Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα κείμενα που ακολουθούν γράφτηκαν για τον κύκλο ­εκδηλώσεων που οργάνωσε η ομάδα Rinascimento την ­περίοδο 2016-2017 στο βιβλιοπωλείο Επί λέξει με γενική ­θεματική "Η Άνθρωπος: για την ποιητική παρουσία των γυναικών μέσα στους αιώνες". Αφορούν διαφορετικές όψεις της γυναικείας ποιητικής δημιουργίας σε εποχές που η γυναίκα ελάχιστα βρισκόταν στο λογοτεχνικό προσκήνιο. Ξεκινώντας, λοιπόν, από τους αρχαϊκούς χρόνους περνούμε στην Αναγέννηση κι από εκεί στον 19ο και στον 20ο αιώνα. Οι τόποι και οι επιμέρους θεματικές ποικίλλουν. Κάθε φωνή είναι ιδιαίτερη, μοναδική. Κάθε φω...

Το οχυρό είναι ένας τόπος του οποίου ο προορισμός είναι να προστατεύει αυτούς που είναι μέσα. Τα οχυρά είναι συνήθως κατασκευασμένα από σκληρό και ανθεκτικό υλικό, το σχέδιό τους περίπλοκο, ώστε να μην γίνεται άμεσα αντιληπτό. Έξω από το οχυρό και περιμετρικά, υπάρχει συνήθως ένας πλατύς ακάλυπτος χώρος, έτσι ώστε οι επίδοξοι εισβολείς να εκτίθενται απροστάτευτοι στα πυρά των αμυνομένων. Κάπως έτσι φαίνεται να δομείται, ως οχυρό, και το σύμπαν των κειμένων της Μαριάννε Φριτς: Η εικόνα που παρουσιάζει προς τα έξω είναι απειλητική, ζοφερή, αποτρεπτική και προοδευτικά, με το π...

Το αν, φίλε μου, είναι λέξη επικίνδυνη. Μια ανόητη γλωσσική εφεύρεση του ανθρώπου είναι αυτός ο διάολος το αν, για να μπορεί να ξεγελά τον εαυτό του. Να μιλάς για τη ζωή από εδώ και πέρα με να, και ποτέ το ανάποδο. Μην αμφιβάλεις, μόνο να επιθυμείς. Κι ό,τι επιθυμείς πραγματικά θα δεις πως με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στο τέλος θα γίνεται δικό σου.

Εστιατόριο, κρεβάτι, εστιατόριο. Μικρή διαδρομή θα μου πεις, αλλά θαυματουργή. Έχει και κάτι το παραδοσιακό. Καληώρα σαν το "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια" που λέγαμε παλιά και μου σηκωνότανε η τρίχα. Γιατί όχι και κείνο το παμπάλαιο: "προσοχή, ο εχθρός παραμονεύει παντού!" Μην κοροϊδεύεις. Η θεία-Αιμιλία το μουρμουρίζει ακόμα. Ναι, βρε, την ώρα που ψάχνει κάτω απ' τα κρεβάτια, κάθε βράδυ, πριν πέσει για ύπνο. Το φαντάζεσαι; "Τι ψάχνεις, ρε θεία;" ρωτάω. "Μπας και έχει χωθεί κάνας κομμουνιστής, παιδάκι μου" δικαιολογείται, "και βγει το βράδυ να μας φάει". Φόβο να δεις η θεί...

Εντέλει, αυτή η διανοούμενη ποιήτρια σου δίνει την εντύπωση πως ό,τι περισσότερο αγάπησε ήταν η ομορφιά, το νεανικό κάλλος των σωμάτων. Αυτή η θρησκευόμενη ποιήτρια της κατακτημένης βυζαντινής παράδοσης φαίνεται κάποτε αιφνίδια μοντέρνα, διακριτικά αιρετική, κρυφά ειδωλολάτρισσα, όπως η ίδια λέει για τον Καβάφη. Αυτό το θάρρος είναι ακριβά πληρωμένο, γιατί κάθε βήμα που κερδίζει προς την ελευθερία πρέπει να το ακυρώσει με μετανοημένη συντριβή. Η απόφαση να μείνει στη μεθόριο αντανακλάται και στην αισθητική της, όπου μέσα στο ποιητικά αδρανές εγείρεται αιφνίδια το άρτιο, το...

