Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η παλιά Λευκωσία -όπως πολλές πόλεις με παρελθόν- έχει μια ατμόσφαιρα πυκνή, γοητευτική και πνιγηρή συνάμα, μια ατμόσφαιρα που σίγουρα γεννά την επιθυμία στον επισκέπτη να την περπατήσει ξανά και ξανά. Τι βρίσκει, όμως, άραγε ένας φαντάρος σ’ αυτή την πόλη; Τα μεσημέρια των εξόδων του τα περνάει προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει χνάρια παλιά, καθρεφτίζοντας την ίδια στιγμή σε αυτά τα χνάρια τα δικά του "φανταρικά" συναισθήματα... Το λεύκωμα με τίτλο "Στην παλιά Λευκωσία... με τη ματιά ενός φαντάρου" σίγουρα δεν αποτελεί ιστορική καταγραφή ούτε επιστημονική περιήγηση. Εγε...

Σ' αγαπούσα - το 'ξερες; (Κράτησες εσύ το μυστικό σου για τον άλλον Κόσμο τον άγνωστον...) Μαζί ποτέ δεν θ' ανταμώναμε στον κήπο του Παραδείσου· πιστό σκυλί πάρε με πίσω στο Δάσος με την ψιλή χλόη νανουρισμένον.

"Θυμάμαι, και σίγουρα δε θα ξεχάσω ποτέ, την ισχυρή επίδραση που είχαν μέσα μου οι θεατρικές εμπειρίες στα εφηβικά μου χρόνια. Είτε ήταν παραστάσεις που παρακολούθησα είτε παραστάσεις όπου συμμετείχα κι ο ίδιος. Απ' όσες παρακολούθησα ελάχιστες ίσως ήταν πραγματικά αξιομνημόνευτες, από καλλιτεχνικής πλευράς. Παραστάσεις δηλαδή που θα άξιζε πράγματι τον κόπο να δει ένας θεατής, ιδίως έφηβος. Ωστόσο δεν υπήρξε ούτε μία από αυτές που να μη μου προκαλέσει βαθιά εντύπωση, ένα είδος συγκλονισμού που τον ανακαλώ ακόμη και σήμερα... Όταν λοιπόν την προηγούμενη άνοιξη ήρθε από την ο...

Η ΣΚΗΝΗ Αύγουστος. Το εσωτερικό μιας παράγκας με χώμα στο πάτωμα, κάτι μεταξύ καντίνας και αποθήκης μεταχειρισμένων ανταλλακτικών αυτοκινήτων, στο πλάι της Εθνικής Οδού. Ένα παλιό ξύλινο διπλόφαρδο κρεβάτι δεσπόζει στη μέση ανάμεσα σε χιλιάδες παλιά εξαρτήματα από μηχανές και αμαξώματα φορτηγών στοιβαγμένα το ένα πάνω στ' άλλο ή κρεμασμένα από το ταβάνι και τους τοίχους και που όλα μαζί προσδίδουν στο χώρο εικόνα χάους. Μέσα σ' όλα μια παλιά ντουλάπα, ένας αυτοσχέδιος νεροχύτης κι ένα τραπέζι με δυο ξεχαρβαλωμένες καρέκλες. Ο θόρυβος των αυτοκινήτων δεν σταματάει ποτέ....

Βαπτίστηκε Λεωνίδας. Όλοι, όμως, τον φώναζαν Λεονταρή. Κατάγονταν από την Καλλικράτεια της Ανατολικής Θράκης. Στον παραθαλάσσιο τόπο του δούλευε στα καΐκια. Η Καλλικράτεια είχε μεγάλο στόλο: μαούνες, καΐκια, βάρκες, βαρκούλες. Το λιμάνι της διεκπεραίωνε μεταφορές από το εσωτερικό προς την Κωνσταντινούπολη. Εμπορεύματα, προϊόντα, ζωντανά και ανθρώπους. Το παρανόμι αυτό, Λεονταρής, του το 'δωσαν οι συγχωριανοί του, διότι δούλευε σκληρά και ακάματα. Δε φοβόταν εργασία και κόπο. Σαν λιοντάρι! [...]

Ο μικρός Μιχάλης διαβάζει το ημερολόγιο της μητέρας του πάνω από τον ώμο της. Η Ανατολή Αναγνώστου ανακαλεί τις μνήμες από την παιδική της ηλικία στη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του '50 και την παρατεταμένη εφηβεία της στις συμπληγάδες της χούντας και της μεταπολίτευσης. Είναι σύζυγος του Λευτέρη, μητέρα του Μιχάλη και του Νίκανδρου, αδελφή της αδικοχαμένης Μαρίας κι ενός ακόμη αγοριού, που δηλώθηκε νεκρό για να διοχετευθεί στην αγορά της παράνομης υιοθεσίας. Αφηγήσεις και σύντομα instantanes κλιμακώνουν τη συγκίνηση. Ένα ακραία αισθαντικό πρόσωπο ωριμάζει. Η τέχνη, η επανάσ...

