Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

...Με το όπλο παρά πόδα, από κοριτσάκι, ντυμένη στο χακί, λιποψύχησα πολλές φορές στα χαρακώματα, σε σκληρές επιθέσεις και σε αμείλικτες ενέδρες. Το ομολογώ σήμερα ότι τις περισσότερες φορές για τους τραυματισμούς δεν ευθύνονταν οι αντίπαλοι, αλλά η εσωτερική μου αδυναμία. Δεν γεννήθηκα για να γίνω ήρωας, κι ας το πίστεψα όταν ήμουν παιδί - και ό,τι πιστεύεις παιδί, μάλλον ξοδεύεις μια ζωή να το δικαιώσεις. Οι παιδικές αλυσίδες, Στρατηγέ μου, είναι βαρύτερες και από τη μεγαλύτερη αιχμαλωσία. Ή μάλλον είναι η βαρύτερη αιχμαλωσία. Μια 'ομηρεία εσαεί... Πόσο δικοί μας είναι...

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ "Χ" Χρόνος Χορός, αιώνιο ρόδο Χάρτινη η στιγμή Χρωματιστή, δεν ξεχωρίζει

ΑΥΡΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗ Αύριο Κυριακή στις αυτοδιοικητικές (Η ορολογία για Δημοτικές & Περιφερειακές εκλογές), να πάω Να ψηφίσω νωρίς ή αργά; Με την ανατολή ή με τη δύση; Ένα και το αυτό η απάντηση στο ερώτημα Απ'όποιανε μεριά κι αν πας Για ποιάν πόλη τώρα μιλάς; Στης κάλπης το κουτί να Ρίξω για ψηφοδέλτιο Ξεκολλώντας από της ΔΕΗ Το στύλο στον δρόμο μου Αγγελτήριο το νεκρόσημο Παλιού καλού γείτονά μου

Η ανθρώπινη ζωή είναι από μόνη της ο καλύτερος ορισμός για την κλασική ειρωνεία, με τις χαρές να εναλλάσονται με τις λύπες, το γέλιο με το κλάμα, την ευφορία με την μελαγχολία, το καλό με το κακό. Ο ειρωνικός λόγος παίζει τον ρόλο του αρχαίου χορού του θεάτρου, που εμποδίζει την άναρχη ροή, συνδέει σχόλια και γεγονότα, δίνοντας κουράγιο αν χρειαστεί. Δεν ξέρουμε αν η ζωή εύχεται επί λέξει "καλό κουρά-ι-ο" (με μισοερασμιακή προφορά) ή "καλό κουράριο" (με μυοχαλαρωτική έννοια)... Εμείς ωστόσο θα μπορούσαμε να του αναθέσουμε τον ρόλο του παλαιού κομπέρ της επιθεώρησης ή του πι...

ΣΩΜΑΤΑ Θέλω εκπαιδευμένα σώματα να παλινδρομούν επάνω μου. Κορμιά ικανά να μάχονται για την κατάληψη της ηδονής. Με τέτοιο σκοπό αναπνέω τώρα. Κι αν θέλετε να ξέρετε, νομίζω πως ποτέ πριν δε στάθηκα εντιμότερος απέναντι στον εαυτό μου. Το ξέρετε άλλωστε καλά πως τους κανόνες τούς ορίζει περισσότερο από το "έχω" το "δεν έχω".

Αιώνιος στοχασμός Επιθυμώ να είμαι μια ηλιαχτίδα στο σκοτάδι του κόσμου... Να ζήσω αιώνια, να έχω το χρόνο να τα αλλάξω όλα... Να διώξω το μίσος σιγά-σιγά, μεθοδικά, απόλυτα... Να δικαιώσει η Δικαιοσύνη την Ηθική και τη Συνείδηση... Περίεργος να δω τη διαρκή διαχείριση της Παγκόσμιας Ειρήνης...

Η ΣΤΗΛΗ ΤΟΥ ΣΕΙΚΙΛΟΥ -πολυχρόνιον θανάτου-: Κατάλοιπο αρχαίας μουσικής χαρακτηρίστηκε από αρχαιολόγους η στήλη του 2ου μ.Χ. αιώνα που βρέθηκε στο Αϊδίνι με χαραγμένο το σκόλιον: όσον ζης φαίνου, μηδέν όλως συ λυπού, προς ολίγον εστί το ζην το τέλος ο χρόνος απαιτεί Τη στήλη είχε παραγγείλει να τοποθετηθεί στο μνήμα του ο ελληνιστικός ποιητής Σείκιλος και η επιθυμία του χαράχτηκε με σύλληψη ποιητική κι αυτή: εικών η λίθος ειμί, τίθησί με Σείκιλος, ένθα μνήμης αθανάτου σήμα πολυχρόνιον Τίποτε άλλο δεν απόμεινε από το έργο αυτού του ποιητή... Εικών...

Είκοσι συν- Έλληνες που δεν είναι πια κοντά μας... Καθένας συνεισέφερε με τον δικό του τρόπο. Άλλος στην ποίηση, άλλος στην πολιτική, άλλος στην Τέχνη. Όλοι τους ωστόσο υπήρξαν ιδιαίτεροι και ξεχώρισαν. Γι' αυτό και παρουσιάζει ενδιαφέρον ο λόγος τους. Ένας λόγος που κινείται από το επίπεδο της λαϊκότητας και φτάνει στον λόγιο. Ωστόσο, είναι ένας λόγος που σήμερα σπανίζει είτε για την αυθεντικότητά του είτε για την ποιότητά του. Σκοπός αυτής της έκδοσης είναι να διασωθεί αυτός ο λόγος που είναι ταυτόσημος με ένα ήθος που τείνει να εκλείψει. Κι απ' αυτή την άποψη, η έκδοση α...

