Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όταν ακουμπάμε το σώμα ενός ανθρώπου κάτω από το δέρμα ακουμπάμε την ψυχή του. Την ακουμπάμε με το δικό μας δέρμα μα και με τη δική μας ψυχή, που ζει κάτω από το δέρμα μας. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να τους αγγίζεις δίχως λόγο. Είναι το σώμα τους και η ψυχή τους. Όμως αυτοί εδώ οι άνθρωποι είναι αβοήθητοι, δεν έχουν τη δύναμη να ορίσουν ποιος τους ακουμπά. Αυτοί εδώ οι άνθρωποι είναι στα χέρια μας. Και τα χέρια μας θα πρέπει να μάθουν να αγγίζουν με σεβασμό. Τα χέρια μας δεν εισβάλλουν. Δεν είναι εργαλείο. Είναι φτερό... Ναι; Φτερό, καταλαβαίνεις; Μια νέα γυναίκα, που ξεκ...

Τα "Όπλα του ψαροκυνηγού και το χωρίο των οπαδών του Ηράκλειτου" είναι μια μυθιστορία τοποθετημένη στον αληθινό κόσμο και με χαρακτήρες οι οποίοι σκιαγραφούνται ως μικρές αλλοιώσεις ή μπορούν να ιδωθούν ως σοβαρότερες επεκτάσεις προσώπων από τον αληθινό κόσμο. Όταν βγαίνει από το δωμάτιό του, ο Τζέλιος συναντά δυσκολίες στην κοινωνία της πόλης και κάνει κάποιον αγώνα να διατηρήσει υψηλή τη θέση της λογικής στις ανησυχίες του. Ισχυρίζεται πως 1+1=2 στο δεκαδικό σύστημα αρίθμησης, και σε μια τέτοια βάση προσπαθεί να πορευθεί. Ώσπου, προσπαθώντας να αξιώσει το δικαίωμα της ύπα...

ΑΘΩΟΙ ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΠΟΤΕ Αθώοι δεν ήμασταν ποτέ, όμως ούτε και ένοχοι. Θέλαμε μόνο να χτίσουμε κάτι μικρό, βιαστικά, όπως όπως, εκ των ενόντων. Προσμέναμε την άλλη αυγή μήπως γυρίσει ο τροχός κι έρθει κάτι καλύτερο, τουλάχιστον λιγότερο πικρό, μια άλλη μέρα, με νέες ελπίδες, όρους, προσδιορισμούς. Αθώοι δεν ήμασταν ποτέ. Στο σώμα μας οι δικές μας πληγές, οι δημόσιες αμαρτίες κι η ματιά μας να γυρίζει πίσω άπραγη, χωρίς κάτι να έχει δει, κάτι να έχει γνωρίσει. Ο δρόμος μακρύς, σκοτεινός, δύσβατος κι εμείς να προχωράμε μέρα τη μέρα, νύ...

ΑΜΛΕΤ Έχει κοινά με τον δικό μας τον Ορέστη. Κι οι δυο τους ζήσανε σε βλοσυρά ποιήματα, τότε που τα παλάτια ήταν το σκηνικό ανθρώπινων παθών κι ο θόρυβος του γύρω κόσμου ήταν μονάχα μακρινή υπόκρουση. Και των δυονών σκοτώσαν τον πατέρα κι ευθύς οι προηγούμενες γενιές που ήπιαν αίμα, τους άπλωσαν τα σαρκοβόρα χέρια τους. Τους τσάκισε ο φόρος του αίματος, το άλλο όνομα των φόνων. Ο ένας καμωνόταν τον τρελό, μπορεί και να ’ταν· ο άλλος ήταν και δεν ήταν· κανείς δεν παίζει με την τρέλα, σαν την επικαλείσαι, σου κολλάει. Κι οι δυο τους βλέπα...

ΑΝΑΜΟΝΗ Βαριά σαλεύει γύρω κάποια πλάση, το πιάνο και το μούχρωμα· κι ακόμα στο δωμάτιο κάποια βήματα δισταχτικά σιγοπηγαίνουν κι εμπρός και πίσω· κι από του Ραδιόφωνου που αγκομαχάει, την άγρια μελωδιά κι από του Σούρουπου τα σταχτομηνύματα κι απ’ της ψυχής τη σκοτεινή αγωνία μια προσμονή θανατερή ξεχύνεται κι όλα θαρρείς πως μέσα εδώ, πεθαίνουν· μη γελαστείς· την Αγωνία πρόσεχε που αγκομαχάει, μονάχα Ναι, προσμένουν. Νοέμβρης 1942