Ασ' τα! Δεν τα παίρνει ένα βιβλίο, γράψε τ' αναγκαία μόνο... Ήμασταν και οι δυο βομβαρδισμένοι. Σαν νύφη και γαμπρός ξένα ρούχα είχαμαν. Τώρα τα λέω στα εγγόνια και τους φαίνεται σαν μύθος! Δεν το πιστεύουν. Νομίζω ότι η γυναίκα πρέπει να έχει την πρώτη θέση. Εκείνο που με έκανε επαναστάτη ήταν το μοιρολόι της βάβως μου. Εκεί είδα Ελασίτες να παραδίδουν τα όπλα και να κλαίνε... Και ένας είπε: Ε, ρε Κώστα, αν χρειαστούν αυτά τα όπλα, πού θα τα βρούμε; Τα παιδιά ήταν φτηνά τότε. Δυο ώρες στο σχολειό, πέντε στα γίδια. Πάειναμαν στην Αλβανία, είχε πολύ...

Όχι, δεν ήταν o ονειροπόλος Άμλετ κλεισμένος στον ψηλό του πύργο πάνω στα βράχια της Eλσινόρης· o Γεράσιμος Μαρκίδης ήταν, που ταξίδευε στις αρχές του φθινοπώρου στο Αιγαίο, με τα μικρά και τα μεγάλα του ναυάγια, προσπαθώντας, αντιμέτωπος με τα δικά του φαντάσματα και στραπάτσα, να κρατήσει ζωντανό όσο φως του είχε απομείνει βάζοντας κάθε πρωί μέσα έξω τα πολυφορεμένα ρούχα του για να φαίνεται στους άλλους ευδιάθετος και άνετος, ατσαλάκωτος και αρυτίδωτος.

25/11/88 Απόψε έφαγα ένα ωραίο βραστό στου Θεολόγου, που, αφότου πέθανε, η ταβέρνα του έγινε πιο σοβαρή. Ο Πέρη exalte με τη Μαφία, ο Νίκος πιο κόκκινος, κι η Τζούλια, που σε κάποια στιγμή με χτύπησε στην πλάτη. Είδα στην αλέα του Ζαππείου, μες στη φωτεινή δέσμη που έριχνε ο φανοστάτης, ένα κοπάδι φύλλα να τα παρασέρνει ο αέρας και να τα φυσά κατά τη νύχτα. 26/11 Μετά την χθεσινοβραδινή νεροποντή, που με βρήκε ξαπλωμένο στο κρεββάτι, αλλά όχι κοιμισμένο, με ξύπνησε το μεσημέρι τηλεφώνημα της Θεώνης. Εκείνη τρόμαξε στο χαμόσπιτο που νοίκιασε στο Αιγάλεω και που έμπασε νερ...

Εύλογα διερωτάται κανείς πώς περπατώ στις όχθες του Πεδιαίου ποταμού, αφού αυτός δε διασχίζει τη Λευκωσία όπως παλιά. Εκεί που περνούσε κάποτε ο ποταμός βρίσκεται σήμερα η πράσινη γραμμή, η διαχωριστική γραμμή που κόβει με μαχαίρι την πόλη στα δυο εδώ και μισό αιώνα. Όμως "του ποταμού εν του γελάς τζαι πιάνει το ταμάχιν του πίσω"... έλεγαν παλιά. Εύχομαι κάποια μέρα να ξανακατέβει ο Πεδιαίος ορμητικός, όπως τότε, το 1330, όταν πλημμύρισε και τα νερά του έφτασαν μέχρι την πόρτα του Αγίου Γεωργίου των Ορνίθων. Τότε θα πάρει μαζί του βαρέλια, διαχωριστικές γραμμές, πολυβολεί...

Κάποτε είχε ερωτηθεί η Jacqueline de Romilly, η μεγάλη Γαλλίδα ιστορικός και λάτρις του ελληνικού πολιτισμού, για ποιο λόγο έγραψε βιβλίο με τίτλο "Γιατί η Ελλάδα;" Απάντησε αποστομώνοντας τους πάντες με το απλό: "γιατί την αγαπώ, και γιατί είναι μοναδική". Με αυτήν τη φράση στο μυαλό αποτολμήσαμε ο Βαρωσιώτης Πέτρος Φιάκκας κι εγώ μια περιδιάβαση στην "ήπειρο" Καρπασία. Γιατί η ήπειρος Καρπασία, η Αχαιών Ακτή, η Ακροτίκη, η "ακροτάτη άκρη" της Κύπρου, εμπεριέχει όλη την Κύπρο, την ιστορία της, την απίστευτη και μοναδική της φύση, τα μνημεία, αλλά πέρα και πάνω από όλα την...