Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Χτίσε το γραπτό και ρίχ' το στο γιαλό". -Στοπ. Απ' την αρχή "Ζήσε απ' το γραπτό, μα ρίχ' το στο γιαλό". -'Οχι,στοπ. Απ' την αρχή. "Ζήσε απ' το γραπτό και ρίξου στο γιαλό". -'Οχι,'Οχι, στοπ. Ξανά απ' την αρχή! Απ' την αρχή! "Χτίσε το γραπτό..."

"Η μεγάλη ιδιαιτερότητα του ανθρώπου, το χαρακτηριστικό του: ότι μπορεί να διχάζει τον εαυτό του. Αυτός ο ανταγωνισμός, αυτός ο ενδότερος αγώνας, αυτοί οι δυο, τρεις άνθρωποι μέσα μου, αυτή η απαίσια ιδιότητα της μεταμέλειας." (Πωλ Βαλερύ)

Και μόνο για το κείμενο με τίτλο "Ο ούτις και το ούτι" θα πρέπει να διαβάσει κανείς το καινούργιο βιβλίο της Δέσποινας Τομαζάνη. Είναι ένα κείμενο τρυφερό, ακριβό, μοναδικό. "Το φεγγάρι θα παίξει ούτι στις 28 Νοεμβρίου εδώ στη Χίο". Τι καφενέδες, τι πρόσωπα, τι Αυγονυμούσηδες, τι όργανα που ανασαίνουν και γι’ αυτό δεν πεθαίνουν, όργανα ευαίσθητα, από ζωντανή ύλη! Αμ το άλλο, με το δεκάχρονο αγόρι που ερωτεύεται τη δασκάλα του και αφού της εξομολογείται τον έρωτά του, της αραδιάζει τα προσόντα του και ξαφνικά, την ώρα που φεύγει από τη σχολική αίθουσα, γυρίζει και της λέει α...

ΕΚΤΟΣ Ρίζες βαθιές κι εντελώς στον αέρα. Μετέωρη. Αιωρούμενη. Φτερό στον άνεμο. Εδώ είμαι εγώ. Κολλημένη στο χώμα και πουθενά. Κανένας τόπος. Εκτός.

Ο Έκτορας, στη συλλογή του Ιωάννη Βρεττού, εξομολογείται ό,τι πέρασε στην Τροία, ό,τι ο ομηρικός Έκτορας δεν είδε, αλλά κατάλαβε και κατέγραψε. Κι όλα αυτά, για να καταλήξει να μιλά για το σήμερα, να φτάσει τελικά στο παρόν, με όλη την ποιητική, ιστορική και εμπειρική σκευή, προκειμένου -όχημα στα χέρια του ποιητή- να αποτυπώσει ό,τι εξελίσσεται μπροστά στα μάτια του σύγχρονου ανθρώπου. Με πάθος και σαρκασμό· με τρυφερότητα. [...] Το φως στα μάτια σας ποτέ δε θα χαράξει. Αίμα θα τρέξει στου μαντείου την πηγή Δράμα που παίζεται η τελευταία πράξη. Μες στην ομίχλη θα...

Θύτες και θύματα. Οι ιστορίες τους, ιστορίες μέσα από τη ζωή, που θα μπορούσαν να ανήκουν στον καθέναν, αν παραδεχτούμε πως ο βίος μας είναι -συνάμα- μια ένθεη κατάσταση, με όλα όσα χαρακτηρίζουν το Θείο: τον αμαρτωλό και τον μάρτυρα, το κακό και το καλό, το φίδι και τον αμνό, τον δαίμονα και τον άγιο, την πτώση και την ανύψωση, τη σταύρωση, μα και την ανάσταση. Η Αγάπη, αν και "κρανίου τόπος", κάποτε, είναι πολύ ευρύχωρη και μπορεί να δεχτεί -πλάι πλάι- τον σταυρωμένο και τον σταυρωτή, διότι, ακριβώς, τα πάθη είναι αυτά που μας λυτρώνουν.

Πώς αρχίζει έτσι αυτός ο χρόνος; Χιόνι βαρύ στα χαλάσματα, φύλλα ξερά εδώ κι εκεί, δυο χαμοπούλια στην άκρη του φράχτη. Ένας ακαταμάχητος πόνος πυρώνει τη φριχτή φωτογραφία. Πού να ’σαι τώρα, παραφυλάς μέσα στο χάλασμα για μένα. Η προσευχή μου ακροβατεί στα όρια του πάθους. Γιατί δε φανερώνεσαι, γιατί δε λάμπεις; Στο λίγο φως του δειλινού γέρνω το κεφάλι κι αφήνω να τρέξουν δάκρυα ζεστά κάτω απ’ τη βερικοκιά που αργοπεθαίνει. Θα είναι για πάντα Ιανουάριος, να έρχεσαι σαν το φτωχό κοκκινολαίμη.

Η ποίηση, απ' όσο γνωρίζω, μισεί τον κατά προσέγγιση λόγο. Μέλημα της είναι η ακρίβεια. Με ένα νυστέρι επιχειρεί να χειρουργήσει το αόρατο, να ονομάσει το άφατο, να ενσαρκώσει το άυλο. Και το ερώτημα είναι: Παραμένει στην ποίηση η θάλασσα θάλασσα και το βουνό βουνό; Το νερό νερό; Τέλος, τα ονόματα επιστρέφουν τα πράγματα; Εξακολουθούν να τα εικονίζουν αναλλοίωτα, να τα προβάλλουν αναγνωρίσιμα στη νόηση μας; Ή μήπως η περίτεχνη προσπάθεια να ειπωθεί το ανείπωτο ιχνογραφεί δαιδάλους σε αμμώδη επιφάνεια, λαβυρίνθους και γρίφους που μόνο ο ποιητής γνωρίζει; Με αυτά τα...

