Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια νέα κοπέλα που είχε ακούσει πολλά παραμύθια. Και αγαπούσε να της τα λένε όταν ήταν ακόμη μικρή. Όσο πιο τολμηρά κι απίθανα, όσο πιο φανταστικά, τόσο πιο όμορφα ήταν. Τ' άκουγε, τα χαιρόταν, τα ονειρευόταν ύστερα πάνω στο μαξιλάρι της, δίχως όμως να φαντάζεται πως θα μπορούσε να τα δει να ζωντανεύουν και να τα ζήσει. Αργότερα, της άρεσε να τα διηγείται στα μικρότερα αδέλφια της - συνήθιζε, μάλιστα, να το κάνει όταν πήγαιναν για ύπνο. Κι ένα βράδυ... ένα παραμύθι έγινε κατάδικο της και την έκλεισε μέσα του... "Έλα να ζήσεις" της είπε "αυτό που...

Πίστευε πως στην επαγγελματική ζωή του είχε παραλάβει το πάπλωμά του ως ακόλουθο, πως χάρη στο πάπλωμά του είχε ανέλθει την κλίμακα της ιεραρχίας και είχε λάβει προβιβασμό. Το πάπλωμα του είχε υποδείξει να καλύπτει την πλάτη του. Είχε το θάρρος να μην στέκεται με την πλάτη στον τοίχο. Ένα θάρρος που τον έδενε με το παρελθόν: με τη μητέρα του, με τη γιαγιά του πιθανώς, με την προγιαγιά του. Όλο εκείνο το παρελθόν ήταν γραμμένο στο πάπλωμα. Κοινό παρελθόν του τόπου, των ανθρώπων, της πατρίδας, του κόσμου: η εντιμότητα ενός αντικειμένου. Είχε μεταβάλει την κουβέρτα της παιδική...

Ψυχόσωμα, ένας νεολογισμός που προτείνω για να αναδείξω με μία συμπαγή λέξη ότι τίποτε δεν χωρίζει το σώμα από την ψυχή. Ένας τρόπος για να τονίσω γλωσσικά τη μονιστική πεποίθησή μου ως προς τη φύση της ψυχοσωματικής ενότητας. Για να πω ότι σε οντολογικό επίπεδο δεν υπάρχει παρά το βιολογικό σώμα, μέρος του οποίου προβάλλεται ως χωριστή οντότητα και το αποκαλούμε ψυχή. Για να παραδεχτώ ότι στον άνθρωπο, από την έναρξη των διαδικασιών σκέψης σχετικά με το "είναι" του μέχρι σήμερα, είναι αδύνατο να βιώνει διαρκώς την υπόστασή του με όρους σωματικής περατότητας. Για τον λόγο α...

Φυγή Έφυγες γιατί φοβήθηκες τα ίδια βήματά σου μη σε προδώσουν οι φωνές που τριγυρνούν στη ρούγα μη στείλουν αναπάντεχα ντελάληδες να κλέψουν τ' όνομά σου και απομείνεις μοναχός παντέρημος στη στράτα. Φοβήθηκες και φυγάδεψες τον άλλον εαυτό σου.

Με αυτήν την έκδοση παρουσιάζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά ο λογοτέχνης Γουλιέλμος Μπους. Η σειρά "αρθούρος" των εκδόσεων Γαβριηλίδης εμπλουτίστηκε με το βιβλίο "Το όνειρο του Εδουάρδου" στην εξαιρετική μετάφραση του Γιάννη Κοιλή. Στην ίδια έκδοση περιλαμβάνεται η αυτοβιογραφία του Μπους, με τίτλο "Όσο για εμένα", σχόλια του μεταφραστή μαζί με την Μαρία Τσατήρα, καθώς και ένα επίμετρο σε μορφή βινιετών από τον Νικήτα Σινιόσογλου. Στη νουβέλα "Το όνειρο του Εδουάρδου" παρελαύνουν ποικιλόμορφοι τύποι οικείων ή εξωτικών ανθρώπων κι εννοιών, φιλόσοφοι και πολιτικοί, κα...

Ένα βράδυ, ο Δάσκαλος Τσουάνγκ ονειρεύτηκε πως ήταν πεταλούδα. Πώς σχετίζεται το όνειρό του με τους πέντε ήρωες αυτής της ιστορίας; Ποια σχέση μπορεί να συνδέει μια έγκυο που βγάζει τα προς το ζην χτυπώντας πόρτες, έναν ταχυδρομικό υπάλληλο, μια φοιτήτρια της Παντείου, ένα μαθητή που προετοιμάζεται για τις Πανελλήνιες κι έναν καθηγητή της Φιλοσοφίας; Τι είναι αυτό που τους ενώνει και ποιος, σαν πιόνια πάνω σε σκακιέρα, τους κινεί υπό τη συνεχή απειλή ενός απίθανου τυφώνα με το βαρύγδουπο όνομα Ιφιγένεια;

Προσωπικές αφηγήσεις ιδιαίτερων περιστατικών από την επαγγελματική σταδιοδρομία ενός γιατρού, όπως αυτές αποκρυσταλλώνονται μέσα από τη μακροχρόνια ενασχόλησή του με τα προβλήματα υγείας στη χώρα, με έμφαση στα λοιμώδη νοσήματα της παιδικής κατά κύριο λόγο ηλικίας. Για την αντιμετώπισή τους, ο Δημήτρης Ζουμπουλάκης αφιέρωσε πάνω από μισό αιώνα, υπηρετώντας το ελληνικό σύστημα δημόσιας υγείας από όλες σχεδόν τις θέσεις και τις βαθμίδες λειτουργίας του. Με ύφος γλαφυρό και παραστατικό, με βλέμμα ειλικρινές και έντιμο, με ματιά κριτική και με επίγνωση της σπουδαιότητας που έχε...

