Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η Άλις Όσβαλντ επιχειρεί μια ανασκαφή της "Ιλιάδας", μεταφράζει από το πρωτότυπο και δημιουργεί ένα "προφορικό νεκροταφείο", ένα μεγάλο ποίημα-φόρο τιμής στους νεκρούς και των δύο στρατοπέδων του Τρωικού πολέμου, υπενθυμίζοντας ότι μία από τις βασικές λειτουργίες του έπους, και όλης της λογοτεχνίας, είναι η διατήρηση της μνήμης. "Ο πρώτος που πέθανε ήταν ο ΠΡΩΤΕΣΙΛΑΟΣ Άντρας ταγμένος βούτηξε με φούρια στο σκοτάδι Με σαράντα μελανά καράβια ν' αφήνουν πίσω τους τη γη Άντρες σάλπαραν μαζί του από εκείνους τους γκρεμούς που τους φωτίζουνε λουλούδια Όπου το χορτάρι...

Στου Κάφκα Αν αποφάσισες να μεταμορφωθείς, γίνε χώρος Δώσε μου καρέκλα και κρεβάτι Άσε με να ξαπλώσω Τόσες δίκες Να τελειώσουν κάποτε Σε γνώρισα παράθυρο Έγινες σκοτάδι Σε είδα βροχή Πέρασε κι αυτό Οι πόνοι της γέννας Σε κάνανε μητέρα Διάβασα τα έργα σου Τα έφαγες Όπως εκείνος ο πατέρας τα παιδιά του Να μια όμορφη μέρα, είχα πει Ήθελα να σκαρφαλώσω στα δέντρα Ντράπηκα Αν αποφάσισες να μεταμορφωθείς, γίνε χώρος Υπάρχει ακόμα ένας ήχος Ήσυχος Περιμένει να τον αφήσεις να κοιμηθεί Ζήσε αργά Περιττό να το πούμε Όλοι θα υποκύψουμε Αυτός είναι ο τελε...

"Ο Λόρδος Μπάιρον δεν πέτυχε τίποτα στο Μεσολόγγι πέρα από την καταστροφή του, ωστόσο, με αυτή και μόνο την πράξη ηρωισμού, συνέβαλε στην απελευθέρωση της Ελλάδας". Σερ Χάρολντ Νίκολσον.

Το "Μπαλαντέρ" της Μαρίας Γιαγιάννου διατρέχει, με τρόπο επίμονο και υπέροχα ακριβή, όλη την κλίμακα του έρωτα από το πρώτο αμετάκλητο βήμα. Στις σελίδες του η συγγραφέας θρυμματίζει μια ερωτική ιστορία για να εξετάσει τα σπασμένα γυαλιά, με παιδική περιέργεια και εις βάθος, πριν αρχίσει να τα επανενώνει με την κόλλα της ποίησης: τα πρώτα προβλήματα στη συνεννόηση, που οι εραστές καλούνται να επιλύσουν μαθαίνοντας ο ένας τη γλώσσα του άλλου ("μεταφράζαμε ο ένας για τον άλλον το κείμενο που μας συνιστούσε"), η εξημέρωση του "Πρωτόπλαστου" Σώματος, που ορθώνεται σαν τρίτος αν...

Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα; Η ερώτηση μπορεί να θυμίζει εφηβικό λεύκωμα, αλλά το κάθε χρώμα έχει πίσω του μια ιστορία που φτάνει στα βάθη του χρόνου. Ο ιστορικός Μισέλ Παστουρώ εξετάζει σε αυτό το βιβλίο την ιστορία του αγαπημένου χρώματος των δυτικών. Του μπλε. Από το θαλασσί ως το βαθύ ναυτικό μπλε, η παντοδυναμία αυτού του χρώματος εκφράζεται πρωτίστως στα ρούχα που φοράμε, από τις εργατικές φόρμες ως τα πολυαγαπημένα τζιν. Ωστόσο το μπλε δεν είχε πάντοτε αυτή τη θέση στις κοινωνίες μας. Οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι το περιφρονούσαν, το θεωρούσαν βάρβαρο χρώμ...

...Το σχεδόν συνεχές σκοτάδι δυσχεραίνει πολύ τη λειτουργία της γραφής, ενώ φωτίζει με ένα περίεργο μαύρο φως κάποιες πτυχές της μνήμης μου που έως τώρα αγνοούσα. Για να το πω καλύτερα, θυμάμαι με μεγάλη ακρίβεια πράγματα που μάλλον δεν συνέβησαν ποτέ, ενώ για κάποια άλλα, που η λογική μου σκέψη εγγυάται την αυθεντικότητά τους, η μνήμη μου αρνείται να δώσει στοιχεία, λες και επιμένει να γράψει αυτή η ίδια την ιστορία, όπως κάνουν άλλωστε πάντα οι νικητές. Γιατί αν κάτι διαπίστωσα το διάστημα αυτό, που ένα φυσικό φαινόμενο με ανάγκασε να ζήσω μία αφύσικη ζωή, είναι πως η μν...