Το μυθιστόρημα "Σκοτεινό παρελθόν" αναφέρεται στη σχέση δύο ανδρών, δύο δημοσιογράφων. Ο πρώτος, ονόματι Χρυσοσπάθης, μπουρζουάς και επίδοξος συγγραφέας, επιπόλαιος, εγωκεντρικός, με διαρκή διάθεση σάτιρας του κόσμου, σαρκαστικός και λάγνος, είναι ο νεότερος. Ο δεύτερος, ονόματι Βαχλιώτης, μέντορας του πρώτου, πρώην αριστερός μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού και κατόπιν συμβι­βασμένος με το σύστημα, είναι ο γηραιός. Ο Βαχλιώτης, χτυπημένος από την επάρατη νόσο, βιώνει τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Η αφήγηση για τη σχέση των δύο ανδρών ουσιαστικά ξεκινά όταν ο Βαχλιώτη...

Αγαπητές αναγνώστριες, αγαπητοί αναγνώστες, ένας σοφός έλεγε κάποτε πως ο άνθρωπος είναι ένα ον μυθοδίαιτο, δηλαδή τρέφεται με μύθους, μυθολόγο δηλαδή του αρέσει να λέει μύθους, και μυθοποιητικό, δηλαδή αγαπά να φτιάχνει μύθους. Αυτή η παραμυθία δημιουργήθηκε ένα βράδυ που ένα χέρι άγγιξε την πονεμένη κοιλίτσα ενός κοριτσιού και οι πόνοι του σιγά-σιγά υποχώρησαν. Το ευεργετικό αυτό χέρι ανήκε σε ένα αγόρι, που η ομορφιά της ψυχής του δημιουργούσε ένα αλφάβητο ευτυχίας. Όταν οι πόνοι του κοριτσιού καταπραΰνθηκαν από το χέρι-βάλσαμο, "θα ήθελες να μου πεις ένα δικό σου παραμύ...

Το ταξίδι ενός άντρα, μιας κοινωνίας, στα πέρατα του κόσμου, στα πέρατα μιας εποχής, στο ξημέρωμα. Μια συναρπαστική περιπέτεια στα Σκοτεινά Χρόνια της ελληνικής αρχαιότητας με σεβασμό στα όσα γνωρίζουμε για την εποχή εκείνη. Θαλασσοπόροι που εγκαθιδρύουν εμπορικούς σταθμούς και προετοιμάζουν την εποχή του Μεγάλου Αποικισμού έρχονται αντιμέτωποι με Κάρες, Θράκες, Φρύγες, Κιμμερίους, Ασσυρίους, σ' ένα παζλ που συνθέτει τον χώρο της ανατολικής Μεσογείου τον καιρό εκείνο. Μάχονται, εμπορεύονται, ερωτεύονται, αλληλεπιδρούν, εξελίσσονται ή χάνονται σ' έναν κόσμο άγριο, που όμως θ...

Μετά την κατάσβεση της φωτιάς που ξέσπασε σε μια ­εγκαταλελειμμένη διατηρητέα οικία στο κέντρο της Αθήνας, δύο άντρες του Ανακριτικού Τμήματος της Πυροσβεστικής αναζητούν έναν άτυπο ένοικο -άστεγο όπως όλα δείχνουν-, προκειμένου να διαπιστώσουν τα αίτια της πυρκαγιάς. Όταν ο άνθρωπος αυτός βρίσκεται, δέχεται να ακολουθήσει τους δύο άντρες για να δώσει κατάθεση, που όμως θα εξελιχθεί σε διήγηση μίας ολόκληρης ζωής, μιας ζωής στο περιθώριο της πραγματικότητας, εκεί όπου τα όρια του ανθρώπινου "Είναι" γίνονται όλο και πιο ρευστά, αλλά και μιας ζωής, εντούτοις, μοναδικής, αφού...

Κοιτάχτηκαν κα τα χείλη δάκρυσαν. Φιλήθηκαν κι αναστέναξαν τα άνω άκρα. Ορκίστηκαν και τα μέλη πόνεσαν. Αλγεσίδωρος ο έρως παραλήρησε στην πόλη και σύρθηκε στους κόλπους της. Πλέκοντας μύθους.

Παραλλαγή Ανάμεσα στα αγκάθια· τριαντάφυλλα. Λευκά οστά τυλιγμένα σε κόκκινο πηλό. Σαβανωμένα γραπτά αποκαλύπτει ο ήλιος. Πολλές οι αρχές και αυτές γεννημένες από μία. Οι επιθυμίες σκιές του εαυτού μας. Οι αισθήσεις μας πουλιά φυλακισμένα σε ελεύθερο αέρα.

Έξι κείμενα Περί ανέμων και επτά Περί θαυμάτων, ένα κράμα από παιδικές μνήμες και μεγαλίστικα καμώματα. Η θεατή και η αθέατη πλευρά καθημερινών, αληθινών συμβάντων, νοσταλγικών, συγκινητικών, τραγελαφικών. Ένα ταξίδι σε τόπους και πρόσωπα, σιωπές που γίνονται φωνές και φωτιές, απώλειες που ξανακερδίζονται μέσ' από μια γραφή με ευαισθησία, ποιητικότητα και χιούμορ.

