Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το έργο είναι ένα σύνθεμα διαδρομών, που ανταμώνουν, διασταυρώνονται ή παρεκκλίνουν από την αρχική τους πορεία, αλλά και μεταξύ τους. Σ' ένα πρώτο, ρεαλιστικό επίπεδο, έχει λάβει χώρα η εκτέλεση ενός νέου άντρα, καταδικασμένου για κακουργηματικές πράξεις που, κατά τα φαινόμενα, μόνο οι Αρχές της πόλης τις κρίνουν ως τέτοιες. Από την πλευρά τους, τα πλήθη, από την πλήρη αφοσίωση στον ειρηνόφιλο επαναστάτη, περνούν στην αδιαφορία για τη θανάτωσή του, έως και στην ηδονική παρακολούθηση του μαρτυρικού τέλους του, με μόνη εξαίρεση την αγαπημένη του, που φωνάζει απελπισμένα για τ...

κανένας πηλός δεν αντιστάθηκε στη ζωή πάντα χαμογελούσε την έσχατη ώρα της παντοτινής μοναξιάς ρεμβάζω στην ησυχία του κόσμου που οδεύει στο χαμό του

Μεταίχμιο. Αυτή είναι η κατάλληλη λέξη. Εκεί μπόρεσε να ζήσει το βασικό πρόσωπο του βιβλίου. Κι αν κάποιες στιγμές απάγκιαζε στη μία πλευρά, γρήγορα ξαναβρισκότανε στην απέναντι όχθη. Ακροβατούσε ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, σε αλήθειες, ψέματα και επινοήσεις, περπατώντας πάντα πάνω σε διαχωριστικές, ενδιαμέσως, από μια βαθύτερη επιτακτική ανάγκη ενδοσκόπησης της ζωής του και παρατήρησης της ζωής γύρω του. Άλλωστε αυτό ήταν και το πρώτο μάθημα που του δόθηκε: ενδοσκόπηση και παρατήρηση. Έτσι πορεύτηκε. Αυτό δεν σημαίνει ότι απέφυγε λάθη και υπερβολές, ότι γλίτωσε κλει...

Εκείνα τα χρόνια ξεκινούσαν από τους ορεινούς κι ημιορεινούς τόπους, που έχουν λίγα σιτάρια, οι παρέες δρεπανηφόρες να θερίσουν μεροκάματο τον κάμπο. Βδομάδες φευγάτοι από τα σπίτια τους, ακόνιζαν με τον πωρόλιθο της υπομονής το μισοφέγγαρο λεπίδι της επιθυμίας. Μετά ήρθαν τα ροδάκινα και οι κυρίες επί των τιμών τους. [...]

Το σακάκι κρέμεται στην κρεμάστρα του στα σκοτεινά, παρατηρώντας κρυμμένο τους διαβάτες, διηγείται ιστορίες ανθρώπων που άλλοτε οι ίδιοι πιστεύουν πως τους αφορούν κι άλλοτε πιστεύουν πως τους είναι ολότελα ξένες. Κινείται με τις κινήσεις τους, ζει με τη ζωή τους. Τούτο το σακάκι σήμερα μπορεί ν’ ανήκει σ’ ένα νεκρό, αύριο κάποιος μπορεί να το λερώσει με αίμα, τέλος κάποιος άλλος θα το κάνει κομμάτια. Ή ίσως βρεθεί διπλωμένο σε κάποιο χέρι, πιασμένο σε κάποια πόρτα που πρέπει ν’ ανοίξει και να κλείσει χιλιάδες φορές. Το "Σακάκι" μας ταξιδεύει σε ενδιαφέροντα σημεία της μεγα...

ΕΞΩ Έξω λες έξω από το χρόνο χνούδι λευκό που στροβιλίζεται του κλέφτη κολλάει στα μαλλιά στα ρούχα και στα βλέφαρα υδρατμού λευκό σεντόνι στο δυτικό μπαλκόνι του σχολείου πέπλο ημιδιάφανο της Αίγινας κρυψώνα Όμως πάει καιρός τα παιδικά επιφωνήματα αναπηδούνε στην αυλή και μ’ ένα κόκκινο παλμό ανυψώνονται φωνήεντα τώρα αντηχούν κενά Μπαλόνια ταξιδεύουν στον αέρα αγάλματα αμίλητα πολύ ακίνητα αγέλαστα που αυλίζονται στη νύχτα μυστικά ορίζοντας τις μέρες μας Και πλέον ψιχαλίζει τις αυγές πικρά και πεινασμένα κελαηδίσματα κ...

"Δεν" Ελευθερία τη μνήμη μου να φτιάξω δεν έχω./ Με ό,τι έχω/ απ' όσα δεν μπορώ/ πρέπει να φτιάξω της ζωής μου το ταξίδι./ Δεμένο τώρα./ Η μόνη φυλακή που έζησα/ είναι αυτή που μου αρνήθηκαν τα χέρια σου. (από τη σελ. 25 του βιβλίου)

Μην κλαις για όσα δεν είδες/ τα αρχαία συντρίμμια των ναών/ τις πυραμίδες/ τους τόπους των Αζτέκων,/ Πες πως δεν υπήρχε ελπίδα να τα δεις,/ δικαιολογήσου./ Να κλαις για όσα είδες και σώπασες,/ για τις μικρές δειλές στιγμές σου,/ το φόβο της απώλειας. (από τη σελ. 9 του βιβλίου)

Το "Πικρό" είναι ένα πένθημα στη μνήμη των γραμμάτων που παράπεσαν, των φωτογραφιών που ξεθώριασαν, των λόγων που πετάξανε, των ονείρων που σωριάστηκαν... παρέα με έναν έρωτα που κομματιάστηκε. Είναι, όμως, κι ο γόος εκείνου που έχασε την αγάπη του, χωρίς να το θελήσει. Το "Πικρό" αφιερώνεται, ακόμη, σε όσους δεν ξύπνησαν ποτέ στο πλευρό αυτών που τόσο με τη σκέψη πόθησαν. Το Πικρό μιλά γι' αυτούς που ζήσανε το σκληρό πρόσωπο του έρωτα· εκείνο που οδηγεί με ακρίβεια στο χωρισμό, όσο κι αν τα χείλη αντιστέκονται. Μιλά σ' αυτούς που φύγανε πρώτοι μ' έναν κόμπο στο λαιμό......

