Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Θρόισμα καρδιάς στου φιλιού τον ιδρώτα· πλανάται γύρω.

ΕΠΙΦΑΝΕΙΕΣ (ρεαλιστική ουτοπία) Ποιος μίλησε, ποιος είπε πρώτος για στεριά; Και ποιος, την θάλασσα ολόκληρη διέσχισε; Πού είναι λοιπόν αυτός που από την θάλασσα έφτασε;

Σιωπηλό κρίνο, πες μου πώς καταφέρνεις τα πάντα να λες. * Μια βελανιδιά είναι ο δάσκαλός μου μέσα στο δάσος.

Μετακόμισαν στην άκρη της ιστορίας Που θα διηγούνται κάποτε στους πελάτες Ενός ξεχασμένου καφενείου Με το άρωμα του καφέ και τη χόβολη Να καίει Μιλώντας όπως μιλάνε οι ζωντανοί για τους πεθαμένους Την ώρα που χτυπάει λυπητερά η καμπάνα.

Αυτό το μικρό σπιράλ βιβλίο έρχεται να υπενθυμίσει την παιχνιδιάρικη πλευρά της γλώσσας. Λέξεις καθημερινές ή εξεζητημένες, άρθρα, επίθετα, ουσιαστικά, σύνδεσμοι, ρήματα και επιρρήματα, υποκείμενα, αντικείμενα και τοπικοί προσδιορισμοί που κατοικούσαν σε διαφορετικούς κόσμους ή που είχαν βαρεθεί να βλέπονται σε φράσεις χιλιοειπωμένες, τώρα, με μια κίνηση του αναγνώστη, μπορούν να βρεθούν κοντά-κοντά σε φράσεις παράταιρες, να σχηματίσουν περιπαικτικά χαϊκού, αναιδή μικροδιηγήματα, σουρεαλιστικές εικόνες... Μπροστά στα μάτια του ανυποψίαστου αναγνώστη που θα κάνει το ατόπημα...

Δεν υπάρχει πρώτη, δεύτερη ή τρίτη θέση. Όλα έχουν σχέση με τη διάθεση του ταξιδιώτη. Κινηματογραφική η θέση στο τρένο, ονειρική στο πλοίο, συναρπαστική στο αεροπλάνο. "Θέση φτερό" είναι η οικονομική θέση όταν πετάς χαμένος στα ύψη, εκεί όπου με μία και μόνη δρασκελιά μπορείς να βγεις στον αέρα να περπατήσεις στο φτερό του αεροπλάνου. Είναι ωραίο να νομίζεις πράγματα άσχετα από την αληθοφάνεια ή την ξεπερασμένη διάσταση της πραγματικότητας. Στα φανταστικά ταξίδια, ακόμη και στα πραγματικά, μπορείς να κάνεις υπερβάσεις στη σκέψη ή και καταλάθος όνειρα. Η "Θέση φτερό" είναι τ...

[...] Βάζει τον Μπιθικώτση να παίξει στο κασετόφωνο και σερβίρει ένα ποτηράκι στον εαυτό του - είναι νωρίς ακόμα αλλά δεν τον νοιάζει. Πίνει τις πρώτες γουλιές καθώς ακούγονται οι πρώτοι στίχοι τού Στου Μπελαμί. Το δωμάτιό του ξαφνικά μυρίζει Ελλάδα. Σηκώνει το τηλέφωνο και σχηματίζει γρήγορα έναν αριθμό. "Παρακαλώ". "Αγγελική μου... δεν ξέρω πώς το κατάφερες αλλά σ’ ευχαριστώ..." [...] Δεκαοκτώ διηγήματα, δεκαοκτώ στιγμές Polaroid. Κάθε "στιγμή" αφηγείται μια απλή ανθρώπινη ιστορία, μα όλες έχουν ένα κοινό παράγοντα, την αγάπη. Αγάπη γονική, ερωτική, φιλική, σταθερό...

Σε κάποια σημεία της διαδρομής του, το μετρό του Βερολίνου, η U-bahn, λειτουργεί υπέργεια. Έτσι, βγαίνοντας από τον σταθμό Nollendorfplatz κατευθύνεται προς τον σταθμό Gleisdreieck, στα σύνορα του Σένεμπεργκ προς το Κρόιτσμπεργκ. Εκεί, μια μέρα του Μάρτη του ’89, ύστερα από εκατόν τρεις συνεχείς μέρες μακριά από το Δυτικό Βερολίνο, και οχτώ περίπου μήνες πριν την απώλειά του, όρθιος πίσω από το τζάμι της πόρτας του τελευταίου βαγονιού, με κυρίευσε ακαριαία ένα συναίσθημα για το τοπίο από γκρίζα σπίτια, μισοάδειους δρόμους και άφυλλα δέντρα που έφευγε προς τα δεξιά μου τόσο...

