Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ορχιδέα ή φαλαίνοψις ή Orchis phalaenopsis ή Moth orhid Σκαρφαλωμένη στην κορφή του μίσχου Σας Ρουφώ την πιο κρυφή σταγόνα της ροής Σας.

Σπάνια πια πίνω. Οι καταπακτές μου κρατιούνται κλεισμένες. Κανά δυο φορές ήρθαν οι περιστάσεις έτσι που ήπια λίγο παραπάνω. Οι καταπακτές άνοιξαν. Αλλά ο αγαπημένος μου δεν είναι πια εδώ για να του πω τον έρωτά μου. Η κάρτα με τον κοιμισμένο φτερωτό έρωτα ήταν κατά γης, με ροδιές φορτηγού αυτοκινήτου επάνω του. Δεν ξέρω ποιος ήταν ο οδηγός.

Δώσε μου μια λέξη να Στήσω το σκηνικό της νύχτας Μια κατοικία για τα ορφανά μου όνειρα Κι ένα καράβι απάγκιο Δώσε μου μια λέξη Χωρίς πνιγηρά κακόηχα Το πολύ δυο φωνήεντα κι ένα Σύμφωνο υγρό -"Έλα" να μου πεις, Και θα δεις πόσα πουκάμισα θ' αλλάξω Μια στέγη θα ντυθώ ή μια θάλασσα για Να με αντέχουν τα όνειρά μου.

Έχει φάντασμα η πλατεία; Έχει αλώνι η θάλασσα; Έχει χρώμα η απληστία; Τι γεύση έχουν τα γραμματόσημα; Πώς είναι, δηλαδή, στη βιομηχανία; Μέχρι πού κρατάμε ή αφήνουμε αγαπημένους; Mας ορίζει, τάχα, η έπαρση ή η ταπεινότητα; Επιβεβαιώνουμε τη ζωή ή ζούμε την επιβεβαίωση; Είμαστε, άραγε, μικροί ή μεγάλοι;

Οδός Πεζοδρομίου και γωνία Άγνωστης Λεωφόρου θα με πετύχετε, αν θελήσετε να με αναζητήσετε. Κι αν έπειτα απ' όλα αυτά βρείτε τη δύναμη να με κοιτάξετε στα μάτια και κοιταχτούμε, τότε να είστε σίγουροι πως θα... Αναγεννηθώ Παιδί! Μικρό κορίτσι, καληνύχτα.

Αν υποθέσουμε ότι αυτό το βιβλίο είναι μια αίθουσα σχεδίου όπου στο κέντρο στέκεται το γυμνό "θέμα", οι συγγραφείς είναι οι παρατηρητές που προσπαθούν να το αποτυπώσουν. Διαφορετική οπτική γωνία υιοθετεί ο καθένας και σε διαφορετικά γνωρίσματα εστιάζει. Τα τέσσερα σχέδια εκτίθενται στον ίδιο τοίχο, έτσι ώστε το "Μεταμοντέρνο Σώμα" να είναι ακριβώς αυτό που είναι: ταυτοχρόνως πλήρες και κατακερματισμένο, σαν ένα αποκαλυπτικό παζλ που δεν κρύβει τις τομές του. Η Μαρία Γιαγιάννου στο δοκίμιο "Η σημασία τού να είσαι ζώο" μελετά το ψυχοαισθητικό φαινόμενο της θηριανθρωπίας στις...

Ποιος γνωρίζει τους γάτους; -Είναι δυνατό, λόγου χάρη, να ισχυριστείτε πως τους γνωρίζετε; Εγώ ομολογώ ότι η ύπαρξή τους δεν υπήρξε για μένα ποτέ, παρά μια υπόθεση αρκετά παρακινδυνευμένη. Τα ζώα, προκειμένου ν' ανήκουν στον δικό μας κόσμο, πρέπει να εισδύσουν λιγάκι σ'αυτόν, έτσι δεν είναι; Πρέπει να συναινέσουν, έστω και κατ' ελάχιστον, στον δικό μας τρόπο ζωής, να τον ανεχτούν. Αλλιώς, εχθρικά ή δειλά, θα μετρήσουν την απόσταση που τα χωρίζει από εμάς, και εδώ βρίσκεται ο τρόπος με τον οποίο δημιουργούν σχέσεις.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ Δε βιάστηκα να φύγω, περίμενα ώσπου πέρασαν δυο τρία τρένα, ίσως και τέσσερα, δεν τα μετρούσα, γι' αυτό περίμενα εξάλλου, να δω πώς τρέχει ο χρόνος -άκου τώρα- χωρίς, λέει, καθόλου μέτρημα, κανένα μέτρημα. Για μια στιγμή φοβήθηκα, σαν να 'χαν σταματήσει τα ρολόγια, μια φέτα ήλιος να 'χε καρφωθεί στη δύση, και ο σφυγμός μου, ούτ' αυτός, τίποτα δεν ακουγόταν. Βαρέθηκα.

