα αλήθεια και στα ψέματα των παραπάνω σειρών ο αναγνώστης θα ανακαλύψει από μόνος του αυτό που ήξερ...

- Ένα επεισόδιο από τη ζωή του Μαρέν Μαραί - Ένας νεαρός Μακεδόνας (Ο Αριστοτέλης) αποβιβάζεται στο λιμάνι του Πειραιά - Το τελευταίο μάθημα μουσικής του Τσενγκ Λιεν Το "Μάθημα μουσικής" του Πασκάλ Κινιάρ κινείται ανάμεσα στο μυθιστόρημα και το δοκίμιο, αναζητώντας την χαμένη ηχητική πατρίδα μας. Γιατί υπάρχουν τόσο λίγες γυναίκες που γράφουν μουσική; αναρωτιέται ο Κινιάρ. Ίσως επειδή τα αγόρια στην εφηβεία αναγκάζονται να αλλάξουν δέρμα σαν το φίδι, να χάσουν τη φωνή τους, μαζί και την παιδικότητά τους. Το "σπάσιμο" της φωνής, η απώλεια των σοπράνο τόνων του παιδιού...

Επί Ερειπίων Και συχνά τελευταία καθόταν ανάμεσα στα συντρίμμια Από παιδί βλέπεις αγαπούσε τα ερείπια Ίσως, γιατί αυτά του έδιναν τη δυνατότητα να φαντάζεται ή να ανασκευάζει Ίσως, γιατί αυτά του μάθαιναν την καταστροφή Σήμερα κάθεται ανάμεσα σε σπασμένα δίκτυα θρυμματισμένους λαούς διαρρηγμένες αμοιβές διάτρητα όνειρα Του λείπει όμως πλέον η φαντασία Γι' αυτό αναρωτιέται μοναχά τι είναι πιο επώδυνο Tο σπάσιμο ή η συγκόλληση Ο πόνος άραγε ή η επιδιόρθωσή του Και τείνει πάντα προς το δεύτερο Όπως αυτή η κολόνα του ερειπωμένου κλειστού μα...

Μεταμόρφωση Κάθε βράδυ ξεκινώ αρτιμελής με καλό καιρό, με δάχτυλα βουτηγμένα σε μέλι, χείλη πετροπλυμένα, τυφλός. Οργωμένος μ' αυταπάρνηση χαράζω την κοίτη του στήθους σου με γλώσσα πύρινη και το πρωί, σε χνούδι μεταμορφώνομαι, απαλό, ξανθό κι ανεπαίσθητο. Οι Μεγάλες διώρυγες είναι μια ποιητική συλλογή αφιερωμένη στο γυναικείο στήθος. Ο Γιάννης Πάσχος στην τρίτη του αυτή ποιητική συλλογή γράφει για το γυναικείο στήθος και τις πολλαπλές νοηματοδοτήσεις του. Το στήθος πέρα από πηγή έμπνευσης αποτελεί μια από τις πρώτες συναντήσεις του ανθρώπου με τον "άλ...

Νοσταλγία: ελληνική επινόηση, αλλά ελβετική λέξη! Η κορυφαία φιλόσοφος και κλασική φιλόλογος Μπαρμπαρά Κασσέν, υπογράφει ένα σαγηνευτικό δοκίμιο για το "ασφυκτικό και γλυκό συναίσθημα" της νοσταλγίας και ανιχνεύει, συνοδευόμενη από τον Οδυσσέα, τον Αινεία και την Αρεντ, τη σχέση των ανθρώπων με τον χρόνο, την πατρίδα και τη γλώσσα ή τις γλώσσες τους, δίνοντας ένα γενναιόψυχο μάθημα ανθρωπισμού. "Ρίζωμα και ξεριζωμός: να τι είναι η νοσταλγία".

ΠΗΝΕΛΟΠΗ Με λένε Πηνελόπη δεν έχω καμία σχέση με την Ιθακήσια βασίλισσα άλλωστε κάτι τέτοιο δεν θα μου το επέτρεπε και η καταγωγή μου προέρχομαι από τα χαμολούλουδα διάγω το βίο μου χαμηλοθωρώντας για να μη με πλανά το γλυκερό φως της μέρας -ξέρω καλά κι η νύχτα αυτή πάλι χωρίς εσένα θα 'ρθει- τα απογεύματα μαζεύω πευκοβελόνες και υφαίνω τo σάβανο της απουσίας της αμουσίας της μη λέξης πιο σχετλίος βίος από τον ανομολόγητο τον άφατο τον αδικαίωτο δεν υπάρχει τραγουδώ για να μην ακούω τη σιωπή μου - την ερωμένη των Ποιητών ή μήπως η απατημένη σύζυγος;...

Οι αλεπούδες γελάνε όταν δεν τις βλέπει κανείς. Έχετε δει αλεπού να γελάει; Ορίστε.

ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ Κάθε μέρα η Φάτου ξεκινά το φιλόδοξο ταξίδι: από την πατρίδα της (τη Λιβερία) φτάνει στα σύνορα με τη Σιέρα Λεόνε, δεύτερη πατρίδα της, γιατί εκεί ζει η οικογένειά της Όταν η μια πλευρά ανοίγει τα σύνορα η άλλη, όχι σπάνια, τα κρατά κλειστά Όμως η Φάτου δεν πτοείται - στο δρόμο της επιστροφής εφοδιάζεται με καθαρό νερό "Τα νερά του μετανάστη" μιλούν για τη ζωή σε κίνηση - η Φάτου διασχίζει τη Λιβερία αναζητώντας την οικογένειά της, ο στρατιώτης Ματίας ανακαλεί τη μακρινή αγαπημένη του, η Πραμπάτι γλυτώνει από το φονικό σεισμ...

Δεκατέσσερα διηγήματα με άξονες τον έρωτα, τη μοναξιά, τον χρόνο και τον θάνατο. Ιστορίες όπου εναλάσσεται το κλασικότροπο με το αντισυμβατικό, και το ρεαλιστικό με το παράλογο, διατηρώντας πάντα ενιαία στιλιστική άποψη.

Η προσευχή μου υγρή κι επίπονη που ο Θεός δεν αλλάζει τα σύνορα να χωρέσω τον κόσμο μου. Ένα πλοίο πέρα απ' τον ορίζοντα είμαι. Τ' αστέρια που καίγονται πυρπολούν τα κατάρτια μου. Μου στήνουν παγίδες οι άνεμοι...

Η καινούργια ποιητική συλλογή της Μαρίας Σαββάκη με τίτλο "Σε χρόνους δύο" με έναν λυρικό και συνάμα σουρεαλιστικό τρόπο συνθέτει ποίηση και ποιητική πρόζα και ακουμπάει σε πολλές ανθρώπινες πραγματικότητες, μικρότερες ή μεγαλύτερες εκφράσεις του άγους, της χαράς ή της σκέψης. Με αναγνωρίσιμη γραφή και διατρητικό μάτι συνθέτει ποιητικά την αρχαία σύνδεση φυσικών, ψυχικών αλλά και πολιτισμικών φαινομένων αποπνέοντας ευθέως ή υπαινικτικά μια συγκινητική ελληνικότητα.

Το "Μπαλαντέρ" της Μαρίας Γιαγιάννου διατρέχει, με τρόπο επίμονο και υπέροχα ακριβή, όλη την κλίμακα του έρωτα από το πρώτο αμετάκλητο βήμα. Στις σελίδες του η συγγραφέας θρυμματίζει μια ερωτική ιστορία για να εξετάσει τα σπασμένα γυαλιά, με παιδική περιέργεια και εις βάθος, πριν αρχίσει να τα επανενώνει με την κόλλα της ποίησης: τα πρώτα προβλήματα στη συνεννόηση, που οι εραστές καλούνται να επιλύσουν μαθαίνοντας ο ένας τη γλώσσα του άλλου ("μεταφράζαμε ο ένας για τον άλλον το κείμενο που μας συνιστούσε"), η εξημέρωση του "Πρωτόπλαστου" Σώματος, που ορθώνεται σαν τρίτος αν...

Στα 12 σύντομα διηγήματα του βιβλίου, η Λουκία Δέρβη πλέει στη θάλασσα της σύγχρονης ιστορίας, με συνεπιβάτες τους άσημους ήρωές της, τις μικρές και μείζονες ζωές τους. Παρούσα πάντοτε η ανάγκη για την απόδραση, το ταξίδι, τη φυγή - κοινό παρονομαστή στον πρόσφυγα και τον μετανάστη. Από τη Λάπηθο, τη Φιλιππούπολη και την πλατεία Αμερικής, μέχρι τη Νέα Υόρκη και το Λος Άντζελες, τη Νυρεμβέργη, το Τζιμπουτί και τη Μασσαλία, την Κυψέλη και τον Πόντο, οι ήρωες των διηγημάτων παλεύουν εκόντες άκοντες με τα κύματα της εποχής τους. Αγαπούν, απελπίζονται, αγωνίζονται, απογοητεύοντα...

Ο παλαίμαχος Ιταλός διανοητής Τζοβάννι Σαρτόρι μας παραδίδει τριάντα σύντομα και απλά μαθήματα για τη δημοκρατία: Τι είναι "δήμος"; Τι είναι "λαός"; Ποια πολιτική ονομάζουμε ρεαλιστική και σε τι διαφέρει από τον κόσμο των ιδεών; Ποιος είναι ο ρόλος της ουτοπίας στη ζωή των πολιτών; Ο Τζοβάννι Σαρτόρι, πάντοτε μετριοπαθής και, την ίδια στιγμή, ανυποχώρητος στις ιδέες του, περιγράφει τις σύγχρονες ψευδαισθήσεις περί άμεσης δημοκρατίας, ισότητας και πολυπολιτισμικότητας. Ανάμεσα στα ζητήματα που θίγει είναι τα όρια της ελευθερίας, οι διαφορές (και οι ομοιότητες) μεταξύ δεξ...

