Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οκτώβριος Μια βροχή, μια μαγική βροχή είναι έτοιμη να πέσει πάνω σε μια ξύλινη πόλη, να λειάνει τις γωνίες της και να μαλακώσει τις ψυχές της. Δίπλα της, στο βουνό του Δία που την κοιτά αιώνια, ο Διάβολος συναντά έναν καλόγερο και τον προειδοποιεί: "Ετούτη η βροχή, κάθε σταγόνα της, εμπεριέχει τον ίδιο τον Θεό κα μια ψυχή. Φτάνει να σας αγγίξει στο πρόσωπο για ν' αλλάξει τις ζωές σας". Ένας κωφός πιανίστας παίζει τη μουσική του, καθοδηγούμενος από βρόχινες σταγόνες στη γυμνή πλάτη του. Ένας φούρναρης μάχεται μια πόρνη, παλιό απωθημένο του. Ένας γέρο-Ινδός διδάσκει ένα π...

Non e senza periglio il tuo volto divino dell'alma a chi e vicino com'io a morte, che la sento ognora; ond'io m'armo e consiglio per far da quel difesa anzi ch'i' mora. Ma tuo mercede, ancora che 'l mie fin sie da presso, non mi rende a me stesso; ne danno alcun da tal pieta mi scioglie: che l'uso di molt'anni un di non toglie. Δεν είναι δίχως κίνδυνο το πρόσωπο το θεϊκό σου για την ψυχή εκείνου που πλησιάζει όπως εγώ στο θάνατο, κι αυτό διαρκώς το νιώθω· γι'αυτό με ορμηνεύω κι αρματώνομαι να σου αντισταθώ προτού πεθάνω. Μα όσο κοντά στο τέλ...

Έρχεσαι να με ξοδέψεις ξέροντας πως σε διψώ όπως φαύνο ποτήρι νερό παγιδεύει στο λίγο του τον ήλιο Έρχεσαι όπως ήρθες την πρώτη σου φορά με βλέφαρα κλειστά σπαταλώντας άφατη ομορφιά στην άτολμη ματιά μου Διαλέγω με βεβαιότητα τ' απόλυτο να μετρηθώ και με την ίδια ν' αποτύχω Παρά του πόνου τ' αναβολικά προτιμώ αφύλακτη την ακοή στων ρούχων σου το γυρισμό Μ' όσες πληγές με βρουν μ' αυτές θ' αποχωρήσω

Η φωτογραφία, ακόμα και όταν διαπραγματεύεται το πιο χαρούμενο, εύθυμο θέμα του κόσμου, ή μάλλον τότε ακριβώς, λειτουργεί σταθερά ως ελεγείο θανάτου. Οι επαγγελματίες της θεωρίας μιλώντας γι' αυτό το μέσο επιμένουν πως η ιδιαίτερη της γλώσσα οφείλεται στην δράση του φωτός και τη λειτουργία της σκιάς. Όμως, ουσιαστικά στη φωτογραφία κατατίθεται πάνω απ΄όλα η δράση του χρόνου, η λειτουργία της συγκίνησης και η μεθυστική απορρύθμιση των συναισθημάτων. "Φωτογραφίζω" είναι αφελές να ισχυριζόμαστε ότι σημαίνει απλά "βλέπω". Πάνω απ'όλα σημαίνει "σκέπτομαι", όταν δεν σημαίνει "θυ...

Νέα σελήνη - κρεμαστό σκουλαρίκι σε μαύρο κόσμο. Δύσκολοι καιροί. Στάσιμα νερά τρώνε τα θεμέλια.

Σώματα... Βλέπω σώματα. Σώματα ντυμένα, έτοιμα να γδυθούν. Απλώνω το χέρι τη ζέστα σου να αγγίξω. Βλέπω σώματα. Σώματα ντυμένα, έτοιμα να γδυθούν. Μ' ανυπομονησία σε καρτερώ. Ένα φύσημα μες στο σκοτεινό πηγάδι. Ανασταίνομαι.

Γέμισε πρόσχαρα θύματα η ζωή. Στο τραπέζι του υπαρκτού λωτοί. Ας ξεχάσουμε λοιπόν. Τι ωφελεί η μνήμη όταν στάζει τραγικότητα; Αλλάξτε σκηνικά! Σάπισαν οι ρόλοι.

Επτά συν μία ιστορίες. Επτά ιστορίες ανθρώπων χαμένων μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, γραμμένες με ευαισθησία και χιούμορ. Ελπίδες, απώλειες, πάθη, απωθήσεις, ανατροπές μάς φυλακίζουν και υψώνουν τείχη γύρω μας. Μπορούμε άραγε να ξεφύγουμε από αυτά; Επτά ιστορίες που άλλοτε απολυτρώνουν τους ανθρώπους και άλλοτε όχι. Και μία αλληγορία που αφήνει τον αναγνώστη να σκεφτεί...

