Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΕΡΙΝΥΕΣ Ερευνώντας το κάλλος με τολμηρούς ελιγμούς δυσνόητες ασκήσεις εξαντλητικές χρωματικές συνθέσεις ισόβια πληγή σκέψης διάνοιξη δυσερμήνευτων νοημάτων θυελλώδη κλίμακα θρήνου σκοντάφτω στην κόλαση Ατσάλι το σύμπαν αδιάρρηκτο Ερινύες του νου στραφείτε μόνο στη σύνθεση

ΟΙΩΝΟΣΚΟΠΟΣ Ακούς την κραυγή μου και προμαντεύεις το ασταθές του καιρού που περπατώντας καχύποπτα κοντοζυγώνει. Μπαίνεις για να προφυλαχτείς σε στοές διαδαλώδεις και παρακολουθείς από τους γυάλινους θόλους το ανατρεπτικό πέταγμά μου. Σημάδια διττά και αμφίσημα που δύσκολα θα ερμηνεύσεις εσύ, ένας ανεπίληπτος οιωνοσκόπος.

ΚΥΒΕΛΗΣ 3 Στο πλωτό καράβι της λίμνης της Ζυρίχης Φάγαμε καραβίδες Ρουφήξαμε τα μεδούλια των ψαριών Κι ύστερα μου μίλησες για δαχτυλίδια Και για κόσμους Τους γιους μας που θα κρεμιούνται απ’ τα μανίκια μας Τα τραπέζια, τα κόκκινα μπαζάρ Χριστοί ακόμα και τα κορίτσια μας! Όλα σ’ αφθονία, σκέφτηκα, Κι ένα γερό στροφιλίκι Να κόβει το σκοινί στο σύμπαν-σήμερα, Στο σύμπαν-πέτρα Τραυλίζεις Και πότε μεγάλωσε τόσο ο κόσμος; Τα ψάρια, τα διαμάντια, Εκείνον τον καθρέφτη Εσύ κι εσύ Θα σας φυλάω πάντα Στο παιδικό μου δωμάτιο Κυβέλης 3, στο Γαλάτσι ΤΑ ΣΤΗΘΗ ΤΗ...

Τίποτα δεν έχω να δηλώσω περιττό και μάταιο. Δεν έχει "περί" η ουσία. Τα ιμάτιά μου από καιρό δοσμένα. Ένα τριμμένο κράτησα για το χειμώνα. Θα μπαλώνω τα αιχμηρά περάσματα του χρόνου. Πίσω από μια παλιά φωτογραφία θα το κρεμώ και θα συνδαυλίζω τη χόβολη στο τζάκι να ζωντανεύουν οι σπίθες να βλέπω να γράφω και να διαβάζω Παπαδιαμάντη χαμηλόφωνα.

Πέλαγος των πυγολαμπίδων Βαδίζοντας ανάμεσα στις δρυς και τις καστανιές η Σάγιοκο αντίκριζε τα γυμνά της πόδια να πλέουν μέσα στο πέλαγος των πυγολαμπίδων και η σκέψη της ξαναγύριζε στα χρονικά και τα μονόπρακτα. Μετά τη δύση του ήλιου οι λάτρεις της εσπερινής ιερουργίας συνάζονταν στους πυργίσκους και στα υψώματα και ξεκινούσαν να δοξολογούν τον γαλαξία, άρχιζαν με τις κλωστές και την ανέμη να απαριθμούν τις σκοτεινές ευλογίες της νύχτας.

ΤΡΑΥΜΑ ΕΚΤΟ , ΑΠΟ ΣΑΪΤΙΑ ΘΕΑΣ Χύθηκε στο είναι μου η παρουσία σου Λαχανιασμένη, ιδρωμένη Με το τόξο στα χέρια Το άνοιγμα του ρούχου σου αντιφέγγιζε την ηδονή μου Θεά του κυνηγιού με πέρασε το βέλος σου Από αιώνα σε αιώνα Καίνε τα σωθικά μου Αιμορραγώ από την πληγή σου Αιμορραγώ σπασμένες λέξεις Μέρες μικρές και μέρες ατελείωτες Αιμορραγώ στιγμές, εικόνες, υποσχέσεις Κοιμήθηκα ψιθυρίζοντας το όνομά σου Ίσως το ψιθύριζα όλη νύχτα Ίσως το ψιθύριζα από τότε που γεννήθηκα

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ Κανέλα και μπαχαρικά μαγεύουν τη ζωή μας, γλυκό ταξίδι θύμησης στη μακρινή Ανατολή στην κοντινή μας Πόλη, γλυκιά Κωνσταντινούπολη του πόθου της καρδιάς μας. Της γεύσης τέλειες διαδρομές, αναδρομές στο παρελθόν, στα παραμύθια της γιαγιάς και στις γλυκές κι ονειρικές παραμυθένιες λιχουδιές.

