Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

EINAI MIA TEXNH Είναι μια τέχνη Και έτσι μπορείς να το δεις Σαν την παλιά παροιμία Με τους δύο τσαγκάρηδες Ο ένας ήθελε να κάνει καλά παπούτσια Ο άλλος μαγαζί με βιτρίνα Και πολλά λεφτά Διαλέγεις και παίρνεις

Ίσως να ήσουν άγγελος, που κατέβηκες στη γη να σε γνωρίσω. Ίσως να ήσουν κάποτε ψαράς στη λίμνη της Γεννησαρέτ κι ερωτευμένος έριχνες τα δίχτυα σου στη νοτισμένη σιγαλιά.

Il Dolore D' Essere Il dolore d'essere uomo e piangere come una donna Sulle rovine del tempo gia posseduto; Piangere come una donna, senza ragione Quasi con dolcezza E non volere vivere pia la propia vita Non volerla guadagnare la vita Come fa l'uomo Ο Πόνος της Ύπαρξης Ο πόνος να είσαι άνδρας και να κλαις όπως μιά γυναίκα Πάνω στα χαλάσματα του χρόνου Που έχεις ήδη κατακτήσει Να κλαις όπως η γυναίκα χωρίς αιτία Σχεδόν γλυκά Και να μη θέλεις να ζήσεις άλλο τη ζωή σου Να μη θέλεις να κερδίσεις τη ζωή Όπως θέλει ο άνδρας

Ο κόσμος μέσα εις τον οποίο ζει και δρα ένας εικαστικός είναι μια ακολουθία ομοκέντρων κύκλων, κατά παραγωγήν προσώπων και καταστάσεων, εκ των οποίων η ψυχή του εν τω όντι καλλιτέχνου λαμβάνει τους κραδασμούς, που κατευθύνουν την κάθε του προσπάθεια. Η εικαστική τέχνη ασκείται ατομικά, όπως εξάλλου και η ζωή. Μόνοι μας ερχόμαστε εις τον κόσμο, εις την ουσία μόνοι μας ζούμε και μόνοι μας φεύγουμε. Έτσι και ο καλλιτέχνης, αφομοιώνοντας τα ερεθίσματα της κάθε μέρας και από τους μύθους της φυλής του, καθ' εαυτόν γιγνόμενος όπως λέει και ο Πλούταρχος, δημιουργεί. Πολλοί εις...

Έρωτας ασκεπής περιφερόταν ασκεπής κι ανέστιος έρωτας ήταν οπωσδήποτε νοσούσε μονό σημάδι ασαφές τον εξουσίαζε στίχους θρυμμάτιζαν οι στεναγμοί στο διάβα του -δε φτάνουνε τα ξυλοπάπουτσά μου για το δρόμο; δε φτάνει ο δρόμος ο απ' την φύση κακοτράχαλος;- σκληρή ατραπό αδιέξοδη ζητούσε έρωτας είναι ασκεπής κι εφέστιος ποτέ ποτέ πίσω στις πλάτες τα φτερά του πάντα σακούλι τρυφερό μία προδοσία κι ένα τριφύλλι τυχερό σφιχτά στη φούχτα του μόνος γυμνός και ξαναγράφει την αλήθεια δεν ξεγελιέται στον καιρό που όλο αλλάζει τ' άγια του μάτια σαν ορθάν...

Στον Κριμαϊκό Πόλεμο, όπου η Αγγλία, Η Γαλλία, η Οθωμανική Αυτοκρατορία και το Βασίλειο της Σαρδηνίας συγκρούονται με τις δυνάμεις της τσαρικής Ρωσίας του Νικολάου Α', ο στρατιώτης Αντρέι Νικολάγιεβ έρχεται αντιμέτωπος με έναν σχεδόν θανάσιμο τραυματισμό και τον επικείμενο θάνατό του. Έπειτα από τη σωτηρία του, την επιστροφή του στη Μόσχα σημαδεύει ένα ολότελα απρόσμενο γεγονός: η απώλεια της σκιάς του κι έπειτα του ειδώλου του στον καθρέφτη. Νεκρός και ζωντανός μαζί, περιδιαβάζει τους δρόμους της γενέτειρας πόλης του και της ψυχρά πεφωτισμένης ζωής του. Έπειτα από πολλές π...

