Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Αν με τη λέξη "δημοκρατία" εννοούμε την πραγματική άσκηση της εξουσίας από έναν πληθυσμό που δεν είναι ούτε διαιρεμένος ούτε διατεταγμένος ιεραρχικά σε τάξεις, τότε είναι φανερό ότι απέχουμε πολύ από τη δημοκρατία. Είναι ολοφάνερο όμως ότι ζούμε κάτω από ένα καθεστώς δικτατορίας της τάξης, εξουσίας της τάξης, που επιβάλλεται με τη βία, ακόμη κι όταν τα όργανα αυτής της βίας είναι θεσμικά και συνταγματικά· και στο βαθμό αυτόν δεν τίθεται ζήτημα δημοκρατίας για μας" αναφέρει μεταξύ άλλων ο Μισέλ Φουκό στο βιβλίο αυτό, που αποτελείται από μια συλλογή συνεντεύξεων, συζητήσεων...

Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζεται ένας διάλογος ανάμεσα στον Carlo Bordoni και τον Zygmunt Bauman με κεντρικό προβληματισμό την κρίση της νεωτερικότητας. Μελετάται και αναλύεται η κρίση των αξιών και των βεβαιοτήτων, η οποία αποτελεί επιτομή των υπόλοιπων παραμέτρων (οικονομικής, πολιτικής, ηθικής, πνευματικής) της τρέχουσας πραγματικότητας που βιώνουμε ως "μετανεωτερικότητα". Κοινή τους διαπίστωση είναι πως ο μύθος της προόδου έχει από καιρό μεταλλαχθεί στο ψυχρό μεταμοντέρνο ιδεολόγημα ενός συστήματος που δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει παρά μόνο διαστρέφοντας τη δημιουργί...

Για να αντιληφθούμε ή να κατανοήσουμε την τεράστια εξάπλωση ασθενειών όπως η φυματίωση, ο καρκίνος και το AIDS έχουμε υιοθετήσει μια γλώσσα η οποία τις περισσότερες φορές νοθεύει ή διαστρέφει την αλήθεια σχετικά μ' αυτές. Στο "Η νόσος ως μεταφορά" και στο "Το AIDS και οι μεταφορές του", η Susan Sontag απομυθοποιεί τη γλώσσα αυτή και παρουσιάζει την πραγματική διάσταση των ασθενειών στο βαθμό που αυτές έχουν επηρεάσει την ανθρώπινη κουλτούρα δια μέσου των αιώνων. "Το γεγονός ότι η μόνη βεβαιότητά μας είναι ότι θα πεθάνουμε, μας καθιστά ικανούς να μιλούμε γι' αυτό μεταφορι...

[...] Με την "Ντίαρντρη των θλίψεων", ο Συνγκ επιστρέφει στο ύφος των Καβαλάρηδων στη θάλασσα. Ένας κελτικός μύθος του δίνει την αφορμή για μια μεγαλειώδη, απλή, κυνική, αλλά και ρομαντική και ζοφερή τραγωδία. Δεν πρόλαβε να τη χτενίσει τελειωτικά, όμως, όπως είναι, "θα πλησιάσει τη μεγαλοφυία του Σαίξπηρ", όπως λέει ο Αλλαρντάις Νικολλ, και "όπως τα χρόνια θα περνούν, θα προβάλλει όλο και πιο πολύ σαν ένας από τους κυριότερους δραματικούς συγγραφείς του αιώνα". [...]

Το τι αποτελεί ιερό στην ποίηση του Τάσου Πορφύρη δεν είναι δύσκολο να το διακρίνουμε. Είναι η καταγωγική μνήμη της δύσβατης ηπειρώτικης ενδοχώρας, αλλά και των πλασμάτων της που έζησαν και ζουν εκεί. Για τη φαντασία του ποιητή, η ορεινή πατρίδα, η μουσική της παράδοση, οι ελεγειακοί της ρυθμοί, το μοιρολόι και το πένθος, υπήρξαν ένα είδος ακίνητου κέντρου. Ένα σημείο προς το οποίο είναι στραμμένος μόνιμα, όπως σε μαγνητική πυξίδα, ο νόστος του.

"Δεν τον γοήτευσε ούτε η Μητρόπολη ούτε οι μεγάλες εκκλησίες της πρωτεύουσας αλλά ένα παρεκκλήσι που βρισκόταν πέρα από τα Άνω Πατήσια. Ο Νιβάζιο ήξερε ότι σε δυο βήματα, πίσω από κείνη την κόκκινη κουρτίνα μέσα στον απαραβίαστο και κρύο περιφραγμένο χώρο, πάνω σε μια μαδημένη ψάθινη καρέκλα, τυλιγμένος μ' ένα παλτό πρασινισμένο από τη χρήση, με τα γένια ψαρά σαν αλατοπίπερο, με το τριγωνικό του μάτι κάτω από το φθαρμένο κλακ, κουρασμένος και αποθαρρημένος, καθόταν ο έλληνας θεός και κάπνιζε ένα τσιγάρο". "Η παιδική ηλικία του Νιβάζιο Ντολτσεμάρε" (1941) είναι ένα αυτοβιο...

Θυμάστε την Κοκκινοσκουφίτσα; Αυτή με το καλαθάκι και τον κακό λύκο... "Ε!... Μεγάλωσε πια! Βρήκε δουλειά, έφτιαξε το παλιό το σπίτι της γιαγιάς της και ζούσε εκεί, κοντά στο δάσος με μια μεγάλη παρέα, τον σκύλο της τον Βερίκοκο, τον κούκο Κήρυκο, τις γάτες της τη Σύρε και την Έλα, τον Σολ το αηδόνι κι άλλους πολλούς... Ακόμα και τον λύκο τον Λυκούργο άρχισε να ξεφοβάται. Ένα απόγευμα που είχε στο σπίτι της γιορτή πρωτάκουσε για τα σκοτεινά σχέδια μιας μεγάλης εταιρίας. Κάποιοι φαίνεται ήθελαν να εκμεταλλευτούν την περιοχή του δάσους χτίζοντας πολυτελή σπίτια. Στην αρ...

Όταν εμφανίστηκαν οι υπερρεαλιστές, και μάλιστα ο Ανδρέας Εμπειρίκος, μέσα στη δεκαετία του 1930, τα πράγματα έδειχναν ότι θα περνούσε πολύς καιρός μέχρι οι αναγνώστες τους να μυηθούν όχι μόνο στη γραφή αλλά και στο υπερρεαλιστικό όραμα της απελευθέρωσης από τα δεσμά της πραγματικότητας. Φαίνεται πλέον πως η εποχή του Εμπειρίκου έχει έρθει, καθώς σταδιακά φωτίζονται πλευρές του έργου του οι οποίες πριν κάποια χρόνια ήταν αποθαρρυντικά σκοτεινές. Κι ένα ερώτημα που αμέσως προκύπτει είναι γιατί επανερχόμαστε στον υπερρεαλισμό, και μάλιστα σε κείμενα που γράφτηκαν αρκετά ή πολ...

Τα δύο πρώτα θεατρικά έργα (μονόπρακτα) του Ιρλανδού συγγραφέα, που εκτυλίσσονται στα πιο απόμερα μέρη της Ιρλανδίας, τα νησιά Άραν του Ατλαντικού, αποτυπώνουν την προσπάθειά του να γνωρίσει τις πιο αυθεντικές όψεις της γλώσσας της πατρίδας του.