[...] Γι’ αυτό λοιπόν, στις ιστορίες που ακολουθούν πρωταγωνίστριες είναι γυναίκες. Πάσα αναφορά σε αρσενικούς "δευτεραγωνιστές" κρίθηκε ως αναπόφευκτη, αφού με τη σειρά τους σημάδεψαν τη ζωή όλων αυτών των γυναικών. Πολύ συχνά, τα σημάδια αυτά ήταν πυρακτωμένα. Άλλοτε επειδή το έφεραν οι καταστάσεις και όχι από σαδιστική επιλογή. Άλλοτε επειδή ήταν απλώς μια σφραγίδα που πιστοποιούσε την κυριαρχία του σερνικού πάνω στη δίποδη ιδιοκτησία του. [...] Μη θαρρείτε όμως πως μόνο θλιβερά πράγματα ανασκαλεύανε τούτες οι γυναίκες. Ούτε πως περιμένανε τον κλύδωνα ή τις απόκριες...

Με σθένος διέσχισα κάθε απόφαση- λανθασμένη ή σωστή- αδιάφορο πλέον και ποια η αιτία της. Όλα τα είδα. Είδα όσα μου άξιζαν να δω. * Δεν θέλω να θυμάμαι, δεν θέλω να θυμάμαι, δεν θέλω να θυμάμαι, δεν θέλω να συντρίβομαι... ...όπως τα κύματα συντρίβονται στα βράχια. *Υπάρχει ένα φως που φανερώνει ξαφνικά όλη σου την απόγνωση. Απόγνωση αγάπης θα την έλεγα γιατί όταν αγαπάς απεγνωσμένα όσα σου αξίζουν φανερώνονται.

Στην κοινωνία της κρίσης, ένας -κατά γενική ομολογία- ηλίθιος βρίσκει το νόημα της ζωής στο να παίζει απλά το μπεγλέρι του. Δεν κάνει οικογένεια, δε δουλεύει, δεν προκόβει στη ζωή. Πολλοί θα προσπαθήσουν να τον αφυπνίσουν, χρησιμοποιώντας διάφορα επιχειρήματα. Εκείνος, όμως, τους αποδεικνύει ότι αυτές τις αξίες που πάνε να του διδάξουν, τις έχουν πρώτοι εκείνοι καταπατήσει και απαξιώσει, ή τις έχει ευτελίσει η κρίση. Για το λόγο αυτό, συμπεραίνει ότι με το να θεωρεί ως πεμπτουσία της ζωής το μπεγλέρι, γλίτωσε από μεγάλες καταστροφές. Ο ηλίθιος, λοιπόν, αναδεικνύεται μεγάλος...

Το χρονικό και τα παραμύθια δείχνουν ωσάν να πορεύονται σε δρόμους παράλληλους. Ωσάν να έχουν κινήσει από την ίδια μεγάλη γειτονιά, και γνώριμοι, λες, από παλιά οδεύουν τώρα πλάι πλάι. Ακούνε τους ίδιους ήχους, ευφρόσυνους λυπητερούς, μοιράζονται τις ευωδιές το φως και το σκοτάδι, μοιράζονται τις φαντασιές τους, κι αναζητούν τον τρίτο συνομιλητή, τον αναγνώστη. Ο χρόνος σχεδόν προσδιορίζεται. Ο τόπος αχνοθώρητος. Οι άνθρωποί του κραυγάζουν στον πόλεμο, χορεύουν στην ειρήνη, δουλεύουν κι ερωτεύονται, μοιράζονται τους μόχθους και τους φόβους κι όποια δεινά τούς έλαχαν, ενώ αυ...

