Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

1η μέρα, 3/7/05, Κυριακή Την Κυριακή, 3 Ιουλίου 2005, 12.30 το μεσημέρι, η Κλάρα Σουβατζίδη γευματίζει στα 33.000 πόδια ύψος ανάμεσα σε δύο μελαψές κυρίες που συνομιλούν ασταμάτητα σε άγνωστη γι' αυτήν γλώσσα. Είναι ευχαριστημένη από το γεύμα της - σπαράγγια a la creme, ψάρι μαγιονέζα και, για επιδόρπιο, αχλάδι γλυκό ανατολίτικης προέλευσης με λευκό κρασί. Δεν έχει καμιά αντίρρηση για τους ήχους που το συνοδεύουν. Αντίθετα, είναι πολύ απορροφημένη με τη μουσική της γλώσσας· υποθέτει πως πρόκειται για κεντροαφρικανική διάλεκτο, κάτι ανάμεσα σε Κένυα και Ζανζιβάρη. Θέλε...

Η τετριμμένη πλευρά της καθημερινότητας υιοθετείται ως ποιητική ιδεολογία της ζωής. Με όχημα την ακριβολογία, τη λιτή χρήση επιθέτων και σχημάτων λόγου, αποφεύγοντας λυρικούς τόνους, αναδεικνύεται το πάθος ως ένα βασικό στοιχείο έκφρασης. Η στοχαστική μελέτη της πιο πεζής καθημερινότητας δίνει αναπάντεχες ερμηνείες στο φόβο, την ανασφάλεια και την πίκρα που μόνιμα επισκιάζουν τη χαρά. Έτσι, αυτή η πλευρά της ζωής, που, κατά κανόνα για τους ποιητές θεωρείται ασήμαντη, αποκτά μια δυνατή μετα-καβαφική φωνή, για πρώτη φορά στη νεοελληνική ποίηση. Να αφουγκραστεί κανείς τον κ...

Δυο ελεγειακά ποιήματα του W. H. Auden (1907-1973), του επιφανέστερου ποιητή της γενιάς του (της βρετανικής γενιάς του '30), από τη συλλογή "Another Time" ("his best collection of poetry"), βιβλίο που τύπωσε μόλις έφτασε στη Νέα Υόρκη, το 1939, εγκαταλείποντας την Ευρώπη, το Δεύτερο Πόλεμο και την επέλαση του φασισμού. Το πρώτο ποίημα είναι το "Πένθιμο μπλουζ" ("Funeral Blues"), για το θάνατο του αγαπημένου. Γράφτηκε το 1936 για ένα θεατρικό έργο των Ώντεν και Ίσεργουντ, με μουσική του Μπέντζαμιν Μπρίττεν, ο οποίος αργότερα το συμπεριέλαβε στον κύκλο τραγουδιών Four Cab...

Ένας νέος φανατικός για γράμματα, γεννημένος στο Βόλο το 1979, έφερε το 2007 τα ποιήματά του στον εκδοτικό οίκο και άντεξε την πενταετία που κύλησε μέχρι να εκδοθούν. Ποιήματα που κατορθώνουν μέσα από δρόμους φαινομενικά πατημένους (όπως η σεβαστική στάση του Οδυσσέα Ελύτη προς το φίλο του καπετάνιο-ποιητή Δ. Ι. Αντωνίου, ο εξωτισμός του Καββαδία, ο μοντερνισμός του Σεφέρη) να χαρτογραφήσουν μια εσωτερική περιπέτεια στον αντίποδα του λυρισμού. Οι γνωστοί κύβοι που συνθέτουν τη θεματολογία και την ψυχολογία της Γενιάς του '30 αναδομούνται και ανατοποθετούνται, οι λέξεις είνα...

Το τρίτο μυθιστόρημα του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη από το 2000 - οπότε κυκλοφόρησαν κάνοντας αίσθηση "Οι τέσσερις τοίχοι"- λέγεται "Το ελάχιστο ίχνος" και μοιάζει με ουράνιο τόξο: γιατί σ' αυτό συνοψίζεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα -χρωματική, αισθηματική και βιωματική- η πολυτάραχη ζωή ενός ανθρώπου. Και όχι μόνο. Πάνω στη ζωή του κεντρικού ήρωα η ανάκλαση και η διάθλαση από άλλες ζωές δημιουργεί ένα συνεχές φάσμα, ένα φαινόμενο αφήγησης που καλύπτει πέντε δεκαετίες και μια διαδρομή από τα δάση του ορεινού βορρά στο αστικό τρίγωνο της αθηναϊκής θεατρικής πιάτσας. Ιώδες, πράσι...

"Χνάρια λαφριά" είναι μια σειρά ποιήματα που λειτουργούν αυτόνομα αλλά διαπνέονται από ένα κοινό αίσθημα. Ότι η ζωή είναι δύσκολη αλλά αξίζει τον κόπο. Έχει στιγμές δυνατής έντασης, που πολλές δεν είναι και κρατούν λίγο, αλλά βοηθούν στη συνέχεια το προχώρημα του δρόμου. Όπως όταν δεχόμαστε απρόσμενα ένα δώρο δίχως να ξέρουμε από πού ή από ποιον, αλλά το βάζουμε στην τσέπη και πηγαίνουμε ελαφρότεροι. Την ανάκληση της εμπειρίας εκείνης που μας συντροφεύει κι όταν την έχουμε ξεχάσει επιχειρούν αυτά τα ποιήματα.