"Κάτω κάτω είναι η ζωή του κυρ Οδυσσέα, πάνω η δική μου, η μια τελειωμένη, η άλλη σ' εκκρεμότητα" τέλειωσε με μια ανάσα όσα είχε να πει το Μαρικάκι. "Αυτό δεν είναι ζωή. Αυτό είναι δυο Οδύσσειες χωρίς Ιθάκη..." Απ' τον Οδυσσέα στον Δυσσάκο. Ένα πέρασμα από τη μια γενιά στην άλλη με τα όρια του προσωπικού βιώματος να διαχέονται στο συλλογικό. Η προσωπική μυθολογία των ηρώων συνυφαίνεται με το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο των τελευταίων 50 χρόνων στην Ελλάδα. Και οι ήρωες αυτοί είναι, μεταξύ άλλων, ο Δυσσέας, ο Οδυσσέας, ο Δυσσάκος (ή Δισάκος), το Μαρικάκι, η δασκάλα,...

Το πάρτι Πίστεψα πως γιατρεύτηκες την ώρα που η πόλη είχε ντυθεί. Περπατήσαμε ξυπόλυτοι στο κρύο μάρμαρο, διάλεξες τα δώρα σου κάτω από το δέντρο και εγώ σου ζήτησα να μου χαρίσεις τον καθρέφτη. Μουρμουρητό ξεκίνησε από την είσοδο, δώδεκα τα μεσάνυχτα ακριβώς. Ο συγγραφέας, είπες, είχε επιστρέψει. Αυτός θα ήταν το δώρο μας. Όλοι φύγαμε με ένα μικρό κομμάτι του εκείνη την ημέρα και μετά αυτός πια δεν υπήρχε, ήταν σώμα και αίμα.

Οκτώ σύντομα διηγήματα με φόντο τη σύγχρονη εποχή και ήρωες ανθρώπους καθημερινούς, της διπλανής μας πόρτας που μέσα από τις βιωματικές τους καταστάσεις, κινητοποιούνται και προβληματίζονται, επανακαθορίζουν τη στάση και τις προτεραιότητές τους, ζουν τα πάθη και τους πόθους τους, μας μεταγγίζουν τελικά σαν απόσταγμα την αισιόδοξη ματιά τους για τη ζωή.

Πώς η Wall Street βαφτίστηκε κομμουνιστική /Τράπουλα και μυαλό, τα φοβερά εργαλεία του μοντάζ / Εν αρχή η αρχή, το μέσον και η τελευτή / Η ταυτότητα του Δημήτρη, τα κυπαρίσσια και το πολυβόλο / Το κέντρο της Αθήνας ξαναχτίζεται εν ριπή οφθαλμού / Τηλεπάθεια: Ξενάγηση στη Γιάφα από ένα μπαλκόνι του Μόντε Κάρλο / Το κλειδί που πέφτει στο Αιγαίο από το αεροπλάνο της Ελ Αλ / Robbie Mathews: "Το σινεμά δεν είναι φωτοκόπια, είναι θρησκεία" / Κατάσχω τις ταινίες της Λένι Ρίφενσταλ ως λεία πολέμου / Στον κινηματογράφο έχουμε γυμνό και γυμνό / Ιδού οι μυστικοί κώδικες των εικόνων /...