ΑΘΩΟΙ ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΠΟΤΕ Αθώοι δεν ήμασταν ποτέ, όμως ούτε και ένοχοι. Θέλαμε μόνο να χτίσουμε κάτι μικρό, βιαστικά, όπως όπως, εκ των ενόντων. Προσμέναμε την άλλη αυγή μήπως γυρίσει ο τροχός κι έρθει κάτι καλύτερο, τουλάχιστον λιγότερο πικρό, μια άλλη μέρα, με νέες ελπίδες, όρους, προσδιορισμούς. Αθώοι δεν ήμασταν ποτέ. Στο σώμα μας οι δικές μας πληγές, οι δημόσιες αμαρτίες κι η ματιά μας να γυρίζει πίσω άπραγη, χωρίς κάτι να έχει δει, κάτι να έχει γνωρίσει. Ο δρόμος μακρύς, σκοτεινός, δύσβατος κι εμείς να προχωράμε μέρα τη μέρα, νύ...

Ο Αρθούρος Ρεμπώ, ο διασημότερος ποιητής του κόσμου εδώ και εκατό χρόνια, ο λυρικός με τις περισσότερες πωλήσεις σύμφωνα με το σύγχρονο βιογράφο του Γκράχαμ Ρομπ, στο τέλος της σταδιοδρομίας του, κι αφού είχε εξαντλήσει την ικανότητα του να πειραματίζεται και να διαπρέπει σε πρωτοτυπία και τόλμη στο χειρισμό του στίχου σταθερής μορφής, πέτυχε, στα είκοσί του χρόνια, να εναντιωθεί στις δεξιοτεχνικές αρετές του, να θάψει τους θησαυρούς του, να διαμορφώσει έναν κώδικα γλώσσας, που βρισκόταν πολύ κοντά στον αποκρυφισμό, και να τον χρησιμοποιήσει στη συγγραφή των "Εκλάμψεων". Έν...

ΑΥΓΗ Εκεί που ο θάνατος συναντά της φτώχειας το δάκρυ Στου άμαχου ανθρώπου την παράδοση στο μαστίγιο της αδιαφορίας Στου ελπιδοφόρου ορίζοντα τη μαύρη καταιγίδα Στων σφαγμένων αμνών το ζεστό αίμα Στην αμείλικτη δράση του παράλογου θερισμού των ψυχών Στην άδικη μοίρα της αιώνιας σύνθλιψης θα εκρήξω την πιο ισχυρή μου ιαχή και θα ταριχεύσω ακίνητο της ζωής τον ζόφο

Η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) συγκροτήθηκε τον Ιούλιο του 2000. Η παρούσα έκθεση πεπραγμένων αναφέρεται στο χρονικό διάστημα από την ίδρυση της ΡΑΕ μέχρι το τέλος του 2002 και είναι η πρώτη τέτοια έκθεση που δημοσιοποιείται. Η έκθεση πεπραγμένων της ΡΑΕ δημοσιοποιείται στο πλαίσιο εφαρμογής της παραγράφου 5 του άρθρου 6 του νόμου 2773/1999, όπως αυτός ισχύει. Η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας, η ανεξάρτητη διοικητική αρχή που συστήθηκε με βάση το νόμο 2773/1999 έχει αρμοδιότητες παρακολούθησης και ελέγχου της αγοράς ενέργειας σε όλους τους τομείς, γνωμοδότησης για την έκδοση...

Είκοσι εφτά μικρές ιστορίες. Πρόσωπα που έφυγαν, που ξεριζώθηκαν από τη μανία της μοίρας. Έρωτες που άνθησαν. Έρωτες που δεν πρόλαβαν να γεννηθούν. Από εκείνην που δεν χόρεψε και στάθηκε απέναντι στους άγραφους νόμους του τόπου της μέχρι το ουράνιο τόξο όπου συναντούσε ο φτεροπόδαρος την κόρη του, από τον πρωτόπλαστο και την κυρία Ποθητή μέχρι την Κίρκη και τον Ρόκι, από την Αγιά στην Αμοργό μέχρι τη ρετσινιά του δάσκαλου και το όνειρο. Είκοσι εφτά μικρές ιστορίες, που κάποιες από αυτές κάνουν την πραγματικότητα να φαίνεται όμορφη, και κάποιες άλλες κάνουν το όνειρο χε...

Ίσως ο κόσμος να είναι ένα όνειρο. Μια σκέψη ή μια φα­ντασία. Μπορεί και μια τρέλα. ΄Η απλώς αυτό που βλέπουμε. Ίσως να είναι οι άτακτες λέξεις στο μυαλό ενός άντρα καταδικασμένου να ζει την ίδια του τη ζωή, η επιθυμία μιας γυναίκας για την ώρα της κηδείας της, η κραυγή ενός απελευθερωμένου αρνιού. Ίσως η όψη του να αντικατοπτρίζεται στο μέταλλο μιας φαλτσέτας, στα ωχρά στολίδια ενός παλαιοπωλείου ή πάνω σε ένα γυαλιστερό φλασκί. Ένας κόσμος ζωντανών που δεν θυμούνται ότι ζουν και νεκρών που δεν θυμούνται ότι έχουν πεθάνει, σαν να τους μπερδεύει η κοινή τους ανάγκη για έναν...

Όταν αυτό το παιδάκι είμαι στην αγκαλιά μου γονα είναι τόσο βαρύ ίσα για τιστός να μ'εμποδίζει ν' ανα σηκωθώ Με τά Και μια καρφίτσα δυό χέρια ανάμεσα στα δόντια πίσω της από το κεφάλι κοιτάζει...