Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι Εκδόσεις Το Ροδακιό παρουσιάζουν το βιβλίο "Zακ/Zackie Oh" που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2019 ως συνέκδοση με την Στέγη Γραμμάτων του Ιδρύματος Ωνάση. Ένα βιβλίο για την τόλμη, την ελευθερία και την αγάπη με κείμενα του Ζακ Κωστόπουλου και πρόλογο του αδελφού του Νίκου. Ένα σχέδιο που ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια από τον Ζακ Κωστόπουλο, τη δημοσιογράφο Μαρία Λούκα και τον φωτογράφο Αλέξανδρο Κατσή, σαν μία συρραφή λέξεων, σκέψεων και εικόνων για τη σημασία του να είμαστε διαφορετικοί. Η Μαρία Λούκα έγραψε την εισαγωγή και ανθολόγησε τα κείμενα του Ζακ και ο Γιάννη...

Η ΑΝΝΑ ΑΧΜΑΤΟΒΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΛΟΥΜΠΙΑΝΚΑ* Τη φλόγα έσβησε μια παγερή πνοή στέκω εδώ ξεχασμένη άμετρο χρόνο περνούν κορίτσια που μου γνέφουνε μετά γυναίκες μετά γριές μετά τίποτε κι εγώ περιμένω αλήθεια τι; -ντυμένη στα μαύρα- γιατί; το σώμα μου κύρτωσε η μορφή μου ρυτίδιασε ας τραβήξω το σάλι τα μαλλιά μου να σιάξω μα τι νόημα έχει απ' τα Ουράλια ως πέρα στης Καμτσάτκας τα μέρη κανείς δεν απόμεινε. Μια καμπάνα ακούω μονάχα μια καμπάνα βαριά με αρχαίο τρόπο φτιαγμένη μες στη ρώσικη γη κοχλάζει ο μπρούντζος στη χωμάτινη μήτρα κι οι τεχνίτες διαρκώς να χτυπ...

Στην κάμαρη με το χωμάτινο δάπεδο, που το ταβάνι και τα ντουβάρια της είχαν μαυρίσει απ' την καπνιά ενός μακριού χειμώνα, η κοντόχοντρη κι άχαρη παραστιά, που βρισκόταν εκεί θαρρείς φυλακισμένη, έκαιγε τα κούτσουρα αράθυμα, λες και πάσχιζε να τα καταπιεί μια ώρα αρχύτερα. Πότε φουντώνοντας απότομα και πότε καταλαγιάζοντας, οι φλόγες απαύγαζαν το νεαρό Μπορίς που έπαιζε με ζέση στο μαντολίνο του το σοσιαλιστικό εμβατήριο, έβαφαν αντίκρυ του με ένα απαλό κι αναλιωμένο κρεμεζί την όμορφη γυναίκα του, τη Μάγδα, που έπλεκε τα πατροπαράδοτα εκείνα μακρινάρια, τα ντόπια τσουράπια,...

[...] Μέσα από τούτη εδώ τη μικρή μελέτη στοιχειοθετείται η άποψη πως στο πλαίσιο των παραδοσιακών κοινωνιών η αξιοπρέπεια και η προσωπικότητα της γυναίκας διασφαλίζονταν από νόμους εθιμικούς, ίσως πολύ πιο αποτελεσματικά από ότι στο νομικό κράτος του 21ου αιώνα. Τα έγγραφα αποτυπώνουν συνήθειες που αφορούν στην κοινωνία της Μεσσηνιακής Μάνης διακόσια πενήντα χρόνια πριν. Αν λάβουμε υπόψη μας τους αργούς ρυθμούς μεταβολής των παραδοσιακών αυτών κοινωνιών, μπορούμε με ασφάλεια να δεχτούμε ότι η ζωή τους ξεπερνά κατά πολύ τις χρονολογίες εγγράφων. Και οι συνήθειες αυτές θέλο...

