Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι εφτά ιστορίες με τον γενικό τίτλο "Το σώμα μετέωρο" είναι σχεδόν παραληρηματικές. Εκτυλίσσονται στη δεκαετία του '30, αλλά δεν είναι νοσταλγικές -οι νοσταλγίες είναι πεθαμένοι ιστοί- και δεν κατοικούν εκεί. Επισκέπτονται οι ίδιες -και τις επισκέπτονται- φωνές από το σήμερα και το αύριο. Το μπλέξιμο τις κάνει να μοιάζουν μ'έναν περιστρεφόμενο και φλεγόμενο θάμνο που τον σηκώνει ψηλά ο άνεμος. Μουρμουρητά του Ζαν Μποντριγιάρ ακούγονται, πρόσωπα παραμορφώνονται, όπως αυτά του Φράνσις Μπέικον... Ένα νήμα διαπερνάει αυτές τις ιστορίες, μια κόκκινη ακτίνα λέιζερ. Κινούνται...

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά στο υπόγειο της πολυκατοικίας από τον σκοτεινό διάδρομο βρέθηκα σ' ένα σπίτι που έβλεπε σε υπέροχο κήπο. Κι η Μάτση, σαν να τη γνώριζα χρόνια, το κουταλάκι στο μπρίκι, ανάδευε τον καφέ και μιλούσε σα να'μουν παλιά φιλενάδα. Τι τέχνη φωνής, τι μυρουδιά δυνατή του καφέ και γυρίζει στο μπρίκι και φουσκώνει το καϊμάκι στο φλιτζάνι με μια μεγάλη φουσκάλα για την καλή τύχη. Μου'δειξε ένα ένα όλα τα τάματα, τη συλλογή με τα κοχύλια, τις ζωγραφιές του αι μιλούσε για έναν άντρα που ήταν όλοι οι άντρες της ζωής της. Πώς κατάφερνε να τους ενώνει όλους μαζί...

Πόσα πράγματα, αλήθεια, γνωρίζουμε για τους γονείς μας και το παρελθόν τους; Πόσα γεγονότα του παρελθόντος αγνοούμε, που, εντέλει, μας αφορούν; Πόσα είναι αυτά που αποφασίστηκαν ερήμην μας και ποια; Πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζουμε ή ν'αγνοούμε την αλήθεια; Και αξίζει η αναζήτηση της αλήθειας το οποιοδήποτε πιθανό κόστος; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα της εικοσάχρονης Ελένης που, ενώ νομίζει ότι όλα είναι ξεκάθαρα στην οικογενειακή φωλιά της, ανακαλύπτει ένα μυστικό που οι πιο κοντινοί της άνθρωποι, οι γονείς της, της έχουν αποκρύψει. Τη μέρα του θανάτου του πατέ...

ΤΑ ΡΟΠΤΡΑ Τα σώματα αρχίζουν απ'τα χέρια. Απλώνει ρίζες η επιθυμία- Βιάζεται για να γίνει δέντρο, κι ας βλέπει Τριγύρω της τόσα κλαράκια τσακισμένα. Μια ρίζα είναι μόνο μια υπόσχεση Αλλά ένας κορμός μπορεί να γίνει κάποτε Πόρτα που πάλιωσε μέσα στις αγκαλιές παιδιών- Μεγάλωσαν, και δε χωρούν να φύγουν, αλλά όταν γυρνούν Ακόμα μ' ένα τόσο δα χεράκι την ανοίγουν Το όνομά τους είναι πια γραμμένο στο κουδούνι, μη χτυπάτε Θέλει σαράκι χάλκινο η αγωνία του ξύλου- Μη χτυπάς. Τα χέρια είναι ρόπτρα σ'άδειες πόρτες Σ'αγαπημένα σπίτια, σώματα κλειστά. Δε θέλ...

24.4.1586 παραξενεύομαι που με κάλεσαν εδώ, να σταθώ κοντά στον κόμη μαζί με τους ευγενείς της πόλης· κατά βάθος πιστεύω ότι η ευγένεια δεν συνοδεύει την υψηλή καταγωγή μου· οι αρετές υπήρξαν πάντα απρόσιτες για μένα· έξω από τούτον τον πίνακα απλώς περιφέρω τα ελαττώματα μου·αλλά μέσα στον πίνακα εγώ και οι άλλοι συνυπάρχουμε όχι ως αυτό που είμαστε αλλά ως αυτό που μπορούμε να γίνουμε· αντιλαμβάνομαι σε τι θέλει να με οδηγήσει ο Δομήνικος· για κείνον η επιφάνεια δεν υπάρχει·δεν φτιάχνει εικόνες, αλλά νοήματα· έτσι, κι εγώ, ως μέλος της συντροφιάς του Οργκάθ, πριν...

