Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Θέλεις να δεις την αληθινή μου φύση; το φοβισμένο ευγενικό σιωπηλό κορίτσι; Θέλεις να ξέρεις πώς είμαι όταν πέφτουν τα πέπλα και οι μανδύες μιας καλά στημένης σκηνής; Θέλεις να δεις πώς ήμουν όταν μάθαινα πρώτη φορά για σένα; Έλα στη χημειοθεραπευτική πολυθρόνα μου και αφουγκράσου τον ορό μου.

Εγώ, ειμ' αυτός που δεν είδε το φως, νέος σαν ήταν, στα μάτια γλαυκός, με διάπυρη πέννα τα στράβωσ' αυτός, που κυβερνάει.

Δώδεκα ιστορίες που διαδραματίζονται σ’ ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας στη δεκαετία 1960-70. Οι ήρωές τους άνθρωποι σκληροί και σκληραγωγημένοι, παθιασμένοι και ευάλωτοι, θύτες και θύματα των συνθηκών μιας δύσκολης ζωής και των καταπιεστικών ηθών ενός μικρού τόπου.

Θύτες και θύματα. Οι ιστορίες τους, ιστορίες μέσα από τη ζωή, που θα μπορούσαν να ανήκουν στον καθέναν, αν παραδεχτούμε πως ο βίος μας είναι -συνάμα- μια ένθεη κατάσταση, με όλα όσα χαρακτηρίζουν το Θείο: τον αμαρτωλό και τον μάρτυρα, το κακό και το καλό, το φίδι και τον αμνό, τον δαίμονα και τον άγιο, την πτώση και την ανύψωση, τη σταύρωση, μα και την ανάσταση. Η Αγάπη, αν και "κρανίου τόπος", κάποτε, είναι πολύ ευρύχωρη και μπορεί να δεχτεί -πλάι πλάι- τον σταυρωμένο και τον σταυρωτή, διότι, ακριβώς, τα πάθη είναι αυτά που μας λυτρώνουν.

Δεν είναι αλήθεια πως ό,τι αφορά τον θάνατο συνδέεται μόνον με συναισθήματα θλίψης. Τα επιτύμβια επιγράμματα από το έβδομο βιβλίο της Παλατινής Ανθολογίας, που αφορούν ναυαγούς και ναυάγια, μέσα στη μελαγχολική τους πυκνότητα -καθώς, σε δύο ή τέσσερις ή έξι στίχους βιογραφείται ο νεκρός ναυαγός- φέρουν παράλληλα τα ευφρόσυνα δείγματα ενός ανθρωπισμού που απαντά στον αποτρόπαιο και κατά κανόνα πρόωρο θάνατο με ένα επιτύμβιο "σήμα". Πρόκειται για ένα νοερό κενοτάφιο που σε πείσμα της "τετρηχυίας" θάλασσας υψώνει μαγικά η αρχαία ελληνική ποίηση για να διασώσει ό,τι συνιστά το...

ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΘΙΖΟΥΝ Θα ήταν τόσο όμορφο αν περνώντας πρωί από το περίπτερο αντί για εκείνες τις φριχτές ειδήσεις υποδούλωσης έβλεπες με ροζ γράμματα στους μεγάλους τίτλους των εφημερίδων: "Σήμερα Τετάρτη ανθίζουν οι μαργαρίτες στη χώρα μας... Αύριο Πέμπτη το απορριμματοφόρο θα μαζέψει τη θλίψη σας".

ΣΤΡΟΦΟΔΙΝΗ Σε κόκκινες αρμονικές γράφει μαύρα ποιήματα λοξοδρομώντας συνεχώς μέχρι να βγει στο φως.

Στον δεύτερο τόμο της συγκεντρωτικής έκδοσης των Ποιημάτων του Πάνου Κυπαρίσση περιλαμβάνονται οι συλλογές "Τα χειρόγραφα της βροχής" [2003], "Το χώμα που μένει" [2007], το "Μαύρο βαμβάκι" [2009], το "Φως ορυχείου" [2011] και τα "Τιμαλφή" [2013].

