Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η Όλγα Κοντού, με κάθε επιφύλαξη, πέρασε τον δρόμο απέναντι και τάχυνε το βήμα της. Η απειλή που εδώ και μέρες είχε δεχτεί έκανε το σώμα της να τρέμει ανεξέλεγκτα, η ανάσα της έβγαινε κοφτή. Καθώς ο παγωμένος αέρας του Δεκέμβρη τρύπαγε ανελέητα τα πνευμόνια της, στερέωσε καλύτερα το μαύρο κασκόλ στον λαιμό της και έριξε το κεφάλι κάτω. Κάποιος περαστικός έπεσε πάνω της κάνοντας την τρομαγμένη γυναίκα να βγάλει μια δυνατή κραυγή. Κοντοστάθηκε για ένα λεπτό και προσπάθησε να ελέγξει το τρέμουλο που βασάνιζε το κορμί της. Απείχε ελάχιστα μέτρα από το κτίριο, οπότε επιστράτευσε...

Άγνωστη διάσταση [...] όμως, το ρολό της μοίρας, βάφει τη μέρα με μια ανάσα, και τη νύχτα με ασφυξία, καταλαβαίνεις τώρα γιατί πνίγομαι από τα δάκτυλα, κρύβουν στάχτες που αφήνουν δαχτυλιές στη μνήμη, γι' αυτό, δεν έχω συμμετρία στα βήματα, γέρνω στη διανομή και πάω προς την άλλη, εκεί πάλι, το γυαλί μαραίνεται και η ψίχα γίνεται πείνα [...]

Είναι φορές που οι λέξεις χαράσσουν τις μέρες τρυφερά σαν χελιδόνια που φέρνουν την άνοιξη ή συρρέουν έγκαιρα πάντα στην ώρα της αποδήμησης στα ηλεκτροφόρα καλώδια του φθινοπώρου. Συχνά ναρκοθετημένο πεδίο εκρήγνυνται απρόβλεπτα κι οι σιωπές τους διάπυρες αιχμές σε βάζουν σημάδι.

Κι έρχονται μέρες που το κακό χωρίζει σε στρατόπεδα τους ανθρώπους, βάζοντας αδέλφια απέναντι σ' αδέλφια και γονιούς απέναντι σε παιδιά. Ωστόσο, αυτή η αδελφοκτόνος και παράλογη βία του εμφύλιου σπαραγμού δε φαίνεται να αγγίζει την καθημερινότητα των κατοίκων ενός μικρού νησιού, καθώς η θάλασσα που το χωρίζει από την απέναντι στεριά, φαντάζει σίγουρο και απροσπέλαστο σύνορο για το κακό. Στο νησί οι άνθρωποι συνεχίζουν να ερωτεύονται ακόμη, με μόνη τους έγνοια τις σκοτούρες της καθημερινότητας και της επιβίωσής τους. Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, πάθη αλλιώτικα, έρ...

Επίλογος, άλλη μια λέξη για το τέλος που αναπόφευκτα φθάνει κάποτε, μόνο να κρατήσουμε την γλυκιά γεύση από την διαδρομή, τις εικόνες και τις μυρωδιές που μας άφησαν! Άλλοτε τρυφερές και άλλοτε σκληρές όπως συμβαίνει και με την ζωή μας! Άμποτε, να γίνει η ψυχή μας πιο ανάλαφρη, πιο συμπονετική για τις αδικίες του κόσμου!

Τα "Στιγμογραφήματα" είναι στιγμές που ζω και καταγράφω, όποτε δε αργότερα και πάλι τα διαβάσω, τις ξαναζώ. Όλη μου η ζωή ήθελα να είναι μια Vita Poetica, δυστυχώς δεν έγινε, έμειναν όμως μερικές στιγμές, εξ ου και τα "Στιγμογραφήματα". Ο Kierkegaard έλεγε: Ο χρόνος είναι μια ατελείωτη διαδοχή στιγμών από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Δεν μπορείς να σταματήσεις τη στιγμή. Με τα "Στιγμογραφήματα" έχω την αίσθηση ότι το προσπαθώ.

Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που δεν είναι δυνατό να επαναληφθούν, συμβαίνουν μόνο μια φορά, διαρκούν πολύ ή λίγο, κάτι που έχει να κάνει με τη σχετικότητα του χρόνου και μετά μένουν στις αναμνήσεις αυτών που τα έζησαν. Κάπως έτσι ήταν και η Μύκονος ή καλύτερα η Μύκονος που ερωτευθήκαμε. Λένε πως υπάρχει παράδεισος και πως πρέπει κανείς να κάνει πάρα πολλά για να μπορέσει να πάει εκεί. Για να πάει κανείς στη Μύκονο δεν είχε παρά να πάρει το καράβι από τον Πειραιά, για ένα ταξίδι που διαρκούσε βέβαια πολλές ώρες, χωρίς όμως αυτό να μας έχει ποτέ ενοχλήσει, μια και ζούσαμε...

