Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

...οι γιαγιάδες κι οι παππούδες, ζούσαν με τη νοσταλγία της επιστροφής. Αυτή η νοσταλγία περνούσαν στα παιδιά του κι ύστερα στα εγγόνια. Όσο καλά κι αν έβρισκαν έξω, όσο καλά κι αν ζούσαν, όλα ήταν κατώτερα απ' της πατρίδας τους. Πάντα θυμόνταν με λαχτάρα το πατρικό τους με τα πεύκα στην αυλή του ή την ελιά. Με την κληματαριά να σκαρφαλώνει σαν κατακτητής και να ζώνει το σπιτικό τους. Με τα γιασεμιά και τ' αγιοκλήματα να ντύνουν τις μάντρες. Ένα κομμάτι ελληνικού, γαλανού ουρανού ήταν ασύγκριτο, μπροστά στους ουρανούς που έβλεπαν. Κι η γαλανή θάλασσα κυρίευε το μυαλό τους κ...

"Κάθε γειτονιά είχε το δικό της κεχαγιά, τον μπόγια των ζωντανών. Ο επάνω μαχαλάς το Γιώργο το σαρδέλα, ο άλλος το Νίκο το χελώνα, ο πιο πέρα το Σπύρο το φαγάνα. Μερικοί ακόμη πιτσιρίκοι όχι τόσο σκληροί, τους ακολουθούσαν. Έτσι κι έσμιγαν όλοι αυτοί, γινόταν θρήνος στον κάμπο..." Μερικά περιστατικά, που συμβαίνουν όμως, όπως ένα περιστέρι που σώζει τη ζωή του Κωνσταντή, τους κάνουν να αλλάξουν γνώμη για τα ζώα. Κι έρχεται η γαλήνη στις καρδιές όλων των παιδιών του χωριού μας.

Είχαν περάσει πολλά παιδιά απ' τα χέρια του. Πότε έτσι, πότε αλλιώς, μάθαινε νέα για τα περισσότερα. Παραβρέθηκε στους γάμους τους και στα βαφτίσια των παιδιά τους. "Τα πνευματικά μου εγγόνια", έλεγε για τα παιδιά τους και καμάρωνε. Για τον Αποστόλη και τον Ασημάκη δεν είχε μάθει τίποτα, γιατί κανένα μαθητή του δεν είδε από κείνη την περιοχή. Στις μετακομίσεις του έχασε ένα δέμα, όπου είχε βάλει κάτι τετράδια σημειώσεων για την πορεία στις διδασκαλίες του και το σημειωματάριο, όπου κρατούσε τις διευθύνσεις των μαθητών του...