Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Η σιωπή είναι άναρθρη κραυγή ριγμένη από τον ουρανό τις ασέληνες νύχτες όταν όλα ακινητούν, κι αυτός ο ύπνος των θνητών, μες στην εκκωφαντική σιγή, μοιάζει υπόσχεση νέας αρχής, που θα θεμελιώσει ένα νέο ξεκίνημα το επόμενο πρωινό, την επικείμενη μέρα. Και η αυγή ξυπνά με τα ρόδα σπαρμένα σε κοίτες ορμητικών ποταμών, που κατεβάζουν με ακατάλυτο βουητό τις σχεδίες των σιωπηλών έξω από τα όρια του λογοκριμένου κόσμου, όπου η σιωπή κρίνεται παμψηφεί πράξη ανατρεπτική. Η σιωπή είναι ελάττωμα ή αρετή; Σίγουρα πληγή ρέουσα λύπη και αφόρητη ανία σ’ ένα σύμπαν γεωμετρικά αυξ...

Αυτός που δε φοβάται τίποτα πια ένιωσε μες στα λευκά του κόκαλα το φόβο. Αυτός που φοβάται τα πάντα ποτέ του δεν αντιμετώπισε την πραγματικότητα. Κρύφτηκε στο πλήθος και ακολούθησε τυφλά την πιο εύκολη λύση.

"Αχ, Παρθενώνα μου, το όνειρό μου μάγεψες! Δεν με αντάμωσε ακόμα, στην προ-προμητέρα να επιστρέψω. Να ακούσω, να γευτώ την ζωοδότρα της πνοή. Δάση να την θροΐζουν, βράχια να την τραγουδούν, χώμα να την ανασαίνει. Το νερό να την εξιστορεί στους ψίθυρους της κάθε ζωντανής ψυχής, που η φύση στην αγκάλη της βυζαίνει. Το όνειρο, ακόμη υπάρχει!"

Το βιβλίο αυτό, είναι μια αφήγηση, μια καταγραφή των γεγονότων, όπως τα έζησε η Κατίνα Δημητρίου -κορίτσι τότε- και όπως τα περιγράφει σήμερα, εβδομήντα χρόνια μετά. Δεν έχει η αφήγηση αυτή καμιά φιλοδοξία, ούτε επιστημονικά ιστορική, ούτε λογοτεχνική βέβαια. Δεν πρόκειται για πλήρη ιστορική αποτύπωση, δεν αναλύει τις πολιτικοκοινωνικές συνθήκες, τις αφορμές, τις αιτίες και τους παράγοντες που προκάλεσαν αυτόν τον διχασμό και οδήγησαν στον τραγικό εμφύλιο σπαραγμό, τα δραματικά απομεινάρια και αποτελέσματα του οποίου ακόμα μας συνταράζουν και μας στοιχειώνουν. Η...

Η "λεωφόρος Πάτσεν" είναι στην πραγματικότητα ένα δρομάκι. Συνήθεια της ποίησης κι όχι της οδοποιΐας είναι να προσδίδει αξία μεγάλη σε κάτι που μοιάζει μικρό. Έτσι χαρτογραφεί η ποίηση τους τόπους της· δίνει άπλετο χώρο στο Μικρό και, σε μια λέξη, συμπυκνώνει το Μεγάλο. Το εν λόγω δρομάκι στην πόλη Νάιλς του Οχάιο της Αμερικής σηματοδοτεί τον τόπο γέννησης του ποιητή Κέννεθ Πάτσεν κι έτσι δικαιολογεί απόλυτα την τιμητική του διαπλάτυνση σε λεωφόρο. Ο αφανής ποιητής κι όμως κύριος πρόδρομος της γενιάς των Μπητ, της Αναγέννησης του Σαν Φρανσίσκο (μαζί με τον Κέννεθ Ρέξροθ), φ...