Καθένα από τα διηγήματα της συλλογής αποτελεί ένα επεισόδιο της περιόδου της ζωής της κοινής τους ηρωίδας, της Άννας. Μπορούν να διαβαστούν ως αυτοτελή, αλλά και ως κρίκοι μιας ανοιχτής αλυσίδας στην οποία μπορούν να προστεθούν κι άλλοι. Το χαρακτηριστικό της ηρωίδας είναι ο δικός της τρόπος να βιώνει τον χρόνο και τις σχέσεις της με τους άλλους. Για την Άννα ο χρόνος είναι σαν τα πτυσσόμενα τηλεσκόπια των ναυτικών και σαν καλειδοσκόπιο. Οι σχέσεις της με τους άλλους και ειδικά με το άλλο φύλο γίνονται καταλύτες για αναδύσεις αναμνήσεων, ερωτηματικών κι αινιγμάτων στην κα...

Τέσσερα ανήλικα κορίτσια εξαφανίζονται μυστηριωδώς σε μια επαρχιακή κωμόπολη. Το γεγονός αναστατώνει το μικροσκοπικό τους σύμπαν. Η δασκάλα τους, μια ηλικιωμένη γεροντοκόρη, θα κάνει την τρομερή ανακάλυψη, η οποία ποτέ δεν είμαστε βέβαιοι αν είναι πραγματικότητα ή αποκύημα της ταραγμένης της φαντασίας. Μέλισσες Ιέρειες Μια γυναίκα περιπλανιέται χωρίς προφανή σκοπό στην έρημο. Το τοπίο την καταβάλλει και την περιβάλλει. Δεν είμαστε σίγουροι αν η έρημος βρίσκεται ολόγυρα της ή μέσα της ή και τα δύο. Συναντά διάφορους άντρες και ανταλλάσσει μαζί τους τραυματικές εμπειρίε...

Γυρνώντας λίγο παραπάνω φως προς τα μέσα, αποκαλύφθηκε το βρέφος. Μπουσουλούσε ακόμη γύρω από το βατήρα εκκίνησης και μόνο ένιωθε. Στο βρέφος αυτό αναγνωρίσαμε όλοι τους εαυτούς μας και δεν χαρήκαμε ιδιαίτερα. Η συμφιλίωση ήταν θέμα χρόνου. Αυτός ο χρόνος είναι που μεταμορφώθηκε στα κείμενα αυτού του βιβλίου. Απόσπασμα καπνιστής σε πλωτή πετρελαιοπηγή μια φορά και έναν καιρό, στο πάρκο της γειτονιάς, η δωδεκάχρονη μαριάννα ξεφορτώθηκε τη σχολική της σάκα και πίσω από τους πιο ψηλούς θάμνους άναψε το πρώτο της τσιγάρο. ρούφηξε βαθιά, σκέφτηκε "οι γονείς δεν πεθα...

Καλοκαίρι του 2013. Ο μεγαλοεπιχειρηματίας Ιάσονας Τσιάρας με το παρατσούκλι "Ωνάσης" κάνει διακοπές στον Αλάτα, το ειδυλλιακό ιδιόκτητο νησί στον κόλπο του Παγασητικού. Οι επιχειρήσεις του βρίσκονται σε οριακό σημείο. Εργαζόμενοι, προμηθευτές, ανταγωνιστές διεκδικούν την περιουσία του. Το ίδιο και το άμεσο περιβάλλον του. Έτσι, όταν βρίσκεται δολοφονημένος, οι ύποπτοι είναι πολλοί. Ο αστυνόμος Δημητρίου ζητάει τη συνδρομή του δημοσιογράφου Δημοσθένη Σαρόγλου και του εγκληματολόγου Θανάση Παπαγκίκα. Ένα ράλι ξεκινάει για το ποιος θα φτάσει πρώτος στον δολοφόνο...

Το έργο είναι ένα σύνθεμα διαδρομών, που ανταμώνουν, διασταυρώνονται ή παρεκκλίνουν από την αρχική τους πορεία, αλλά και μεταξύ τους. Σ' ένα πρώτο, ρεαλιστικό επίπεδο, έχει λάβει χώρα η εκτέλεση ενός νέου άντρα, καταδικασμένου για κακουργηματικές πράξεις που, κατά τα φαινόμενα, μόνο οι Αρχές της πόλης τις κρίνουν ως τέτοιες. Από την πλευρά τους, τα πλήθη, από την πλήρη αφοσίωση στον ειρηνόφιλο επαναστάτη, περνούν στην αδιαφορία για τη θανάτωσή του, έως και στην ηδονική παρακολούθηση του μαρτυρικού τέλους του, με μόνη εξαίρεση την αγαπημένη του, που φωνάζει απελπισμένα για τ...

Το βιβλίο "Η 'κόψη...που μετράει' - Ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός", με εισαγωγή και ανθολόγηση του σολωμικού έργου από τον ποιητή Δημήτρη Αρμάο, είναι το πρώτο της σειράς "Δύο αιώνες ελληνικής ποίησης" που εκδίδει το Ίδρυμα Τάκης Σινόπουλος-Σπουδαστήριο Νεοελληνικής Ποίησης, σε συνεργασία με τις εκδόσεις Γαβριηλίδης, στο πλαίσιο τριετούς Κύκλου εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται στην έδρα του Ιδρύματος. Στο πλαίσιο του Κύκλου αυτού σύγχρονοι Έλληνες ποιητές ανθολογούν και παρουσιάζουν την ελληνική ποίηση από τη μεγάλη ιστορική τομή του Αγώνα της Ανεξαρτησίας έως τις απαρχές του...