ΑΥΓΗ Εκεί που ο θάνατος συναντά της φτώχειας το δάκρυ Στου άμαχου ανθρώπου την παράδοση στο μαστίγιο της αδιαφορίας Στου ελπιδοφόρου ορίζοντα τη μαύρη καταιγίδα Στων σφαγμένων αμνών το ζεστό αίμα Στην αμείλικτη δράση του παράλογου θερισμού των ψυχών Στην άδικη μοίρα της αιώνιας σύνθλιψης θα εκρήξω την πιο ισχυρή μου ιαχή και θα ταριχεύσω ακίνητο της ζωής τον ζόφο

Λεύκωμα που συνοδεύει την έκθεσης της Κλειώς Μακρή "Ματαρόα" το διάστημα 13/2-1/3/2018 γύρω από τις καλλιτέχνιδες Νέλλη Ανδρικοπούλου, Ελένη Σταθοπούλου, Γιάννα Περσάκη, Άννα Μαυρουδή-Κινδύνη και Μπέλλα Ραφτοπούλου οι οποίες επέβαιναν στο πλοίο "Ματαρόα" το 1945 με προορισμό το Παρίσι.

ΠΙΚΑΜΠΙΑ. Ο λόγος κάνει γόνιμο το μέταλλο: βολίδα ή τροχός ουρουμπού λαίλαπα ρελιασμένη κι ολάνοιχτη - αφήνει να κοιμηθούν τα συναισθήματά της σ’ ένα γκαράζ. Τοποθετώ μια γλαύκα σ’ ένα εξάγωνο - άσμα σε εξαμέτρους - φθείρει τις γωνίες - κραυγάζει (κάτω) και καταχράται. Η γεωμετρία είναι στεγνή, γερασμένη. Έχω δει να αναβλύζει μία γραμμή αλλιώς. Μία γραμμή που αναδύεται σκοτώνει τις θεωρίες, και δεν υπάρχουν άλλες ανάγκες παρά μόνο μέσα στη ζωή των γραμμών. Έργο προσωπικό εκείνο που ξεφεύγει από το απόλυτο. Και ζει. Δραπετεύει.

Είκοσι εφτά μικρές ιστορίες. Πρόσωπα που έφυγαν, που ξεριζώθηκαν από τη μανία της μοίρας. Έρωτες που άνθησαν. Έρωτες που δεν πρόλαβαν να γεννηθούν. Από εκείνην που δεν χόρεψε και στάθηκε απέναντι στους άγραφους νόμους του τόπου της μέχρι το ουράνιο τόξο όπου συναντούσε ο φτεροπόδαρος την κόρη του, από τον πρωτόπλαστο και την κυρία Ποθητή μέχρι την Κίρκη και τον Ρόκι, από την Αγιά στην Αμοργό μέχρι τη ρετσινιά του δάσκαλου και το όνειρο. Είκοσι εφτά μικρές ιστορίες, που κάποιες από αυτές κάνουν την πραγματικότητα να φαίνεται όμορφη, και κάποιες άλλες κάνουν το όνειρο χε...

Υπάρχει λύση -σχεδόν πάντα- εκεί που υπάρχει κατανόηση, φροντίδα και αγάπη, άσχετα από φύλο, ηλικία ή εθνικότητα. Η Θάλεια από την Ελλάδα. Η Ιρίνα μετανάστρια από τη Βουλγαρία, έγκλειστη σε ψυχιατρική κλινική. Πάσχει από βαριά κατάθλιψη και ακόμη βαρύτερο αλκοολισμό. Οι δύο αυτές γυναίκες είναι παντελώς άγνωστες μεταξύ τους. Συναντιούνται από μια συγκυρία γεγονότων... Στην αρχή υπάρχει ένταση, δυσπιστία, άρνηση και προκατάληψη ανάμεσά τους. Με τον καιρό και χάρη στην υπομονή και τη στοργή της Θάλειας, αναπτύσσεται μια δυνατή φιλία και αδερφική αγάπη. Τότε, και με την ιατ...

... Προϊόν των προβληματισμών, που αφορούν την κατανόηση των απαρχών του ψυχικού οργάνου και της εφαρμογής του στην κλινική, είναι αυτό το βιβλίο. Στη συγγραφή αυτού του έργου θα ακολουθήσω την εξέλιξη του ψυχικού οργάνου από τις πρώτες εγγραφές μέχρι την πλήρη εξέλιξή του (ερέθισμα-διέγερση, ένστικτο, ενόρμηση και παράγωγά της). Περιττό να υπογραμμίσω πως η γένεση και η εξέλιξη του ψυχισμού δεν είναι πρωτίστως γραμμικές και για την ύφανσή του στηριζόμαστε κυρίως σε υποθέσεις και "μυθικές αρχές", όπως έλεγε ο Freud. Τόσο η προοδευτική όσο και η παλινδρομική φορά χαρακτηρίζο...