"[...] Στην επιστροφή κάθεται η Νατάσα στο τιμόνι - το χανγκόβερ μου δεν λέει να υποχωρήσει. Πονάει ολόκληρο το σώμα μου. Η μάνα μου λέει ότι στο χωριό το παραλήρημά μου και η φαντασμαγορική μου πτώση θα συζητιούνται για χρόνια. Ανήκουστο. Τύφλα στο μνημόσυνο της γιαγιάς σου. Δεν ντρέπεσαι. Κοτζάμ άντρας. Με το δάχτυλο θα σε δείχνουν. Θα παραδίδεται από γενιά σε γενιά, σαν τα ομηρικά έπη. Δημώδες άσμα θα γίνεις. Δεν μπαίνω στον κόπο να της εξηγήσω. Δεν χρειάζεται. Για άνθρωπο που δεν αγαπάει τα παραμύθια, σάλιο εγώ δεν χαραμίζω. Νέκρα σήμερα οι δρόμοι. Βγάζω το κεφάλι απ...

Ίσκιοι παλιοί, θολοί, νοσταλγικοί Έρχονται απρόσμενα σαν όνειρα ξανά Να ζήσουνε για μια στιγμή μονάχα Η θλίψη επιστρέφει, μαζί της κι η δειλή χαρά Που άνθισε κάποτε εκεί μες στον ορίζοντα της νιότης Ίχνη που χάθηκαν από τον οίκο της ζωής παντοτινά Μονάχος τώρα τραγουδώ, τι κι αν οι γύρω δεν ακούνε; Άσματα στα χείλη σαν τα πουλιά πετούνε Δοξολογούν σεμνά τα περασμένα Ήρεμος χώρος ιερός των ταπεινών της ψυχής μυστηρίων Τα βήματα επιστρέφουν εκεί απ' όπου ξεκίνησα Αιώνες πριν, λίγες στιγμές μετά την πρώτη γέννησή μου Σκληρή καρδιά, ησύχασε τώρα πια Και άκο...

Όνομα που χαρακτηρίζει τον 20ο αιώνα, ο Χάιντεγγερ θεωρείται, από τους μη μυημένους, διανοητής απροσπέλαστος και δυσνόητος. Το να πει κάποιος ότι ο Χάιντεγγερ θα μπορούσε να μας βοηθήσει να ζούμε καλύτερα την καθημερινή μας ζωή μοιάζει, αν όχι αιρετικό, τουλάχιστον τρελό στοίχημα. Ωστόσο, τα ερωτήματα που θέτει η φιλοσοφία του βρίσκονται στο κέντρο των πιο εσωτερικών ανησυχιών μας: πώς μπορούμε να γίνουμε αυθεντικά ο εαυτός μας; Πώς να προσεγγίσουμε τον χρόνο ώστε να πάψει να είναι εχθρός μας; Πώς να σκεφτούμε τον θάνατο με τρόπο που να μην κάνει τη ζωή να φαίνεται παράλογη...

"Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 1940 Αυτή η ανάμειξη των ναζί στον προγραμματισμό του Festspiele είναι απαράδεκτη. Εξοργιστική. Και η μετατροπή του Φεστιβάλ σε χυδαίο εργαλείο προπαγάνδας, σε ψυχαγωγία για το στράτευμα, είναι η χαριστική βολή. Να κρατάνε όμηρο τον Μότσαρτ. Να τον ταπεινώνουν έτσι. Μα δεν υπάρχει κανείς ν' αποτρέψει αυτή την ύβρη; Μου φαίνεται πως, τώρα, έχουν ξεπεράσει κάθε όριο! Δεν πρέπει να τους αφήσουμε να κάνουν κάτι τέτοιο. Χωρίς καμία αντίδραση, καμία αντίσταση. Αυτή η φάρσα πρέπει να τελειώνει. Πάση θυσία. Πρέπει να σώσουμε τον Μότσαρτ!" Η ιστορία μια...

Η Νάντια είναι 22 χρόνων. Είναι αισθητικός της Clinique. Δουλεύει στον Χόντο της Ερμού. Η Νάντια ζει μια κανονική ζωή. Έχει μια οικογένεια που την προστατεύει, μια δουλειά που της αρέσει, φίλες που τη συντροφεύουν, τον Τάσο που την αγαπάει. Η Νάντια κανονικά θα ήταν ένα κορίτσι σαν όλα τα άλλα. Αλλά δεν είναι. Η Νάντια κανονικά θα ήταν ευτυχισμένη. Αλλά δεν είναι. Ένα βιβλίο αφιερωμένο σε όσους δεν χωράνε στη ζωή τους και δεν ξέρουν γιατί. Ένα βιβλίο για τους μυστικούς κήπους που αίφνης ανθίζουν εντός μας. Για τις παράδοξες συναντήσεις που αναποδογυρίζουν την τροχι...

"Λοιπόν, τί έχεις να απολογηθείς;" ρώτησε ο ανακριτής. Ήμουν εξουθενωμένος και με τα χέρια γεμάτα αίματα - όλη νύχτα πάλευα ν' απελευθερώσω το φεγγάρι απ' τα κλαδιά μιας λεμονιάς. "Ένοχος" απάντησα, "για ό,τι συμβεί από εδώ και πέρα". Έξω ξημέρωνε.

