Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μέσα από τη ποίηση αυτή που το πρώτο τεύχος της εμφανίστηκε πέρισυ με τίτλο "Συντροφιά" και τούτο είναι μόνο το δεύτερο, ο κόσμος ανακαλύπτεται και εμφανίζεται σαν κάτι πολύ απλό και αισθητό όπως είναι τα πράγματα και τα φυσικά φαινόμενα και ταυτόχρονα σαν κάτι το μυστικό και αναζητήσιμο πνευματικά το οποίο βρίσκεται στο βάθος του βιώματος του. "Μια ποιητική που, μακριά από τον νεοελληνικό αρνητισμό και τη φιλολογία του τραύματος, σώζει τα φαινόμενα συντονίζοντας την ανάσα της με την ασύνορη πνοή του πλατύτερου κόσμου." (Γιάννης Πατίλης, περ. Πλανόδιο, Ιούνιος 2006) «Πλα...

ΠΡΩΙΝΑ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ Κοίταξε επιτέλους έξω / απ΄ το ανοιχτό παράθυρο / να χωθούν βαθιά / τα κλαδιά μέσα στα μάτια! / Το δέρμα είναι πνεύμα / Το κρύο σφίγγει το δέρμα / Το κρύο σφίγγει το πνεύμα. / Πρωινά γαλλικού χειμώνα. / Η παρουσία είναι απόλυτη. / Κάμπος αιωνιότητας. Χαρούμενα ποιήματα και σύντομα κείμενα θεωρίας της παρατήρησης. Η οπτική ως απτική. Έργο για την άσκηση του βλέμματος, τη μεγάλη γλυπτική, το πώς δυναμιτίζεται η επιθυμία, τη λεπτότητα του έρωτα, το γαλλικό κόρνο. Η θλίψη μας ενώνει. Η χαρά είναι ασκητής.

Η κυρα-Βαγγελιώ ("Τι δεν μας περιμένει ακόμα") σε μια τραυματική κάθοδό της από την επαρχία στην Αθήνα χαλάει σίγουρους δεσμούς και δημιουργεί νέες φιλίες. Ο Λάζαρος ("Διαφημίζοντας την αγάπη") απογοητεύεται από την υποσχετική γνωριμία του με έναν πνευματικό άνθρωπο και προσγειώνεται εκεί όπου το έδαφος είναι οικείο και προβλέψιμο. Στις "Καραμελίτσες" μια παλιά φιλική σχέση δοκιμάζεται στην προσπάθεια αναθέρμανσής της, επειδή κάποιες, όχι τελείως αβάσιμες υποψίες, ρίχνουν λάδι σε καυτά ερωτήματα από το παρελθόν. Στο "Όλα πληρωμένα" η σύντομη συνάντηση του ήρωα με μια άγνωσ...

Η ζωή, η φύση, η τέχνη, και το είδωμά τους από τον άνθρωπο, είναι το κέντρο στη λογοτεχνία του Γιώργου Μπρουνιά. Με εικόνες που ανασύρονται από παλιά και σημερινά βάθη, στοχαστικά πλεγμένες σε αξιώματα και επινοήσεις, συλλαβίζεις πάλι από την αρχή, διαβάζοντας τα ποιήματα της συλλογής "Τέντα στον αέρα", το χώρο και το χρόνο, στα ελληνικά μας, μετά το 1950. "Η ζωή ως κούραση, ως πλήγματα, δεν παραβλέπεται, από κάτω όμως αναβλύζει μια μυστική πηγή φρεσκάδας, όχι ανίδεη, γιατί στο χαμόγελό της διακρίνει κανείς θαμπές κηλίδες αίματος." [...] ΧΕΙΡΑΨΙΑ Οι μέρες μου δ...

Πριν από όλα υπήρξε αυτή η πινακίδα στην άκρη ενός δρόμου της Αττικής, με φόντο συκιές θάλλουσες, θροΐζουσες ελιές και μισοτελειωμένα σπίτια, μεταξύ των οδών Σύμης και Τρικάλων στη Ραφήνα και ύστερα οι άλλοι δρόμοι που είχαν ονόματα λιγότερο ξερά γεωγραφικά προσδιορισμένα: Ανδρομάχης, Ομήρου, Φιλοξενίας. Τέλος Νοεμβρίου· ο ήλιος που τη φώτιζε πλαγίως εκείνο το απόγευμα, σχεδόν αφηρημένα, χωρίς να τη ζεσταίνει, την είχε ωστόσο ήδη προ πολλού κάψει κι απολεπίσει. Το μήνυμά της όμως παρέμενε ευανάγνωστο, όπως και η διεύθυνση στην οποία παρέπεμπε: Λεωφόρος Αρτέμιδος 74 - Αρτέμι...

"Γυναίκες καθισμένες σε τραπέζι χαρτοπαιξίας είναι η πρώτη εικόνα του φιλοσοφικού μυθιστορήματος της Άννας Μανωλοπούλου Σκούφα. Οι γυναίκες αφηγούνται ιστορίες σε ένα κείμενο που έχει διάσπαρτους ποιητικούς στίχους. Η έκδοση κοσμείται με ζωγραφιές του Γιάννη Μόραλη" αναφέρει η εφημερίδα Το Βήμα. Περιέχονται τα διηγήματα: "Ο γάμος", "Η δίκη των αγγέλων", "Το χαμάμ", "Το τελευταίο όνειρο της Μαργαρίτας" και "Το υπόγειο με τους καθρέφτες".