Πετάχτηκε από το κρεβάτι ταραγμένος. Μόλις είχε κλείσει ακόμα μια πόρτα με εκείνο τον γνώριμο βρόντο που είχε πια αποτυπωθεί στο μυαλό του, προκαλώντας του φόβο και ταυτόχρονα μια περίεργη αίσθηση θλίψης, που τον κατέκλυζε. Κάθε βράδυ έκλεινε τα μάτια του και έμπαινε σε εκείνο τον μυστήριο κόσμο, ενώ με τον καιρό ήξερε πως γινόταν ένα κομμάτι του - χανόταν μέσα του. Δεν καταλάβαινε και αυτό τον τρόμαζε. Τρόμαζε που ένιωθε αυτή την ανατριχίλα να διαπερνά όλο του το σώμα. Γιατί όλα έμοιαζαν τόσο αληθινά που θα 'ταν δύσκολο πια να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τη φαντασία.

"Τον είδε και η Ειρήνη το βράδυ. Γλίστρησε στον λιγοστό ύπνο της σαν ύπουλο ερπετό να τη στοιχειώσει. Ήταν τα μάτια του άδεια στις κόγχες τους και από το ανοιχτό στόμα του έβγαιναν σκουλήκια και νερόφιδα. Και τα χέρια του ήταν ακόμα δυνατά σαν μέγγενη και την έπνιγαν με τις σάπιες τους σάρκες. Ούρλιαζε, χωρίς να βγαίνει φωνή, και προσπαθούσε να ξεφύγει, αλλά δεν μπορούσε. Χτυπούσε στα υγρά τοιχώματα του πηγαδιού."

Το βιβλίο "Το περιέχον περιεχόμενον. Ο ποιητής Αργύρης Χιόνης", με εισαγωγή και ανθολόγηση του έργου του Χιόνη από τον ποιητή Γιάννη Πατίλη, είναι το τρίτο της σειράς "Δύο αιώνες ελληνικής ποίησης" που εκδίδει το Ίδρυμα Τάκης Σινόπουλος - Σπουδαστήριο Νεοελληνικής Ποίησης σε συνεργασία με τις εκδόσεις Γαβριηλίδης, στο πλαίσιο του τριετούς κύκλου εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται στην έδρα του Ιδρύματος. Στο πλαίσιο του κύκλου αυτού σύγχρονοι Έλληνες ποιητές ανθολογούν και παρουσιάζουν την ελληνική ποίηση από τη μεγάλη ιστορική τομή του Αγώνα της Ανεξαρτησίας έως τις απαρχές...

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΖΩΗΣ Αδύνατο, είπαν, το ζωντάνεμα των συμβόλων. Ξεφυλλίζοντας ένα άλμπουμ με φωτογραφίες έπεσε το μάτι μου τυχαία στη Ζωή-που-δεν-έζησα. Παλιά βγαίναμε πού και πού ή κάναμε βόλτες με το πλοίο στο Ρήνο. Όταν προσάραζε στον ντόκο το καράβι κατεβαίναμε και πηγαίναμε σπίτια μας. Δεν ήταν καν ψηλή. ΑΝ ΗΣΟΥΝ Πλω...

Ο Εμμανουήλ Παπάς βγαίνει από τις πινακίδες της οδού που του έχουν αφιερώσει και συναντά τον Τάσο Καρατάσο στον ανδριάντα του. Περπατούν, συζητούν, και θυμούνται τα γεγονότα της επανάστασης του '21. Μαζί τους είναι και ο καθηγητής της αρχαιολογίας Μανώλης Ανδρόνικος. Την ίδια στιγμή, στο άλσος, ένας οικοδόμος με το σκεπάρνι του, βοηθάει τον περιπατητή που αναζητά τον κότσυφα στην κορυφή του πεύκου, να ξεκαρφώσει μια σπάνια λέξη και να τελειώσει ένα ποίημα που κρέμονταν σακάτικο για μέρες.

"Τα μεγάλα αναμμένα κεριά υψώνονταν στις τέσσερις γωνιές του κρεβατιού σαν φρουροί φωτίζοντας αχνά την ξαπλωμένη φιγούρα. Ο μικρος Ανδρέας στεκόταν για ώρα πολλή στη γωνιά του σκοτεινού δωματίου και παρακολουθούσε τις φλόγες τους να τρεμοσβήνουν και να χάνονται παίρνοντας μαζί τους ό,τι πιο γλυκό και τρυφερό είχε νιώσει στην μέχρι τότε μικρή του ζωούλα." Πελοπόνησσος, Κωνσταντινούπολη, Μασσαλία, Μαρόκο και πάλι Μασσαλία... Αμέτρητοι οι τόποι όπου έζησε ο Ανδρέας. Μια ζωή συνταρακτική που ξεκίνησε με μια μεγάλη απώλεια και συνεχίστηκε ατίθαση, διατρέχοντας όλα τα συγκλον...