Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα βιβλίο-ημερολόγιο σε περιορισμένο αριθμό σελίδων που ξεκίνησε από ένα άγραφο παλιό ημερολόγιο του 1954. Οι ημερομηνίες και οι ώρες του συμπίπτουν με αυτές του 2010, όχι όμως και οι φάσεις της σελήνης. Κάθε ημέρα του, περιέχει την αντίστοιχη του παλιού, ασπρόμαυρη, με μαύρο περιθώριο στις εξωτερικές πλευρές του. Στο τέλος, περιλαμβάνει έναν ιδιαίτερο κατάλογο από International Days μέσα στο χρόνο. Έχει σκληρό εξώφυλλο και ένα κορδονάκι για την εύρεση των σελίδων.

Φωτογραφίζοντας καθημερινά, με εξαντλητική επιμέλεια, κι ύστερα διορθώνοντας, επιλέγοντας και τυπώνοντας τις εικόνες, η καλλιτέχνιδα κατέγραψε την πορεία του δικού της ταξιδιού, μια πορεία παράλληλη με εκείνη της μετοίκησης των αρχαίων μαρμάρων από το παλαιό στο νέο μουσείο της Ακρόπολης. Ο εικαστικός σχολιασμός που μας παρέδωσε δεν αφορά εγκαταλελειμμένους χώρους, ή γλυπτικές λεπτομέρειες, αλλά τις ίδιες τις μαρμάρινες μορφές, τυλιγμένες σαν να 'ταν χρυσαλλίδες σε υφασμάτινο κουκούλι στο χρώμα του σταριού, έτοιμες να ξεπροβάλλουν νεαρές και άρτιες και να προχωρήσουν σε ένα...

Ένα βιβλίο/ημερολόγιο με βάση ένα αρχείο από διαδικασίες αναζητεί τρόπους οργάνωσης και μεθόδευσης του χρόνου.

"Des chats elegants cotoient des lapins les oreilles au vent. Εpris de lecture, ils vont sur les chemins. Jour apres jour ils cherchent leur poeme pour vivre". "Kομψοί γάτοι συναναστρέφονται κούνελους με αυτιά που ανεμίζουν. Παθιασμένοι με το διάβασμα διανύουν μονοπάτια. Mέρα με τη μέρα ψάχνουν το ποίημα τους για να ζήσουν". Το "Jour apres jour / Μέρα με τη μέρα", είναι μια συλλογή ποιημάτων και σχεδίων με μελάνι και ξυλομπογιές. Ο καλλιτέχνης κινείται μεταξύ παραμυθιού και αυτοβιογραφίας, όπου ποίηση και εικόνα συνομιλούν.

[...] Η Διοχάντη προεκτείνοντας στο σήμερα την εικαστική λειτουργία του έργου τέχνης, καλλιτέχνης που χρόνια τώρα χρησιμοποιεί τον χώρο ως μέσο έκφρασης, ορίζεται σ' αυτόν τον ερειπιώνα των 17.000 τ.μ. τη δικιά της τελετουργική διαδρομή και την εγγράφει σε χώρο και τόπο, προσδιορισμένη. Ελευσίνα 2010. Με υλικά και μεθόδους που δεν είχαν σκοπό να υμνήσουν το καθεστώς των καινούργιων τεχνολογιών και να ενισχύσουν τις εγκυκλοπαιδικές μας γνώσεις, αλλά με ξύλα και πέτρες που βρήκε περιπλανώμενη στον χώρο μήνες πριν, in situ κατασκευές, ήχο και φως, δημιούργησε μια μνημειακή εγ...