Την επομένη, μόλις έμεινε μόνη, μισόκλεισε τα παράθυρα, γιατί δεν μπορούσε να αντέξει αυτή την ηλιόλουστη μέρα στην ψυχική κατάσταση που βρισκόταν. Το ημίφως της ταίριαζε πιο πολύ και θα τη βοηθούσε να σκεφτεί πως θα οργάνωνε την εκδίκησή της. Έπρεπε να δράσει μεθοδικά, όπως εκείνος τόσα χρόνια την αποκοίμιζε τρυγώντας τη θηλυκότητά της, λεηλατώντας τα αισθήματά της και απολαμβάνοντας υλικά αγαθά που ούτε να ονειρευτεί δεν τολμούσε. Ήρθε η σειρά της να τον αποκοιμίσει και να ετοιμάσει μια εκδίκηση αντάξια της προδοσίας του. Έως την ώρα της τιμωρίας, κάνοντας πέτρα την καρδι...

Μέσα από την πρωτόγνωρη σχέση ενός εντεκάχρονου και μιας εικοσάχρονης, θα ξαναζωντανέψει η εικόνα μιας χώρας που πληγώνεται από τους εχθρούς της, αλλά κυρίως, πληγώνεται από τους πολίτες της. Το βιβλίο αρχίζει σαν αυτοβιογραφία λίγο πριν από το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, συνεχίζει στην εμφύλια σύρραξη, στην τρομοκρατία των νικητών πάνω στους ηττημένους, στην αθλιότητα και βαρβαρότητα του κρατικού μηχανισμού, στην ερωτική σχέση του εντεκάχρονου και της εικοσάχρονης με φόντο την εποχή και αφού αναφερθεί σε εκείνα τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα, που σημάδεψαν με διά...

... Και ξαφνικά ο κόσμος τυλίχτηκε σε ένα βελούδινο, βαθύ σκοτάδι. Σαν να ήθελε και το φεγγάρι ακόμη για μια στιγμή να σβήσει. Κλείσε τα μάτια, μη φοβάσαι. Άκου. Σαν το πιο μελωδικό τραγούδι ακούγονται οι φωνές δυο νέων, που αναζητούν ο ένας τον άλλο. Όταν ο Αύγουστος πλησίασε τη Σελήνη γεννήθηκε μια αγάπη που δεν έσβησε ποτέ, ακόμη κι όταν κατάρες μαγικές έκαναν τα πάντα για να τη σκοτώσουν. Σαν αγάπη παραμυθένια θα ζει για πάντα κι όταν το φεγγάρι πλησιάζει τη θάλασσα, πάντα ο Αύγουστος θα πλησιάζει τη Σελήνη, πάντα η αγάπη τους θα αστράφτει, μαζί με όλα τα εμπόδια και πέ...

Τώρα σε κρατώ ασύμφωνη κραυγή πάνω στην ικεσία του κορμιού μου. Αφηγημένη κι αδέσποτη.

Το σχολείο ετοιμάζεται να κλείσει για τις διακοπές του Πάσχα. Εδώ και μία εβδομάδα όμως, κάποιος μαθητής είναι απών. Κάποιος που δεν περίμενε τις διακοπές για να φύγει, όπως όλοι οι υπόλοιποι συμμαθητές του. Κάποιος που βρίσκεται ήδη μακριά. Είναι ο Βάχιντ. Ό,τι έχει μείνει πίσω να τον θυμίζει, ένα τετράδιο. Ένα τετράδιο όχι κάποιου μαθήματος, αλλά όλων σχεδόν των μαθημάτων μαζί, μια και ο Βάχιντ δεν έχει ξεχωριστό τετράδιο για κάθε μάθημα· έχει ένα για όλα τα μαθήματα. Για όποτε θυμόταν να γράψει ή όποτε ήθελε να γράψει. Γεμάτο ζωγραφιές γκράφιτι, στίχους από τραγούδια και...

Ο Μπέμπης ζει αμέριμνος στο χωριό του την Κρυσταλλοπηγή στα τέλη της δεκαετίας του 1940. Οι μέρες όμως της ανεμελιάς τελειώνουν, αρχικά με την Κατοχή των Γερμανών και μετέπειτα, όταν -θύμα του Παιδομαζώματος- μεταφέρεται απροσδόκητα σε ένα ορφανοτροφείο της Αλβανίας. Η απόδρασή του και η περιπετειώδης επιστροφή του στην Ελλάδα σηματοδοτεί ένα νέο ξεκίνημα για τη ζωή του, με μία νέα περιπέτεια μέσα στη δίνη του Εμφύλιου Σπαραγμού. Ο αγώνας για την αναζήτηση της πραγματικής του ταυτότητας και η αποκάλυψη της, αντί να τον πληγώσει ανεπανόρθωτα, τον γεμίζει με σθένος και με...