Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το σχέδιο ήταν απλό. Θα περνούσα ρολάροντας αργά μπροστά από το ζαχαροπλαστείο. Θα μαρσάριζα επιδεικτικά, να ερεθίσω τον Πάρη και τους υπόλοιπους χουλιγκάνους. Μα αρκούσε και μόνο αυτός, οι άλλοι τον ακολουθούν σαν σκυλιά. Στην ανάγκη, θα τους έκανα και κωλοδάχτυλο. Μα μόνο στην ανάγκη. Δεν είμαι κανένας βλάκας να το παρακάνω και να με βρουν στο ποτάμι της Αγυιάς. Κάθε τόσο βρίσκουν κάποιον εκεί. "Πνιγμένο". "Τραγικό ατύχημα". Τα ξέρουμε αυτά! Τέλος πάντων. Το σχέδιο ήταν απλό.

Ο λόγος του Γιώργου Χ. Θεοχάρη διαμορφώνει μια ποίηση που επιλέγει -ή την επιλέγει- η ανα-μνημόνευση ως συμβιβασμός της επιθυμίας με την πραγματικότητα, ως μια ανακατάσκευή, ως εν-σάρκωση της ελπίδας του νόστου, όταν η ελπίδα του μέλλοντος προβάλλει ανήμπορη να παρηγορήσει ή να αντισταθεί. Αυτό που μαλακώνει τον πόνο του θανάτου, αυτό που συμφιλιώνει με το ανεκπλήρωτο της προσδοκίας είναι η εκσκαφή στα βάθη του παρελθόντος, η εναγώνια επιθυμία μας να δείξουμε πως μπορούμε να μνημειώσουμε. Ή, όπως με σοφή παραδοχή μάς θυμίζει ο ποιητής, η επιθυμία να πιστοποιήσουμε για άλλη...

ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΠΡΟΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ Η ζωή ησυχάζει απλά θόρυβος που κλείνοντας το παράθυρο σωπαίνει. Στον καινούριο χώρο ξένος, σιωπηρός σώνεις ανάσες. Δεν κρύβεσαι πενθείς για το τέλος που κάλεσες. Αλλιώς το ίδιο απλά τόλμησε βάσταγέ το ανοιχτό και πιάσε λίγο λίγο να γκρεμίζεις το κελί σου μέχρι να το κάνεις άπλα που παράθυρά του περισσεύουν.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ Δεν μοιάζεις με την πόλη που έχω χάσει. Σε κουβαλούσα τόσα χρόνια αλώβητη, γενέθλια, ζωντανή, μα τώρα η μυρωδιά σου μου είναι ξένη κι ας έχεις το ίδιο όνομα στους δρόμους και στις πινακίδες. Πώς να σε αποκαλώ. Αν δεν ξεκίνησα από εδώ κι εδώ δεν καταλήγω τι μου απομένει; Κύματα, η ελπίδα του τρελού.

"Χους ει και εις χουν απελεύσει σημαίνει ότι υπάρχουν πράγματα που καλύτερα να παραμένουν ανείπωτα, το πρόσωπο καλύτερα να σκεπάζεται, ο αδελφός μου το προηγούμενο βράδυ είδε ένα μαύρο σκυλί. Το άλλο πρωί μας δάγκωσε."

ΘΕΣΕΙΣ ΝΕΑΝΙΚΕΣ Ι. Κάπου εκεί στη λεπτή δυσδιάκριτη γραμμή που βρίσκεται ο Μεγάλος Ωκεανός κι οι καθαρές Θάλασσες ενώνονται με τους ανοιχτούς ουρανούς Εκεί Εκεί βρίσκονται οι Νέοι.

Ο πάπυρος χορεύει έντρομος ακολουθώντας τον ρυθμό του μανιασμένου αέρα. Σοφός που είναι. Η δάφνη, λεπτή, ψηλή, αέρινη, άπειρη στα απρόβλεπτα της ζωής. Σωριάζεται μοσχοβολώντας.

ΕΛΠΙΔΑ Η συντριβή της προσευχής Στην κατεδάφιση Ήταν παρούσα. Και οι ρωγμές μαζί... Αδιαπέραστες έως θανάτου. Όμως Έφτανε μόνο μια ανεπαίσθητη σχισμή Ν' ανοίξει πάλι δρόμους Στο σκοτάδι...

Κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος της συγκεντρωτικής έκδοσης των Ποιημάτων του Πάνου Κυπαρίσση. Στον τόμο αυτό περιλαμβάνονται οι συλλογές "Ο καπνοπόλεμος" [1977], "Το σοφό σαλιγκάρι" [1980], οι "Σημειώσεις ενός τηλεγραφητή" [1986], "Η άλλη φωτογραφία" [1990], το "Νησί δίχως φύλλα" [1992] και οι "Φόδρες της νύχτας" [1996].

