Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Παλιότερα θεωρούνταν από πολλούς και μάλιστα ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα, αλλά και ευρύτερα, στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, ότι ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός δημιουργήθηκε από μόνος του, με ένα είδος παρθενογένεσης. Και ενώ όλοι αναγνώριζαν τη μεγάλη επίδραση και προσφορά του ελληνικού πολιτισμού στο ρωμαϊκό, ελάχιστοι ή πολύ λίγοι αναγνώριζαν αντίστοιχα την πολύ μεγάλη προσφορά και επίδραση των ανατολικών πολιτισμών στον ελληνικό. Αυτό βέβαια είχε και τις αιτίες του. Μεταξύ άλλων τους τελευταίους αιώνες είχαν αναπτυχθεί πρώτα η Ευρώπη και μετά οι ΗΠΑ, οι οποίες είναι αμφίβολο...

Η "Τύχη στα τείχη" είναι μια γυναικεία ματιά στον σύγχρονο κόσμο. Η κεντρική ηρωίδα, η Ευτυχία, φέρνει στο προσκήνιο προβλήματα και προβληματισμούς για τις σχέσεις γονιών-παιδιών, το χρόνο, τους στόχους, την τύχη. Στην προσπάθειά της να διεκδικήσει αυτά που ο χρόνος τής στέρησε, ξεκινάει σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Συνομιλεί με τον Φόσε και τον Κάφκα, ανακαλεί μνήμες, γράφει για εννέα γέφυρες, αλλάζει, αναθεωρεί. Τα πρόσωπα δίπλα της και οι παράλληλες ιστορίες τους ενισχύουν τον βασικό κορμό της αφήγησης. Αδιέξοδα, χωρισμοί, διλήμματα, ασθένειες, προσδοκίες, έρωτες, απογ...

Τα τέσσερα διηγήματα που αποτελούν τούτη τη συλλογή είναι αυτοαναφορικά, ασχολούνται, δηλαδή, με το μεγαλείο και τις πικρίες της λογοτεχνικής γραφής, εμπλέκοντας, σε κάποια από αυτά, με τρόπο εμφανή ή συγκεκαλυμμένο, τον ίδιο τον συγγραφέα· είναι όμως, ταυτόχρονα, κατά τρόπο ανησυχητικό, φαύλοι κύκλοι: περιγράφουν καταστάσεις κατά τις οποίες η επίλυση ενός προβλήματος οδηγεί στη δημιουργία άλλου το οποίο με τη σειρά του μας οδηγεί, φευ, πάλι στο αρχικό. Ο αναγνώστης αισθάνεται (απειλητικά;) την αδυναμία των "ηρώων" να εξελιχθούν. Όλα έχουν (ξανα)γίνει, όλα μοιάζουν μάταια,...

Η μικροψυχία του καιρού δεν είναι έξω από μας. Αν η επιθυμία μας να μιλήσουμε στον διπλανό μας και να του μεταφέρουμε το πνεύμα αυτό που ονομάζουμε ποίηση είναι ισχυρή, τότε δεν θα ήταν καλό ν’ αναζητήσουμε μέσα μας τη μικροψυχία και να την κατανικήσουμε ώστε να επιτύχουμε αυτόν το σκοπό μας; Κάτι που δεν γίνεται ούτε χωρίς κόπους ούτε χωρίς θυσίες. Αυτό είναι άλλωστε και το στοίχημα των ημερών. O εγκλωβισμός του σύγχρονου ανθρώπου ίσως άδηλα μας προτείνει και κάποιους άλλους τρόπους για μια διαφορετική λειτουργία της ποίησης, παρά την αντιποιητικότητα των καιρών. Μιας ποίη...

Οι συναντήσεις μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν πολλές και η καθεμία αποτέλεσε ένα μάθημα, οδηγώντας με προς τη δική μου αλήθεια. Η αλήθεια αυτή έχει πολλές αποχρώσεις, οι οποίες εκφράζονται μέσα από τις μελωδίες που ακούγονται σ’ αυτό, το πρώτο προσωπικό μου, σιντί. Η προσπάθεια έγινε για να μοιραστώ με τον ακροατή τις εμπειρίες μου κατά τη διάρκεια αυτής της διαδρομής... Νίκος Τατασόπουλος Συμμετέχουν οι: Μουσικοί: Νώε Ζαφειρίδης (κιθάρα), Αθηνά Λαμπίρη (κιθάρα), Βασίλης Μασσαλάς (κιθάρα), Δημήτρης Μηταράκης (κιθάρα), Νίκος Γύρας (μπάσο), Θοδωρής Κουέλης (μπάσο),...

ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΟΥ Τον ρώτησαν κάποτε για τα γραπτά του. "Ιστορίες πλάθω· μύθοι τα γραπτά μου στρατιώτες της ψυχής μου να παλέψουν του Καιρού μας την Έπαρση την Ψευδαίσθηση της μικρής μου της μέρας· να την παλέψουν, όχι να τη νικήσουν". "Να παλεύεις χωρίς την ελπίδα της νίκης!" σχολίασαν με κάποια ειρωνεία. Δεν πρόσεξε καν τα λόγια τους· στην Ανατολή κάθε ξημέρωμα το φως παλεύει το σκοτάδι. "Η νίκη είναι μέσα στο πάλεμα" πρόσθετε πάντα με κάποια πικρία όμως. Ήταν στη Δύση και το βράδιασμα της μέρας, βλέπεις.