ΕΙΚΟΝΑ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΜΑΤΙΟΥ Σταχτοπράσινη έκταση πευκοβελόνες δροσιά κρυμμένη άλογο σε αναμονή πίσω στο κάρο φιγούρες ακίνητες χαραγμένοι στο χρόνο χωρικοί πρόσωπα τραχιά άβολα, διστακτικά κορμιά στο χώρο κι ανάμεσά τους νέο κορίτσι με μια γαλάζια μπόλια φως εκτυφλωτικό μέσα στο γκρίζο.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙΣ Το ασέληνο χάος αντέγραψε τρία νυχτερινά του Σοπέν πάνω από το θερινό σινεμά πολλών αστέρων πόση και λίβας στα χείλη εσύ

Δέκα μεζούρες παπούτσια. Πέντε μεζούρες ποτά. Τέσσερις μεζούρες βιώματα. Μία μεζούρα μπαρ. Ανακάτεμα στο σέικερ. Το coctail της ζωής, έτοιμο. Το μπαρ είχε αρχίσει να γεμίζει από κόσμο καθώς η βροχή είχε σταματήσει. Ήδη πολλές παρέες και ζευγάρια είχαν γεμίσει τα σταντ και το πάσο που διέτρεχε τα παράθυρα. Μεγάλοι με μικρούλες, φίλοι από τη δουλειά που πήγαν για ένα ποτό πριν γυρίσουν στα σπίτια τους. Οι φωνές μαζί με τη μουσική γέμιζαν την ατμόσφαιρα και την έκαναν ζωντανή. Η αίσθηση που έπαιρνε κάποιος ήταν λες και έμπαινε σε αρχαία αγο...

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ ΘΡΥΜΜΑΤΙΣΑΜΕ Τώρα που τους καθρέφτες θρυμματίσαμε και μονοκοντυλιά διαγράψαμε τα είδωλα μας απολιθώματα απομείναμε γυμνά Το δάκρυ και το χαμόγελο στα στήθη πέτρωσαν πέτρα ο λόγος και ο πόνος μας πέτρα το όνειρο και η ελπίδα πέτρα πέτρα που τη σηκώσαμε στο στήθος μας Τώρα μ' αυτήν πλαγιάζουμε και τα όνειρα αδειανά Σίσυφοι που απόκαμαν στη ρίζα του βουνού γερμένοι Τώρα μ'αυτή οδεύουμε μετέωροι στης ερημιάς την ανελέητη γαλήνη

Γλέντι και κακό Να σου πω για τον Τζίμη. Τον είχα φίλο, και τώρα που πέθανε, μου φαίνεται ότι τον αγαπούσα περισσότερο από ό,τι νόμιζα. Ναρκωτικά; Δεν ξέρω. Τραγουδιστής ήταν, τι να σου πω. Έλεγε, όμως, πολλές φορές: "Μακριά από τα σκληρά, παιδιά, μακριά από τα σκληρά! " Αλλά και πολλές φορές άφηνε για λίγο την πίστα και πήγαινε στο δίπλα μέρος, στα κέντρα που τραγούδαγε, για καμιά τζούρα λέω! Πάντως, δεν θα το ξεχάσω ποτέ, μια φορά τραγουδούσε στο "Μεσάνυχτα και κάτι", το 1995 μάλλον, δεν θυμάμαι και πολύ καλά τον χρόνο, μαζί με τον έναν Κουρκουλιτζή, τον Νίκο, αυτόν...

Ο αφηγητής ξεκινάει από την Αθήνα για να παρευρεθεί στην κηδεία του αγαπημένου του φίλου, Οδυσσέα Λουντάντε, σ'ένα μικρό χωριό του νομού Μεσσηνίας. Φθάνοντας όμως στην εγκαταλειμμένη εκκλησία του χωριού, θα γίνει μάρτυρας μιας σειράς απροσδόκητων περιστατικών όπου το τραγικό εναλλάσσεται διαρκώς με το γκροτέσκο. Από την πρώτη στιγμή αντιλαμβάνεται ότι δεν πρόκειται για μια συνηθισμένη κηδεία. Τα σουρεαλιστικά στοιχεία περιπλέκονται με τα πραγματικά και ανάμεσα στις ανθρώπινες φιγούρες περιφέρεται ένας σκελετός με ροπή προς τη φιλοσοφία.