Η Δάφνη μπήκε σαν σίφουνας στη ζωή του. Στρογγυλοκάθισε και έμεινε εκεί θρονιασμένη για τα επόμενα σαράντα έξι χρόνια. Όχι πως έψαχνε για γαμπρό και τον βρήκε εύκαιρο. Το τελευταίο πράγμα που είχε στο μυαλό της. Με τις γυναίκες βέβαια ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, σκέφτηκε. Αργότερα όμως, όταν τη γνώρισε καλύτερα, ήταν σίγουρος πως αυτή η κατά μέτωπον "επίθεση" ήταν τυπική εκδήλωση του ανέμελου και αυθόρμητου χαρακτήρα της. Πάντως, του έκανε "καμάκι" και συχνά την πείραζε γι'αυτό. Έτρωγε μια Πέμπτη μεσημέρι στην τραπεζαρία των φοιτητών, χαμένος στους υπολογισμούς του....

"Αλλά ξημέρωσε. Μία μέρα, με ήλιο και βροχή, σαν τη ψυχή μου. Μέσα μου ανέτειλε ο ήλιος της αγάπης και την ίδια στιγμή έσταζε μονότονα ένα κρυφό δάκρυ. Μια βαθιά ανησυχία σκέπαζε με μαύρα σύννεφα τον ήλιο κι αυτός κάθε τόσο τα διαπερνούσε κι έβγαινε πάλι λαμπερός και ακμαίος. Δεν ήξερα αν θέλω να τραγουδήσω από χαρά για τον έρωτα, που απροσδόκητα δονούσε την ύπαρξή μου ή να λουφάξω από τρόμο μπροστά σ' αυτό που έβλεπα να έρχεται. Γιατί δεν μου είχε γράψει ο Περσέας; Ποιο αποτρόπαιο σχέδιο ετοίμαζε; Κι αν η νύχτα, μ' ένα όνειρο κακό, μου είχε στείλει το φοβερό μαντάτο; Αν τη...

Το "Μοτίβο του δολοφόνου" είναι ένα σκληρό αστυνομικό μυθιστόρημα. Η εμφάνιση ενός ιδιόρρυθμου δολοφόνου, που ακολουθεί συγκεκριμένο μοτίβο, σηματοδοτεί ένα ανελέητο κυνηγητό από την αστυνόμο Τρύπη και την ομάδα του Τμήματος Εγκλημάτων κατά Ζωής και Προσωπικής Ιδιοκτησίας. Στο τρίτο του μυθιστόρημα, ο Γρηγόρης Αζαριάδης επιχειρεί να ανιχνεύσει τα σύνορα που ενώνουν μια μεσογειακή ιστορία δολοφονιών με το προφίλ ενός απρόσωπου ψυχρού Βορειοευρωπαίου δολοφόνου.

Ω, γλυκιά μου άνοιξη, παιδί μου αγαπημένο, πού βασίλεψε η ομορφιά σου; Πώς ν’ αντέξει της μάνας η καρδιά τέτοιο σταυρό και τέτοιον πόνο; Εγώ είμαι μαύρη κι άραχνη, νεκρή κι ας σας μιλάω, ένα παιδάκι γέννησα, δεν έχω άλλον κανένα. Σύρτε, φευγάτε σπίτια σας, τι εγώ θα σαβανώσω, τα λούλουδα, την άνοιξη, τον ήλιο, τον υγιό μου. Τι μου αστράφτεις, ουρανέ και τι με φοβερίζεις Σαν χάσει η μάνα τον υγιό, χάνετ’ ο κόσμος όλος κι αν σου σταυρώσουν το βλαστό, σταυρώνεσαι αιώνια. Ο μονόλογος της Μαρίας. Η Μαρία, είναι η γυναίκα-σύμβολο της μάνας. Συγχωρεί ακ...

ΤΟ ΑΠΟΘΑΝΕΙΝ ΚΑΙ Η ΔΙΑΡΚΕΙΑ "Σίβυλλα τι θέλεις; Αποθανείν θέλω" (Πετρώνιος) Μα γιατί τόση φασαρία για τον θάνατο; Το αποθανείν είναι η σοφία του σώματος που γλιστράει ως την πιο φυσική του κατάσταση· δηλαδή, στο μηδέν. Άλλωστε, το σώμα εξαρχής ετοιμάζεται για τούτο το σχέδιο δένοντας με σχοινί τη λέξη "σώμα" - ναι, είναι λέξη πιο βέβαιη από την αθανασία (της αθανασίας το κύρος, ως γνωστόν, τίθεται διαρκώς υπό αίρεσιν). Ενώ το σώμα όλοι το πιστεύουν. Το σώμα κουβαλάει το αποθανείν σαν το σπίτι του· εκεί τρώει· κοιμάται· εκεί απλώνει τη χλόη όπου κυλιο...