Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Θα σας πω καλύτερα την ιστορία μου, χωρίς να βλέπω, μέσα απ' τα χαλάσματα... γιατί μην νομίζετε ότι κι όταν ήμουν έξω στο φως έβλεπα καλύτερα. Η Ανθούλα, εγκλωβισμένη στα χαλάσματα του σπιτιού της ύστερα από έναν ισχυρό σεισμό, βρίσκεται αντιμέτωπη με τις ευθύνες και τα λάθη της από την εποχή της γνωριμίας της με τον Στράτο, τον άντρα της, μέχρι και σήμερα. Αλλά ακόμη και όταν ο χρόνος μετράει αντίστροφα για την ίδια, αρνείται να εγκαταλείψει τις παλιομοδίτικες ιδέες της και παγιδευμένη στο μισογκρεμισμένο σπίτι θυμάται τα χαλάσματα της ζωή της. Το "Μισή όρθια μισή χα...

Αρχικά τα μυθιστορήματα του Θοδωρή Καλλιφατίδη περιέγραφαν τις συνθήκες της καθημερινής ζωής των μεταναστών στη σύγχρονη Σουηδία. Για να κατακτήσει όμως την επίλεκτη θέση του στη σύγχρονη σκανδιναβική πεζογραφία, συνέβαλαν και οι αυτοαφηγήσεις του. Οι αναπλάσεις, μέσω της μυθιστορηματικής φαντασίας, των βιωμάτων και αναμνήσεών του από τα παιδικά και νεανικά χρόνια στην Ελλάδα του ’40 και του ’50 και από τις δοκιμασίες της ενσωμάτωσής του, ως ξένου, σε μια τελείως διαφορετική κοινωνία. Ωστόσο, εκτός από τα αυτοαναφορικά του τεκμήρια, το τι είδε, έπαθε και ένιωσε αυτός ο ίδιο...

ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ Περισπούδαστοι στίχοι! Λόγια αυτοαναφορικά! Καλοδουλεμένοι, εύπλαστοι στίχοι! Ρωμαλέοι, στιβαροί και καταγγελτικοί! Μ' αυτοί... Δεν τραγουδάνε όμως πια! Στίχοι λιτοί και περισσότερο απλοί. Ίσως να είναι Νοηματικοί! Λείπουν όμως τα μοιραία μυστικά... Κι αυτοί... δεν τραγουδάνε τώρα πια! Και τάχα μας κατευθύνετε. Και τάχα μας συγκινείτε. Για κάτι τάχα "σύμβολα" θα πείτε και "concept" και "αφηγήματα" για το δράμα του ανθρώπου και τα πάθη του και για τον πόνο των άλλων και για τη μοναξιά! Μα όλα αυτά... δεν τραγουδάνε όμως πια! Λες κι έλει...

ΤΟ ΚΡΥΦΤΟ Είναι καιρός που αρχίσαμε να παίζουμε, γυρίζω αργά το βράδυ σπίτι και ψάχνω μάταια να σε βρω, πηγαίνω στο υπνοδωμάτιο, όπου υποθέτω έναν ίσκιο σώματος κάτω από αναπνοές οπάλινες και πέπλα παραμιλητών, πηγαίνω στο σαλόνι με νωπό το εντύπωμα του παλίνδρομου ρεμβασμού σου, εκεί που αφήνεις τα μαλλιά να διακλαδίζονται σκεπάζοντας τον ύπνο των παιδιών. Δεν είσ' εδώ. Στην κουζίνα με το τραπέζι σκουπίζοντας τα λόγια περασμένων ημερών, στο μπαλκονάκι με τα ρούχα δείχνοντας τις άδειες αγκαλιές τους, στο κομοδίνο με βιβλία σημαδεμένα που ποτέ δεν τε...

Κανείς δεν μπορεί να επιστρέψει από την εξορία του χρόνου που δεν έζησε πριν συναντήσει τον Απρίλη.