Είδα ξανά την ταινία του Antonioni, La Notte. Του Fellini, La Strada. Του Visconti, Rocco e i suoi Fratelli. Του Pasolini, Salo o le 120 giornate di Sodoma- μέρα πικρή το αιρετικό του πνεύμα με εξάντλησε-, ο πολιτικός φασισμός όμοιος με τον οικονομικό φασισμό της εποχής μας. Το ανθρώπινο σώμα μηδενικό εν ονόματι πολιτικής ιδεολογίας. Το ανθρώπινο σώμα μηδενικό εν ονόματι στυγνής οικονομίας. Θυμάμαι την αθωότητα των ετών εκείνων της δικής μου γενιάς- πάντα υπάρχουν αυτά τα έτη σε κάθε γενιά. Οφείλομε να θυμόμαστε για χάρη της γνώσης-,...

Ο αχάριστος εγώ, αυτή και τα παπούτσια της στο κρεβάτι χωρίς έρωτα και μ’ ένα πιτόγυρο σε πιάτο. Ριάλιτι. Τουβλάκια ψυχρά, το ένα δίπλα και πάνω στο άλλο. Αποδεκτά αντικείμενα για να δημιουργήσουν έναν τοίχο συμπαγή και όμορφο που θα βλέπουν οι άλλοι και που θα κρύψει εντός του τα ρευστά και άσχημα μυστικά τού εγώ. Βιτρίνα. Πάνω στον τοίχο θα πέφτουν τα φώτα του show και αυτός θα αστράφτει. Και θα είναι εκεί όταν κλείσουν τα φώτα για να μη δει κανείς τι συμβαίνει από πίσω. Να προσφέρει την ασφάλεια απέναντι στην απόρριψη του σαθρού. Να κρατήσει μακριά την αυτοπεπο...

Στη Χάλκη, σ' ένα από τα Πριγκιπονήσια της Πόλης, ξεκίνησε ο Πέτρος Μάρκαρης να ζει, να διαβάζει και να γράφει. Τη διαδρομή του (Χάλκη-Πόλη-Βιέννη-Αθήνα έως την εποχή που άρχισαν τα πυκνά ταξίδια του στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική για τις παρουσιάσεις των βιβλίων του), με τους δασκάλους του, τα διαβάσματα, τις σπουδές, την καριέρα του στα τσιμέντα Τιτάν, το θέατρο, τον Κάρολο Κουν, το σινεμά, τα σενάρια με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, την τηλεόραση, τον Μπρεχτ, τις μεταφράσεις, το αστυνομικό μυθιστόρημα, την πρώτη "επίσκεψη" της οικογένειας του αστυνόμου Κώστα Χαρίτου, και...

Aυτή η διήγηση είναι ένα ταξίδι στη χώρα των παιδικών χρόνων. Αλλά ξέρουμε ότι υπάρχουν πολλά παιδικά χρόνια, αυτά που βιώθηκαν πραγματικά και κοιμούνται για πάντα μέσα στη σιωπή των περασμένων, και τα άλλα, τα παιδικά χρόνια αυτού του βιβλίου, αυτά που ξανάρχονται στη μνήμη μετά από πολλά χρόνια. Η συγγραφέας το ξέρει. Γνωρίζει ότι η μνήμη είναι σαν μια παλάμη, σαν μια αόρατη κρισάρα που κοσκινίζει την ανάμνηση και αποθέτει μέσα στο παρόν μας τα ψήγματα και τα κρύσταλλα της άλλης φοράς. Εδώ η μνήμη και η γραφή είναι από τρυφερότητα και διαύγεια. Τα κουφάρια των καραβιών σ...