Τα ποιήματα της Δάφνης Νικήτα απηχούν την υπερσύγχρονη τάση της ενοποίησης των τεχνών, είναι ποιήματα εικαστικά, αρχιτεκτονικά, μουσικά, κινηματογραφικά και φωτογραφικά. Χωρίς να προδίδουν άμεσα το μυστικό τους, ωστόσο είναι ποιήματα μιλητά, μπορείς να τα πεις και να τα ξαναπείς όπως γινόταν και με τα παλιά ποιήματα. ("Το Ροδακιό") [Μικρό δείγμα γραφής:] ΤΟ ΒΡΟΧΕΡΟ ΒΑΓΟΝΙ Βρέχει καθώς το ξύλινο βαγόνι χαράζει τις γραμμές Από το ανοιχτό παράθυρο σε βλέπω να κρεμάς κλωστές από τον ουρανό και στην άκρη τους το χαμόγελό σου. ΣΑΝ ΑΓΚΑΘΙ Χωρίς εσένα μ...

Δε θ' αποχτήσω ποτέ την αντοχή εκείνων των μανάδων που γεννούσανε απάνω στο τραπέζι ή ανάμεσα σε δύο καρέκλες, όπως γεννήθηκα κι εγώ. Δε θ' αποχτήσω ποτέ την αντοχή εκείνων των γυναικών που σήκωναν στην Κατοχή τους πεθαμένους απ' την πείνα, γιατί είχανε πιότερη δύναμη από τους άντρες. Σε όλη τους τη ζωή προετοιμάζονταν για ένα οδυνηρό τοκετό. (προμετωπίδα του βιβλίου)

Το τρίτο μυθιστόρημα του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη από το 2000 - οπότε κυκλοφόρησαν κάνοντας αίσθηση "Οι τέσσερις τοίχοι"- λέγεται "Το ελάχιστο ίχνος" και μοιάζει με ουράνιο τόξο: γιατί σ' αυτό συνοψίζεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα -χρωματική, αισθηματική και βιωματική- η πολυτάραχη ζωή ενός ανθρώπου. Και όχι μόνο. Πάνω στη ζωή του κεντρικού ήρωα η ανάκλαση και η διάθλαση από άλλες ζωές δημιουργεί ένα συνεχές φάσμα, ένα φαινόμενο αφήγησης που καλύπτει πέντε δεκαετίες και μια διαδρομή από τα δάση του ορεινού βορρά στο αστικό τρίγωνο της αθηναϊκής θεατρικής πιάτσας. Ιώδες, πράσι...

Στο καταγώγιο του "Κουλού", όπως και σε άλλα μυστικά σημεία της πόλης, λαμβάνουν χώρα οι συναντήσεις της εθνικιστικής παρακρατικής οργάνωσης που, κάτω από τις οδηγίες και ευλογίες του ίδιου του αρχηγού της αστυνομίας, του Αρχιδεινόσαυρου, έχει απλώσει τα πλοκάμια της σ' ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη. Σε ένα τέτοιο καταγώγιο θα δοθεί η εντολή. Η εντολή θανάτωσης του βουλευτή Ζ. Γιατρός, διακεκριμένος αθλητής και υπέρμαχος της ειρήνης. Αφιλοκερδής, μαχητικός, ατίθασος. Ενοχλητικός. Την εκτέλεση αναλαμβάνει ο Γρύλος, ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του τάγματος θανάτου. Συνεργός του ο Κάβο...

Ο Νόρβιντ και ο Σοπέν, ο ποιητής και ο μουσικός, συναντήθηκαν και γνωρίστηκαν στο Παρίσι, στους κύκλους των Πολωνών εμιγκρέδων που βρήκαν εκεί μια δεύτερη, φιλόξενη πατρίδα. Ο θαυμασμός του Νόρβιντ για το μεγάλο συμπατριώτη του ήταν ανυπόκριτος. Του συμπαραστάθηκε στις τελευταίες του ώρες (1849) και, δεκατέσσερα χρόνια αργότερα (1863-1864), ανακαλεί εκείνες τις στιγμές, λίγο πριν από τη βαριά απώλεια, και συνθέτει, μέσα σε λίγες μέρες, αυτό το πολυεπίπεδο ποίημα, αφήνοντας να ξεσπάσει όλη η πίκρα για τη σκλαβωμένη του πατρίδα (από τα τέλη του 18ου αιώνα η Πολωνία ζούσε κάτω...

Δεν εγνώρισα τους παππούδες μου. Ο ένας σκοτώθηκε από έκρηξη βόμβας. Ο άλλος πέθανε όταν ήμουν τριών χρόνων. Από τον πρώτο, τον πατέρα της μάνας μου, δεν έχω τίποτε που να τον θυμίζει. Εκτός από μια μικρή φωτογραφία που τον δείχνει με στολή στρατιώτη. Από τον άλλο, το δάσκαλο, έχω το τελευταίο του ημερολόγιο και μερικές παρτιτούρες με βαλσάκια και πόλκες -ήταν ερασιτέχνης βιολιστής. Γνώρισα, όμως και τις δύο γιαγιάδες. Η μία ήταν, πώς να το πω, πολύ χωματένια. Δε μου έμαθε τίποτα. Δε με βοήθησε ποτέ. Ήξερε μόνο να μισεί και να εύχεται τη δυστυχία των άλλων. [...] Η άλλη γ...