Κρατούσες το κοριτσάκι από το χέρι Κι εμένα από το άλλο χέρι Κι εγώ κρατούσα τα δέντρα τη λίμνη τα ζώα Όλον εκείνον τον Χειμώνα

Στον κόσμο του Ντέιβιντ Σεντάρις κανείς δεν είναι ασφαλής, καμία αγελάδα δεν είναι ιερή. Με βλέμμα διεισδυτικό και λόγο γεμάτο χιούμορ αλλά και συμπάθεια, ο Σεντάρις στοχεύει κατευθείαν στην συναισθηματική γελοιότητα της συμπεριφοράς μας. Το βιβλίο αυτό είναι σαν ένα ραντεβού στα τυφλά με την σύγχρονη πραγματικότητα. Όλα μπορούν να συμβούν. "Οι ιστορίες του Σεντάρις ασκούν μοναδική επιρροή. Κατακλύζουν το μυαλό σαν να ήταν οι δικές σου σκοτεινές αναμνήσεις". ("Entertainment Weekly") "Σατιρικό θράσος που αντέχει στη σύγκριση με τον Τουαίην και τον Ναθάνιελ Γουέστ"...

Ο Ντάβιντ Ντάλεκ, συγγραφέας και δημοσιογράφος, αντιμετωπίζει ένα κορυφαίο πρόβλημα: Πώς να περιγράψει τη ζωή του Πωλ Ντιράκ (1902-1984), αυτού του σχεδόν άγνωστου πρωτοπόρου της σύγχρονης φυσικής. Η ιστορία αυτού του ξεχωριστού επιστήμονα και ανθρώπου παίρνει σταδιακά μορφή και σχήμα, ξετυλίγοντας παράλληλα το νήμα μιας δεύτερης βιογραφίας που φτάνει ως τις μέρες μας: της βιογραφίας μιας γενιάς που κάποτε πίστεψε πως "πρέπει να έχεις ένα σκοπό, να αποβλέπεις σε κάτι πέρα από μια φιλήσυχη ζωή, όπου ο καθένας ζει στη γωνιά του". Πως μπορείς να κάνεις λογοτεχνία από τη φυσ...

Όπως επισημάνθηκε και είναι πρόδηλο η Καμιένσκα αντιστάθηκε σε όλες τις φιλολογικές τάσεις και μόδες πλάθοντας μια ποίηση που έδωσε έκφραση στην ιδέα ενός διαλόγου μεταξύ ανθρώπου και Θεού, με ένα τρόπο κατάλληλο για το δικό μας αιώνα, δηλαδή παραπλανητικά ανάλαφρο, με λιτές λυρικές αποστροφές και με κυρίαρχη την παρουσία της σιωπής σαν υψηλού μέσου αίσθησης και συνείδησης της ανθρώπινης φύσης ("Σωπαίνω άρα υπάρχω" είναι η παραλλαγή της καρτεσιανής φόρμουλας που της αποδίδεται), για να φτάσει όποιος βαθιά υποφέρει στην αυτοϋπέρβαση. Δημιούργησε έτσι μια προσωπική γλώσσα...

"Είναι δύσκολο να γράφει κανείς με πάθος και δεξιοτεχνία διατηρώντας την απλότητα και τη νηφαλιότητα. Η Αντριάνα Καλφοπούλου αναδεικνύει αυτές τις ποιότητες με τη γραφή της που καταφέρνει να εκδηλωθεί ως πράξη χαράς και κατάφασης για τη ζωή παρ' όλη την οδύνη και την περιπλοκότητα της εμπειρίας. Τα ποιήματά της διαθέτουν την ομορφιά της τελετουργίας." Alan Broughton "Η ποίηση της Αντριάνας Καλφοπούλου διαπλέει τις θεματικές της εξορίας, του πολέμου, της αέναης νοσταλγίας, του πλέγματος των ιστοριών οικογένειας και τόπου. Το επίμονο βλέμμα της πάνω σε ανθρώπους κα...

Πρόσωπα "ραγισμένα" με ζωές που κλονίζονται είναι οι πρωταγωνιστές των διηγημάτων στο δεύτερο βιβλίο του Πέτρου Μπιρμπίλη. Ο συγγραφέας με γλώσσα λιτή, αποφεύγοντας οτιδήποτε περιττό, καταφέρνει να μιλήσει μέσα από το ελάχιστο για το μεγάλο, που δεν είναι άλλο από το ανθρώπινο αδιέξοδο. Οι ήρωες των ιστοριών, βυθισμένοι σε ένα προσωπικό ημίφως, μέσα από τις παραληρηματικές αφηγήσεις τους ξεπροβάλουν ξυπόλητοι, απροστάτευτοι στα μάτια του αναγνώστη, αποζητώντας λες την τρυφερότητα που τους λείπει. Αυτό που κάνει ξεχωριστό το βιβλίο είναι ο ωμός του ρομαντισμός. Παρότι οι...