Σου έστειλε γράμμα. Σου λέει ότι σε περιμένει στο Kent. Μετά τον Δεκαπενταύγουστο θα πίνετε καφέ στα Starbucks στο Canterbury. Έξω από τον Καθεδρικό Ναό. Εκεί ονειρεύεσαι ότι θα γράψεις τις πρώτες σου ιστορίες· the Canterbury Tales. Σε ελληνικά μεσαιωνικά. Η μητρική σου γλώσσα θα είναι η μόνη σου πατρίδα. Τώρα που ο ελληνικός ήλιος κρύβεται πίσω από τις Νεφέλες του Αριστοφάνη, τα κύματα του Αιγαίου τεμπελιάζουν στους στίχους του Ελύτη, και το χώμα της Επιδαύρου, η τελευταία χούφτα χώμα που κρατάς σφιχτά στο χέρι σου, έγινε κιόλας λάσπη.

ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ Το πρωί κατέβηκα στο Μοναστηράκι. Είχε συννεφιά. Συννεφιασμένη Κυριακή. Αγόρασα ένα πράγμα που έμοιαζε με μπιστόλι. Μου είπαν πως παλιά πέταγε φωτοβολίδες. Ήταν από αλουμίνιο. Αργότερα κατεβήκαμε στην παραλία, στο κεντράκι που είχε τα υπόστεγα με τα καλάμια. Το αεροπλάνο της Panamerican το άκουγα που ερχόταν. Την ώρα που έβγαινε μέσα από τα καλάμια, το είδα και το σημάδεψα. Για μια στιγμή μου φάνηκε σα να σταμάτησε, μα δεν το πίστεψα. Μες στη συννεφιά φαινόνταν τώρα πολύ καθαρά τα παραθυράκια κόκκινα. Σε κοιτούσα στα μάτια να μην καταλάβει κανείς τίποτα. Σ...

ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΗΣ ΠΤΗΣΗΣ Ταξίδευα με τη σκέψη στα ίχνη της πτήσης, Ξεφυλλίζοντας το χρόνο, κρυμμένο σε πέτρινες σελίδες, Αναζητώντας, ερασιτέχνης αρχαιολόγος, την πρώτη πτήση. Μέσα σε μια χάντρα από κεχριμπάρι ένα εύθραυστο φτερό εντόμου, Σαν ψίχουλο του φωτός σταυρωμένο πάνω σε ένα πρίσμα, Μια σκιά από το χαμόγελο νεράιδας που τη φιλούσε ο ήλιος. Πολύ αργότερα βρήκα την πρώτη πτήση ενός πουλιού, Της φημισμένης Archaeopteryx, σαν ένα αποτύπωμα του ορίζοντα. Μετά, σύμφωνα με το μύθο, πέταξαν εύκολα ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος, Απ' το λαβύρινθο του Μίνωα, του θρ...

Το "Μοτίβο του δολοφόνου" είναι ένα σκληρό αστυνομικό μυθιστόρημα. Η εμφάνιση ενός ιδιόρρυθμου δολοφόνου, που ακολουθεί συγκεκριμένο μοτίβο, σηματοδοτεί ένα ανελέητο κυνηγητό από την αστυνόμο Τρύπη και την ομάδα του Τμήματος Εγκλημάτων κατά Ζωής και Προσωπικής Ιδιοκτησίας. Στο τρίτο του μυθιστόρημα, ο Γρηγόρης Αζαριάδης επιχειρεί να ανιχνεύσει τα σύνορα που ενώνουν μια μεσογειακή ιστορία δολοφονιών με το προφίλ ενός απρόσωπου ψυχρού Βορειοευρωπαίου δολοφόνου.