[...] Ο Στάθης Κοψαχείλης, ως ικανός διηγηματογράφος, προσεγγίζει το υλικό του χαμηλόφωνα, υπαινικτικά, μ' έναν μαγικό ρεαλισμό που αναδύεται αξιοποιώντας τα απλούστερα στοιχεία -τη φύση, τα ζώα, τα νεύματα, τις αποσιωπήσεις- και υποβάλλοντας στον αναγνώστη μια βαθύτερη, ανησυχητική αίσθηση που συχνά προκαλεί ρίγος. Πρόκειται για το ίδιο ρίγος που χαρίζει η ποίηση [...] Γιάννης Παλαβός, περ. ΧΡΟΝΟΣ

Ολοκαύτωμα στο Δίο Δε λέω πολύτιμα κι ανεκτίμητα τα εκθέματα στο Δίο όμως εγώ χωρίς κανένα δισταγμό όλα τα χαλαλίζω για κείνο το λαχταριστό μελαχρινό κορίτσι που μισοβυθισμένο στο λινό του φόρεμα λάμπει σαν τύψη στη γωνιά φρουρώντας το ανήλεο σκότος Τα "Χαμηλά ποτάμια" περιλαμβάνουν 30+1 ποιήματα, που πηγάζουν από το σώμα και την ενδοχώρα του σώματος, τις σκέψεις και τις φαντασιώσεις, τις μνήμες και τα χρόνια που πέρασαν. Πρόσωπα λατρεμένα, ζώντα και τεθνεώτα, απόμακρα πρόσωπα, απλώς ποθούμενα, κι άλλα κοντύτερα, άσημα κι άφωνα, όνειρα που ερείπωσε ο καιρό...

Είμαστε μέσα στον τόπο και ο τόπος βρίσκεται μέσα μας. Μας γεννάει και τον γεννάμε, μας ονειρεύεται και τον ονειρευόμαστε και έτσι παραμένει πάντα νέος στο βαθμό που μπορούμε να αναπτύξουμε μαζί του μια σχέση διαλεκτικής, στο βαθμό που τον ανακαλύπτουμε και σε αυτή την διαδικασία ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας. Στο Μια φορά κάθε τοπίο και ολότελα, το έδαφος και η περιπλάνηση, ο χωρισμός και η συνάντηση, το τραγούδι, η ατομική εμπειρία και τα ίχνη της ιστορίας διασχίζουν το τοπίο και τη γραφή. Πρόκειται για ένα ταξίδι στην καρδιά της χώρας, που είναι πάντα αφανής, απροσδιόρισ...

Καθώς σκύβω δίπλα στη φωτιά μες στο καπνισμένο δωμάτιο τα ρούχα των περαστικών που φαντάζομαι μυρίζουν κρεμμύδι και βρεγμένο ξύλο Είναι μια τρύπα που μέσα της ακινητοποιείται η σκόνη και ξεχνιέμαι στον ουράνιο θόλο Σαλεύει η μούχλα του τοίχου Μόνο ο χειμώνας ταιριάζει σ' αυτόν τον τόπο και συντονίζομαι με το αντικείμενό μου Φυλάω στα μάτια μου τον παλμό του Νομίζω ότι βυθίζομαι και ότι δεν υπάρχω.

ΕΝΑΝΤΙΑ Φορώντας φύλλα Ως απόδειξη των αισθημάτων μου Ανατίναξα την πόλη Ό,τι απόμεινε η σιδερένια πόρτα Στον κήπο που ευδοκιμείς Και τα δέντρα Προμαχώνες της σκιάς σου Ερωτεύομαι τους κορμούς Ελπίζοντας αιώνες Παντρεύομαι το χώμα Κομμάτι από πλευρό Και ύλη απομυζώντας Αναβάλλομαι Στη δεύτερη ποιητική συλλογή της Μαρίας Κουλούρη, "Ρολόγια και άλλοι χτύποι", ο χρόνος βιώνεται ποικιλοτρόπως, προβάλλεται όμως πάντα σε μεγάλη κλίμακα: ως συνείδηση του τέλους αλλά και ως υπέρβασή του, ως μνημείωση και ανασκαφή του παρελθόντος, ω...

Tην άνοιξη του 1946 ο Μάρτιν Χάιντεγγερ -για πολλούς ο μεγαλύτερος φιλόσοφος του 20ού αιώνα -υπέστη νευρικό κλονισμό κατά τη διάρκεια της ανάκρισής του στην Επιτροπή Αποναζιστικοποιήσης που ασχολείτο με τη φύση και το εύρος της εμπλοκής του με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τα χρόνια αμέσως πριν. Εισήχθη επισήμως στο Κρατικό Νοσοκομείο της Βίδας και υπεβλήθη σε θεραπεία από τον εκπαιδευμένο ψυχαναλυτή δρ Βίκτωρα φον Γκεμπσάτελ. Για πρώτη φορά στη ζωή του ο κραταιός και διάσημος καθηγητής καλείται να αντιμετωπίσει μια συγκεκριμέν...