Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Εύλογα διερωτάται κανείς πώς περπατώ στις όχθες του Πεδιαίου ποταμού, αφού αυτός δε διασχίζει τη Λευκωσία όπως παλιά. Εκεί που περνούσε κάποτε ο ποταμός βρίσκεται σήμερα η πράσινη γραμμή, η διαχωριστική γραμμή που κόβει με μαχαίρι την πόλη στα δυο εδώ και μισό αιώνα. Όμως "του ποταμού εν του γελάς τζαι πιάνει το ταμάχιν του πίσω"... έλεγαν παλιά. Εύχομαι κάποια μέρα να ξανακατέβει ο Πεδιαίος ορμητικός, όπως τότε, το 1330, όταν πλημμύρισε και τα νερά του έφτασαν μέχρι την πόρτα του Αγίου Γεωργίου των Ορνίθων. Τότε θα πάρει μαζί του βαρέλια, διαχωριστικές γραμμές, πολυβολεί...

ΠΡΩΙΝΑ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ Κοίταξε επιτέλους έξω / απ΄ το ανοιχτό παράθυρο / να χωθούν βαθιά / τα κλαδιά μέσα στα μάτια! / Το δέρμα είναι πνεύμα / Το κρύο σφίγγει το δέρμα / Το κρύο σφίγγει το πνεύμα. / Πρωινά γαλλικού χειμώνα. / Η παρουσία είναι απόλυτη. / Κάμπος αιωνιότητας. Χαρούμενα ποιήματα και σύντομα κείμενα θεωρίας της παρατήρησης. Η οπτική ως απτική. Έργο για την άσκηση του βλέμματος, τη μεγάλη γλυπτική, το πώς δυναμιτίζεται η επιθυμία, τη λεπτότητα του έρωτα, το γαλλικό κόρνο. Η θλίψη μας ενώνει. Η χαρά είναι ασκητής.

ΑΝΤΖΕΛΟ ΜΠΑΡΝΤΙ Στο παρεκκλήσι Μπάρντι της βασιλικής Σάντα Κρότσε, ο Τζιόττο ζωγράφισε έναν άγγελο, τυπώνοντας τα στίγματα πάνω στον Άγιο Φραγκίσκο. Στην piazza μπροστά στην εκκλησία, ένας νέος καλλιτέχνης βαδίζει μόνος, έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για την "ανήσυχη μούσα" του. Όταν ο άγγελος πετάει απ’ το παρεκκλήσι και βουτάει πάνω απ’ την πλατεία ο καλλιτέχνης βλέπει, για πρώτη φορά, πώς θα ‘πρεπε να είναι ο πίνακάς του. Ο νεαρός ζωγράφος, Τζόρτζιο ντε Κίρικο, ονόμασε τον εαυτό του "Άντζελο Μπάρντι" όταν εξήγησε πώς ζωγράφισε ένα αίνιγμα ένα φθιν...

Από το πανδαιμόνιο ετούτο των χιλίων δύο κρότων κι απ' τις σπαραξικάρδιες οιμωγές, τ' αυτιά μας κουφάθηκαν ολότελα και το αίμα πάγωσε στις φλέβες μας. Κοντά έξι ώρες έδιναν κι έπαιρναν οι φλόγινες αψιμαχίες. Αίφνης, άρχισε να βρέχει πάνω μας κετσέδες, καλαμωτές και σκλήθρες. Κι αμέσως είδαμε να πέφτουν από ψηλά ψοφίμια και κεφάλια από γκαμήλες, άλογα και ανθρώπους. Εμείς, καθώς γκρεμίζονταν απ' τον ουρανό κιούπια σμπαραλιασμένα, λάντζες, ρόδες από αραμπάδες, φουρνόξυλα, κάπες, προβιές, κιβούρια και ρημαγμένοι λουτήρες για τα λείψανα, μόλις και μετά βίας κατορθώσαμε να τιθασ...

Η συγκεντρωτική έκδοση των "Καταλόγων", που έχουν ήδη τυπωθεί και κυκλοφορήσει: "Κατάλογοι 1-4" (Άγρα, 1980), "ατάλογοι 5-8: Οι σκηνές τον μαρτυρίου" (Άγρα, 1986), "Κατάλογοι 9: Οι ορισμοί" (Άγρα, 1994), "Κατάλογοι 10-12" (Άγρα, 2001), "Κατάλογοι 13-14: Πένθη" (Ίνδικτος, 2007), είναι αδήριτη συνέπεια μιας απόφασης την οποία, κυοφόρησε, αλλά και εξεβίασε, κατά κάποιον τρόπο, ο χρόνος. Αυτός, από το 1980 έως και σήμερα, υπήρξε κατηγορηματικά άφιλος για τους "Καταλόγους". Η κυκλοφορία της πρώτης ενότητάς τους, με κάποια διάσπαρτα αλλά ενθαρρυντικά δείγματα γραπτής και προφ...

