Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΤΟ ΦΤΕΡΟ Το λαχάνιασμα της καρδιάς σου Ήταν παιχνίδισμα στα όνειρά μου Μα τώρα είσαι μια κόκκινη παραζάλη Που μου τρυπάει το κεφάλι Ήθελα ένα κυνηγόσκυλο Άριστης ράτσας Από υψηλή τάξη Μα εσύ ούτε ένα φτερό δεν μπορείς να πιάσεις Όλη την ώρα γκρινιάζεις Το μυαλό σου το έχεις στο σεργιάνι Σε ένιωθα κολλητό Και τώρα ούτε καν φίλο δεν μπορώ να σε πω Γνώριζες ότι μου είπαν ψέματα Και έκανες τον χαζό Μια μικρή σπίθα στα μάτια σου Πυροδότησε την κίνησή μου Ήθελα ένα κυνηγόσκυλο Που να μπαίνει σε τάξη Κι εσύ ούτε ένα φτερό δεν μπορείς...

Περνά ένας σκύλος, κόβει τη φωτογραφία στα δύο, αυτός και τα καπνογόνα στην πλατεία. Δεν θυμάμαι πότε ήταν ακριβώς, σε ποιά διαδήλωση. Ίσως πάλι να μην ήταν διαδήλωση, ούτε καπνογόνα, παρά πούσι πρωϊνό και ο σκύλος να μην ήταν σκύλος, παρά ένα ποδήλατο κίτρινο.

Το "Ανέκδοτες αμυχές" περιλαμβάνει ανέκδοτα ποιήματα της περιόδου 2007-2009.

[...] Ο Παρμενίων Μπώλος κάνει κάτι απλό: δείχνει πως η ποίηση του Εμπειρίκου είναι φωτογραφική. Ο ποιητής βλέπει πιο πέρα απ' ότι βλέπει η κοινή όραση και φωτογραφίζει όχι με το φακό του ματιού αλλά με το φακό του νου. Σε προκαλεί "Σκέψου κι εσύ", "βλέπε κι εσύ". Ο υπερρεαλισμός τόσο στην ποίηση, όσο και στην ζωγραφική, κι αν τίποτα άλλο δεν πρόσφερε -, το γεγονός ότι μας δίδαξε να βλέπουμε πιο διεισδυτικά, πιο στοχαστικά, να διαβάζουμε όχι μόνο με τα μάτια αλλά και με το νου σε συνεχή εγρήγορση, είναι κάτι σημαντικό. Προσωπικά μου αρκεί. Η εργασία του Παρμ. Μπώλου είνα...

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΛΗΞΕΩΣ Τα διαστήματα μεταξύ τους· μεταξύ εκείνης του ζαμπόν και του τυριού, της κρέμας γάλακτος και του καπνιστού σολομού, της μαρμελάδας και του παγωτού· της μπίρας, του ντεπόν, του προφυλακτικού. Αναλώσεις κατά προτίμηση... προσεχείς ή περασμένες· λήξεις μικρές, πολύ μικρές, αλλεπάλληλες, πολλές πολλές. Τα διαστήματα μεταξύ τους: η ζωή μας.

ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΘΙΖΟΥΝ Θα ήταν τόσο όμορφο αν περνώντας πρωί από το περίπτερο αντί για εκείνες τις φριχτές ειδήσεις υποδούλωσης έβλεπες με ροζ γράμματα στους μεγάλους τίτλους των εφημερίδων: "Σήμερα Τετάρτη ανθίζουν οι μαργαρίτες στη χώρα μας... Αύριο Πέμπτη το απορριμματοφόρο θα μαζέψει τη θλίψη σας".

Μακάριοι εκείνοι που αγάπησαν τη θάλασσα. Μακάριοι εκείνοι που τους μέθυσε η λαχτάρα των μυστηρίων της, εκείνοι που γεύτηκαν τη γεύση των νησιών, που άκουσαν τ’ ακούσματα των κητών κάτω από τον άτρητο βόμβο του νερού, που ένιωσαν στη σάρκα τους το ψύχος της νυχτερινής αναμονής ενός καταστρώματος και στο αίμα τους τη θέρμη του αλατιού. Μακάριοι, λοιπόν, όλοι οι άνθρωποι, ακόμη και οι στεριανοί, που έχουν κομμάτι τους τη θάλασσα. Αλλά συγκλονισμένοι είναι μόνο εκείνοι που βούτηξαν ολόκληροι μέσα στη μαγεία της πιο μαγικής θάλασσας, της θάλασσας και των νησιών του Αρχιπελάγους...