[...] Η ανάγνωση των ποιημάτων του Φούκη με άφησε άφωνο. Ήμουν, εξάλλου, απροετοίμαστος για μια τέτοια ποίηση. Αυτός ο νέος, ανοιχτός, κεφάτος άνθρωπος, στην καθημερινή τριβή, έδειχνε ένα απροσδόκητα φιλοσοφημένο και βαθιά απελπισμένο ποιητικό πρόσωπο. Δεν μπορούσα να διακρίνω που ήταν το αληθινό του πρόσωπο και ποιο το προσωπείο. [...] Εκείνο που εκπλήσσει σ' αυτή την Λόγια ποίηση είναι η βαθιά επικοινωνία με δυο από τις ανεξάντλητες πηγές άντλησης συμβόλων και μοτίβων, την Γραφή και την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία, θρησκεία και ποίηση. Δεν είναι εύκολη η ποίηση του Φούκη,...

Το μυθιστόρημα αυτό είναι μια πυκνή τοιχογραφία με ιστορίες ανθρώπων που η ζωή τους στιγματίζεται από το θέλημα ενός άτεγκτου Θεού ή ενός ανεξέλεγκτου πεπρωμένου. Ο Μάνος ερωτεύεται την Εύα και ονειρεύεται να ζήσει μαζί της. Η φύση όμως που του έχει στερήσει εκ γενετής τα σημάδια του άνδρα, ακυρώνει το όνειρό του. Εκείνος κρύβει καλά το μυστικό του στη σιωπή και πορεύεται. Από την άλλη ο Νικόλας και η Χρύσα παντρεύονται. Νέοι και ωραίοι ανοίγουν την αυλαία για να υποδεχτούν την ευτυχία. Η ζωή όμως προδίδει τα σχέδιά τους. Οι ήρωες γνήσιοι, γήινοι και απείθαρχοι...

Η λιτανεία των στίχων παραπέμπει ευθέως σε μια ιεροπραξία, όπου το αποκαλυπτικό στοιχείο της μυσταγωγίας κυριαρχεί. Η λιτανεία αυτή αναπαριστά την πανανθρώπινη ιστορική πορεία έτσι όπως την έχει αποτυπώσει και συνεχίζει να την αποτυπώνει η ποίηση. Το κεντρικό αυτό θέμα υπηρετείται αποτελεσματικά τόσο από την μορφή της αφηγηματικής ροής όσο και από την κατάλληλη τελετουργική εκφορά του λόγου της Άννας Μανωλοπούλου. Η δράση τοποθετείται στους αίσχατους καιρούς, στο τέλος της Ιστορίας. Η καταστροφή που έχει προκαλέσει η θηριωδία της ανθρώπινης εξουσίας, όπου το μόνο ζωντανό στ...

Ο Πέτρος είναι ανάπηρος. Δε βρίσκει δουλειά. Δυσκολεύεται στις μετακινήσεις του. Ζει με ελάχιστα χρήματα. Ο φόβος της επιβίωσης τον οδηγεί σε μια πράξη απελπισίας. Το μυστικό του θαμμένο στον κήπο. Και τριγύρω ο σκύλος του γαβγίζει απειλητικά, ο ταχυδρόμος τον υποψιάζεται και η θεία Ελπινίκη του κάνει έξωση από το σπίτι. Η γνωριμία του με το Λουκά ανοίγει νέες προοπτικές, αλλά τελικά μόνο η φωνή της πεθαμένης μητέρας του θα φανερώσει την αλήθεια. Γιατί η μαμά δεν έλεγε ψέματα ποτέ.

Στον εγκλωβισμό της καθημερινότητας, της απλής στιγμής μέσα σε ποιητικές αλληλουχίες λέξεων και ρυθμών στοχεύει ο συγγραφέας Πέτρος Στεφανέας. Με μια ιδιαίτερη (φαινομενικά) αυτοματική γραφή δημιουργεί συνθετικά πάνω σε γνώριμες αντιποιητικές εικόνες, ήχους και λεπτομέρειες. Θηρεύει ανάσες προσωπικής δημιουργίας και απροσδόκητης ομορφιάς όπου και όταν δεν το περιμένεις. Νοσταλγεί υπόγεια, συγκινεί αθροίζοντας ό,τι διαφεύγει της προσοχής, μετεωρίζεται σε εγκεφαλικά οράματα και δεν διστάζει να μεταφράσει σε ρίγος ένα λογικό αξίωμα.