Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Διατρέχοντας την ιστορία της ελληνιστικής και ρωμαϊκής σκέψης, ο Pierre Hadot προσεγγίζει μια σειρά από μείζονα ουσιαστικά και μεθοδολογικά ζητήματα: το φαινόμενο του φιλοσοφείν στην Αρχαιότητα, όπως προκύπτει από τα κοινά χαρακτηριστικά των φιλοσοφικών σχολών, τις πνευματικές ασκήσεις, εγγενείς στην πρόσληψη της φιλοσοφίας ως επιλογής και τρόπου ζωής του φιλοσόφου, τη στενή σχέση των φιλοσοφικών κειμένων με την παιδευτική διαδικασία και τον προφορικό λόγο γενικότερα, την παρακολούθηση της τύχης, διαμέσου των εποχών, ορισμένων φιλοσοφικών έργων, θεμάτων και αξιωμάτων. Σκιαγ...

[...] Το παρόν λεξικό της αρχαίας ούτως ειπείν ερωτολογίας είναι το πρώτο και ευτυχώς θεμελιώδες, όσο μπορώ να κρίνω, ανάλογο λεξικό κι όχι μόνο στα ελληνικά. Διεκδικεί το προνόμιο να είναι το πρώτο ευρωπαϊκό λεξικό (αναφέρομαι σ' αυτή τη μορφή ειδικά) με ανάλογο περιεχόμενο. Ο Μανθούλης συγκέντρωσε τα λήμματα του λεξικού του με προσοχή, με γνώση, με φιλολογική μεθόδευση, με βιβλιογραφική πληρότητα και, κυρίως, με σπουδαίο λεξικογραφικό ένστικτο. Όσο και να φανεί παράδοξο, ένας κινηματογραφιστής είναι συχνά ένας καλός λεξικογράφος. Κάθε λέξη γι' αυτόν αποτελεί ένα πλάνο....

Περιέχει τα διηγήματα: "Εκ μεταφοράς εις μεταφοράν", "Σαν Λάμδα κεφαλαίο", "Deciamos ayer...", "Αλάομαι - αλώμαι", "Οξυγονοκολλητής ονείρων", "Το άλσος της μιάς νυκτός", "Ασκήσεις επί αμμοδόχου".

Ένα αστείο και συνάμα τρυφερό μυθιστόρημα, γεμάτο αυθορμητισμό και παιδική αφέλεια, που μας μεταφέρει στο Κογκό του ’70. Μέσα από τα μάτια του δεκάχρονου Μισέλ ο Μαμπανκού σκιαγραφεί την οικουμενική διάσταση της παιδικής ηλικίας, αλλά και τις συνήθειες, τις παραδόσεις και τις δοξασίες μιας διαρκώς μεταβαλλόμενης αφρικανικής κοινωνίας.

Η "Αυτοβιογραφία" του Τόμας Μπέρνχαρντ κατέχει κεντρική θέση στο εκτεταμένο λογοτεχνικό του έργο. Σε αυτήν ο μεγάλος συγγραφέας καταπιάνεται με το πιο περίπλοκο και το πιο ευπαθές υλικό που υπάρχει, με την ίδια του τη ζωή. Η αριστοτεχνική γνώμη της αφηγηματικής τέχνης σβήνει από το έργο όλα τα ίχνη του συγγραφικού μόχθου και, παραδόξως, παρά τη δριμύτητα των λεγομένων, το κάνει και αναδίδει μια αίσθηση γαλήνης. [...]

"... Μα είχα, φυσικά, συνείδηση του τι απαιτούσε τώρα από μένα ο θάνατος αυτών των τριών, τουλάχιστον στα χαρτιά πιο κοντινών μου ανθρώπων: όλη μου τη δύναμη, όλη την ισχύ της θέλησής μου. Η ηρεμία, με την οποία γέμιζα σιγά σιγά την τσάντα με τα απαραίτητα για το ταξίδι μου, παίρνοντας συγχρόνως υπόψη το άμεσο μέλλον μου, που το αναστάτωνε αυτό το αναμφίβολα φοβερό ατύχημα, μου προκάλεσε ανησυχία πολλή ώρα αφού είχα ετοιμάσει πάλι την τσάντα. Το ερώτημα αν αγαπούσα τους γονείς μου και τον αδελφό μου, στο οποίο είχα δώσει αμέσως την απάντηση "φυσικά", παρέμενε όχι μόνο ουσια...