Είναι τυλιγμένη σε μια αύρα ή γραφή του Στέφανου, κάποτε ανάερη και ρευστή, κι άλλοτε πυκνή σαν συνωστισμένη μνήμη. Στα ποιήματά του μεταχειρίζεται συνειδητά πολύσημες λέξεις, παρηχήσεις, εικονοποιία και επιλεκτική ομοιοκαταληξία για να ιστορήσει το χειροπιαστό αλλά κυρίως για να υπαινιχθεί το υπερκόσμιο, "πιο πέρα απ' της ζωής τις βεβαιότητες". Στο γλωσσικό του σύμπαν αναδεύεται η σιβυλλική λαλιά των γιαγιάδων του με αναφορές σε στίχους του Γ. Χ. Ώντεν, του Γουόλκοτ, του Οβίδιου, του Καλντερόν - αλλά και του Καβάφη, υπόρρητα. Η κυπριακή διάλεκτος, η αγγλική ποίηση, το θέατ...

"Όνειρα στον Άδη", εδώ στην άκρη του κόσμου δεν θα πάψει να ονειρεύεται. Άλλη Εποχή συνέχεια των προηγουμένων αναζητώντας τις καλές συμπτώσεις και τους ωραίους ανθρώπους που αντάμωσε. Τώρα γνωρίζει, το κενό δεν το φοβάται. Βλέπει τώρα καθαρότερα το τραγικό νόημα όσων έζησε. Ωσάν συνολική εκτίμηση λίγες κορφές διακρίνονται απέναντι (ή κάτω;). Είναι αυτές οι αξίες που θα πίστευε και αγωνίζονταν πάλι για να μείνουν περισσότερο στο στερέωμα.

Πριν από όλα υπήρξε αυτή η πινακίδα στην άκρη ενός δρόμου της Αττικής, με φόντο συκιές θάλλουσες, θροΐζουσες ελιές και μισοτελειωμένα σπίτια, μεταξύ των οδών Σύμης και Τρικάλων στη Ραφήνα και ύστερα οι άλλοι δρόμοι που είχαν ονόματα λιγότερο ξερά γεωγραφικά προσδιορισμένα: Ανδρομάχης, Ομήρου, Φιλοξενίας. Τέλος Νοεμβρίου· ο ήλιος που τη φώτιζε πλαγίως εκείνο το απόγευμα, σχεδόν αφηρημένα, χωρίς να τη ζεσταίνει, την είχε ωστόσο ήδη προ πολλού κάψει κι απολεπίσει. Το μήνυμά της όμως παρέμενε ευανάγνωστο, όπως και η διεύθυνση στην οποία παρέπεμπε: Λεωφόρος Αρτέμιδος 74 - Αρτέμι...

Γυναίκες. Ορατές και αόρατες πτυχές της ζωής τους. Αληθινές ιστορίες από τη δεκαετία του 1950 μέχρι σήμερα. Ρόλοι, βιώματα, επιλογές, ηλικίες. Γυναίκες δυνατές που πάλεψαν και γύρεψαν, πήραν κι έδωσαν, κυρίως έδωσαν αγάπη.

Στο καταγώγιο του "Κουλού", όπως και σε άλλα μυστικά σημεία της πόλης, λαμβάνουν χώρα οι συναντήσεις της εθνικιστικής παρακρατικής οργάνωσης που, κάτω από τις οδηγίες και ευλογίες του ίδιου του αρχηγού της αστυνομίας, του Αρχιδεινόσαυρου, έχει απλώσει τα πλοκάμια της σ' ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη. Σε ένα τέτοιο καταγώγιο θα δοθεί η εντολή. Η εντολή θανάτωσης του βουλευτή Ζ. Γιατρός, διακεκριμένος αθλητής και υπέρμαχος της ειρήνης. Αφιλοκερδής, μαχητικός, ατίθασος. Ενοχλητικός. Την εκτέλεση αναλαμβάνει ο Γρύλος, ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του τάγματος θανάτου. Συνεργός του ο Κάβο...

η ανεξάντλητη αφήγηση των δέντρων αναπαριστά τον ύπνο πως είμαστε δέντρα πως μιλάμε διψασμένα με το νερό θυμούνται να μας ξέρουν τι ν' απέγινε η άμμος τη φύτεψαν να γίνει λάσπη και που τα πρόσωπα όπου μνήμη μας κοιτούν σωπαίνουν και μας μοιάζουν μες στη ρωγμή της πέτρας κατρακυλά ο κόπος ρωτούν μήπως κι αυτή χτυπά σαν καταρρέει η σκόνη αν κάθε που βαραίνει βαθαίνει που πονά αν ερωτά μην είν' φωνή το σχήμα που πάλλει στα θεμέλια κραυγή δική της μην είναι η σιγή η γη σταματημένη άλλωσπως που φώναζε πως γύρναγε πως έβγαζε παράτονη παράπονη πνοή παράφορη πως φύσ...