Το τελευταίο βιβλίο της τριλογίας με τίτλο "Το ξέχασμα ενός κύριου ονόματος, τόμ. ΙΙΙ", περιγράφει μια σειρά από δυνατότητες για διακοπές, το πρόβλημα της επιλογής προορισμού και χρόνου, ζητήματα σε σχέση με το κόστος και την ευκολία, τη σωστή παρέα και το κατάλληλο περιβάλλον. Περιγραφές από δρομολόγια τρένων, δωμάτια ξενοδοχείων και μενού εστιατορίων, ενώ το όνομα ενός εστιατορίου ξεφεύγει από την μνήμη στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου. Υπάρχει μια αναπάντεχη σύνδεση με την υστερία και ένα ακόμα όνομα ξεχνιέται στην πορεία, μαζί με ένα χρονολογικό λάθος που προκαλεί αμηχα...

Η Λήδα Παπακωνσταντίνου στην εικαστική της διαδρομή έχει με ποικίλους τρόπους διαχειριστεί την πολιτισμική και την αυτοβιογραφική μνήμη, την ταυτότητα του φύλου, τη διαλεκτική θηλυκού - αρσενικού, τη δυναμική της σχέσης καλλιτεχνικού έργου και χώρου. Με το έργο της στο χαμάμ -μια πολλαπλή εγκατάσταση με βιντεοπροβολές, ηχογραφήσεις, αποσπάσματα συνομιλιών, συνεντεύξεις, καθώς και ανδρικές και γυναικείες στρατιωτικές στολές από το βεστιάριο του Εθνικού Θεάτρου, καθημερινά ενδύματα, παπούτσια, παλιές δαντέλες- η Παπακωνσταντίνου προτείνει μια πολυεπίπεδη ανάγνωση αυτού το...

"Οι νεκρές φύσεις έχουν θέμα τους αντικείμενα τα οποία προσπερνάμε στην καθημερινή μας ζωή ακριβώς επειδή είναι καθημερινά και όχι μεγαλειώδη. Είναι ένας από τους λόγους απαξίωσής τους. Ένα βάζο, ένα λουλούδι, ένα λεμόνι, ένα μουσικό όργανο, ένα δοχείο, ένα ύφασμα, αντικείμενα που βρίσκονται στον χώρο του σπιτιού, τον κατεξοχήν χώρο του θηλυκού. Κάθε καλλιτέχνης δημιουργός μιλάει τελικά για τον εαυτό του. Συνειδητοποίησα σιγά σιγά ότι αυτά που φωτογράφιζα ήταν πράγματα με τα οποία είτε είχα μεγαλώσει, είτε υπήρχαν γύρω μου και που μέχρι τώρα δεν τα είχα ποτέ πραγματικά κο...

Ο Σάββας Χριστοδουλίδης πραγματεύεται εκδοχές ενός ιδεολογικού ολισθήματος και υποδεικνύει τη δημιουργία νέων σχέσεων στο χώρο και το χρόνο. Στα έργα του χρησιμοποιεί παλιά αντικείμενα της καθημερινότητας, συνθέτοντας μια νέα ενότητα. Με τον τρόπο αυτό, τα αντικείμενα αποβάλλουν τις μνήμες και τις φόρμες τους, και αποκτούν νέες ερμηνείες και αξίες. Στο αποτέλεσμα συνυπάρχουν η νοσταλγία με την ενατένιση, δημιουργώντας αυτό που ο καλλιτέχνης αποκαλεί «μνημονικό πλέγμα», ένα συνταίριασμα πραγμάτων και απόψεων. Το βιβλίο «Αντικείμενα περισυλλογής και νέας ευθύνης» περιλαμβά...

[...] Η έκθεση της Λίζης Καλλιγά "Στο Ξενία της Άνδρου, 2001-2012" (ένα αρχείο ανοίγει), παρουσιάζει το υλικό που συγκεντρώθηκε μετά από έρευνα αρκετών ετών στον χώρο του παλιού ξενοδοχείου. Πρόκειται για μια καταγραφή του χρόνου, βασισμένη στην ευαίσθητη παρατήρηση, τη φωτογράφιση και τη βιντεοσκόπηση των σταδιακών αλλαγών του κτιρίου. Με αυτή τη διαδικασία έρχονται στην επιφάνεια οι αλλοιώσεις, οι καταστροφές, οι επιπτώσεις στο τοπίο και οι αντιδράσεις των ανθρώπων που ζούσαν στη γύρω περιοχή. Εκθέτοντας σήμερα τα ντοκουμέντα αυτής της καταγραφής, η Λίζη Καλλιγά "ανοίγει...