Είμαι ζωγράφος, εικονοποιός και φανατικός αναγνώστης της ποίησης. Η ποίηση είναι το καταφύγιό μου. Η ποίηση με παρηγορεί, με περιθάλπει. Θαυμάζω τους ποιητές, τους παρακολουθώ, συνομιλώ νοερά μαζί τους. Ως εικονοποιός συμμερίζομαι απόλυτα την αγωνία για την παραγωγή, είτε της εικόνας είτε του ποιήματος. Η αγωνία λοιπόν του ποιητή μπρος στη λευκή σελίδα. Η αγωνία του ζωγράφου μπρος στο λευκό τελάρο. Η μάχη του ποιητή με τις λέξεις, για να υποταχθούν στο "νόημα" και να το εκφράσουν. Ο αγώνας του εικαστικού με τα υλικά για την ανάδυση της εικόνας που θα μιλήσει εκ μέρους το...

Ο λόγος του Γιώργου Χ. Θεοχάρη διαμορφώνει μια ποίηση που επιλέγει -ή την επιλέγει- η ανα-μνημόνευση ως συμβιβασμός της επιθυμίας με την πραγματικότητα, ως μια ανακατάσκευή, ως εν-σάρκωση της ελπίδας του νόστου, όταν η ελπίδα του μέλλοντος προβάλλει ανήμπορη να παρηγορήσει ή να αντισταθεί. Αυτό που μαλακώνει τον πόνο του θανάτου, αυτό που συμφιλιώνει με το ανεκπλήρωτο της προσδοκίας είναι η εκσκαφή στα βάθη του παρελθόντος, η εναγώνια επιθυμία μας να δείξουμε πως μπορούμε να μνημειώσουμε. Ή, όπως με σοφή παραδοχή μάς θυμίζει ο ποιητής, η επιθυμία να πιστοποιήσουμε για άλλη...

Το 1972, κάπου δυό χρόνια πριν φουντώσουν οι εμφύλιες συγκρούσεις στον Λίβανο, ο Πάνος Κουτρουμπούσης, έχοντας βρεθεί εκεί για δύο μήνες με δουλειά στην παραγωγή ενός γαλλικού ντοκιμαντέρ για τη χώρα, κατάφερε να κάνει μια χρήσιμη επαφή στις κεντρικές φυλακές της Βυρητού που του επέτρεψε να επισκεφθεί αρκετές φορές τα "άδυτα" του χώρου και το κελί των αλλοδαπών κρατουμένων, όπου είδε κι άκουσε πολλά και διάφορα... Μετά από μερικά χρόνια, το 1984 στην Ουάσινγκτον, μια μέρα μετά την πρεμιέρα της ταινίας "Μπάροουζ", ενός ιμπρεσιονιστικο-εξπρεσιονιστικού βιο-ντοκουμέντο του...

[...] Για πολύν καιρό οι εικόνες αυτές κυκλοφορούσαν μέσα μου, ώσπου με τη βοήθεια της αθωότητας και της άγνοιας κάποιες άρχισαν να παίρνουν μορφή. Έτσι κυκλοφόρησε η πρώτη συλλογή "Το Τέλος του τοπίου" το 1973. Ακολούθησε η "Μετάθεση" το 1976. Η πρώτη έκδοσή τους ήταν ιδιωτική. Οι δύο αυτές συλλογές επανεκδόθηκαν μαζί από τις εκδόσεις "Εγνατία" στη σειρά "Τραμ" το 1980. Το "Υπόγειο γκαράζ" εκδόθηκε στις εκδόσεις "Κέδρος" το 1978 και επανεκδόθηκε το 1999. Πριν αποφασίσω τη συγκεντρωτική τους έκδοση (είχαν εξαντληθεί προ πολλού), τις ξαναδιάβασα αρκετές φορές. Τα αισθήματ...

ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΟΥ Τον ρώτησαν κάποτε για τα γραπτά του. "Ιστορίες πλάθω· μύθοι τα γραπτά μου στρατιώτες της ψυχής μου να παλέψουν του Καιρού μας την Έπαρση την Ψευδαίσθηση της μικρής μου της μέρας· να την παλέψουν, όχι να τη νικήσουν". "Να παλεύεις χωρίς την ελπίδα της νίκης!" σχολίασαν με κάποια ειρωνεία. Δεν πρόσεξε καν τα λόγια τους· στην Ανατολή κάθε ξημέρωμα το φως παλεύει το σκοτάδι. "Η νίκη είναι μέσα στο πάλεμα" πρόσθετε πάντα με κάποια πικρία όμως. Ήταν στη Δύση και το βράδιασμα της μέρας, βλέπεις.

Σε ένα θέατρο ετοιμάζεται μια παράσταση με θέμα μια νεαρή ηθοποιό, που μαχαιρώνεται από έναν μανιακό δολοφόνο. Όλοι πιστεύουν ότι το έργο θα γίνει μεγάλη επιτυχία, αλλά λίγο πριν από την πρεμιέρα η πρωταγωνίστρια της παράστασης μαχαιρώνεται από έναν άγνωστο και καταλήγει στο νοσοκομείο. Και ενώ οι αστυνομικοί προσπαθούν να καταλάβουν αν πρόκειται για πραγματική απόπειρα ή για διαφημιστικό κόλπο, η πρωταγωνίστρια μαχαιρώνεται και δεύτερη φορά. Όλοι είναι βέβαιοι ότι έχουν βρει το δράστη και η εισαγγελέας ετοιμάζεται να τον παραπέμψει. Μόνο ο ντετέκτιβ Στηβ Καρέλα εξακολουθεί...