Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΜΕΛΛΟΝ Στο μέλλον θα μάθει να αμύνεται. Θα διατηρεί αποστάσεις ασφαλείας. Θα εργάζεται το δίκαιο. Το φως των στοχασμών θα παραμένει αναμμένο. Χαρτομάντιλα με μέντα θα απομακρύνουν τις ιώσεις των καιρών. Το μαγικό φίλτρο της αγάπης θα απενεργοποιεί νοσηρές αισθήσεις.

Σώματα... Βλέπω σώματα. Σώματα ντυμένα, έτοιμα να γδυθούν. Απλώνω το χέρι τη ζέστα σου να αγγίξω. Βλέπω σώματα. Σώματα ντυμένα, έτοιμα να γδυθούν. Μ' ανυπομονησία σε καρτερώ. Ένα φύσημα μες στο σκοτεινό πηγάδι. Ανασταίνομαι.

Μάθημα ζωής Το λαδί παλτό σου κυκλώνει το σώμα μου Και η μνήμη σκαλίζει το γκρίζο κρεβάτι που φιλοξένησε το παγωμένο φιλί σου Ματώνουν οι φόνισσες στιγμές Η αγωνία σου ανάμνηση αχνό και αιώνιο χαμόγελο Στο λαδί παλτό σου ξεκλειδώνω τη ζωή λίγοι χτύποι καρδιάς με ρυθμική ανάσα

Το είδωλο Σε κάθε καθρέφτη υπάρχει πάντα ένα είδωλο που κρύβεται από πίσω Κανείς ποτέ δε νοιάζεται γι' αυτό Γυάλινη γλυστράει η ζωή του Κανείς δεν το αγγίζει ούτε κι αυτό αναγνωρίζει τον ξένο που κάθε φορά στέκεται μπροστά του Μηχανικά μιμείται τις κινήσεις Όταν ο ξένος σηκώνει το δεξί αυτό κινεί το αριστερό όταν ο ξένος βήχει αυτό κουνάει άηχα τα χείλη Μόνο όταν το σπίτι ερημώνει το είδωλο παίρνει το ξυράφι το ακουμπά στις φλέβες των καρπών του έτσι για να νιώσει ότι είναι ζωντανό Γι' αυτό με προσοχή κοιτάξτε τους καθρέφτες Αν είστε...

ΓΛΥΚΟ ΛΕΜΟΝΙ Δεν παίζω με τους στίχους. Μπλέκομαι στα κύματα, όπως στο κέντημα μια κόκκινη κλωστή, και ορμάω στην ακτή όπως τα καλοκαίρια στα κορμιά μας. Αγγίζω τη φύση μου στεγνή, δίχως σύντροφο και σε αναμονή συντρόφου. Και τι να πω σ' ένα μαρμάρινο τοπίο, σε μια πανσέληνο ξερή από νοσταλγία. Ό,τι φύτρωσε στραβά σ' ένα ευρύχωρο όνειρο κόψε το και στεφάνωσέ το με το ψέμα. Ένα τίποτα γεννά το όλα. Τη ζωή, αν τη φιλήσεις, έχει γεύση από γλυκό λεμόνι.

Η ύπαρξη και ο ρυθμός της, ο κόσμος που φαίνεται και ο κόσμος που υπονοείται, τα πισωγυρίσματα του χρόνου και η αέναη επανάληψη είναι οι κεντρικοί άξονες της νέας συλλογής του Θάνου Κανδύλα. Με γλώσσα συγκινησιακά λιτή και δίχως εξάρσεις, ο πυρήνας της εσωτερικής φωνής -που θέλει να φωνάξει- υπηρετεί, αφενός, την ποίηση και, αφετέρου, τη διαδρομή από το μέσα στο έξω.

Στον τόμο αυτό δημοσιεύονται κείμενα για την πολιτική και την ιδεολογία, όπως αναδεικνύονται μέσα από τη στάση μας, την οποία παράλληλα καθορίζουν, ακόμα και με την απουσία τους, όταν δηλαδή παραβλέπουμε -προφανώς για λόγους πολιτικής- την πολιτική και ιδεολογική διάσταση προσώπων και καταστάσεων. Τα κείμενα παρακολουθούν μείζονα θέματα και γεγονότα των δέκα τελευταίων χρόνων και τη στάση μας απέναντι σ' αυτά: τον πόλεμο στο Ιράκ, όπου, αντίθετα απ' ό,τι με τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, κοινή ήταν η εναντίωση, και παρα-ταύτα εγκλωβιστήκαμε άλλη μια φορά στο απλουστευτικό δι...