Εδώ πώς βρέθηκα; Ιδέα δεν έχω Να μεταβολίζω τον εαυτό μου Σαν κήτος Παγιδευμένο στην αντοχή του Ιωνά Ανάμεσα σε λέξεις παράταιρες Με όλους αυτούς τους άνυδρους χρόνους Μα να Εδώ βρέθηκα! Πώς; Ιδέα δεν έχω Ατύχημα μάλλον Κακό συναπάντημα; Αμάρτημα; Φονικό από παρόρμηση; Ποτέ δεν θα μάθω Ποτέ! (Τυχαίο συμβάν)

Ο Ντ. Γ. Γουίννικοτ επιχειρηματολογούσε με ευγλωττία υπέρ μιας αυξανόμενης ευαισθησίας προς τα παιδιά, την ανάπτυξή τους και τις ανάγκες τους. Το "Αποστέρηση και παραβατικότητα" είναι μια ανεκτίμητη συλλογή άρθρων του επάνω στο θέμα της σχέσης ανάμεσα σε αντικοινωνική συμπεριφορά, ή παραβατικότητα, και εμπειρίες αποστέρησης της παιδικής ηλικίας. Ο Γουίννικοτ εξετάζει παιδιά υπό πίεση, τη φύση και τις ρίζες της αντικοινωνικής συμπεριφοράς και τη διαχείριση στην πράξη δύσκολων παιδιών - ζητήματα που επανειλημμένως ανακύπτουν στην κοινωνική ημερήσια διάταξη, από τον δεύτερο με...

Επιστολή στον Προμηθέα Το φως του ήλιου, Προμηθέα, το ’χαμε δεν έπρεπε και τη φωτιά να μας δωρίσεις Τους αγαπούσες τους ανθρώπους ασφαλώς αλλά δεν πρόβλεψες - Δες χιλιάδες χρόνια πώς καιγόμαστε κι ούτε λιγότερο θνητοί ούτε και περισσότερο αθάνατοι Ί σα ίσα που τώρα το σκοτάδι γίνεται πιο βαθύ Πάλι καλά που με τον ύπνο κάθε μέρα κάνουμε πρόβες ­εξοικείωσης να μην τρομάζουμε τελείως Βλέπουμε ευτυχώς και όνειρα που πότε πότε μας δροσίζουν Εσένα όμως δεν σου άρεσαν τα όνειρα εξάλλου ήσουνα Τιτάνας και πίστευες πως όλα τα μπορούσες Ώσπο...

Μετρώντας δώδεκα λεπτά ακίνητος σε ένα πολυσύχναστο βουλεβάρτο, στο Παρίσι, για να βγει καθαρή η δαγκεροτυπία. Αόρατος ναυαγός στο Αιγαίο. Στα άδυτα ενός χαρεμιού του Σάχη, στην Τεχεράνη. Αυτόχειρας ποιητής στην Αθήνα. Ένας νεαρός χειρουργός που ταξιδεύει ανάμεσα σε φιλάδελφους έρωτες, από τη Βαλτική έως το Φαγιούμ. Ο τρόμος της ενηλικίωσης στην Κέρκυρα. Αναλύοντας τα όνειρα στη ρομαντική Βαυαρία του Λουδοβίκου. Μύθοι που, με το αληθές τους ψεύδος, ερμηνεύουν και οικονομούν τον εαυτό ανάμεσα στη λογική και στο παράλογο, στην πραγματική ζωή.

Της πατρίδας η σημαία έχει χρώμα... Δες το άσπρο συννεφάκι φτύνει κάτασπρη βροχή... Δύο + Δύο = Πέντε... Και τώρα γέρνουμε τη σπονδυλική μας στήλη... ΕΙΣΑΙ ΝΕΚΡΟΣ... Πάντα κάνει Πέντε... Μάλιστα, κύριε... Έχετε δίκιο, κύριε!... Παρακαλούνται οι επιβάτες της παρούσης αρτηρίας να πεθαίνουν με τον δέοντα Ανδρισμό... Βάζεις στοίχημα ότι σε ξέχασαν κιόλας;... Κουράγιο, Ανθρωπάκι, μία στροφή ακόμα... Έξοδος ταχείας εκτόξευσης, παρακαλείστε όπως βαρέσετε ΠΡΟΣΟΧΗ κατά τη διαφυγή σας... Μεταβαίνοντας στον Κάτω Κόσμο, ο Νεκρός θα συναντήσει τον Βαρκάρη που είναι επιφορτισμένος με τ...

