Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αίφνης φεύγεις\βουλιάζοντας μέσα μου\νωχελικά. Δεν ξέρω πώς να σ' αντιμετωπίσω\όταν με κατοικείς. Κι ανθίζει σιωπή\ανάμεσά μας. (από τη συλλογή "Παράλληλοι καθρέφτες")

Το παρόν κείμενο είναι αρθρωμένο σε τέσσερις ενότητες: Μία εισαγωγική, το "Προοίμιο", και μία επιλογική, "Ανθολογικά", και δύο κύριες: "Το σώμα" και "Το πνεύμα", που αντιστοιχούν συμμετρικά σ' αυτό που θα ονομάζαμε Ποιητική και Νόημα του έργου.

Κάθε βράδυ, την ίδια ώρα, στην τηλεόραση διαδραματίζεται ένα επεισόδιο από τις "Χίλιες και Μία Νύχτες". Κάθε βράδυ το κοινό ψηφίζει αν η Σεχραζάτ θα παραμείνει στη σκηνή. Τη χιλιοστή πρώτη νύχτα το βλέμμα της Σεχραζάτ διασταυρώνεται με το βλέμμα της γιαγιάς που την παρακολουθεί καθισμένη στην πολυθρόνα της. Κάτι παράξενο συμβαίνει τότε κι οι δυο γυναίκες μπαίνουν σε τροχιές παράλληλες· η μια βυθίζεται σε παρασκήνια απρόβλεπτα, ενώ η άλλη αποδρά πέρα μακριά, έξω από τα όρια της πόλης και του κόσμου.

Να περπατάς με το πρώτο χιόνι στο Γκόρκι Παρκ, στη Μόσχα. Και δίπλα σου να βαδίζει μια γυναίκα ωραία, σε όλες τις ηλικίες της ταυτόχρονα. Φοράει σκούφο ρώσικο, γούνινο γιακαδάκι της τυλίγει τον λαιμό, αλλά είναι Ελληνίδα. Έρχονται άνθρωποι πολλοί από απέναντι. Από άλλους τόπους κι από άλλους χρόνους. Πλάσματα σχεδόν χιμαιρικά έτσι όπως αναδύονται μέσα από διασταυρούμενες αλέες, παλίμψηστα σκιών και τρυφερές ομίχλες. Και τι μαλακό το βήμα τους πάνω στο χιόνι... Αυτή σου τους συστήνει έναν έναν. Ύστερα, καθώς συνεχίζετε τον περίπατό σας, σου αφηγείται διάφορα για τον καθένα τ...

Το Πήλιο είναι διπρόσωπο βουνό: από τη μια μεριά του Αιγαίου είναι δασωμένο, άγριο, αλίμενο ανοιχτό στους ανέμους. Από τη μια μεριά του Παγασητικού είναι ήμερο, γεμάτο οπωρώνες, καλλιεργημένο, με ασφαλή λιμάνια. Τα Χάνια, η Δράκεια, το χιονοδρομικό κέντρο στις Αγριόλευκες, ενώνουν τις δύο περιοχές. Και κατοικούν εκεί όντα διφυή που μετέχουν σε κόσμους τόσο διαφορετικούς όσο οι δύο πλευρές του Πηλίου.

Πρόθεση του ανθολόγου ήταν και είναι να συγκροτείται μία Ανθολογία Ποιημάτων και όχι ποιητών. Αναντιρρήτως δεν ανταποκρίνεται καθόλου στη λογική της γραμματολογίας. Θα λέγαμε με παρρησία ότι δεν είναι καν ανθολογία, αλλά μία τεράστια ανθοδέσμη φτιαγμένη από εκατοντάδες ξεχωριστά άνθη που μάζεψε με ευαισθησία ο ανθολόγος για να στολίζει καθημερινά το βλέμμα του και το βλέμμα διαδικτυακών του "φίλων".

Ο Αλέξανδρος φτάνει στο Μάλμε της Σουηδίας. Για να ζήσει, καθαρίζει τζάμια, ανεβαίνοντας με κλωβό στα πανύψηλα, γυάλινα κτίρια της πόλης. Ένα γράμμα από την Ελλάδα μετατρέπει τις αναμνήσεις της αφηβείας του σε κόλαση και ξυπνά τον πόθο της εκδίκησης. Ο Τάσος είναι αστυνομικός στην Ασφάλεια Αθηνών. Οι δυο άντρες θα συναντηθούν σε έναν χορό θανάτου, το χορό στα ποτήρια. Ο πρώτος χορευτής αφήνει το χώμα, πατά στα ποτήρια για να υψωθεί και... Η τραγωδία της Ιστορίας, η τραγωδία της ατομικότητας στην εμπλοκή της με την Ιστορία.

Μητέρα Αμίλητη η μητέρα καθόταν στην αυλή πλέκοντας τη ζωή της παπαρούνες στάχυα και τριαντάφυλλα μα πιο πολύ ζωγράφιζε με τις κλωστές αδύνατα πουλιά με ανοιχτές φτερούγες και πάνω τους ο ήλιος με τις αχτίνες του τα χαιρετούσε, χαμόγελο φωλιάς είτε του ύπνου ανάσα δε φάνηκε στη ζωγραφιά της εξόν στις ανθοδέσμες του θανάτου της. Ήχοι μ' ακολουθούν απ' το δοξάρι του αργαλειού μέσα στη νύχτα και στα λευκά σεντόνια που ύφαινε διαβάζω διαδρομές ονόματα σταθμών στην ούγια τους τα γεγονότα.