"Φωτιά στους τουρκόσπορους", ή Πώς υποδεχτήκαμε τους Μικρασιάτες πρόσφυγες - Έλληνες μετανάστες στις ΗΠΑ: Λαθραίοι, απόβλητοι και παραβατικοί - Σημαία: σύμβολο εθνικό ή εθνικιστικό; - Πολιτιστική υποχώρηση, ανθρωπιστική έκπτωση - Μικρό, μικρούτσικο φιδάκι, πάντως φίδι - Λαϊφστάιλ, η προοδευτική μάσκα της ξενοφοβίας - Μπούρκα και ανεκτική κοινωνία - Υπατία post it - Εουρόπα, Αζία, Άφρικα - Φόνος με φόνο - Η δική μας γκετοποίηση.

... Προϊόν των προβληματισμών, που αφορούν την κατανόηση των απαρχών του ψυχικού οργάνου και της εφαρμογής του στην κλινική, είναι αυτό το βιβλίο. Στη συγγραφή αυτού του έργου θα ακολουθήσω την εξέλιξη του ψυχικού οργάνου από τις πρώτες εγγραφές μέχρι την πλήρη εξέλιξή του (ερέθισμα-διέγερση, ένστικτο, ενόρμηση και παράγωγά της). Περιττό να υπογραμμίσω πως η γένεση και η εξέλιξη του ψυχισμού δεν είναι πρωτίστως γραμμικές και για την ύφανσή του στηριζόμαστε κυρίως σε υποθέσεις και "μυθικές αρχές", όπως έλεγε ο Freud. Τόσο η προοδευτική όσο και η παλινδρομική φορά χαρακτηρίζο...

Ωραία τα στενά σοκάκια Που φτάνουν στη θάλασσα Δεν ξεκολλάς τα μάτια Από το στόχο Κανένα περιθώριο σκέψης Καμία αντίσταση Το μπλε περιμένει Βουβή πρόκληση Μουγκής που προσπαθεί να σε πείσει Αφήνεις τις σαγιονάρες Με ανοιχτά μάτια Κάνεις Το πρώτο σιωπηλό μακροβούτι Και χάνεσαι

Παλιοί έρωτες ξαναζωντανεύουν, νέοι αναπτύσσονται, μνήμες επανέρχονται και εξαγνίζονται, σχέσεις αναθερμαίνονται σε συνθήκες που οι ήρωες του μυθιστορήματος προσπαθούν να δημιουργήσουν από την αρχή για να καταφέρουν να "ζήσουν". Το φως του Βορρά, γραμμένο με το συναρπαστικό ύφος του Θοδωρή Καλλιφατίδη, περιγράφει με μεγάλη ευαισθησία τις απλές ιστορίες των διπλανών μας ανθρώπων.

Τι ταλαντεύεται ατελώς; Η ζωή. Τι είμαι εγώ που μπορεί τη μοίρα να ξεγελάσει; Το απρόβλεπτο.

Τα κείμενα αυτού του τόμου είναι τα πάρεργα ενός ποιητή. Γραμμένα τα περισσότερα μέσα στη δεκαετία του '50 και μερικά περιστασιακά και υστερόγραφα, του '60, σφραγισμένα από την παράδοση του λόγου και από τις επίκαιρες ροπές, είναι δημοσιευμένα, επώνυμα και ελάχιστα ψευδώνυμα, στα περιοδικά της εποχής ("Φιλολογική Πρωτοχρονιά", "Νέοι Ρυθμοί", "Νέα Πορεία", "Ηπειρωτικές Σελίδες", "Ηπειρωτική Εστία", "Ενδοχώρα", "Νέα Εστία", "Η λέξη"). Η συγκέντρωσή τους και η αναδιάταξή τους ανεξάρτητα από τη χρονολογική σειρά σ' αυτή την έκδοση έγινε για να υπηρετηθεί ο κύριος άξονας που τον...

Όλοι θέλανε να δούνε το κεφάλι μας κρεμασμένο από τ' αφτί. Πρώτα μας ρίχτηκαν στα καλύβια. Μετά μας ρίχτηκαν οι Κερπινιώτες, μετά οι Γλανιτσιώτες, μετά οι Βαλτετσινικιώτες. Είχαμε γίνει βάρος, κουβαλάγαμε μαζί μας τη συμφορά για τους δικούς μας και για τους αντιπάλους μας. Τώρα, το Μάρτη του 1949, όλοι μας αντιμετώπιζαν σα να 'χαμε χολέρα. Όλο κυνηγητό και γιούχα. Έτσι λοιπόν θα πάμε ως την άκρη μικραίνοντας μικραίνοντας μικραίνοντας έτσι θα πάμε ως την άκρη της ζωής μας;

Θέλεις να δεις την αληθινή μου φύση; το φοβισμένο ευγενικό σιωπηλό κορίτσι; Θέλεις να ξέρεις πώς είμαι όταν πέφτουν τα πέπλα και οι μανδύες μιας καλά στημένης σκηνής; Θέλεις να δεις πώς ήμουν όταν μάθαινα πρώτη φορά για σένα; Έλα στη χημειοθεραπευτική πολυθρόνα μου και αφουγκράσου τον ορό μου.