Η Ραφαέλα, φοιτήτρια Ιστορίας της Τέχνης, και ο Θωμάς, διδακτορικός φοιτητής Μαθηματικών, παρατηρούν, ο ένας στη Ρώμη και ο άλλος στη Χάγη, το ίδιο έργο του χαράκτη Μ.Κ. Έσερ. Το Ατράνι, μια μικρή ιταλική πόλη, που έχει απεικονίσει πολλές φορές ο Έσερ στα χαρακτικά του, θα γίνει ο τόπος στον οποίο θα βιώσουν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα, εκείνο της βιωματικής προσέγγισης ενός έργου τέχνης. Εκεί θα γνωρίσουν τους "ανέφικτους κόσμους" του, καθώς και τα έργα του που διέπονται από τους κανόνες της συμμετρίας. Ξεναγός τους θα είναι ο ίδιος ο χαράκτης. Πώς, όμως, μία ιστορία στα Γι...

Ο Τόμας Μαν είναι ένας από τους σύγχρονους συγγραφείς που το έργο του θεωρήθηκε από πολύ νωρίς κλασικό. Είναι ο τελευταίος, σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς της λογοτεχνίας, μεγάλος μυθιστοριογράφος που περιέγραψε την άνοδο, τα αδιέξοδα και ιδίως την κρίση και την παρακμή της ευρωπαϊκής αστικής κοινωνίας. Τη στενή σχέση λογοτεχνικής δημιουργίας, πολιτικής και φιλοσοφικής σκέψης και ψυχικής αστάθειας από την οποία διακατεχόταν σε όλη του τη ζωή ο Τόμας Μαν, επιχειρεί να αναδείξει με ένα εξαίρετο απομνημόνευμά του, ο γιος του, Γκόλο Μαν. Με συγκίνηση και χιούμορ ανατρέχει στη ζω...

MEMENTO MORI έρχομαι από πολύ μακριά από το τύμπανο της μασχάλης σου έρχομαι κι από τη σπάνια τάξη του λαιμού έχω δρόμο μπροστά μου πόλεις και σπίτια να διανύσω σύννεφα να μασήσει η φωνή μου κι άλλων χεριών το μελάνι να ξεφυλλίσω μέχρι τα μάτια σου να φτάσω θα μ' έχει χτυπήσει η ζωή και το νερό της επαύριον η νύχτα θα με θέλει η κλεισμένη πατρίδα μου κι ο χρόνος: ψίχουλο στο σαγόνι [...]

Αν το Ωραίο ανήκει στα έργα και τις ημέρες των ανθρώπων, στο πεπερασμένο, στη μορφή, στο αισθητό, το Υπέροχο, το Υψηλό ανήκει στα έργα και τις ημέρες των θεών. Στο Λόγο που, ως αιτία και αρχή της δημιουργίας, κινεί τις ιδέες, στην άπειρη ολότητα και την ουσία της. Και είναι αυτός ο ενδιάμεσος τόπος, όπως ορίζεται από τις περιοχές του Ωραίου και του Υψηλού, που "ανοίγεται", που προσφέρεται γενναιόδωρα στον καλλιτέχνη-δημιουργό για να συναντηθεί με τις ιδέες πραγματοποιώντας το άλμα από την αισθητή στην υπεραισθητή πραγματικότητα. Σε τούτο το βιβλίο, το οποίο περιλαμβάν...

Σιωπηλό κρίνο, πες μου πώς καταφέρνεις τα πάντα να λες. * Μια βελανιδιά είναι ο δάσκαλός μου μέσα στο δάσος.

Ο άξονας είναι αμφίσημος, βρισκόμαστε είτε στο σκοτάδι είτε στη λεπτή λωρίδα ανάμεσα σε όσα πέφτει η σκιά, δηλαδή στο φως. Δεν τίθεται θέμα αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας, νίκης ή ήττας. αρκεί μόνο το πρόταγμα ενός πρωτόγνωρου ανοίγματος προς το μέλλον. Δεν είναι σίγουρο αν τις λέξεις του βιβλίου χαρακτηρίζει περισσότερο ένας επαναστατημένος έρωτας ή μία ερωτική επανάσταση. Όπως και να'χει, μάλλον θα πρόδιδαν τη δεύτερη για τον πρώτο. Μέσα από τις τέσσερις ενότητες της ποιητικής αυτής σύνθεσης χαράσσεται μία πορεία από το συλλογικό στη διυποκειμενικότητα των ερωτικών εσύ κ...