Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

...Η δημιουργία είναι ζωή και η χαρά της δημιουργίας είναι η χαρά της ζωής. Και το νόημα της δημιουργίας είναι σχεδόν πάντα ταυτόσημο με το νόημα της ζωής. Είμαστε ακροβάτες. Ακροβατούμε ανάμεσα στις φαντασιώσεις μας και στις πραγματικές μας δυνατότητες. Ανάμεσα στον τελικό στόχο και στα μέσα που μας διατίθενται. Ανάμεσα στο απαιτούμενο (ή επιθυμητό) κόστος και στον συνήθως στενό κορσέ ενός εφικτού κόστους. Κι όσο κι αν η αξία καθόλου δε μετριέται με το χειροκρότημα, λίγο χειροκρότημα δεν έκανε ποτέ κακό σε κανέναν. (Το πολύ, ίσως.) Τη λέξη ''καριέρα'' θα τη...

Ο Μάρκο Σαντίνι είναι ένας Ιταλός μαθηματικός που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Εγκλωβισμένος σε μια δουλειά που δεν ονειρεύτηκε και σε μια σχέση που δεν τον ικανοποιεί. Αηδιασμένος με το αποστειρωμένο επιστημονικό περιβάλλον στο οποίο είναι αναγκασμένος να βρίσκεται. Από αυτά τα αδιέξοδα τον βγάζουν βίαια μια τυχαία ανακάλυψη και μια δολοφονία. Υπό το φόβο της εμπλοκής του σε αυτήν αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του. Η διαδρομή θα του επιφυλάξει συναντήσεις και γεγονότα που ίσως του αλλάξουν για πάντα τη ζωή. Ένα ταξίδι φυγής αλλά και εσωτερικής...

[...] Ο τίτλος Αναγνώσεις και θέσεις περιλαμβάνει δύο έννοιες που τις θεωρώ αναπόσπαστα δεμένες με την ποιητική και την ποίηση του Ανέστη Ευαγγέλου. Αφενός, η μετριοφροσύνη του να θεωρεί τον εαυτό του απλό αναγνώστη, ο οποίος διαβάζοντας γυρεύει περισσότερο να βρει τον εαυτό του μέσα από τα γραπτά του άλλου· αφετέρου, η στέρεη πεποίθησή του ότι η τέχνη, και μαζί με αυτήν η κριτική, χρειάζεται να προβάλλουν ένα αίτημα ήθους ως σημείο επαφής τους με τον άλλον. Αν και στη μελέτη μου "Η ποίηση της αφής. Δοκίμιο ερμηνείας της ποιητικής του Ανέστη Ευαγγέλου", Γαβριηλίδης, Αθήνα 2...

σουφιστής γύρναγα γύρω γύρω μέχρι να βρω τις λέξεις είμαι σε στύση είναι hard on me κάτι μήνες τώρα δυσλεξία

ΟΜΗΡΙΑ Μη με κοιτάς βαδίζω πλάι στο γκρεμό Υπάρχω μόνο γιατί ετούτος ο χαμός θέλει ένα πρόσωπο για να ξεδίνει η θλίψη στους περιπάτους του απογεύματος Ομήρους κρατώ το ποίημα και το όνειρο και δε φοβάμαι Τους ανταλλάσσω πάραυτα ελάχιστα τα λύτρα που ζητάω Το άρωμα της προσμονής ίσως και το κορμί σου

Ο ήρωας του καινούριου αστυνομικού μυθιστορήματος του Πέτρου Μάρκαρη "Άμυνα ζώνης" είναι και πάλι ο αστυνόμος Κώστας Χαρίτος, γνωστός μας από το πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα, "Νυχτερινό δελτίο". Στην "Αμυνα ζώνης" ο Χαρίτος πιέζεται από τη γυναίκα του, την Ανδριανή, να πάνε διακοπές σε νησί. Για κακή του τύχη όμως πέφτει πάνω σ' ένα σεισμό που γκρεμίζει τα μισά σπίτια του νησιού. Και σαν μην έφτανε αυτό, μέσα από το σεισμό ξεπετάγεται το πτώμα ενός άγνωστου άντρα. Τι να κάνει ο Χαρίτος ένα πτώμα, που λόγω του σεισμού δε θέλει κανείς να το αναλάβει; Το φορτώνεται και το...