"...Μα είχα, φυσικά, συνείδηση του τι απαιτούσε τώρα από μένα ο θάνατος αυτών των τριών, τουλάχιστον στα χαρτιά πιο κοντινών μου ανθρώπων: όλη μου τη δύναμη, όλη την ισχύ της θέλησής μου. Η ηρεμία, με την οποία γέμιζα σιγά σιγά την τσάντα με τα απαραίτητα για το ταξίδι μου, παίρνοντας συγχρόνως υπόψη το άμεσο μέλλον μου, που το αναστάτωνε αυτό το αναμφίβολα φοβερό ατύχημα, μου προκάλεσε ανησυχία πολλή ώρα αφού είχα ετοιμάσει πάλι την τσάντα. Το ερώτημα αν αγαπούσα τους γονείς μου και τον αδελφό μου, στο οποίο είχα δώσει αμέσως την απάντηση φυσικά, παρέμενε όχι μόνο ουσιαστι...

[...] Με τον Λεόντιο Νεαπόλεως γνωρίστηκα ως φιλόλογος, και ειδικότερα, ως μελετητής της ιστορίας της γλώσσας μας και των διαλέκτων της, ιδιαίτερα των νεοελληνικών. Εκείνο που με εντυπωσίασε ήταν το λαϊκότροπο ύφος, το θαρρείς διηγηματικό και παραμυθιακό, και το λεξιλόγιο του συγγραφέα, ενός φωτισμένου ιεράρχη που μιλούσε στο εκκλησίασμα της Κύπρου και στο αναγνωστικό του κοινό απλά, κατανοητά, ίσως κυπριακά. Και λέω ότι εντυπωσιάστηκα από τη διαπίστωση αυτή, γιατί ως διαλεκτολόγος συμμεριζόμουν -και συμμερίζομαι- τη γνώμη του P. Kretschmer, του Γ. Αναγνωστόπουλου και των κ...

Τίποτα πιο θεραπευτικό από το παιχνίδι του λόγου και του σώματος. Τίποτα υγιέστερο από το οργιώδες του νου. Τίποτα ισχυρότερο από την λοιδωρία της ανευθυνότητας και της μωροφιλοδοξίας. Τίποτα πιο ανθρώπινο από την προτροπή "Κάνε ό, τι θελήσεις". Στην αυγή των Νέων Χρόνων, εκεί όπου γεννιούνται και ωριμάζουν οι ελπίδες ενός Πολιτισμού ελευθερίας και αυτοσεβασμού, οι γίγαντες Γαργαντούας και Πανταγκρυέλ, πατέρας και γιος, απλώνουν μπροστά μας έναν πλούτο ζωής και τον μοιράζουν αντίδωρο στον αναγνώστη. Ο Φρανσουά Ραμπελαί άνοιξε διάπλατη την πόρτα του κόσμου και έδειξ...

ήταν μια γάτα μια φορά και στη βενετιά λιαζόταν γεννήθηκε σε γόνδολα για κανέναν δεν νοιαζόταν είναι γάτα όλο το χρόνο μα αλλάζει και λιγάκι στο καρναβάλι του φλεβάρη μεταμφιέζεται σκυλάκι

Στα τριάντα ένα σύντομα αυτοτελή κείμενα που συνθέτουν τα "Γεγονότα" ο Τόμας Μπέρνχαρντ αφηγείται αποστασιοποιημένα και κυνικά τριάντα μία αληθοφανείς ιστορίες, που ακροβατούν μεταξύ αστυνομικών χρονογραφημάτων επαρχιακής εφημερίδας και εξπρεσιονιστικών ταινιών του βωβού κινηματογράφου, παρασύροντας αυτόματα τον αναγνώστη να συμπληρώσει ακούσια και συνειρμικά όσα εξιστορούνται και όσα αριστοτεχνικά έχει αποσιωπήσει αυτός ο μοναδικός στο είδος του παραμυθάς. Κάθε μεμονωμένη ιστορία, ένα δυνάμει μυθιστόρημα συμπυκνωμένο στο έπακρο, θυμίζει άλλοτε ξαφνική πτώση στο κενό και ά...

Η "θεωρία της γραφής" είναι μια παραμελημένη περιοχή της κριτικής σκέψης στην Ελλάδα που όμως διασχίζει όλες τις "ανθρωπιστικές" σπουδές. Τα κείμενα ετούτα του Νάνου Βαλαωρίτη αποτελούν μια πολύπλευρη αλλά επίμονη αναζήτηση για έναν συνδετικό κρίκο ανάμεσα στις διάφορες "γραφές", χωρίς ο λόγος αυτός να είναι "ηγεμονικός", "καταπιεστικός" ή "εξουσιαστικός" - αλλά με την απόσταση της ειρωνείας και του χιούμορ, θέτει ερωτήματα, προβαίνει σε νέες αναγνώσεις που αφορούν τις πολλαπλές λειτουργίες της γλώσσας στο νέο ρόλο της ως υπαγορεύτρια της συνείδησης. Τα κείμενα αυτά, κινούν...