Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μια αφήγηση προορισμένη για να διαβαστεί - με τον ίδιο τρόπο που διαβάζουμε ένα μυθιστόρημα ή ένα παραμύθι. Όπως συνέβη και με το προηγούμενο "θεατρικό έργο" μου, το "La ultima noche ή Οι καρχαρίες" (http://www.triaridis.gr/noche/, 2010, έντυπη έκδοση: δήγμα/Ευρασία 2011) αλλά και με αυτό που ακολούθησε ("Μένγκελε", ηλεκτρονική έκδοση: http://www.triaridis.gr/mengele/, 2012) έτσι και στα "Μυρμήγκια" χρησιμοποίησα τη φόρμα του θεατρικού έργου ως αφηγηματικό μέσο, καθώς μέσα σε αυτήν σκέφτηκα (:συνέλαβα) την ιστορία: δυο δεμένοι άνθρωποι παλεύου...

Το έκανα... για να δεις. Γιατί άλλο πράγμα είναι να σου λένε κι άλλο να βλέπεις με τα μάτια σου. Δεν μπορείς να τα κρατάς άλλο κλειστά. Ούτε εδώ... ούτε πουθενά αλλού. Ξέρω βέβαια ότι σου αρέσει να κρύβεσαι. Περιφέρεις την αινιγματική σου παρουσία καλυμμένος πίσω από πέπλα μυστήριου. Όχι, όχι. Απόψε είσαι εδώ, είσαι προσκεκλημένος. Δικός μου προσκεκλημένος. Και βάζω στοίχημα πως για μια φορά θα ανοίξεις τα βλέφαρά σου. Θα τ' ανοίξεις σιγά σιγά... και θα δεις κι εσύ αυτό που όλοι εμείς οι υπόλοιποι ονομάζουμε... "πραγματικότητα".

Έτσι αποφάσισε να κόψει το χέρι του μαζί με το περίστροφο, να βρει τρόπο να το κόψει. Μα σαν κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, σε κάποιον καθρέφτη τέλος πάντων, είδε τον εαυτό του πιο ωραίο σαν κρατούσε το περίστροφο.

Έπειτα τους αγκάλιασε το χώμα. Και ό,τι συνέβη είχε τελειώσει μέσα στη σιωπή

Κατά τις διαδικασίες μιας απογραφής, ένας απογραφέας φτάνει σε μια πολυκατοικία της οποίας οι ένοικοι ενοχλούνται εντονότατα. Από την πρώτη στιγμή ο κόσμος τους ταράζεται συθέμελα, για να αποδειχθεί ότι οι ζωές τους είναι καθ' όλα συμπλεγμένες και διέπονται από μια βαθύτερη νομοτέλεια. Μια πολύπλοκη αφήγηση με μαγική ατμόσφαιρα και χρονικές ανακατατάξεις. Ένα ψηφιδωτό του οποίου τα μέρη σχηματίζουν μια μοναδική εικόνα, σφραγισμένη με ένα ιδιαίτερο και άκρως προσωπικό στυλ γραφής. Η δεύτερη πεζογραφική εμφάνιση του Πάνου Μανάφη (γεν. 1983)

Έτσι ο Νέος Κόσμος ρουφούσε μέσα του όλα τα στοιχεία του παλιού και απλώνονταν χωροκατακτητικά και θα απλώνονταν και μέσα του θα φύτρωνε ο Παλιός Κόσμος που θα λεγότανε τώρα Νέος.

Μια ιστορία για τον θάνατο και για πέρα απ' αυτόν.

"Να πέθαινα σαν τα πουλιά πετώντας"