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ Αμετανόητος ιππεύω τη χίμαιρα. Ας με δαγκώνει η ουρά της με τους γομφίους των λαθών και του έρωτα κυνόδοντες.

Μην πιστεύεις ποτέ αυτό που βλέπεις με τα μάτια σου. Με ακούς; Ποτέ. Να, κοίτα πέρα μακριά, στο λόφο εκεί, στην επαρχία του Γόμελ. Τον βλέπεις τον Κάιρλοφ; Τον πύργο των Κορλόφσκι; Όχι; Περίεργο... Είναι πάντα εκεί. Κοίτα καλύτερα, ξεπροβάλλει τώρα μέσα από την πυκνή καταχνιά η ανατολική πλευρά του. Η ομίχλη τον κρύβει ξανά. Και ο Κάιρλοφ -ίδια μήτρα που δεν ξερνά τα παιδιά της- φυλά μυστικά ανομολόγητα που σπέρνουν θάνατο. Ένας δεσμός σφιχτός, μια με πνίγει, μια με σώζει, προστασία και θηλιά αντάμα. Το αέναο παιχνίδι του θύτη και του θύματος. Το χωνευτήρι του θανάτου και η...

Το βιβλίο "Το περιέχον περιεχόμενον. Ο ποιητής Αργύρης Χιόνης", με εισαγωγή και ανθολόγηση του έργου του Χιόνη από τον ποιητή Γιάννη Πατίλη, είναι το τρίτο της σειράς "Δύο αιώνες ελληνικής ποίησης" που εκδίδει το Ίδρυμα Τάκης Σινόπουλος - Σπουδαστήριο Νεοελληνικής Ποίησης σε συνεργασία με τις εκδόσεις Γαβριηλίδης, στο πλαίσιο του τριετούς κύκλου εκδηλώσεων που πραγματοποιούνται στην έδρα του Ιδρύματος. Στο πλαίσιο του κύκλου αυτού σύγχρονοι Έλληνες ποιητές ανθολογούν και παρουσιάζουν την ελληνική ποίηση από τη μεγάλη ιστορική τομή του Αγώνα της Ανεξαρτησίας έως τις απαρχές...

ΑΛΙΚΟ ΑΛΑΝΙ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ Γέλιο πίσω από διάφανες ομίχλες. Γέλιο πίσω από νωχελικούς καπνούς. Γέλιο πίσω από τα νέφη. Γέλιο, τ' ουρανού το ξέσπασμα. Γέλιο, του κεραυνού το βλέμμα. Μείνε ακίνητος και θα πιάσεις τους καιρούς. Γέλασε και θα πιάσεις τους ανέμους. Γραμμή που θέλησε, αντί για όριο, να γίνει πολύχρωμη κορδέλα στα χέρια ασκούμενης χορεύτριας του νου. Ίσως το παιχνίδι είναι στημένο. Ίσως. Όμως είναι πάντα παιχνίδι. Γίνε αλάνι, με λερωμένα τα χαμογελαστά του μάγουλα από την κλεμμένη σοκολάτα της νύχτας. Όταν οι καιροί γίνονται σκοτεινοί, είναι η ώρα για το...

Σήμερα, σύσσωμοι, συγκεντρωθήκαμε να αποτίσουμε φόρο τιμής σ’ έναν απολλώνιο κούρο, δωρικής σωματοδομής, τυλιγμένο τρυφερά σ’ έναν διονυσιακό πλακούντα από τρίχες σ’ έναν μεροκαματιάρη υδραυλικό, σκληρό βιοπαλαιστή, που δούλευε συνέχεια για να μην τους λείψει τίποτα· σ’ εκείνον που διχοτομήθηκε σε ωάριο και σπερματοζωάριο, συνάντησε τον πατέρα του και ενώθηκε μαζί του· σ’ εκείνον που οι γυναίκες αναφέρονταν σ’ αυτόν ως "ο όμορφος άντρας"· σε καθέναν που η ζωή του ήταν μια πλημμυρίδα αρετής, ένας ποταμός αγάπης. Σήμερα, σύσσωμοι, συγκεντρωθήκαμε να αποτίσουμε φόρο τιμής στα...

