Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Υπάρχει λύση -σχεδόν πάντα- εκεί που υπάρχει κατανόηση, φροντίδα και αγάπη, άσχετα από φύλο, ηλικία ή εθνικότητα. Η Θάλεια από την Ελλάδα. Η Ιρίνα μετανάστρια από τη Βουλγαρία, έγκλειστη σε ψυχιατρική κλινική. Πάσχει από βαριά κατάθλιψη και ακόμη βαρύτερο αλκοολισμό. Οι δύο αυτές γυναίκες είναι παντελώς άγνωστες μεταξύ τους. Συναντιούνται από μια συγκυρία γεγονότων... Στην αρχή υπάρχει ένταση, δυσπιστία, άρνηση και προκατάληψη ανάμεσά τους. Με τον καιρό και χάρη στην υπομονή και τη στοργή της Θάλειας, αναπτύσσεται μια δυνατή φιλία και αδερφική αγάπη. Τότε, και με την ιατ...

Τα δίστιχα από την Κρήτη· τα δύστυχα; Όχι, η Όρσα Δρετάκη, όπου συναντά λύπη και έλλειψη, αντιστέκεται με το λόγο της, το στιγμιαίο "όχι" που υψώνει σθεναρά. Με την κρητική διάλεκτο, με τις μαντινάδες της, οπλίζεται και προχωρά. Κι ας χάνεται και καμιά μάχη πού και πού. Γαία θεά δακρύβρεχτη και σύμπαν μου πατέρα, Ομορφοξόμπλιαστη βροχή, στη σκέψη δώστε χέρα. * Σε τεντωμένη μια χορδή έκλεψα το ρυθμό σου και ακροβάτης έγινα, ομίχλη στο λυγμό σου. (απόσπασμα από το βιβλίο)

Σπάνια πια πίνω. Οι καταπακτές μου κρατιούνται κλεισμένες. Κανά δυο φορές ήρθαν οι περιστάσεις έτσι που ήπια λίγο παραπάνω. Οι καταπακτές άνοιξαν. Αλλά ο αγαπημένος μου δεν είναι πια εδώ για να του πω τον έρωτά μου. Η κάρτα με τον κοιμισμένο φτερωτό έρωτα ήταν κατά γης, με ροδιές φορτηγού αυτοκινήτου επάνω του. Δεν ξέρω ποιος ήταν ο οδηγός.

"Με έκπληξη είδε μια γυναίκα που της έμοιαζε. Θα μπορούσαν να είναι δίδυμες. Σήκωσε το πιστόλι ξέροντας ότι δε θα ήταν εύκολο να το χρησιμοποιήσει, θα ήταν σαν να πυροβολούσε τον εαυτό της." Η Κριστίνα Βέντελ, η γοητευτική τριανταπεντάχρονη αστυνομικός, βρίσκεται στη δίνη του κυκλώνα προσπαθώντας να ανακαλύψει αυτούς που την εκβιάζουν, να αποδείξει την αθωότητά της σε μια δολοφονία και να προλάβει έναν νέο φόνο. Ταυτόχρονα, μετά από πολύ καιρό, ερωτεύεται με πάθος... Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης, με αφορμή τις αναζητήσεις της Κριστίνας, περιγράφει τις σχέσεις των σύγχρονων ανθρ...

Να Προσθέσεις Εσύ, Καθώς κυλάει Η μικρή σταγόνα του χρόνου Και το χιλιοειπωμένο Τραγούδι του ανέμου, μιλάει Καθώς στον ορίζοντα Φτερουγάει ένας γλάρος Κι ο ήλιος Με κόκκινο χρώμα, δακρύζει Καθώς οι άνθρωποι Φεύγουν, ξεμακραίνουν Και μένουν στο δρόμο Σαν άγνωστοι άλλοι, Εσύ, Έρχεσαι με τα χέρια γεμάτα Να προσθέσεις, σε μένα, Ένα κάτι που λείπει.

Ρωγμή Είπε ο πράσινος μίσχος στο ξερό κλωνάρι: H θάλασσα θα σ'ελευθερώσει. Γερνώ για την αγάπη Έλα να ταξιδέψουμε μαζί. Είπε το ξερό κλωνάρι στον πράσινο μίσχο: Γερνώ με το σημάδι της νιότης στο στήθος Ρωγμή να περάσει το φως Το σκοτάδι ξανά να φωτίσει. Το βουνό θα σ'ελευθερώσει. Γερνώ για την αγάπη

[...] Βάζει τον Μπιθικώτση να παίξει στο κασετόφωνο και σερβίρει ένα ποτηράκι στον εαυτό του - είναι νωρίς ακόμα αλλά δεν τον νοιάζει. Πίνει τις πρώτες γουλιές καθώς ακούγονται οι πρώτοι στίχοι τού Στου Μπελαμί. Το δωμάτιό του ξαφνικά μυρίζει Ελλάδα. Σηκώνει το τηλέφωνο και σχηματίζει γρήγορα έναν αριθμό. "Παρακαλώ". "Αγγελική μου... δεν ξέρω πώς το κατάφερες αλλά σ’ ευχαριστώ..." [...] Δεκαοκτώ διηγήματα, δεκαοκτώ στιγμές Polaroid. Κάθε "στιγμή" αφηγείται μια απλή ανθρώπινη ιστορία, μα όλες έχουν ένα κοινό παράγοντα, την αγάπη. Αγάπη γονική, ερωτική, φιλική, σταθερό...