ΜΙΑ ΣΥΛΛΑΒΗ Οι λέξεις σε καθοδηγούν. Αυτές σε παν, αυτές σε φέρνουν. Ξεπροβάλλουν σαν ατίθασα νιάτα, αποκρίνοντας κάπου κάπου την αλήθεια. Αυτές συνθέτουν, αγαπούν, αυτές το εκδηλώνουν. Τονίζουν το χτες, προσχεδιάζουν το μέλλον. Φως! Αυτές και σκοτάδι. Πειραματόζωα και σπίθες. Αυτές οι λέξεις ξέρουν ολόκληρες προτάσεις, ξέρουν ολόκληρες ζωές.

ΔΙΑ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ Στιγμή να μεταφέρει η γραφή ό,τι αποθησαυρίζει η σκέψη από συνειρμό μια ανάμνηση ή κάποια αίσθηση που ο χρόνος κατεχράσθη φλόγα τ’ ανάγλυφου, κανόνες εχεμύθειας να τηρηθούν της γης γαλάζια μέρη να γνωρίσεις ζώσης φωνής απούσης απώλειες συνεπάγονται Δέσμες τοπία άφωνα στη σάκα μεταφέρει ο ταχυδρόμος.

Σκοπός του βιβλίου είναι μια ελάχιστη, ατελής και προφανώς εξατομικευμένη προσπάθεια του συγγραφέα να ειδωθεί ένα συγκεκριμένο έργο μέσα από τη ματιά του χρήστη της τέχνης. Εκείνου στον οποίο απευθύνεται η τέχνη. Να αναδείξει τον ρόλο που έπαιξε ένα συγκεκριμένο έργο, τη σημασία του, τη μοναδικότητα του μηνύματός του.

Ο ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΣ Μια νύχτα λοιπόν είπα κι εγώ να βγω στο παζάρι αψηφώντας κάθε πιθανό κι απίθανο κίνδυνο Φόρεσα ένα τρύπιο μανδύα για να καλύπτω το κουτσό μου πόδι, πήρα ένα ραβδί και περπάτησα στην αγορά Συνάντησα πόρνες, προφήτες και αγύρτες Οι πόρνες μου δώσαν έρωτα Οι προφήτες μου τάξαν όμορφες μέρες Οι αγύρτες παίξαν το τομάρι μου στα ζάρια Τώρα γυρίζω από πόλη σε πόλη, από βασίλειο σε [ # ] βασίλειο με την στολή που μου φόρεσαν διασκεδάζοντας τους περίεργους

Στον ταπεινό γιο ενός ψαρά, που δένεται με μια παράξενη σχέση με τα όνειρα, προαναγγέλλεται ότι τα επόμενα πέντε βράδια θα δει πέντε όνειρα - αληθινά ή ψεύτικα, ενοράσεις του μέλλοντός του. Η προαναγγελία αυτή, που αρχικά γεννά στο παιδικό μυαλό προσδοκίες, στη συνέχεια μετατρέπεται σε τρόμο, αφού συνειδητοποιεί (λίγο αργά) ότι όνειρα είναι και οι εφιάλτες. Το καθένα από τα πέντε όνειρα προσθέτει από ένα κομμάτι στο παζλ της ιστορίας. Θα χρειαστεί όμως ο αναγνώστης να φτάσει μέχρι και το τελευταίο για να κατανοήσει πώς δένονται μεταξύ τους, αν και φαίνονται τόσο διαφορετικ...

Πιστεύω εις έναν Άνθρωπο Δημιουργό, τεχνίτη και καλλιτέχνη γονατιστό -σαν, λες, προσκυνητή- στο εργαστήρι του με λέξεις, νότες, χρώματα και όλο λάμψη και έρωτα κι απώλεια και θάνατο μα και ζωή ξανά και με λυγμό και με χαράς κραυγή, ακάματος να ιερουργεί ακάματος να δημιουργεί μα κάποτε αποκαμωμένος και κάθιδρος να στέκει, να δροσίζεται -λίγο νερό, λίγο κρασί λίγο σαν νέκταρ των θεών- γιατί είναι κάματος, μα είναι προπάντων ευθύνη και οι λέξεις και οι νότες και τα χρώματα.

Όταν έφτασα στην κορφή του κήπου, το πρώτο που έκανα ήταν να γυρίσω στους παιδικούς τόπους κρατώντας παλιές φωτογραφίες. Ήθελα να δω τις αλλαγές γύρω και μέσα μου. Παρατηρούσα προσπερνώντας με τα βήματα τον χρόνο. Τι να έγιναν ο κύριος Αντώνης, το παιδί με τα ξυλοπόδαρα, η μάνα, ο Τάσος και όλοι εκείνοι που αν τους παρατηρούσες μάντευες από μία ιστορία; Ίσως να χάθηκαν στον δρόμο σαν απλοί περιπατητές, αφήνοντας πίσω τους το νήμα της περιέργειάς μου για τις προθέσεις τους. Διότι όλοι στην κοινή τους πορεία ήταν μοναδικοί και με βλέμμα διαφορετικό. Άνεμος φλεβαριάτικος κρύων...