Επτά διηγήματα στην ατμόσφαιρα της ενδοχώρας τη δεκαετία τον '60. Οι ήρωές τους άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, με κοινό γνώρισμα το αίσθημα της μοναξιάς, της απώλειας και της προσμονής. Η φύση συμμετέχει, σκηνογραφεί και επηρεάζει τις ζωές τους. Τα διηγήματα επιφυλάσσουν εκπλήξεις και ανατροπές αφήνοντας εν τέλει μία γλυκόπικρη γεύση στον αναγνώστη.

Μακριά από μένα κάθε ιδέα για ημερολόγια. Τα περισσότερα απολογίες αζήτητες και άλλα νάρκισσοι: φριχτά επιμύθια, πληχτική διανόηση -τα γνωστά και τα δηλωμένα. Κι όμως υπήρχε τόσος βρασμός ζωής σ' εκείνες τις κρίσιμες ώρες μας, όπως τις ξεφυλλίζει τώρα ο χρονοδείκτης. Όχι η κρεβατοκάμαρα, αλλά η εξαγορά της ψυχής μες στην πλήθουσα αγορά με τα γυμνά της κατάστιχα. Εκεί χτυπήθηκα με δικούς και εκεί διασταυρώθηκα με τους ξένους.

ΕΛΠΙΔΑ Η συντριβή της προσευχής Στην κατεδάφιση Ήταν παρούσα. Και οι ρωγμές μαζί... Αδιαπέραστες έως θανάτου. Όμως Έφτανε μόνο μια ανεπαίσθητη σχισμή Ν' ανοίξει πάλι δρόμους Στο σκοτάδι...

Ο σαρκασμός, η διακριτική ειρωνεία, το άλγος χωρίς νόστο, τουλάχιστον προφανή, η ποίηση, ο χρόνος, το απόλυτο τώρα. Η καινούργια συλλογή της δοκιμασμένης ποιήτριας Χαράς Πρεβεδώρου αντηχεί τον μέσα κόσμο, που τείνει να κυριαρχήσει στα πάντα. Αλλά όχι· η εξέλιξη της ζωής χρειάζεται σύνθεση μετά την -επώδυνη έστω- αντίθεση. Απόσπασμα από το βιβλίο Λύτρα Η ποίηση ως λύτρα πού ξανακούστηκε. Σώθηκαν, λέει, τραγουδώντας Ευριπίδη ανάμεσα σ' εχθρούς, καθώς ζητιάνευαν στις πόρτες για ψωμί ή μπρος στις τράπεζες εζωγρημένοι. Πώς να αισθάνθηκε ο Ποιητής ως πο...

Στην καρδιά της τραγωδίας γυμνοί, οι νέοι πρωταγωνιστές βρίσκουν τη δύναμη να σταθούν με αξιοπρέπεια μπροστά στο αδυσώπητο πεπρωμένο. Καταφέρνουν να μάθουν να αισθάνονται και ανακαλύπτουν μόνοι τους την ηδονή της ύπαρξης και του έρωτα ακόμη κι όταν δεν υπάρχει ελπίδα. [...]

ΑΡΝΗΣΗ Το μήνυμά σου δεν έφτασε έως εδώ. Οι γραμμές έδειξαν ασθενικές. Το περιεχόμενό του, σε πείσμα των καιρών, θα παραμένει άγνωστο. Αλήθεια, το δούλεψες πολύ. Το γνωρίζω. Το μελάνι της καρδιάς ακρίβυνε πολύ. Δύσκολοι καιροί για εξομολογήσεις.

Πεταλούδα στα χέρια σου -νήπιο- σε ποτήρι διάφανο φυλακίζομαι. Να βλέπεις πως δέρνομαι πάνω-κάτω σε ορίζοντα γυάλινο. Χρωματόσκονη γίνομαι ύστερα. Και σκορπίζω.

Το χώμα θα μας συστήνει πάντα, θα μας ολοκληρώνει και ταυτόχρονα θα μας παρακολουθεί με τον παρασημαντικό του τρόπο, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ακραιφνής υποδόρια μουσική περιδίνησή του, η άπειρη και πολύσημη γλώσσα των υλικών του που θροΐζουν, καθώς κοσμούν την ανεπαίσθητη γειτνίαση του σώματός μας με την πλαστική και πολύμορφη ιδιοσυστασία του. Το χώμα είναι το βάλσαμο της όρασης, η δεκτικότητα των υποδοχών του γίνεται η παρηγοριά της αφής, η οσμή του εγείρει και αναστατώνει την όσφρηση. Το χώμα γίνεται το πιο εύχρηστο κλειδί για τη λειτουργία όλων των αισθήσεων.

"Ήταν απόγευμα, αρχές Ιουλίου, ο κόσμος περίμενε τις καλοκαιρινές διακοπές και μια γλυκιά ραστώνη απλωνόταν στην πόλη. Το δικηγορικό μου γραφείο βρίσκεται στην περιοχή των Εξαρχείων, μια ιδιαίτερη περιοχή, με τα παλιά της καφενεία, τις καφετέριες, τα λιλιπούτεια βιβλιοπωλεία, τα μπακάλικα, τα στέκια των αντεξουσιαστών. [...] [...] Είχα κλείσει ραντεβού με τον κ. Θεόδωρο. Μου τον είχε συστήσει ένας φίλος λογιστής. Ήταν έμπορος καλλυντικών της παλιάς σχολής, ευπατρίδης. Ο λόγος του συμβολαιογραφική πράξη. Αστός, αυτοδημιούργητος, με κώδικα συμπεριφοράς και φήμη που είχε καλύ...