Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όταν ακουμπάμε το σώμα ενός ανθρώπου κάτω από το δέρμα ακουμπάμε την ψυχή του. Την ακουμπάμε με το δικό μας δέρμα μα και με τη δική μας ψυχή, που ζει κάτω από το δέρμα μας. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να τους αγγίζεις δίχως λόγο. Είναι το σώμα τους και η ψυχή τους. Όμως αυτοί εδώ οι άνθρωποι είναι αβοήθητοι, δεν έχουν τη δύναμη να ορίσουν ποιος τους ακουμπά. Αυτοί εδώ οι άνθρωποι είναι στα χέρια μας. Και τα χέρια μας θα πρέπει να μάθουν να αγγίζουν με σεβασμό. Τα χέρια μας δεν εισβάλλουν. Δεν είναι εργαλείο. Είναι φτερό... Ναι; Φτερό, καταλαβαίνεις; Μια νέα γυναίκα, που ξεκ...

Τα "Όπλα του ψαροκυνηγού και το χωρίο των οπαδών του Ηράκλειτου" είναι μια μυθιστορία τοποθετημένη στον αληθινό κόσμο και με χαρακτήρες οι οποίοι σκιαγραφούνται ως μικρές αλλοιώσεις ή μπορούν να ιδωθούν ως σοβαρότερες επεκτάσεις προσώπων από τον αληθινό κόσμο. Όταν βγαίνει από το δωμάτιό του, ο Τζέλιος συναντά δυσκολίες στην κοινωνία της πόλης και κάνει κάποιον αγώνα να διατηρήσει υψηλή τη θέση της λογικής στις ανησυχίες του. Ισχυρίζεται πως 1+1=2 στο δεκαδικό σύστημα αρίθμησης, και σε μια τέτοια βάση προσπαθεί να πορευθεί. Ώσπου, προσπαθώντας να αξιώσει το δικαίωμα της ύπα...

ΑΘΩΟΙ ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΠΟΤΕ Αθώοι δεν ήμασταν ποτέ, όμως ούτε και ένοχοι. Θέλαμε μόνο να χτίσουμε κάτι μικρό, βιαστικά, όπως όπως, εκ των ενόντων. Προσμέναμε την άλλη αυγή μήπως γυρίσει ο τροχός κι έρθει κάτι καλύτερο, τουλάχιστον λιγότερο πικρό, μια άλλη μέρα, με νέες ελπίδες, όρους, προσδιορισμούς. Αθώοι δεν ήμασταν ποτέ. Στο σώμα μας οι δικές μας πληγές, οι δημόσιες αμαρτίες κι η ματιά μας να γυρίζει πίσω άπραγη, χωρίς κάτι να έχει δει, κάτι να έχει γνωρίσει. Ο δρόμος μακρύς, σκοτεινός, δύσβατος κι εμείς να προχωράμε μέρα τη μέρα, νύ...

ΑΜΛΕΤ Έχει κοινά με τον δικό μας τον Ορέστη. Κι οι δυο τους ζήσανε σε βλοσυρά ποιήματα, τότε που τα παλάτια ήταν το σκηνικό ανθρώπινων παθών κι ο θόρυβος του γύρω κόσμου ήταν μονάχα μακρινή υπόκρουση. Και των δυονών σκοτώσαν τον πατέρα κι ευθύς οι προηγούμενες γενιές που ήπιαν αίμα, τους άπλωσαν τα σαρκοβόρα χέρια τους. Τους τσάκισε ο φόρος του αίματος, το άλλο όνομα των φόνων. Ο ένας καμωνόταν τον τρελό, μπορεί και να ’ταν· ο άλλος ήταν και δεν ήταν· κανείς δεν παίζει με την τρέλα, σαν την επικαλείσαι, σου κολλάει. Κι οι δυο τους βλέπα...