Κολυμπάω ύπτιος. Μόνος. Τέλεια ηρεμία. Δεν φτάνει ως εδώ η ξέχειλη συναυλία των τζιτζικιών. Φτάνουν όμως οι στεγνές ευωδιές του βαθυπράσινου παράδεισου, που γλιστράει απαλά ως τη θάλασσα. Λαμπικαρισμένο στα νώτα μου το γαλάζιο διάφανο και τα πράσινα ρεύματά του. Ο ουρανός πάνω εκτυφλωτικά γαλάζιος. Παραμέσα έχει αράξει ένα κάτασπρο πολυτελές κότερο. Ακούω τις φωνές τους. Είναι γερμανόφωνοι. Και ξαφνικά μύρια μαύρα κινητά στίγματα σπάνε την πράσινη μονοτονία. Ροβολάει το κοπάδι με τα γίδια. Ο ηλιοκαμένος, φριξότριχος και λιπόσαρκος αιπόλος, ευκίνητος σαν κατσίκι κι αυτός κατ...

αντίο στο καλοκαίρι που έφυγε στη συνάντηση που άργησε σε μένα και στις σκέψεις μου στις κουβέντες που δεν έγιναν στα λόγια που δεν ειπώθηκαν αντίο στο βλέμμα, μάτια μισόκλειστα κάτω από τον κατακόρυφο ήλιο αντίο στην ανάμνηση του πρώτου φιλιού -τρυφερό διστακτικό σχεδόν εφηβικό- στα μπερδεμένα χέρια σφιχταγκαλιασμένα αντίο στο απρόσμενο μήνυμά σου στη φωνή σου όταν μου ψιθυρίζει για να ακούω μόνο εγώ αντίο γιατί αντίο;

Τι βλέπει αυτή η ξύλινη μορφή στον τοίχο και γιατί χαμογελάει; Γιατί χαμογελάει όταν στρέφουμε τα μάτια μας πάνω της και γιατί σωπαίνει όταν κανείς δεν την κοιτά; Αυτό το ξύλινο πρόσωπο χτισμένο στον πέτρινο τοίχο όπως οι άγριοι Κέλτες με τα κρανία του εχθρού ποιός είναι; Ποιός είναι ο νέος άντρας στο ξύλινο κάδρο με το βλέμμα κατευθείαν μπροστά του και τι κοιτάζει; Τι κοιτάζει ο ξύλινος άντρας εμπρός του σε τι καταγίνεται και τι βλέπει; Όταν κανείς δεν τον κοιτά πώς γυρνούν τα μάτια της ξύλινης μορφής πώς γυρνούν τα μάτια της προς τα μέσα και κρύβονται; Και αν γυρνού...

Ό,τι με συνιστά να σβήσω Κύριε νύχτωσε. Κουράστηκα όλη μέρα να γυρίζω μες στο φως. Ξεβάψανε τα μάτια μου όλο τα ίδια και τα ίδια. Μια σβήστρα μοναχά κρατώ -κι εκείνη φαγωμένη- και προσπαθώ ό,τι με συνιστά να σβήσω. Πάει καιρός που ξέμεινα από πίστη μα προπαντός από ταπείνωση κι όταν νυχτώνει εύφλεκτες σκέψεις κι αναμνήσεις λούζομαι και ικετεύω κάποιος να βρεθεί τη σπίθα για ν’ ανάψει.

Πώς αρχίζει έτσι αυτός ο χρόνος; Χιόνι βαρύ στα χαλάσματα, φύλλα ξερά εδώ κι εκεί, δυο χαμοπούλια στην άκρη του φράχτη. Ένας ακαταμάχητος πόνος πυρώνει τη φριχτή φωτογραφία. Πού να ’σαι τώρα, παραφυλάς μέσα στο χάλασμα για μένα. Η προσευχή μου ακροβατεί στα όρια του πάθους. Γιατί δε φανερώνεσαι, γιατί δε λάμπεις; Στο λίγο φως του δειλινού γέρνω το κεφάλι κι αφήνω να τρέξουν δάκρυα ζεστά κάτω απ’ τη βερικοκιά που αργοπεθαίνει. Θα είναι για πάντα Ιανουάριος, να έρχεσαι σαν το φτωχό κοκκινολαίμη.

Αναρωτιέμαι πώς θα ήταν αν διάβαζε ο Φίλιπο αυτές τις γραμμές που γράφω για κείνον. Μερικά από τα πολυτιμότερα πράγματα γράφονται γι’ αυτούς που μάλλον δεν θα τα διαβάσουνε ποτέ. Δίχως παρέκκλιση, επιβεβαιώνεται εσαεί η κωμωδία που ονομάζεται "γράφω για κάποιον, γράφω εξαιτίας του, γράφω γιατί τον αγαπώ, γράφω γιατί εκείνος με αποδιώχνει".