Το παιδί, το λευκό και το ποίμνιο είναι λέξεις που περιγράφουν την αθωότητα. Όχι μόνο εκείνη της παιδικής ψυχής αλλά του χαμένου και μαζί περιπόθητου παράδεισου κάθε ψυχής που παρέμεινε παιδική. Την αθωότητα ως στάση ζωής και ως κατάκτηση. Ως κατάκτηση μέσα από μια καθημερινότητα που αφαιρεί και αποβάλλει το περιττό και το περίπλοκο, όχι χωρίς πόνο. Και ως στάση ζωής που σχετικά με την αθωότητα έρχεται όχι συνειδητά αλλά σχεδόν απροειδοποίητα. Υπηρετώντας τις μυστικές εντολές της γλώσσας, ο ποιητής μιλά για τα πράγματα που, ενώ με την πρώτη ματιά μοιάζουν ανύπαρκτα, ω...

Ασ' τα! Δεν τα παίρνει ένα βιβλίο, γράψε τ' αναγκαία μόνο... Ήμασταν και οι δυο βομβαρδισμένοι. Σαν νύφη και γαμπρός ξένα ρούχα είχαμαν. Τώρα τα λέω στα εγγόνια και τους φαίνεται σαν μύθος! Δεν το πιστεύουν. Νομίζω ότι η γυναίκα πρέπει να έχει την πρώτη θέση. Εκείνο που με έκανε επαναστάτη ήταν το μοιρολόι της βάβως μου. Εκεί είδα Ελασίτες να παραδίδουν τα όπλα και να κλαίνε... Και ένας είπε: Ε, ρε Κώστα, αν χρειαστούν αυτά τα όπλα, πού θα τα βρούμε; Τα παιδιά ήταν φτηνά τότε. Δυο ώρες στο σχολειό, πέντε στα γίδια. Πάειναμαν στην Αλβανία, είχε πολύ...

Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς "Λατέρνατιβ" ο Πίτερ Έιμς Κάρλιν παρακολουθεί όλη την τροχιά της φαντασμαγορικής καριέρας του Μπρους Σπρίνγκστιν και εξερευνά τις εσωτερικές διεργασίες ενός καλλιτέχνη που κατάφερε να επαναπροσδιορίσει ολόκληρες μουσικές γενιές. Εδώ και τέσσερις δεκαετίες, ο Μπρους Σπρίνγκστιν ταυτίζεται με την ψυχή και το πνεύμα της Αμερικής με μια καριέρα που συγκεντρώνει είκοσι βραβεία Γκράμι, πωλήσεις 120 εκατομμυρίων δίσκων, δύο Χρυσές Σφαίρες και ένα Όσκαρ. Ταυτόχρονα είναι μια ισχυρή φωνή στην αμερικανική κουλτούρα και πολιτική, όπως προκύπτει από τη...

Ένα πολυφωνικό αφήγημα, ένα ψηφιδωτό μετα-μυθιστόρημα για έναν ολόκληρο τόπο και για τους ανθρώπους του. Με αφορμή μια γιαγιά που μόλις έχει πεθάνει ξετυλίγεται ένα κουβάρι ιστορίες. Και από τη γιαγιά στην οικογένεια αλλά και στο μικρό χωριό και στον τόπο όλο -ο τόπος εδώ η Κύπρος-, ιστορίες που θυμίζουν ιστορίες του καθενός μας, για ζωή, έρωτα, θάνατο, για πολέμους και προσφυγιά και επιστροφή. Παλιές και καινούριες ιστορίες, στην κοινή ελληνική αλλά και στην κυπριακή διάλεκτο. Μπλεγμένοι οι άνθρωποι, οι ηλικίες, οι εποχές και οι τοποθεσίες, ένα κουβάρι που ξετυλίχτηκε και...

Στον πεζόδρομο της οδού Βάτσι πουλάνε γατοπόδαρα. Χοντροί πλανόδιοι, ανακατεύονται με τους τουρίστες στο παζάρι. Ένα παζάρι στήνεται σε κάθε γωνιά της πόλης. Έξω από τις εκκλησίες μπορείς να αγοράσεις λαβωμένα ζώα ή ό,τι απέμεινε από αυτά. Το κομμένο πόδι του ελαφιού, την ουρά ενός σκύλου, την πατούσα μιας κεραμιδόγατας, περασμένη σε μπρελόκ για τα κλειδιά. Κοιτάζω αυτά τα ίχνη ζωής με λύπη. Ήθελα πάντα ένα ζωάκι να χαϊδεύω, μα το 'θελα ολόκληρο, όχι σε κομμάτια. [...] (από το διήγημα: "Το πόδι της γάτας") Περιέχονται τα διηγήματα: - Το πόδι της γάτας - Ray & Μελ...

Το πλοίο έριχνε άγκυρα, ξημέρωνε, το νησί αχνόφεγγε. Δε διέκρινα καλά τις γραμμές του τοπίου, μάλλον δεν τις αναγνώριζα, σαν πιο χτισμένη μου φαινόταν η πόλη, πιο εκτεταμένος ο ιστός της. Ακόμα και το φόντο πίσω και πάνω από τα όριά της, τις μαλακές πλαγιές του Δίκαιου, περισσότερο τις μάντευα παρά τις έβλεπα. Οι μόνες πραγματικά γνώριμες ήταν οι επάλξεις του κάστρου των Ιπποτών κατά μήκος του βραχίονα του παλιού λιμανιού και που καταλήγουν στη σύγχρονη αποβάθρα, εδώ που αγκυροβολούσαμε. Άλλωστε εντυπωμένη σαφή εικόνα του νησιού από καράβι δεν είχα, μου άρκεσε μια γρήγορη μ...