Παλέρμο, 16ος αιώνας. Ο δεκάχρονος Τζούλιο μένει ορφανός και απροστάτευτος. Θα δώσει τον αγώνα του για την επιβίωση με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο. Μια μοιραία συνάντηση θα του αλλάξει τη ζωή. Μια ξαφνική δολοφονία κι ένα μυστικό κλειδωμένο στο συρτάρι θα ανατρέψουν τα πάντα. Βενετία, 16ος αιώνας. Στα τοξωτά γεφύρια και στα σκοτεινά κανάλια της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας κυκλοφορούν πατρίκιοι, μεγαλοαστοί, αλλά και συνωμότες. Ετοιμάζονται λαμπρές γιορτές, αλλά εξυφαίνονται και σκοτεινές ίντριγκες. Το κουβάρι της μοίρας θα ξεδιπλώσει αργά την αγάπη, την προσήλωση στα "πιστε...

Πιθανόν αυτό το άτυπο δίπτυχο, αυτή η εκδοτική συνοίκηση να έχει την αφορμή της στην εγγραφή του Αναγνωστάκη από το "ΥΓ". "Ο Κάλβος και ο Σολωμός έζησαν είκοσι χρόνια στην ίδια πόλη χωρίς ποτέ να συναντηθούν" και επιθυμία μας θα ήταν να μικρύνουμε την απόσταση για να βρεθούν κοντύτερα οι δύο νεότεροι ποιητές μας. Σημειώνουμε ότι και ο Ελύτης και ο Αναγνωστάκης θαυμάζουν κι εκτιμούν απεριόριστα τον Κάλβο.

Μυθοπλασία και πραγματικότητα συνυφαίνονται στον αργαλειό της Αλεξάνδρειας, στα τελευταία χρόνια της ακμής της, στα τέλη της δεκαετίας του '40 και στις αρχές της δεκαετίας του '50. Μια νεαρή Ελληνοκύπρια νοσηλεύτρια αγνοεί προκλητικά τις εξουσιαστικές δομές της κοινωνίας και σπάει τα δεσμά των κοινωνικών προκαταλήψεων που ήθελαν τη γυναίκα καλή μητέρα και νοικοκυρά. Στα είκοσι δύο της χρόνια απαρνιέται την οικογενειακή θαλπωρή και ταξιδεύει στο άγνωστο: στη λαμπερή Αλεξάνδρεια. Κόντρα στους νόμους της αραβικής συντηρητικής κοινωνίας, καταφέρνει μέσα σε λίγα χρόνια να γίνει...

Το βιβλίο αναφέρεται στη ζωή ενός ζευγαριού. Οικογένεια προσφύγων αστών, εκείνου, που έφυγαν από τη Σμύρνη με την καταστροφή, πέρασαν στη Λέσβο και κατόπιν στην Αθήνα. Το σύντομο διάστημα πριν από την καταστροφή, η Λέσχη των Κυνηγών στο Κε, οι συνήθειες το σπίτι τους, ο τρόπος ζωής τους στη Σμύρνη. Η εμπορική και οικογενειακή τους ζωή στους τρεις αυτούς τόπους. Από την Αθήνα εκείνη, από αστική οικογένεια επίσης, μεγαλωμένη στο κέντρο της πόλης, στο Κολωνάκι, παιδί χωρισμένων γονιών. Η ζωή του ζευγαριού, στην Αθήνα πριν από τον πόλεμο, στην κατοχή, στην δεκαετία του ’50, τα...

Η μνήμη μου αρχαίος λύκος και τυφλός. Έστησα δόκανα στο χιόνι για να σε θυμηθώ. Καθρέφτες τρεις μαγκώνει η πάχνη απ' το λειωμένο χιόνι και ραγίζουν θαμπωμένοι. Από τρεις προσωπίδες τρέχει το νερό, καθώς στον Άδη τα ποτάμια.

Άσκηση λογοκλοπής Πάρε ένα όνομα που να το ξέρω μόνο εγώ με αυτό να σε καλώ μέσα στη νύχτα.

Η ΔΑΦΝΗ ΑΝΥΠΟΔΗΤΗ Τα πόδια μου γυμνά. Πατώ χώμα και πέτρες. Νιώθω ένα σκουλήκι να συστρέφεται μες στο έδαφος. Νιώθω ένα σπόρο να μισανοίγει. Νιώθω τον καλπασμό μακρινών αλόγων. Ένα κόκκινο ψάρι κολυμπάει σ' ένα υπόγειο, βαθύ ποτάμι.

ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΗ ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ Κάποτε θα περπατήσουμε κι εμείς στη θάλασσα της είπα κι ας μην έχουμε πέλματα άλλα.