Όχι, δεν ήταν o ονειροπόλος Άμλετ κλεισμένος στον ψηλό του πύργο πάνω στα βράχια της Eλσινόρης· o Γεράσιμος Μαρκίδης ήταν, που ταξίδευε στις αρχές του φθινοπώρου στο Αιγαίο, με τα μικρά και τα μεγάλα του ναυάγια, προσπαθώντας, αντιμέτωπος με τα δικά του φαντάσματα και στραπάτσα, να κρατήσει ζωντανό όσο φως του είχε απομείνει βάζοντας κάθε πρωί μέσα έξω τα πολυφορεμένα ρούχα του για να φαίνεται στους άλλους ευδιάθετος και άνετος, ατσαλάκωτος και αρυτίδωτος.

Μια γαζέλα τοσηδά ξεστράτισε Στου χωρού μας τα λημέρια παραστράτισε Μια μικρή αγαπητικιά χώρισε απ'τον καλό της Μ' αναφιλητά πικρά μέρα νύχτα κλαίει. Δική μου να την κάνω θέλησα, μα δεν μπόρεσα Να την πιάσω πάσχισα, μα δεν το κατόρθωσα Στ' αλάνικο μπουλούκι μας τη μπεμπέκα ετούτη Να τηνε τυλίξω θλιβερά ξαστόχησα. Τι μαργιόλα, Θε μου, τι τσακίστρα Απ' τα κορφολέμονά σου που λιμπίστηκα Γιατρικό σκαρφίσου, αχ, βρε μαυρομάτα Την πληγή στα στήθια μου κόπιασε να γιάνεις.

When he suddenly said desert flowers and then promptly sent his haiku gift of the image in the flesh of words and the beat of his chest for her to brood on the marvel of bloom in absence and gloom there flashed from the heart of her bard [...] Όταν ξάφνου είπε άνθη της ερήμου και αμέσως έστειλε ένα χαϊκού για δώρο με τις εικόνες ζωντανές στις λέξεις και τον παλμό στο στήθος του να τη βάζει σε σκέψεις για το θαύμα που θάλλει στην απουσία και τη θολούρα τότε έλαμψε από την καρδιά του βάρδου της [...]

Πού να εκβάλλουνε, άραγε, τα ωριμότερα του σώματος ερωτήματα;

Τα "Λαμπρά παράσιτα" ("Radiant Vermin", 2015) ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα γραφής του IN-YER-FACE THEATRE παίχτηκαν για δύο χρόνια σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη και στη συνέχεια σε διάφορες άλλες πόλεις ανά τον κόσμο. Από τις 18 Νοεμβρίου 2017 ανέβηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο θέατρο Tempus Verum - Εν Αθήναις.

Ένα δίγλωσσο βιβλίο (γαλλικά/αγγλικά) για τη χορογράφο Πίνα Μπάους που περιέχει ποίηση του Δημήτρη Κρανιώτη και φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη. Ο Δημήτρης Κρανιώτης συνεργάστηκε ως δραματουργός με το Χοροθέατρο του Βούπερταλ (Tranztheater Wuppertal) για τα δύο έργα της Πίνας Μπάους "Das Stuck mit dem Schiff", 1993 και "Trauerspiel", 1994. Το κείμενό του "Zaubertrauer" και τα κείμενα της ενότητας "Wunderbar" δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας των δύο ως άνω έργων και πήραν την τελειωτική τους μορφή το 2016. Οι 27 φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνα...

"Τί κοινό μπορεί να έχουν, άραγε, μεταξύ τους, μια κοσμογυρισμένη Λατινοαμερικάνα, αυτοεξόριστη πολίτης της οικουμενικής πραγματικότητας, ένας Γάλλος ουτοπιστής με σπινθηροβόλο βλέμμα, ένθερμος οπαδός του σιτουασιονισμού, και μια ατίθαση Ελληνίδα, αμετανόητη αντάρτισσα της σαγήνης;", αναρωτήθηκαν η Δεσμίνα και ο Σείριος, προς το τέλος του χειμώνα του '73-'74 και -καθώς απέκλεισαν οποιοδήποτε άλλη εκδοχή- συμφώνησαν στο γεγονός πώς χρημάτισαν -και οι τρεις- ένοικοι και γείτονές τους στο αριστερό δωμάτιο του διαμερίσματος της Roi de Sicile.