Ιστορικό σκαρίφημα - δημοσιογραφική καταγραφή προσωπικής επιλογής με αναφορές, περιγραφές και νύξεις που ενδιαφέρουν όλους. Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του δημοσιογράφου Κώστα Γαλανόπουλου, συντρόφου της Λίνας.

ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ Να δραπετεύσω στον ήλιο καθώς χάνεται πίσω από τα γέρικα τζαμιά και τους ψηλούς μιναρέδες Μόνη παρέα οι γλάροι και η μοναχική κραυγή της ψυχής μου Αφήνομαι κατάστηθα στον δροσερό αέρα να χαϊδεύει το πρόσωπο να περνά παιχνιδιάρικα στα μαλλιά είναι κι αυτά τα φώτα που αχνοφέγγουν στην ομίχλη... εκεί στον Μαρμαρά. Τρυγώ εικόνες, αποδέχομαι συναισθήματα οι ασχήμιες γίνονται παρελθόν και εγώ είμαι εδώ στο παρόν και στο μέλλον παρατείνω την αιωνιότητα των στιγμών και των αισθήσεων Λατρεύω τη νωχελικότητα των βαποριών στον Βόσπορο

χάι κου 2 Τα φύλλα πέφτουν κι η γη γεμίζει από αισθήματα

Η επιλογή του συγγραφέα, ως στρατεύσιμου, για τη συμμετοχή του, με το 13ο Σμήνος Μεταφορών, στο Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα της Κορέας, του είχε δώσει τη μοναδική ευκαιρία, εκμεταλλευόμενος μια πενθήμερη άδεια, να επισκεφθεί για ένα προσκύνημα τη Χιροσίμα. Τη μαρτυρική πόλη που πρώτη είχε γνωρίσει, πριν από επτά χρόνια, τον πυρηνικό αφανισμό. Τα πρωτόγνωρα βιώματα και οι μνήμες από τον κορεατικό πόλεμο, με τις εκατόμβες των θυμάτων (ανάμεσά τους και εκατοντάδες συμπατριωτών μας), και οι εντυπώσεις από άλλες ιαπωνικές πόλεις που επισκέφθηκε του κίνησαν το ενδιαφέρον για τ...

Πόσα πράγματα, αλήθεια, γνωρίζουμε για τους γονείς μας και το παρελθόν τους; Πόσα γεγονότα του παρελθόντος αγνοούμε, που, εντέλει, μας αφορούν; Πόσα είναι αυτά που αποφασίστηκαν ερήμην μας και ποια; Πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζουμε ή ν'αγνοούμε την αλήθεια; Και αξίζει η αναζήτηση της αλήθειας το οποιοδήποτε πιθανό κόστος; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα της εικοσάχρονης Ελένης που, ενώ νομίζει ότι όλα είναι ξεκάθαρα στην οικογενειακή φωλιά της, ανακαλύπτει ένα μυστικό που οι πιο κοντινοί της άνθρωποι, οι γονείς της, της έχουν αποκρύψει. Τη μέρα του θανάτου του πατέ...

ΕΙΚΟΝΑ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΜΑΤΙΟΥ Σταχτοπράσινη έκταση πευκοβελόνες δροσιά κρυμμένη άλογο σε αναμονή πίσω στο κάρο φιγούρες ακίνητες χαραγμένοι στο χρόνο χωρικοί πρόσωπα τραχιά άβολα, διστακτικά κορμιά στο χώρο κι ανάμεσά τους νέο κορίτσι με μια γαλάζια μπόλια φως εκτυφλωτικό μέσα στο γκρίζο.

φ΄ φονική αλλαγή στην οριστική μάχη στράφηκα με την πλάτη στον χρόνο άφαντες οι ομορφιές κι ο ήλιος δίχως σκήπτρο ελευθέρωνε παλιές φοβίες στο θολό νερό τα βέλη μου όλα έστω και με άδεια φαρέτρα μαζεύτηκα στο αίμα μου κι άρχισα τη μελέτη φονικής αλλαγής

Άσκηση λογοκλοπής Πάρε ένα όνομα που να το ξέρω μόνο εγώ με αυτό να σε καλώ μέσα στη νύχτα.

"Τα σήμαντρα". Έρχομαι από τις γειτονιές των άστρων/ κατεβαίνω στην αγορά των πραματευτάδων/ στα χέρια μου βιολί ανθίζει./ Το λυκόφως σβήνει/ του σήμαντρου τον ήχο/ στον συναγερμό του φθινοπώρου./ Η νιότη στροβιλίζεται/ στα ξεχασμένα σκιάχτρα του κήπου μου./ Υπάρχω και μετά το ναυάγιο/ στο λίγο του θανάτου. (από τη σελ. 25 του βιβλίου)

Μια σαρανταπεντάχρονη ιστορία ειπωμένη με τρόπο που μας αφορά όλους. Σαράντα πέντε χρόνια κομμάτια ή, αλλιώς, σπαράγματα της ζωής, της σκέψης, της ποιητικής τέχνης, τελικά. Ο Δημήτρης Γαβαλάς συγκεντρώνει σε μία έκδοση τις καθημερινές αποτυπώσεις, τις ελλειπτικές σκέψεις, τα ποιητικά fragmenta, που ήταν οδοδείκτες της ζωής τους και μετατρέπονται πλέον σε μια ιστορία για τον κόσμο - τον δικό μας κόσμο. Απόσπασμα από το βιβλίο ΑΝΤΡΕΣ Νοσταλγία ροκανίζει τους αρμούς όπως αλμύρα. Ευάλωτος και αφοσιωμένος χάνω αυτό που λένε ζωή. Κερδίζω τον Εαυτό. ΔΕΝ ΜΠ...