Η «Αλληλογραφία 2007-2011» είναι η συνομιλία με εικόνες μεταξύ του Κύριλλου Σαρρή και του Γιώργου Χατζημιχάλη. Οι εικόνες που χρησιμοποιούνται ανασύρονται από την μνήμη, την καθημερινότητα και την ιστορία της τέχνης. Καταστατική αρχή αυτής της αλληλογραφίας ήταν η μη συζήτηση, εκ των προτέρων, του περιεχομένου κάθε απάντησης. Τα χάσματα, οι συνειρμικές ανακλήσεις και οι παρεκβάσεις αυτού του επιστολογραφικού διαλόγου διασώζουν τις εικόνες από την αδράνειά τους και τις κάνουν, με την νέα σημασία που αποκτούν ως «κείμενα αλληλογραφίας», ενιαίο και συνεκτικό έργο τέχνης και συ...

Christodoulides' art is about things. More so, it is about the thingness of things. His works are solid manifestations of a universe full of hovering meanings and fluid open relationships (between subjects and objects, objects and representations, content and narrative, human and nonhuman agents). If this sounds like a paradox, it is because Christodoulides makes a point out of revealing one after another: he feasts on the subtle deviations, all these areas of meaning which lay not far from but next to and at the same time beyond (para-) common understanding and belief (do...

[...] Στα δύο εισαγωγικά κείμενα αναπτύσσουμε δύο υποθέσεις για την τέχνη του αρχείου. Η μία προτείνει την αρχειακή επιτέλεση ως δημόσια τέχνη που παρεμβαίνει στις διαδικασίες συνδιαμόρφωσης του αρχείου με έμφαση στο πολιτικό πεδίο επιτελέσεων "πράξης και ομιλίας". Η συγχρονικότητα της επιτέλεσης δημιουργεί πεδία δημόσιας συνεκφώνησης, μια δυνατότητα σύνδεσης διαφορετικών δημοσίων σφαιρών σε διαφορετικά στάδια της αρχειοθέτησης, δοκιμάζοντας εναλλακτικές μορφές συμμετοχής και συλλογικής συγγραφής. Η άλλη εξετάζει το αρχείο ως δημοκρατική θεσμίζουσα καλλιτεχνική πρακτική, με...

Το «Δεν» είναι το δεύτερο βιβλίο της Μαρίας Κόντη. Πρόκειται για εικαστικές ιστορίες που παρουσιάζονται εδώ στη μορφή του βιβλίου, σχετικές με την έννοια της φυγής, είτε μια κυριολεκτική φυγή, είτε μια φανταστική. Τρία πρόσωπα πραγματοποιούν τις φυγές στο «Δεν». Καταρχήν η ίδια η συγγραφέας/εικαστικός με μια πρόταση για ένα ανέφικτο ταξίδι/έργο στη Βόρεια Ευρώπη. Για τα άλλα δύο πρόσωπα, το μάγο Harry Houdini αλλά και τη Δούκισσα της Πλακεντίας -που εμφανίζεται στο βιβλίο με το όνομά της, Sophie de Marbois Lebrun- η Κόντη ανέτρεξε και συγκέντρωσε βιογραφικά στοιχεία, φωτογρ...

Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε με την ευκαιρία της έκθεσης της Λίζης Καλλιγά στη Δημοτική Πινακοθήκη Λ. Κανελλόπουλος του Δήμου Ελευσίνας, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αισχυλείων, τον Σεπτέμβριο του 2013.