ΚΟΜΜΑΤΙΑ Η ΘΕΛΗΣΗ Κομμάτια η θέληση ατσαλένιας πέτρας αιωρούμενα πάνω στον κάμπο σπαρμένος με πουλιά πεθαμένα μιαν αυγή αργοπορημένη στο δρόμο γυαλιά σπασμένα συντρίμμια η σιωπή της κοιμωμένης αντιφεγγίζοντας από μακριά το τέλειο έγκλημα κι εσύ βυθισμένη όλη νύχτα στης αδυναμίας τα λασπόνερα βρέθηκες εντός ακτίνας και σε σάρωσε το κύμα καθημερινή συνήθεια νόμος η υποταγή των άστρων με το φως τους αναπνέοντας το αδυνατισμένο σαν τα ερπετά της γης τρόπους διαφυγής αναζητώντας.

Κάθε βράδυ, την ίδια ώρα, στην τηλεόραση διαδραματίζεται ένα επεισόδιο από τις "Χίλιες και Μία Νύχτες". Κάθε βράδυ το κοινό ψηφίζει αν η Σεχραζάτ θα παραμείνει στη σκηνή. Τη χιλιοστή πρώτη νύχτα το βλέμμα της Σεχραζάτ διασταυρώνεται με το βλέμμα της γιαγιάς που την παρακολουθεί καθισμένη στην πολυθρόνα της. Κάτι παράξενο συμβαίνει τότε κι οι δυο γυναίκες μπαίνουν σε τροχιές παράλληλες· η μια βυθίζεται σε παρασκήνια απρόβλεπτα, ενώ η άλλη αποδρά πέρα μακριά, έξω από τα όρια της πόλης και του κόσμου.

Έρχεται η ηχώ από τη φωνή των προγόνων: Το καλύτερο που κάνει ο άνθρωπος στη ζωή του είναι ό,τι ζει. Χωρίς όρους και προσδιορισμούς. Ζει όμως μέσα στο χώρο, που τον ζει, και δε γίνεται να μην τον ξέρει. Τον μαθαίνει εύκολα, αν θέλει. Φτάνει να σταματά πότε πότε. Να παίρνει ανάσα. Να παρατηρεί. Στερεομετρικά. Να απευθύνεται σε όλα τα όντα. Που όλα διψούν για κοίταγμα. Αυτό μόνο, τα άλλα έρχονται. Πλούτος. Στοχάζεται. Βυζαίνει το κάθε νέο του απόκτημα. Τακτοποιεί τις σοδειές του. Βάζει πρόγραμμα. Νιώθει τις αισθήσεις του να δουλεύουν. Νοιάζεται. Αγαπά. Αγκαλιάζει. Δονείται. Α...

ΑΠΟΡΡΙΨΗ Από το φως του οράματος έμεινε μια θαμπή ευθύγραμμη ακτίνα. Από την επανάσταση η σιωπή διαμαρτυρίας. Κι ενός συνόλου και εγώ το τελευταίο μέλος του που πάντοτε με απέρριπτα.

ΠΛΑΣΤΙΓΓΑ Πίσω από τα πιθάρια στο κατώι μια πλάστιγγα από κείνες που ζυγίζανε οι προγόνοι τις προθέσεις σωτήρια αποδείχθηκε με τ'ακριβή σταθμά που διαθέτει ζωντανούς ζυγίζω τους θανάτους μου.

Να Προσθέσεις Εσύ, Καθώς κυλάει Η μικρή σταγόνα του χρόνου Και το χιλιοειπωμένο Τραγούδι του ανέμου, μιλάει Καθώς στον ορίζοντα Φτερουγάει ένας γλάρος Κι ο ήλιος Με κόκκινο χρώμα, δακρύζει Καθώς οι άνθρωποι Φεύγουν, ξεμακραίνουν Και μένουν στο δρόμο Σαν άγνωστοι άλλοι, Εσύ, Έρχεσαι με τα χέρια γεμάτα Να προσθέσεις, σε μένα, Ένα κάτι που λείπει.

ΣΩΜΑΤΑ Θέλω εκπαιδευμένα σώματα να παλινδρομούν επάνω μου. Κορμιά ικανά να μάχονται για την κατάληψη της ηδονής. Με τέτοιο σκοπό αναπνέω τώρα. Κι αν θέλετε να ξέρετε, νομίζω πως ποτέ πριν δε στάθηκα εντιμότερος απέναντι στον εαυτό μου. Το ξέρετε άλλωστε καλά πως τους κανόνες τούς ορίζει περισσότερο από το "έχω" το "δεν έχω".