Μετά από έξι χρόνια και τέσσερα μυθιστορήματα του Πέτρου Μάρκαρη, η κρίση στην Ελλάδα έχει περάσει οριστικά. Το χρήμα έχει αρχίσει να ρέει πάλι και οι Έλληνες επιστρέφουν στις παλιές, καλές τους συνήθειες. Κάποιοι δύσπιστοι, ωστόσο, αναρωτιούνται: από πού έρχονται τα λεφτά; Μια σειρά από φόνους αναγκάζουν τον Χαρίτο να ψάξει την προέλευση του χρήματος, που μπαίνει στην Ελλάδα,γιατί ξέρει πως μόνο έτσι θα βρει τις απαντήσεις. Το "Οffshore" είναι ένα μυθιστόρημα με πολύ χρήμα, αλλά καθόλου κάθαρση.

Μεγάλη ήταν η ικανοποίησή μου όταν διέκρινα τον τρόπο που σκέφτονται και πράττουν ορισμένοι άνθρωποι. Αντάμωσα ανθρώπους μεγαλόψυχους, καλλιεργημένους, ανυστερόβουλους, φιλαλήθεις, γενναίους. Συνάντησα ψεύτες, μυθοπλάστες, εκμεταλλευτές, υπερόπτες, κακοχαρακτήρες, με αναλαμπές καλοσύνης, "καλούς" για τις εντυπώσεις. Οι χαρές έρχονται με τις χάρες. Τι χάρες κι αυτές οι ανέξοδες χαρές μας!

Κάποτε ήθελα να πετάξω πάνω από τα σύννεφα και να συναντήσω αγγέλους. Η ζωή όμως είχε άλλα σχέδια για μένα, αν και στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήταν καρφωμένη η ελπίδα να με αγαπήσει κάποτε ένας άγγελος. Όλα όμως άλλαξαν όταν εκείνο το πρωί είδα δύο μικρά τσιμπήματα στον λαιμό μου. Από τότε η ζωή μου πήρε άλλο δρόμο χωρίς να φταίω εγώ γι' αυτό. Έτσι, οδηγήθηκα στην εκδίκηση και σε μια νοσηρή αγάπη.

"Διαβάζοντας τους "Επτά επί Θήβας" δεν μπορεί να κρύψει κανείς τη θυμηδία που του προκαλούν οι περισσότερες προσπάθειες των συγγραφέων του νεότερου, νεωτερικού -ή όπως αλλιώς θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε, προκειμένου να ξεχάσουμε τον βαρβαρισμό του- κόσμου να διαχειριστούν το θέμα της εμφύλιας σύγκρουσης. Δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά τον Αισχύλο, δεν έχουμε παρά να πούμε ό,τι θα έλεγε ένας άνθρωπος εκατό χρόνια πριν τον Αισχύλο, για μιαν εμφύλια σφαγή: "Μα ο αδερφός τον αδερφό; Είναι σωστό να χύνεται αίμα αδερφικό;"" (από τα Επιλεγόμενα του Γιώργου Μπλάνα)

Η εργασία αυτή ελπίζω να ικανοποιήσει όσους ενδιαφέρονται σχετικά, να βοηθήσει στη στενότερη προσέγγιση του ελληνικού και του εβραϊκού πολιτισμού και ταυτόχρονα να χρησιμεύσει στους μελλοντικούς μεταφραστές σαν εργαλείο για την αναζήτηση της ακριβούς ερμηνείας των όρων που συναντούν.

ΖΩΗ ΠΟΥ ΠΕΤΑΞΕ Λάμψεις αστραπής από ουρανούς υψηλότερους σε ταξιδεύουν τώρα σε ηλικίες απόμακρες... Στο λαβύρινθο του μυαλού στην αίσθηση ενός άλλου κόσμου... Ζωή που πέταξε σαν κάποιο ξεχασμένο περιστέρι.

Το ’χα υποσχεθεί και στα παιδιά. Μικρά μεγάλα. Αυτά που βοηθήσανε τούτη την ιστορία τύπου Φράνκε Στάιν να τη γλιτώσω, να μην την κοπανήσω τα κρυφά κάνοντας ζούλα. Με τον φίλο μου τον Βελισσάριο κλέβοντας την τεχνολογία πάμε και βλέπουμ’ όπερες καλές παραγωγές, απ’ το Νιου-Γιορκ, που ’χουνε και κοντινά, θρονιασμένοι σε φίνα αίθουσα. Τι καλύτερο.

Δυο σκαλοπάτια μείνανε να σου ξελησμονήσω πατώ το ένα, δεν μπορώ τ' άλλο να το πατήσω.

Ο άνεμος χτυπάει το παντζούρι του παραθύρου. Θέλω να το κλείσω μα δεν μπορώ. Πάει ένας χρόνος τώρα που έφυγες. Το μάνταλο έχει ακόμα τη ζεστασιά του χεριού σου.

ΑΦΑΙΡΕΣΗ Ο σιδηρόδρομος πέρναγε μέσα απ' την κάμαρα. Και όταν κοιμότανε το τρένο σφύριζε και του έπαιρνε τα όνειρα.