Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το πουλί δεν είναι στο βάζο. Το βάζο δεν είναι ένα κλουβί ανθισμένο. Η άνοιξη δεν είναι ένα κόκκινο τραπεζομάντιλο. Η ψίχα δεν έχει φιλότιμο. Η επανάσταση θα έρθει και θα έχει τα νιάτα σου.

Μέσα σε ένα καλοκαίρι, η Ζωή ανακαλύπτει τη ζωή. Κρυφοί έρωτες, μυστικοί απόγονοι, ακυρωμένοι επαναστάτες, δολοπλοκίες, μάγισσες, δολοφονίες ηθελημένες κι αθέλητες, βιαστές, διάβολοι και μάρτυρες αναπνέουν τον ίδιο αέρα και μοιράζονται την ίδια θάλασσα στον ίδιο μικρό τόπο, ενώ σκοτεινά μυστικά φανερώνονται ακόμα και μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Τι ρόλο παίζει το κόκκινο σημάδι σε σχήμα καρδιάς, που έχει εκ γενετής; Μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα; Και τελικά, θα καταφέρει να επιβιώσει έπειτα από τόσες αποκαλύψεις και τόσα βαριά μυστικά;

Μια ιστορική παρελθοντική αναμόχλευση ξετυλίγει παρυφές πολιτικών γεγονότων, όταν ένας νέος ταξιδεύει στη Χίο για να ερευνήσει και να συλλέξει πληροφορίες για την μεταπτυχιακή του εργασία. Περιγράφοντας τα κοινωνικοπολιτικά κρούσματα της σημερινής εγχώριας κατάστασης, απογοητευμένος στρέφει το βλέμμα του σε παρελθοντικές πολιτικές ατασθαλίες που ξεπερνούν τον εγχώριο κλοιό και επεκτείνονται εκτός από τα χρονικά σταθμά και χωροταξικά. Οι ιστορικές πληροφορίες με τις οποίες θα βρεθεί αντιμέτωπος εκκινούν από την εποχή της Μικρασιατικής καταστροφής και του τουρκικού ζυγού και...

Ο θεατρικός αυτός μονόλογος γράφτηκε "υπό την επήρεια" της βαθιάς συγκίνησης που εκπέμπει η ποίηση της Αγγελικής Ελευθερίου, από τις πολύμορφες εικόνες που ζωγραφίζονται με απλές λέξεις, από την ουσιαστική τραγικότητα του εσωτερικού μας κόσμου ειπωμένη σαν πνιγμένη κραυγή. Όμως, άλλο η Ποίηση -και το κάθε ποίημα με τη δική του αυτονομία- κι άλλο η δραματουργία που προϋποθέτει μια ιστορία, ένα θέμα που ο αναγνώστης-θεατής θα παρακολουθεί την αφήγησή του απ' την αρχή έως το -όποιο- λυτρωτικό τέλος. Τελικά, εύρηκα ως θέμα κάτι που δεν υπάρχει ούτε καν ως αναφορά στο συν...

Κοιμάσαι ακόμη και περπατώ αθόρυβα να μη σε ξυπνήσω από τον πρωινό ύπνο. Μια μετάξινη κάλτσα πεσμένη στο πάτωμα σαν σχισμένη σημαία το μοβ κιλοτάκι σου ριγμένο βιαστικά κοντά στο κομοδίνο. Πλάι στα σεντόνια το συμμετρικό σου πέλμα ασκέπαστο είναι. Κοιτάζω από το παράθυρο τον ουρανό να αγριεύει τα πουλιά να το σκάνε κι εμείς κάποτε θα χαθούμε χωρίς αποχαιρετισμό μέσα την αγιάτρευτη νοσταλγία.

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ "Χ" Χρόνος Χορός, αιώνιο ρόδο Χάρτινη η στιγμή Χρωματιστή, δεν ξεχωρίζει

Λέξεις έγιναν μαμή για τη γέννηση άλλων λέξεων.

ΘΕΙΚΗ ΠΡΟΤΡΟΠΗ Ε λοιπόν αφού το παραδέχεσαι ότι ο ρεαλισμός είναι οφθαλμαπάτη, άρον το ποίημά σου και περιπάτει.

Όλα περασμένα, ποτέ τίποτα άλλο. Όλα δοκιμασμένα. Όλα αποτυχημένα. Χωρίς σημασία. Να προσπαθήσεις ξανά. Να αποτύχεις ξανά. Να αποτύχεις καλύτερα.