ΑΝΑΜΟΝΗ Βαριά σαλεύει γύρω κάποια πλάση, το πιάνο και το μούχρωμα· κι ακόμα στο δωμάτιο κάποια βήματα δισταχτικά σιγοπηγαίνουν κι εμπρός και πίσω· κι από του Ραδιόφωνου που αγκομαχάει, την άγρια μελωδιά κι από του Σούρουπου τα σταχτομηνύματα κι απ’ της ψυχής τη σκοτεινή αγωνία μια προσμονή θανατερή ξεχύνεται κι όλα θαρρείς πως μέσα εδώ, πεθαίνουν· μη γελαστείς· την Αγωνία πρόσεχε που αγκομαχάει, μονάχα Ναι, προσμένουν. Νοέμβρης 1942

ΑΥΓΗ Εκεί που ο θάνατος συναντά της φτώχειας το δάκρυ Στου άμαχου ανθρώπου την παράδοση στο μαστίγιο της αδιαφορίας Στου ελπιδοφόρου ορίζοντα τη μαύρη καταιγίδα Στων σφαγμένων αμνών το ζεστό αίμα Στην αμείλικτη δράση του παράλογου θερισμού των ψυχών Στην άδικη μοίρα της αιώνιας σύνθλιψης θα εκρήξω την πιο ισχυρή μου ιαχή και θα ταριχεύσω ακίνητο της ζωής τον ζόφο

ΤΑΞΙΔΙ ΑΝΑΣΤΡΟΦΟ Ταξίδι ανάστροφο Αυτού που είσαι Πρόσκαιρο μέλος θιάσου Μουρμουρητό χορού που αποχωρεί Με επιμονή αράχνης για να μείνει Το ξέρω Η ποίηση δεν είναι λογική Είναι όμως Η καρδιά των πραγμάτων Κλείνει τα αυτιά της Στις άγριες γριές Που τόσοι πέθαναν για δαύτες (Τρομάζω όταν μισοβλέπω Ό,τι μισοφαίνεται)

Απροσδόκητες αλλαγές κατακλύζουν την προσωπική και την επαγγελματική ζωή του αστυνόμου Κώστα Χαρίτου σ' αυτό το βιβλίο. Ταυτόχρονα καλείται, για άλλη μια φορά, να εξιχνιάσει εγκλήματα που δεν αφορούν μόνο τα πρόσωπα που τα διαπράττουν αλλά ένα ολόκληρο σύστημα που εξακολουθεί να κλείνει τα μάτια και να προστατεύει παρανομίες που επηρεάζουν ολόκληρη την κοινωνία. Ο διεθνής συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης, στα "Σεμινάρια φονικής γραφής" ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στον αναγνώστη του και τον οδηγεί στους λαβύρινθους του ασύλου.

- Η δημοκρατία σου έφτασε τα όριά της και τα όριά της ήταν τα όρια του πλούτου της. - Καλά, έχει τόση αξία ο άνθρωπος; - Μετά το Ολοκαύτωμα γίναμε όλοι αθώοι. Σ’ αυτόν τον κεντρικό άξονα ξετυλίγεται ένα γαϊτανάκι. Ο άνθρωπος-καθρέφτης, ο άνθρωπος-προϊστάμενος, ο άνθρωπος-παπαγάλος και άλλοι καρναβαλιστές, ένα συλλογικό και ακαθόριστο "εμείς", προσπαθούν να κατανοήσουν, να προστατευθούν, να αυτοκαθορισθούν. Άνθρωποι καθημερινοί, περισσευούμενοι, αναζητούν, ακίνητοι, μέσα από το "καρναβαλικό γέλιο" και τις έννοιες της νομικής επιστήμης και της πολιτικής φιλοσοφίας, έν...

Σημείωμα του ποιητή: Το δέκατο τρίτο μου κατά σειρά ποιητικό βιβλίο με τίτλο "Κλέβοντας σκοτάδι" πέρα από τον υπαρξιακό του χαρακτήρα, κινείται στο πολιτικοκοινωνικό πεδίο δοκιμάζοντας με λέξεις, εικόνες και πληγές αλλά και μ’ ένα σχοινάκι φως να ανοίξει λίγο το σκοτάδι. Άλλωστε η ποίηση, όπως και άλλες τέχνες, είναι μία πλάνη που λέει ή προσπαθεί να πει την τρέχουσα αλήθεια.

ΜΠΑΪΡΟΝ μνήμη Πάτρικ Λη Φέρμορ Ενάμιση αιώνα μετά Ένας Εγγλέζος τζέντλεμαν Έψαξε και βρήκε Ένα ζευγάρι παπούτσια Του Λόρδου Βύρωνα Στο Μεσολόγγι Άμστερνταμ Κωνσταντινούπολη με τα πόδια Επίσκεψη στα χαλάσματα της Ευρωπαϊκής ιστορίας Παρελθόντα και επερχόμενα Η ωδή στην ανατολή του Οράτιου Ώστε έτσι λοιπόν κύριε ταγματάρχα Και σπάει ο πάγος του Δούναβη Οι αντίπαλοι χάνονται Η ποίηση νίκησε Μια απαγωγή για τις πατρίδες Τσάμπα χωρίς λίτρα Μια αδέσποτη βεντέτα στην Κρήτη Ένα αυτοκίνητο σμπαράλια Που τίναξαν με δυναμίτη Στη...