Η Λαοκρατούλα, που όλη την ώρα ρούφαγε και ξαναρούφαγε τη συναχωμένη της μυτούλα, άνοιξε τα ολοστρόγγυλα ματάκια της διάπλατα, σαν είδε τη βασίλισσα να 'ρχεται προς το μέρος της. Την ακούμπησε στο κεφάλι της και κοιτώντας την γλυκά την ρώτησε: "Πως σε λένε;" Μούγκα η μικρή! Πως να ξεστομίσει τέτοιο όνομα στη Φρειδερίκη; Αν και παιδί, ωστόσο ήταν αρκετά ώριμη στο μυαλό η Κρατούλα και κρατήθηκε. Ώσπου να ξαναρωτήσει η άλλη, σαν δεντρογαλιά πετάχτηκε η Λόλα, η αδερφή της, από πίσω και της σφύριξε στο αναψοκοκκινισμένο αυτάκι της: "Μαρία, πες Μαρία". "Μαρία με λεν..." είπε...

Το μικρό αυτό βιβλίο αποτελείται από δυο μέρη, αφενός τους πίνακες και αφετέρου μια σύντομη μελέτη σχετική με το ζήτημα που διεθνώς αποκαλείται mandala. Οι πίνακες αποτελούν το πρωτογενές ζωγραφικό υλικό, το οποίο οδηγεί στη συνέχεια στην αντίστοιχη μελέτη, στην προσπάθεια να ερμηνευτεί και αφομοιωθεί αυτό το υλικό. Τα σχέδια αυτά δεν διεκδικούν βέβαια ιδιαίτερες καλλιτεχνικές δάφνες, αλλά αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της όλης εργασίας, αφού είναι η πρώτη ύλη και το κίνητρο για τα υπόλοιπα. Η όλη διαδικασία πρέπει να ιδωθεί ως συνιστώσα μιας ευρύτερης προσπάθειας εσωτερι...

ΚΟΜΜΑΤΙΑ Η ΘΕΛΗΣΗ Κομμάτια η θέληση ατσαλένιας πέτρας αιωρούμενα πάνω στον κάμπο σπαρμένος με πουλιά πεθαμένα μιαν αυγή αργοπορημένη στο δρόμο γυαλιά σπασμένα συντρίμμια η σιωπή της κοιμωμένης αντιφεγγίζοντας από μακριά το τέλειο έγκλημα κι εσύ βυθισμένη όλη νύχτα στης αδυναμίας τα λασπόνερα βρέθηκες εντός ακτίνας και σε σάρωσε το κύμα καθημερινή συνήθεια νόμος η υποταγή των άστρων με το φως τους αναπνέοντας το αδυνατισμένο σαν τα ερπετά της γης τρόπους διαφυγής αναζητώντας.

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ Οι φλόγες της φωτιάς σκληρές σαν πύρινα δρεπάνια κατάκαψαν του δάσους την άφατη ομορφιά τρεις μέρες και τρεις νύχτες καίγονται σαν καλαμιές αδιάκοπα. Τα κουφάρια των καμένων δέντρων παρέμειναν ορθά και νεκρά στων λόφων τις πλαγιές, χάσκουν σα να θέλουν να στραγγαλίσουν τους υπαίτιους αυτής της καταστροφής.

ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΟΥ Η παντοδύναμη λέξη είναι δημιούργημά του. Γράφεται απλά και σύντομα. Καθρεφτίζει την αγνότητα, αλλά όταν ξεφεύγει απ' το χαώδες στόμα του ούτε οι καυτές ανάσες που σκορπίζει στο κορμί μου ούτε το σάλιο που, φτύνοντάς με, μ' αυλακώνει δεν φτάνουν στην αλήθεια της πληγής μου. Δείξε μου το βάθος, "μωρό μου".

Αποχρωματισμοί Καταπιάστηκα με άγρυπνες ελπίδες. Αδάμαστες στιγμές καταλάγιαζαν τα πάθη τους μέσα στη σκέψη μου. Ένας παλιός καθρέφτης αποχρωματισμένος με κοίταζε χαρούμενος. Αγέννητες ιστορίες κάνουν βόλτες πάνω από τα αυτοβασανισμένα πλήθη και ηχηρά προστάγματα έτρωγαν τις σάρκες τους. Κομματιασμένες αστραποβροντές θα πνίξουν τη βρόχινη ορμή κι ύστερα θα σωπάσουν...