"Ήταν θυμάμαι μια εποχή, πριν από την οικονομική κρίση, που όσο βαθύτερα έσκαβα στα έγκατα της ιαπωνικής γλώσσας τόσο απολάμβανα τους καρπούς της ανασκαφής μου. Παρακολούθησα τότε τυχαία μια ιαπωνική ταινία μικρού μήκους, με τίτλο "Hashire Merosu" ("Τρέχα, Μοίρε") και θέμα την ιστορία δύο καλών φίλων που κάτι οικεία γοητευτικό είχε για μένα, όπως και τόσα ακόμα από τον μακρινό πολιτισμό της Ιαπωνίας. Κουβέντιασα σχετικά με μια φίλη Γιαπωνέζα, μου είπε πως είναι από ένα κλασικό διήγημα, διδάσκεται μάλιστα στα σχολεία εκεί, συγγραφέας ...ο Οσάμου Ντάζαϊ. Εκείνος κάποτε έμειν...

Μετά το τέλος του τρωικού πολέμου η μοίρα επιφύλαξε στον Ιδομενέα ένα από τα μεγαλύτερα δράματα. Επιστρέφοντας από την Τροία, μεγάλη θαλασσοταραχή τον παρασέρνει μακριά από τη χώρα του. Εκείνος ζήτησε την εύνοια των θεών, με αντάλλαγμα να θυσιάσει τον πρώτο άνθρωπο που θα συναντούσε, σαν θα πάταγε το πόδι του στο νησί του. Τότε οι άνεμοι κόπασαν, ο στόλος βρήκε λιμάνι κι ο πρώτος που συνάντησε ήταν ο γιος του που έτρεξε στο καράβι να τον υποδεχθεί. Ο Ιδομενέας τήρησε την υπόσχεσή του στους θεούς αγνοώντας βέβαια ότι το θύμα ήταν ο γιος του, που είχε είκοσι χρόνια να δει. Η...

Τι θέλει ο Αρχίλοχος από τον Δημήτρη; Γιατί τον επισκέπτεται στα όνειρά του; Γιατί γεγονότα και εικόνες από μια απόμακρη εποχή έρχονται ανεξέλεγκτα στο μυαλό του; Μήπως τρελάθηκε; Εκδικούνται τα όνειρα; Ένα ιστορικό μυθιστόρημα, για τη γοητευτική φυσιογνωμία του ποιητή Αρχίλοχου, με φόντο το Αιγαίο και την πολυτάραχη, αποικιακή Αρχαϊκή εποχή. Καινοτόμος, τολμηρός, απόλυτα ώς ανεπίτρεπτα ανθρώπινος, σκωπτικός, ηδονιστής, βλάσφημος, εκδικητικός, άγαρμπα ειλικρινής, χωρίς να νοιάζεται για την υστεροφημία του, θέλοντας μόνο να ζήσει απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή, γεμάτος κέφι...

...Ήταν, θυμάμαι, χειμώνας του 1968, κρύος, βαρύς και σκοτεινός, ο πρώτος χειμώνας της Δικτατορίας [...] με το που ερχόταν το σούρουπο απαγορευόταν η κυκλοφορία έξω, άλλο και τούτο, πού να καταλάβω εγώ τότε [...] Εκείνο το παγερό βράδυ [...] χτύπησε η πόρτα αδύναμα μα επιτακτικά. Εμείς λουφάξαμε στα φουστάνια της μάνας απ’ τον φόβο, αλλά ο πατέρας άνοιξε κι είδαμε τον μπαρμπα-Γιάννη, ένα φτωχό μοναχικό γεροντάκι, που έμενε στη γειτονιά. Τα κουρελιασμένα ρούχα του, η αδύναμη φωνή του, τα τρεμάμενα χέρια του έρχονται στη σκέψη μου λες και αυτή η σκηνή είναι σημερινή. Κρατούσε...