Κυριακάτικη ανία Παραδομένοι στις φλόγες οι τοίχοι της αντοχής μας. Τα μάτια μας παράθυρα ερμητικά κλειστά. Να ικετεύουμε ανήμποροι για μια σταγόνα αέρα και η μυρωδιά της καμένης σάρκας να μας βυθίζει - όλο και πιο αργά - σ' ένα λήθαργο εφιαλτικό. Τη Δευτέρα μαζέψαμε τα αποκαΐδια ξεπλύναμε το φόβο από την αγωνία της επανάληψης και δώσαμε τα χέρια για μια ακόμα ειρηνική συνύπαρξη παίζοντας με το χρόνο.

ΈΝΣΤΙΚΤΟ Ένας μηχανισμός μας απομακρύνει από την ευτυχία όταν είμαστε μέσα της. Εκρήγνυται στο μαξιλάρι σου ένα βράδυ και σκορπάς σε αναρίθμητα τμήματα μοναξιάς και πάλι. Σ' ένα καταιγισμό σποραδικών εαυτών με μια ταυτότητα ένοχη στα μήκη και στα πλάτη του βλέμματος. Λες και γνωρίζουμε πάντοτε ότι δεν πρόκειται να τα καταφέρουμε. Και ξεμπερδεύουμε γι' αυτό με την προσδοκία.

ULTRAMAR El mas alla en la tierra, un sueno dulce que impidiό explotar el cuerpo en la baldosa frίa de aquella manana. Ultramar es nostalgia mezclada con esperanza. Hasta que el οbjetivo se alcanza, y se toca, como el alma enestepoema, y se deseavolver al ultramarprimario (al original, al otroultramar) y ya no hay retorno de aquelpendular. ΥΠΕΡΠΟΝΤΙΟ Το πιο απόμακρο στη γη, ένα όνειρο γλυκό που εμπόδισε να θρυμματιστεί το κορμί στο κρύο πλακάκι εκείνο το πρωί. Υπερπόντιο είναι η νοσταλγία ανακατωμένη με ελπίδα. Ώσπου να πετ...

Προσπαθώντας να καταγράψει άμεσα ή με συγκαλυπτικά σύμβολα, όσα ανεξιχνίαστα, αλλά στις αντιθέσεις τους συγκλονιστικά, συντροφεύουν τις νυχτερινές της βάρδιες -όταν από ένα απροσδιόριστο χρέος αγρυπνεί - η Λίνα Γαλάνη-Καράμπα παραδίδεται στην παρόρμηση, όπου το ασυμβίβαστο μάχεται το καθιερωμένο και το πάθος, έντονο και πυρακτωμένο, τη γοητεία, κάποτε απατηλή, των διαλογισμών. Όλα εδώ κατευθύνονται από χίλια ορατά και αόρατα μονοπάτια σε μιαν έκρηξη πυκνών νοημάτων ή αισθήσεων, που τα θραύσματά της απλώνονται με κάποια κρυφή νομοτέλεια και με απλουστευμένη ορθογραφία, στο...

ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ: Οι πεταλούδες των εσωτερικών χώρων/ απεκδυόμενες κατά περίστασιν τα λευκά τους/ ιμάτια τελειώνουν ή αν θέλεις καταλήγουν/ σε κλειστές ημιευθείες τροχιές/ Νέφη αντιβαρυτικών σωματιδιών/ αποκαθαίρουν τις μορφές (από τη σελ. 24 του βιβλίου)

ΣΤΗΣ ΕΥΑΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ Χρόνιος ο φόβος του χρόνου ο φόβος Το πέρας του χρόνου μα όχι του φόβου Ορίζει Παίζει χαϊδεύει και φεύγει, ζαλίζει Φλερτάρει και με Υπνωτίζει Ζει σε κομμάτια με κάνει κομμάτια Μου καίει τα μάτια Αχνίζει Διψάει για οίνο διστάζει μα θέλει Και λιώνει σαν βλέπει Τον κρίνο Στης Εύας το χρόνο δε θα αντέξω, θυμώνω Ξεκινώ ν’ αγαπάω μ’ άλλης μήλο μεθάω Κι έτσι δεν έχω καν για θεό μου Τον Νείλο