Το βιβλίο του Γιώργου Λαμπράκου "Τσαρλς Μπουκόβσκι, ο κυνικός Κυνικός" είναι ένα πλήρες γεύμα τουλάχιστον τριών πιάτων: μια εισαγωγή στη βιοσοφία των αρχαίων Κυνικών, μια επισκόπηση των ποικίλων και συχνά αντιφατικών σημασιών που έχει λάβει ο κυνισμός στη νεωτερική και σύγχρονη εποχή, καθώς επίσης μια καινοφανής ανάγνωση του έργου και της ζωής του Μπουκόβσκι ως Διογένη της εποχής μας. Μέχρι το απολαυστικό επιδόρπιο θα έχει φανερωθεί πώς αυτός ο σύγχρονος κλασικός έγινε από σκύλος... γάτα. Ένα πολύπλευρο λογοτεχνικό δοκίμιο, μοναδικό στο είδος του, που καταγράφει τις σ...

ΜΕ ΕΝΑ ΣΠΙΡΤΟ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ Τις νύχτες δε μιλώ πολύ. Γδέρνομαι στη σιωπή με τιτάνια γόνατα. Ήταν κι αυτή η προσευχή που δεν εισακούστηκε - άλλη ελπίδα δεν είχα· βυθίστηκα στη δακρύπλουτη αγάπη φιλώντας τη στα χείλη πριν τη θέωση. Χθες κάπου με συνέστησαν ως ποιητή - ήθελα να γδυθώ το δέρμα μου να τους δείξω: Εγώ, παιδιά, ερωτευμένος είμαι.

Πρόκειται για ιστορίες που ανιχνεύουν οριακές καταστάσεις και σχέσεις. Άνθρωποι καθημερινοί, της διπλανής πόρτας, αλλά και κάποιοι ξεχωριστοί, κεντρίζουν τη σκέψη και πυροδοτούν τη συγκίνηση αφοπλίζοντας τα δεδομένα και γνωστά με μοναδικό όπλο τη λιτή αφήγηση, που περιλαμβάνει ζωντανές περιγραφές, ρεαλιστικούς διαλόγους και καταλυτικές ανατροπές.

Δυνατοί χτύποι ψυχής δυνατοί χτύποι ζωής τον νου συνεπαίρνουν εσένα ακολουθούν στα μαύρα σκοτάδια της ανυπαρξίας. Ανυπαρξία αισθημάτων χρώματα άχρωμα ζωή χωρίς ζωή. Κορμιά άψυχα να τα ερωτευτούν ζητούν κορμιά νεκρά μέσα στην ομορφιά της φύσης τους.

ΒΡΟΧΗ Ξύπνησα σήμερα το πρωί με μια τρομερή επιθυμία να μείνω στο κρεβάτι όλη τη μέρα και να διαβάζω. Πολέμησα για ένα λεπτό εναντίον της. Ύστερα κοίταξα έξω από το παράθυρο μου τη βροχή. Και παραδόθηκα. Αφοσιώθηκα ολοκληρωτικά στην έγνοια τούτου του βροχερού πρωινού. Θα ζούσα άραγε τη ζωή μου με τον ίδιο τρόπο ξανά; Θα 'εκανα τα ίδια ασυγχώρητα λάθη; Ναι, και μισή μόνο ευκαιρία να είχα. Ναι.

Ο Στέλιος, μετανάστης στο Βουκουρέστι, βαδίζει στο χείλος ενός αλλιώτικου γκρεμού. Ο γάμος του με την Αλίνα καταρρέει. Παρότι εξακολουθούν να μοιράζονται την ίδια στέγη, έχουν καταντήσει δυο ξένοι. Ωστόσο δεν είναι έτοιμος να παραδώσει τα όπλα. Πάνω στο υφάδι μιας κοινωνίας που παραπαίει, ξανακλώθει τη δική του ιστορία, ενάντια σε κείνη που κάποτε του όρισε η μοίρα. Βάζοντας σε ισχύ το «διαβολικό» του σχέδιο, θα αιχμαλωτίσει το χρόνο, θα δαμάσει τα μυστικά του, θα ταξιδέψει στο χθες προσπαθώντας να αλλάξει τη στιγμή που έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή του. Μέσα από την αναζήτηση...