... για πρώτη φορά συγκεντρώνεται, και μάλιστα συστηματικά, αυτό το πολύτιμο ακουστικό και οπτικό υλικό που πλαισίωνε, πιο καλά ίσως αποτελούσε, τη βάση των παραστάσεων του Καραγκιόζη. Εξάλλου οι ανεπανάληπτες αφηγήσεις των λαϊκών καραγκιοζοπαικτών, οι οποίοι περιγράφουν και εξηγούν το παρατιθέμενο εικαστικό υλικό, αλλά και ο λόγος του ίδιου του δημιουργού του βιβλίου, αφομοιωμένος με το αντικείμενο, το οποίο πραγματεύεται και με το οποίο έχει ψυχικά ταυτιστεί, συνθέτουν ένα αληθινά θελκτικό έργο. (από τον Πρόλογο του καθηγητή του Πανεπιστημίου Μ. Γ. Μερακλή

Στην ποίηση όλα επιτρέπονται Η ποίηση είναι μια μορφή "εγκληματικής" δραστηριότητας χωρίς τους κινδύνους μιας δικαστικής κρίσης και κυρίως χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη μιας ποινικής απόφασης ή ακόμη (χειρότερα) ενός ποινικού κολασμού. Η ποίηση είναι πέραν του καλού και του κακού. Στην πραγματικότητα, όμως, η ποίηση είναι ένα υποκατάστατο της "τρομοκρατίας". Γι' αυτό το λόγο στην ποίηση όλα επιτρέπονται. Ακριβώς αυτή η παραδοχή οδηγεί στην ιερόσυλη έγκληση αμφισβήτησης (με συμβολικό και εικαστικό τρόπο) της παρούσας εκδοχής της δημιουργίας, δηλαδή στο "έγκλημα". Με τις συνη...

Ο ΤΟΠΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ (απόσπασμα 3ο) Η νύχτα υποχωρούσε, κι όμως δεν είχε ακόμη ξημερώσει. Τα πόδια της βάδιζαν τώρα γρήγορα στην σιωπηλή, λεία ανωφέρεια. Η παγωνιά λόγχιζε τ' αυτιά της. Πού πήγαινε; Δεν ήξερε. Κοντοστάθηκε. Ο ουρανός της φάνηκε ένας συμπαίκτης παραπλανητικός. Ορίστε, είχε μπήξει πύρινες σφήνες στο κυρτό του κρύσταλλο για να'χει να θεάται το κονισαλεό ον. Τι ασφυκτική αφοσίωση! Το παρατηρούμενο αλλάζει μαζί με τον παρατηρητή. Κι αυτή η καταραμένη αιτιότητα;

ΠΑΝΤΟΜΙΜΑ Η Σαλώμη πάντα μετά τον καφέ γύριζε ανάποδα το φλιτζάνι. Όχι πώς ήλπιζε να διαλευκάνει το μέλλον γούσταρε όμως λικνίζοντας έτσι κυκλικά το κορμί να διαταράσσει το χάος.

Έρωτας Σαν θάλασσα τις νύχτες έμπαινες στο σώμα μου. Σαν παλίρροια με ταξίδευες νύχτες ολόγιομες. Ερμητικά του κορμιού σου τα κύματα πότιζαν ζωή τις άνυδρες αμμουδιές μου. Κάθε χάραμα μας έβρισκε σε άλλη στεριά μεθυσμένους, ζαλισμένους, και ο αποσπερίτης έσταζε χαμόγελα στην πρώτη πνοή του προσδοκώμενου.

ΑΝΟΙΓΜΑΤΑ Χαράσσει νέους δρόμους η ορμή μου, στα χιλιοπατημένα μέρη, στον τόπο που πνίγεται από μύριες αναμνήσεις, τώρα σαν το περαστικό σύννεφο που σε μια ξαφνική φεγγοβολή διαπεραστικής αχτίδας διαλύθηκε, οι αναμνήσεις σκόρπισαν όλες, ο τόπος φωτίζεται παρθένος από την ολόχαρη ματιά, από το σφρίγος και την ευφορία στόχων που εκπληρώθηκαν και νέων που ανοίγονται διάπλατα η φωτεινή λωρίδα νέων υποσχέσεων που λάμπει στον ορίζοντα· έτσι ατενίζω τον τόπο που η ορμή μου ατίθαση κι ακόρεστη φέγγει ολόγυρα και την θρέφει ακατάπαυστα του νου...