ΤΟ ΑΠΟΘΑΝΕΙΝ ΚΑΙ Η ΔΙΑΡΚΕΙΑ "Σίβυλλα τι θέλεις; Αποθανείν θέλω" (Πετρώνιος) Μα γιατί τόση φασαρία για τον θάνατο; Το αποθανείν είναι η σοφία του σώματος που γλιστράει ως την πιο φυσική του κατάσταση· δηλαδή, στο μηδέν. Άλλωστε, το σώμα εξαρχής ετοιμάζεται για τούτο το σχέδιο δένοντας με σχοινί τη λέξη "σώμα" - ναι, είναι λέξη πιο βέβαιη από την αθανασία (της αθανασίας το κύρος, ως γνωστόν, τίθεται διαρκώς υπό αίρεσιν). Ενώ το σώμα όλοι το πιστεύουν. Το σώμα κουβαλάει το αποθανείν σαν το σπίτι του· εκεί τρώει· κοιμάται· εκεί απλώνει τη χλόη όπου κυλιο...

39 κείμενα και συνεντεύξεις, 82 Νεοέλληνες λογοτέχνες

σουφιστής γύρναγα γύρω γύρω μέχρι να βρω τις λέξεις είμαι σε στύση είναι hard on me κάτι μήνες τώρα δυσλεξία

Μια σειρά μικρών βιβλίων που μας συστήνουν έναν άλλο τρόπο ζωής. Αφηγήσεις για τον λυρικό βίο της πόλης. Οδηγίες χρήσης του χρόνου. Χάρτινα survival kit για τους ιχνηλάτες του αστικού τοπίου. Από τον Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη, την Ομάδα Καντράν, και τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης.

[η λίστα] Είμαι οι λέξεις που λένε εκείνοι το άσθμα το χάσμα στο ποίμα η κουβαρίστρα τους είμαι το υφάδι το σπίτι κι ο κήπος τους το χώμα και το κινούμενο κτέρισμα του σώματος μνήμη και τα ονοματά τους κρυφά είμαι ό,τι αιμοραγεί πάνω στους τάφους

Δέκα και τρεις μικρές ιστορίες που αναφέρονται σε κορυφαίες στιγμές της προσωπικής ζωής των ηρώων τους. Στιγμές που κάποιες φορές συμπίπτουν με καθοριστικά γεγονότα της νεώτερης πολιτικής μας ιστορίας και της θεατρικής τέχνης. Πώς μπλέκονται οι καταστάσεις στη ζωή με τέτοιον τρόπο που το γεγονός της δολοφονικής απόπειρας εναντίον του Ελευθερίου Βενιζέλου, ή της δίκης των έξι υπευθύνων για τη Μικρασιατική Καταστροφή, να μπορεί να αποβεί μοιραίο για πρόσωπα τελείως άσχετα προς αυτά τα γεγονότα; Πώς διαχειρίζεται η ζωή και πώς η τέχνη τον ανθρώπινο πόνο; Πότε κερδί...

Ο Γλαύκος Γλαυκίδης, πρόσφυγας από την εισβολή στην Κύπρο, διαβασμένος, καλλιεργημένος, ζωγράφος, πολυτεχνίτης, περίεργος και ιδιόρρυθμος τύπος, ξέπεσε, ύστερα από περιπλανήσεις και περιπέτειες, στο χωριό μας. Ζούσε από την ελεημοσύνη μας, σιγά σιγά όμως ορθοπόδησε, πουλούσε πίνακες για ένα πιάτο φαγητό, έφτιαχνε καλάθια και κομψοτεχνήματα. Όλοι τον συμπάθησαν, τον συμπαραστέκονταν, ο Πρόεδρος τον έβαλε νεροφόρο στους κήπους και έγινε μέλος της κοινωνίας μας. Γριφώδης, μυστηριώδης, ποτέ δεν εκμυστηρεύτηκε κάτι, ποτέ δεν άνοιγε την καρδιά του σε κανέναν. Είχε ένα μόνιμο πικρ...