Ζωή σα σπίθες κρυμμένες στη χόβολη. Θερινό ηλιοστάσιο. Μήνες στριμώχνονται να μπουν όλοι μαζί -Φλεβάρης, Αύγουστος, Οκτώβρης, Μάιος- μα δεν χωρούν στη μέρα που έσπασε ο κλώνος Κι αποσυναρμολογήθηκαν τα μυστήρια. Φυσά ισημερία τις καρδιές από παλιά, μα τι να πεις που μία η ζωή Κι αρχίζει και τελειώνει σ' ένα δευτερόλεπτο; Αύριο θα σου χρωστώ δυο καλοκαίρια, μα Δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ να σου τα επιστρέψω.

La Rue Εκείνο το βράδυ, η Celeste Albaret, συνοδευόμενη από τον Negre, συνάντησαν τον Μαρς στο Larue. Πάνω από δύο ώρες σόλαρε στην ίδια επωδό της Ιντιάνα. Δείπνησαν ελαφρά. Ο Louis, εραστής της de Mormand, έφτασε γρήγορα, προκειμένου να μεσολαβήσει ώστε να μην καβγαδίσουν. Ασπάστηκε το κλειστό γράμμα που παρέδωσε στη Celeste. Εκείνη δεν τον ευχαρίστησε. Όλοι αναρωτήθηκαν για ποιο λόγο δεν αποδίδεται στον ταχυδρόμο το μισό μυστικό ή τουλάχιστον η γιαπωνέζικη ακροστιχίδα. Κι έπειτα, υπάρχουν υποκοριστικά για τους πολύτιμους λίθους; Σκονάκια στρυχνίνης, σταγόνες μπελαντό...

Η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων της Αγγελικής Ελευθερίου περιλαμβανει τις συλλογές: "Μια γυναίκα" (Κέδρος, 1978), "Ωδίνες" (Κέδρος, 1982), "Αργά τ' απόγευμα" (Καστανιώτης, 1990), "Από τότε" (Πλανόδιον, 1995), "Θα καπνίζω" (Γαβριηλίδης, 2004), "Μια άδεια θέση" (Γαβριηλίδης, 2011). Εγγονή Ευαγγελία Εβάρυνες απ' την κληρονομιά. Βάζεις τις πόρπες τις χρυσές Κι ενώνεις τα κουρέλια που φοράς. Το σώμα -λες- το σώμα σου Να το φυλάς.

Στη συλλογή αυτή ο Β.Π.Κ επανέρχεται με 15 αφηγήσεις και μία ποιητική ελεγεία που φέρουν το ιδιότυπο ύφος της γραφής του. Ιστορίες ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, διαθλασμένες μέσα από ποικίλες αφηγηματικές οπτικές και συχνά φορτισμένες από το τοπικό χρώμα, το τοπίο και το έντονα αυτοβιογραφικό στοιχείο, διαδραματίζονται σε πόλεις και επαρχίες, κυρίως στις δεύτερες. Διαπλέκονται και συνομιλούν διακειμενικώς με μυθιστορηματικά κείμενα, εκκλησιαστικό λόγο, ποιητικά θραύσματα, πολιτικά γεγονότα, πολιτιστικά και υπερφυσικά συμβάντα, αλλά και με την τοπική τους ιστορία.

Το ανά χείρας βιβλίο του Πατρίκ Αβράν είναι ένα έργο διαλόγου μεταξύ ψυχαναλυτικής πρακτικής και θεωρίας με παιδιά και εφήβους. Η δημοσιοποίηση των περιπτώσεων, η έκθεση της αναλυτικής εργασίας στην κριτική και τα σχόλια του κοινού γίνονται με τέτοιο τρόπο, ώστε ο αναγνώστης αισθάνεται ότι ο συγγραφέας σκέπτεται συνέχεια τους αναλυόμενους με παρούσα στον νου του τη διάκριση ατόμου και υποκειμένου. [...] Το παιδί που υποφέρει από συμπτώματα, εμπόδια στο να μπορέσει να αναπτυχθεί σύμφωνα με την "εν δυνάμει ενέργεια του", μπορεί να υποκειμενοποιήσει τα συμπτώματα αυτά, εάν ο α...

Στην έκδοση περιλαμβάνονται οι συλλογές "Ο Μινώταυρος μετακομίζει", "Ο ροδώνας με τους χωροφύλακες", "Με το φως", "Στο τέρμα της πλάνης". ΤΕΛΕΤΗ Είχαν τελειώσει τα αντισηπτικά λιγόστευε το πάθος καθώς ανοίγανε κονσέρβες μπίρα το πένθος ύψωνε φυσαλίδες στα ανοιχτά τους στόματα. Τότε κατάλαβες: το φως στα χέρια σου δεν ήταν δικό σου κι όμως δεν έφυγες έκανες κριτική ρυθμίζοντας το φόβο σου με δόσεις. Και μην απολογείσαι: και τώρα κινδυνεύεις να γράψεις στίχους ίσως και ποίημα.