Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Τα έξι γράμματα στον Άϊ-Βασίλη" είναι μια όμορφη ιστορία που αναφέρεται σε ένα μοναδικό γεγονός, το οποίο η πένα του Αντώνη Μιχαηλίδη, με τον απλό και χαρακτηριστικό τρόπο που τη χαρακτηρίζει, το έχει διανθίσει με όλα εκείνα τα ζωντανά συναισθήματα, που συγκινούν και ευφραίνουν τον αναγνώστη και καθιστούν αυτό το βιβλίο πέρα για πέρα ανθρώπινο. Κόντρα στις σύγχρονες Κασσάνδρες που θέλουν τον άνθρωπο της εποχής αδιάφορο, φαύλο και καιροσκόπο, ο πεζός λόγος του Αντώνη Μιχαηλίδη αναδεικνύει το μεγαλείο της ανθρωπιάς, μιλά για ανθρώπινες αξίες, για ανθρώπους με ντομπροσύνη...

ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ Είμαι εξαρτημένος από τα πάθη, τις αγάπες μου, το χρόνο Δεν είμαι εξαρτημένος από τα συναισθήματα, τις δεξιό- τητες, το θάνατο Είμαι εξαρτημένος και δεν αισχύνομαι όταν το λέω Δεν είμαι εξαρτημένος από τη μουσική, αλλά ντρέπομαι αν πρέπει να το πω Εξαρτώμαι από τις ουσίες που οι φίλοι μου ντύνουν τις ιστορίες τους Δεν εξαρτώμαι από τον εαυτό μου, αλλά έτσι τον υπο- καθιστώ Εξαρτώμαι από την αποστασία των κοινωνικών μου επαφών Δεν εξαρτώμαι από τους ιδιοκτήτες της πραγματικότη- τας και τους ονειροκατασκευαστές

ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΑΔΑΚΡΥΤΗΣ Δεν δάκρυσες από λύπη, δάκρυσες όπως δακρύζει η μαύρη παιδική μπίλια - Δεν δάκρυσες απ' την αμηχανία για εκείνη τη δακρύβρεχτη στιγμή - Δάκρυσες με μακρινά φώτα παραθαλάσσιας πόλης όπως δακρύζει η νύχτα - Δεν δάκρυσες βουρκώνοντας - με στεγνό μάτι τρόμου - Δάκρυσες μόνο για τα δάκρυα - δάκρυσες μόνο απ' την έκπληξη που κάποιος βρέθηκε να σου ομολογήσει πως μένει πάντα Αδάκρυτος Ακόμα κι όταν βαφτίζεται στην πιο δακρυρροούσα πηγή - Γιατί δεν ήταν δάκρυα αυτά τελικά, Ήταν μάτια από βρεμένο σκοτεινό βότσαλο σε βλέφαρα Κόρης του έβδομου προ Χρι...

ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ Η μουσική αυτή βαθαίνει τη μυστική μας νύχτα. Οι ειδήσεις λένε κάπου μακριά γίνεται πόλεμος ένας πλανήτης συστέλλεται εκρήξεις σωματιδίων τ’ αστέρια δε ζούνε πια, το φως τους ζει ακόμα, αλλά κι αυτό θα πεθάνει. Είπες: "πώς περνάς τα βράδια σου;" και είπα: "τα συνηθισμένα". Σε ακολούθησα στο μοτέλ με τα χρωματιστά φωτάκια που αναβόσβηναν, σα να μετρούσαν τα δευτερόλεπτα των ζωντανών στιγμών. Παράξενα ηχούν όλα που υπάρχουν σα να ’χουν έρθει από μια χώρα άγνωστη, που δεν την ξέρουνε, ή που έχουνε ξεχάσει.

ΑΫΠΝΙΑ Είναι η πιο σκοτεινή νύχτα. Επειδή έχει τα πιο δυνατά φώτα μέσα τους χάνεται η λάμψη των ονείρων. Απόψε δε θα ξυπνήσω σε μαγεμένες πολιτείες δε θα ζήσω τις στιγμές τους, θα μείνω να κοιμάμαι κοιτάζοντας φανοστάτες και σκιές να περπατούν. Ένα χαμόγελο κρεμασμένο ανάποδα στο πρόσωπο να δηλώνει με υλικούς όρους τη θλίψη του χαμένου ταξιδιού.

Το βιβλίο αναφέρεται στη ζωή μιας γυναίκας, που είδε, έπαθε και έμαθε πολλά, από τα παιδικά της χρόνια ως τα χρόνια της ωριμότητας. Χρησιμοποιώντας διάφορους αφηγηματικούς τρόπους, αναδρομές στο παρελθόν, προβολές στο μέλλον, in medias res, σε δεύτερο κυρίως ρηματικό πρόσωπο, η ηρωίδα επιχειρεί να κατακτήσει την αυτογνωσία, μέσα από μια οδυνηρή κατάδυση στον εαυτό. Πρόκειται στην ουσία για μια εκ βαθέων εξομολόγηση, όπου διαπλέκονται βιωματικά και μυθοπλαστικά στοιχεία. Ως μέσα χρησιμοποιούνται ποικίλες μορφές κειμένων, ημερολόγια, επιστολές, εμβόλιμες αφηγήσεις άλλων προσώ...

ΙΔΕΑ Διαστέλλεις τις στιγμές σου σε μικρές αιωνιότητες και μια ιδέα καλοκαιριού μαγεύει τις μέρες σου. Για τις θάλασσες που έχασες, για τα βότσαλα τ'ακυβέρνητα, για τις Ιθάκες των ψευδαισθήσεών σου και για ένα τζιτζίκι αργυρόηχο, μια προσευχή είναι αρκετή.

Είσαι το αίμα των άλλων που φυσάει από πάντα εδώ κι απ' τις δικές του εικόνες αναστρέψιμος θέλει να φαίνεται ο χρόνος. Ω, αυτή η μυστική ταυτοπροσωπία των εικόνων μέσα στον χρόνο - ώσπου να καταλάβεις καλά - καλά ποιός σε ρώτησε τ' άγαλμα απαντάει για λογαριασμό σου, μαρμάρινη ακούς τη φωνή σου, μαρμάρινη. Κι έτσι, κάθε καινούρια εικόνα, πριν προλάβουμε να την αποστηθίσουμε έχει όλο τον καιρό να μας πληγώσει, πριν διαλυθεί δραπετεύοντας, χωρίς ν' αφήσει τα ίχνη της στα πράγματα ενώ οι ουλές που μας άφησε φαίνονται πάνω μας.