Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Από τα φυτά, που άφησες να φροντίζω όσο λείπεις, το ένα έβγαλε σύννεφα, το άλλο περιστέρια. Έλα εσύ κι εγώ σου φυλάω σπόρους βροχής και στοργικούς ανέμους. Χαίρε, προσμένοντας κι οι δυο.

Ο Φάνης Μαργαρώνης είναι τραγουδοποιός, ιδρυτικό μέλος και κιθαρίστας των KollektivA. Κόλλησε το μικρόβιο της ρoκ από μικρός και δυσκολεύεται να το ξεπεράσει. Έχουν κυκλοφορήσει καμιά 100αριά τραγούδια του και ανακατεύεται με τα ροκ συγκροτήματα από πάντα. Έχει πολλές άλλες ιδιότητες, οι οποίες όμως είναι μάλλον άσχετες με το συγκεκριμένο βιβλίο. Το "Πώς να φτιάξετε ένα ροκ συγκρότημα" δημιουργεί με ζωντανό ύφος και χιούμορ μια σύνδεση ανάμεσα στο χτες και το σήμερα της ροκ μουσικής στην Ελλάδα. Συμβουλεύει τους νέους μουσικούς που θέλουν να στήσουν -και κυρίως να κρατήσ...

Ένα κορίτσι μεγαλώνει σ' ένα ορεινό χωριό της Κρήτης στη δεκαετία του 1960. Τραγικά γεγονότα, αντιφάσεις, απώλειες και περίεργες συγκυρίες το σημαδεύουν. Διαταράσσεται ψυχικά, και παλεύει με σκιές και φαντάσματα. Δεν καταφέρνει να κοινωνικοποιηθεί, φοβάται τους ανθρώπους, ζει σιωπηλό σαν αγρίμι, σ' έναν κόσμο χτισμένο από μυστικά. Με τις ευαίσθητες κεραίες του αντιλαμβάνεται και τον παραμικρό κραδασμό κι όλα μετατρέπονται σε εφιάλτες. Γράφει σε εκθέσεις ό,τι σκέφτεται και στη συνέχεια κρύβει τα χαρτάκια στην εσοχή ενός βράχου. Στο περιεχόμενο των εκθέσεων φανερώνονται με απ...

Η "Σκιά γυναίκα" είναι μια ποιητική σύνθεση αρχιτεκτονικά δομημένη με αρχή, μέση, τέλος(;) καθώς και με πολλές διακυμάνσεις. Ένα κείμενο που βλέπει την Ελλάδα ως γυναίκα βουτηγμένη στα πάθη της παλεύοντας με τα μέσα και τα έξω της. Η Ελλάδα ως σταλιά στον ωκεανό των αμφιβολιών της Ιστορίας αλλά και της κατά συνθήκη προσωπικής τραγωδίας του καθενός. Ένα ποίημα σε 25 πράξεις που γράφτηκε για να ζήσει μέσα στην εποχή του.

Οχτώ δυνατές ιστορίες με κυρίαρχη αυτή την ωραία επαρχία που, εν τέλει, μας κατοικεί εξόριστη μέσα μας. Ο συγγραφέας δοκιμάζει μάσκες προβάροντας ρόλους ως δόκιμος ηθοποιός, με το ίδιο πάντα τρακ να τρώει το πρόσωπο και την ψυχή του. Το χιούμορ έρχεται σαν ιδανικός ναυαγοσώστης που μας βουλιάζει πιο βαθιά στον Ενικό βυθό με τα σκουριασμένα καράβια και τους χάλκινους ανδριάντες. Πόσο άγονος και άνυδρος είναι ο Μέλλοντας χρόνος χωρίς τις υγρασίες και τις παραβάσεις των Αορίστων και Παρατατικών με τις νηστείες και τ’ αμαρτήματα των Αιτιατικών παθών και αισθημάτων......

Στίχοι που γράφτηκαν, εν μέσω χειμώνα, για να πούνε αλήθειες, ψέματα, υπερβολές, να πείσουν και να πειστούν, κι ύστερα να γίνουν μουσική και να βυθιστούν μέσα στο τραγούδι τους. ΑΠΕΝΑΝΤΙ 1976 μ.Χ. Σκυφτή περνάς απέναντί μου και μες στα χέρια κρύβεις δίχτυ να πιάσεις κόκκινο ξενύχτι και λησμονιά με γεύση οίνου. Ψηλό τακούνι και στα μάτια το φως θολώνει ένα δάκρυ. Ξυπνάς στου κρεβατιού την άκρη τ' όνειρο κάνοντας κομμάτια. Γελάς και το πλευρό εκείνου ξανά στον ύπνο σε γυρίζει κι όπως η νύχτα σε κερδίζει σκυφτή γυρνάς απέναντί μου.

"Θηρίο, όταν μπήκες μες στην πόλη, κανείς δεν σε μυρίστηκε, κανείς..." "Η πόλη που μένω ξηλώνεται κλωστή κλωστή. Κλείστε τα τα τρελάδικα δεν χρειάζονται πια μας κάνανε έξωση". "...σκύβω στο παράθυρο, σου δίνω το στήθος μου, αφήνω τσίπουρο στο ποτήρι σου και ερωτήσεις στο πιάτο σου, σε χτυπάω τατουάζ στα μάτια. Με λένε νύχτα, και να το θυμάσαι". "Η μια σου όψη θάλασσα, η άλλη ερημιά, και αυτά που εγώ ξερίζωσα, για να σε συναντήσω. Δεν φοβάμαι, με λένε Πηγή".

"Τα Θεατρικά" είναι ένας κύκλος τραγουδιών που αφορούν το ταξίδι από την απρόσωπη διαβίωση στην διαπίστωση. Από την προσποίηση στην συνειδητότητα. Είναι 13 μικρά μονόπρακτα, που προσεγγίζουν την ζωή υπό γωνία. Η Σοφία Αβραμίδου, ο Θοδωρής Βουτσικάκης, η Ντίνα Γιακουμάκου και ο Δημήτρης Κωνσταντίνου ερμηνεύουν τα τραγούδια του Σταύρου Σταυρίδη, που έχει ενορχηστρώσει ο Γιώργος Κοκκινάκης.

Τρεις μύθοι από την Ελληνική μυθολογία και ένας των Ετρούτσκων/Ρωμαίων δίνουν τα ερεθίσματα για να προσεγγιστούν τα διαχρονικά αιτήματα της ελευθερίας των επιλογών μας. Ακόμη και ο τρόπος ανάγνωσης των μύθων είναι επιλογή μας.

Η υπαρξιακή αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου αποτυπώνεται έντονα στους στίχους. Αντιμέτωποι με τα αιώνια ερωτήματα, σε σχέση με την ζωή και το νόημά της, τον έρωτα, την μοναξιά, την βιοπάλη, τον θάνατο, ψάχνουμε απαντήσεις-λύσεις. Ασπρόμαυρες εικόνες της πόλης και των ανθρώπων της, μικρές ιστορίες καθημερινότητας, φλας και αναλαμπές στην μονοτονία και στο γκρίζο της ρουτίνας. Το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός αποδεικνύονται πολύτιμοι σύμμαχοι κόντρα σε μια διαρκώς μεταβαλλόμενη και δύσκολη πραγματικότητα, απέναντι στην αλλοτρίωση που προκαλεί το δυστοπικό περιβάλλον της νέας επ...