Η ΕΝΩΣΗ Δεν υπάρχει λαθεμένη τύχη, αλλιώς θα ζούσαμε τυχαία. Πώς να συνεργαστούν της λογικής οι σκέψεις, του έρωτα οι ιδέες, της έμπνευσης η λύτρωση με μια τυχαιότητα. Το καράβι θέλει νερό να ξεκινήσει, και ο άνθρωπος ανθρώπους. Χωρίς την ένωση, σε ακινησία θα βρίσκονταν όλα. Και αυτή η ίδια η τύχη δεν θα μπορούσε να επέμβει προς καμία κατεύθυνση.

ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ Η μουσική αυτή βαθαίνει τη μυστική μας νύχτα. Οι ειδήσεις λένε κάπου μακριά γίνεται πόλεμος ένας πλανήτης συστέλλεται εκρήξεις σωματιδίων τ’ αστέρια δε ζούνε πια, το φως τους ζει ακόμα, αλλά κι αυτό θα πεθάνει. Είπες: "πώς περνάς τα βράδια σου;" και είπα: "τα συνηθισμένα". Σε ακολούθησα στο μοτέλ με τα χρωματιστά φωτάκια που αναβόσβηναν, σα να μετρούσαν τα δευτερόλεπτα των ζωντανών στιγμών. Παράξενα ηχούν όλα που υπάρχουν σα να ’χουν έρθει από μια χώρα άγνωστη, που δεν την ξέρουνε, ή που έχουνε ξεχάσει.

Η μουσική, θα έλεγε κανείς, είναι μια πράξη... φυσιολογική. Όπως η αναπνοή ή η γλώσσα. Με λίγη ποιητική υπερβολή, θα λέγαμε πως η μουσική είναι, ακόμη ακόμη, ένα ένστικτο, το οποίο "βαραίνει" το κοινωνικό σύνολο με το χρέος της παιδείας του. Τούτο το πόνημα είναι καρπός μιας πολυετούς έρευνας που στόχος της ήταν μια πρώτη ιστορική σκιαγράφηση ενός θεσμού που, αν και μετράει πλέον αρκετά χρόνια ύπαρξης, παραμένει άγνωστος στο ευρύ κοινό: πρόκειται για τον θεσμό του Μουσικού Σχολείου. Στις σελίδες αυτού του βιβλίου όμως ο αναγνώστης δεν θα συναντήσει έναν σωρό τυπικών και ενδ...

[...] Η σιωπή είναι άναρθρη κραυγή ριγμένη από τον ουρανό τις ασέληνες νύχτες όταν όλα ακινητούν, κι αυτός ο ύπνος των θνητών, μες στην εκκωφαντική σιγή, μοιάζει υπόσχεση νέας αρχής, που θα θεμελιώσει ένα νέο ξεκίνημα το επόμενο πρωινό, την επικείμενη μέρα. Και η αυγή ξυπνά με τα ρόδα σπαρμένα σε κοίτες ορμητικών ποταμών, που κατεβάζουν με ακατάλυτο βουητό τις σχεδίες των σιωπηλών έξω από τα όρια του λογοκριμένου κόσμου, όπου η σιωπή κρίνεται παμψηφεί πράξη ανατρεπτική. Η σιωπή είναι ελάττωμα ή αρετή; Σίγουρα πληγή ρέουσα λύπη και αφόρητη ανία σ’ ένα σύμπαν γεωμετρικά αυξ...

ΟΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ Την πολλαπλότητα έρρηξες αβίαστα των κόμπων, ως ο εξέχων στρατηλάτης, κι εγώ μαζί σου ίσως εντέλει να συνταίριαζα της σκέψης μου την άδολη ρομφαία αν από πόνο δεν εγρηγορούσε σε ανάπλαση του μέσα μου η εύκαμπτη χορδή μου ευθύς σαν αναλογιστώ πόσοι απομείνανε ελάχιστοι τη μετριότητα να μάχονται του μάταιου και μάταια αιματηρού αιμορροφιλικού ετούτου κόσμου.

Θα ήθελα να σου διηγηθώ ένα παραμύθι, μια ιστορία για τους καθρέφτες εκείνους που δεν είχαμε το θάρρος να αντικρίσουμε και, έτσι, τους σκεπάσαμε με βαριές κουβέρτες, με συνωμοτικά βλέμματα και πικρά λόγια. Και, ίσως, επιθυμώ να μου υποσχεθείς και εσύ κάτι. Να μου υποσχεθείς πως στη ζωή πάντοτε θα γυρεύεις τη δική σου αλήθεια και θα κοιτάς επίμονα τους καθρέφτες που σε λυτρώνουν. [...]