Η έκφραση πως δεν υπάρχει τίποτα να εκφραστεί, τίποτα με το οποίο να εκφραστεί, τίποτα από το οποίο να εκφραστεί, καμιά δύναμη να εκφραστεί, μαζί με την υποχρέωση να εκφραστεί.

χάι κου 2 Τα φύλλα πέφτουν κι η γη γεμίζει από αισθήματα

Μεταίχμιο. Αυτή είναι η κατάλληλη λέξη. Εκεί μπόρεσε να ζήσει το βασικό πρόσωπο του βιβλίου. Κι αν κάποιες στιγμές απάγκιαζε στη μία πλευρά, γρήγορα ξαναβρισκότανε στην απέναντι όχθη. Ακροβατούσε ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, σε αλήθειες, ψέματα και επινοήσεις, περπατώντας πάντα πάνω σε διαχωριστικές, ενδιαμέσως, από μια βαθύτερη επιτακτική ανάγκη ενδοσκόπησης της ζωής του και παρατήρησης της ζωής γύρω του. Άλλωστε αυτό ήταν και το πρώτο μάθημα που του δόθηκε: ενδοσκόπηση και παρατήρηση. Έτσι πορεύτηκε. Αυτό δεν σημαίνει ότι απέφυγε λάθη και υπερβολές, ότι γλίτωσε κλει...

Ο Ζώης ήθελε να γίνει ναυτικός και να γυρίσει τον κόσμο, αλλά οι οικογενειακές υποχρεώσεις τον καθηλώνουν στην Πάρο, όπου διευθύνει το λατομείο του πατέρα του και συντηρεί τις αδερφές του. Η Εύα μένει με τις δύο θείες της στην Αθήνα και προσπαθώντας να ξεπεράσει ένα τραύμα ονειρεύεται μια οικογένεια μόνο για τον εαυτό της. Ο Βιτάλι, ταλαντούχος χορευτής από τη Σοβιετική Ένωση, κρυφοκοιτάζει τον δυτικό τρόπο ζωής μέσα από το παράθυρο που του ανοίγει η χώρα των παππούδων του, η Ελλάδα. Με φόντο τη δεκαετία του ’80, εποχή κοινωνικών ανακατατάξεων, τρεις άνθρωποι ασφυκτιούν...

Εγώ ο γαλάζιος ελέφαντας ο Γιόχαν Μάρτιν Σούμπαρτ μαθητής και ξίφος του Μπαχ ενώ μου πήραν το όνομα και τη νύχτα μου θα συνεχίζω να προκαλώ το γαλαξία τουλάχιστον να γελάσει γιατί από την εποχή που ο θυμός τού έβαλε την ουρά στα σκέλια ούτε καταιγίδες ούτε σεισμούς γνώρισε κανείς εκτός από κάτι μικρές αναταράξεις για να θυμόμαστε πού και πού τη δύναμη και τη δόξα του.

Υφαίνουμε στο μυαλό μας κάθε μέρα κι η σύνθεση των αναμνήσεων μεταβάλλεται. Θα μπορούσα, όμως, να προειδοποιηθώ για μια αντανάκλαση αυτού που θα γινόμουν; Κάθε ζωή αποτελείται από πολλές μέρες, τη μία μετά την άλλη. Περπατάμε, μέσα μας, συναντώντας γέρους, νέους, συζύγους, χήρες, αχρείους, συνετούς και επιπόλαιους. Όμως, πάντα συναντούμε τον εαυτό μας.

Επίλογος τόσο καιρό ενόσω είχες τα μάτια μου για προσευχή γλεντούσα πισώπλατους έρωτες τώρα που εγκατέλειψες πώς να ξαναερωτευθώ;

ΚΡΑΜΑ Βράχος η λογική η ψυχή φλέγουσα στην αστάθεια ισορροπώ. Βράχος και λάθος η δύναμή μου.

ΨΥΧΗ ΑΔΕΙΑ Αν δεν αγαπήσεις από ποια αγάπη να κρυφτείς; Αν δεν πονέσεις από ποιο δάκρυ να πιαστείς; Αν δεν φοβηθείς πώς θα νιώσεις ελπίδα; Αν δεν νιώσεις μοναξιά πώς θα ακούσεις βήματα; Αν δεν μισήσεις από ποια κακία να γλιτώσεις; Αν δεν νιώσεις ντροπή πώς θα πορφυριστείς;