Η αφήγηση είναι αρθρωμένη σε τρία μέρη. Έξι σταθμοί του μετρό συνιστούν τα έξι κεφάλαιά της. Ένας φάκελος -κλειδωμένος στο συρτάρι της ηρωίδας- οι κυλιόμενες σκάλες και τα έργα τέχνης στους έξι σταθμούς του μετρό κατεβάζουν τη γυναίκα από την επιφάνεια στα βάθη του εαυτού της. Διατρέχει τη ζωή της ανάποδα. Ένα ταξίδι από το τέλος προς την αρχή, από το προσωπικό στο συλλογικό, από το πένθος στη ζωή, από την εμπλοκή στην απόσταση, από την ιστορία στην Ιστορία, από τη βεβαιότητα στην αμφιβολία.

Στον κάμπο της Άρτας του '50, ένας τρυφερός και αλλόκοτος νεκροθάφτης με περίεργο όνομα έχει μάθει να κινείται ανάμεσα σε δύο κόσμους. Προστατεύει τα μυστικά της γενιάς του, που θα μεταφέρει μόνο στον γιο του. Συνομιλεί με τις ψυχές και τις αποθηκεύει στο "μαγαζί" του. Λειτουργός ενός μυστηριώδους αφεντικού και μιας ανατεθειμένης εργασίας: να θάβει νεκρούς και να υποδέχεται ψυχές - όχι όλες, αυτές μόνο για τις οποίες λαμβάνει μήνυμα...

Κρήτη, 16ος αιώνας. Η Ματθαία Ασάνη, ένα πρόσωπο υπαρκτό, ζωντανεύει ξανά κάπου ανάμεσα στην ιστορία και στον μύθο για να διηγηθεί τον καιρό της. Την κινούν πάθη που δεν αρμόζουν σε γυναίκες: οι τέχνες, τα γράμματα και τα μυστήρια του κόσμου. Γράφοντας τα απομνημονεύματά της πηγαίνει πίσω στον καιρό της νιότης, όταν θα εγκατασταθεί στον βενετοκρατούμενο Χάνδακα, ήδη κυριευμένη από δέος για την τέχνη της ζωγραφικής καθώς όμως και για την τέχνη της γλώσσας, κρατώντας σφιχτά στα χέρια της ως μόνη της περιουσία δύο βιβλία, μια Οκτώηχο και ένα χειρόγραφο τετράδιο βοτανολογίας, π...

Ο ΗΛΙΟΣ ΚΑΙ Η ΓΗ Φεύγουν οι ώρες, οι στιγμές, τα χρόνια, χάντρες στιλπνές σε μαύρο κομπολόι, χωρίς να ρίξουνε ούτε ματιά στο πέρασμα, από το χτες στο σήμερα, ποιοι είμαστε και πούθε πάμε, μαζί με τη ζωή που καίγεται, όπως κερί που λιώνει. Αύριο θα ξαναβγεί ο ήλιος, ακίνητος γύρω από της γης τον κύκλο, καθώς ερωτευμένη με το μεγαλείο του, γυρίζει γύρω γύρω μεθυσμένη, κι αυτός αδιάφορος, σχεδόν ηφαιστειώδης, γυρίζει πάνσοφος γύρω από τον άξονά του! Δύο μικρά σημάδια, στον άπειρο ωκεανό του σύμπαντος!

Πάντα κατά νου (απόσπασμα) Είχε πάντα κατά νου ένα παιδί που έτρεχε με την ταχύτητα του ποιήματος. Παιδί αίλουρο, κουλουριασμένο τα βράδια μπροστά στο μεταλλικό της κλουβί. Ηρώο για όσους έπεσαν στην πρώτη γραμμή του σώματός της.

Ταραμπούρα! Αναπόληση και ρεμβασμός με παθιασμένες αγάπες από πληγωμένα ταξίδια στην Οδησσό, την Αλεξάνδρεια και τη Σμύρνη, αμέριμνοι σε πλοία φαντάσματα, γεμάτοι με μνήμες από φρικτές προδοσίες και προσαράξεις ναυαγίων.

Άκαρδη χαρά φεύγεις με το πρώτο φως· μιας νύχτας στάση. Με τον χρόνο μου σμίγαμε τις σκιές μας· με σημάδευε. Άνυδρη σκέψη· ήλιος της συνήθειας θαμπός, πληκτικός.