Ένα πράμα έπρεπε να κάνει ο αδερφός σου: Να τσιμεντάρει το Αιγαίο. Τότε θα ήταν Μέγας. Όλο τσιμέντο! Αιγαιοπελαγίτικο μπετόν! Μπορούσε, δεν μπορούσε; Όλο τον κόσμο κατέκτησε, Γοργόνα. Ας ήταν απλώς ένας μέγας μπετατζής. Τότε θα τον παραδεχόμουνα. Να τρέχουν προσφυγόπουλα απ’ το ένα νησί στ’ άλλο. Να παίζουνε ποδόσφαιρο ανάμεσα απ’ τα Ίμια. Να κάνουν σούζες με ποδήλατα πηγαίνοντας προς Νάξο, Πάρο. Να βάζαμε και τίποτα διόδια. Σίγουρα κάτι θα βγάζαμε. Αυτή, ρε, θα ήταν η πραγματική Εγνατία! Ναι, ρε! Κι εγώ να ήμουν σταθμάρχης, ρε Γοργόνα. Σε κάποιον αιγαιοπελαγίτικο σιδηροδρο...

Ο σωματικός κόσμος ήταν απομονωμένος επί αιώνες από τον φανατισμό της ηθικής. Ο κόσμος του Νιζίνσκι, παρότι στιγματίστηκε σε κάποια φάση της ζωής του σαν κάτι ζωώδες, είχε πάντοτε τη δυνατότητα να συνεργάζεται στενά με τον άλλο κόσμο. Το σώμα, κάνοντας αισθητό ένα συγκινησιακό γεγονός, με τη ρυθμική του μετάφραση, μπορεί να γίνει, αν και είναι τόσο απτό, τόσο υλικό και τόσο συγκεκριμένο, ο πιο ασφαλής ερμηνευτής του αφηρημένου.

Η μετάσταση της γλώσσας Η ποίηση δεν επιβάλλει πια τον εαυτό της· τον αποκαλύπτει. - Πάουλ Τσέλαν, 1969 Ανάμεσα στο βράχο της Σικίνου και στο μονόλιθο της Ανάφης η ποίηση του Τσέλαν ανακαλύπτει μια λυτρωτική δίοδο από το σκοτάδι προς το διάφανο πεδίο που ανοίγεται, πίσω από το μαύρο, στον ανοιχτό, ελεύθερο χώρο. Εδώ η ποίησή του λειτουργεί όπως σχεδόν θα λειτουργούσε και σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, καθώς σε τέτοια οριακά επίπεδα ομορφιάς και ασχήμιας οι διαφορετικές αλήθειες συναντιούνται στην πιο ολοκληρωμένη τους μορφή. Η ποίηση του Τσέλαν δεν είναι ερμητι...

Θέατρο. Θέατρο του παραλόγου. Τους ρόλους αναλαμβάνουν μια καθαρίστρια, μια καλλιτέχνης, μια γυναίκα που σιδερώνει, μια χορεύτρια, ένα χωρισμένο ζευγάρι, μια γυναίκα που πίνει βενζίνη, ένας πολιτικός, μια ποιήτρια που μοιράζει μήλα, ένας διασκεδαστής και άλλοι πολλοί. Μονόλογοι και διάλογοι απ' την ύπαρξη της ζωής.

ΦΟΒΟΣ Πεθαίνουν ποτέ τ' αστέρια; Φταίει ίσως που σχεδόν ασπρίσαν τα μαλλιά σου Μα εγώ θα πάρω μόνο δύο φέτες της φθοράς σου Ίσα που να τις βάλω μες στο ποίημα. Η μαγιά μου για την αναδιάρθρωση του κόσμου Λίγη φθορά για γούρι. Έτσι για να 'μαι περήφανη που παντρεύτηκα το χάος, αλλά δεν αφανίστηκα απ' αυτό, ωστόσο. "Ησύχασε...μια απλή γρίπη είναι μωρό μου", είπες.

Ένα υγρό και απαλό χάδι διέσχιζε τη λεπτεπίλεπτη επιδερμίδα της δεξιάς παρειάς του, σμιλεμένης από γωνιώδη εξέχοντα ζυγωματικά που δήλωναν προσπάθεια, πάθος και πεποίθηση. Η υγρή ουσία, όπως το ρυάκι που ακολουθεί τη φυσική του ροή, άρχισε να αργοκυλάει γύρω από την ευθύγραμμη μύτη του για να γλιστρήσει, ύστερα από μια ανεπαίσθητη καμπύλη στην πορεία της, στις πτυχές των χειλιών του. Ένας μορφασμός παγίδεψε στιγμιαία το παράξενο στοιχείο που ερευνούσε ελεύθερα το πρόσωπό του. Το φευγαλέο της στιγμής καθορίστηκε από την παράξενη γεύση της σταγόνας, μια ακαθόριστη και έντονα...

Όπως προαναφέραμε ήδη, το πρώτο έργο του Σουρίτα είναι το "Καθαρτήριο" (1979). Το έργο, που γράφτηκε λίγο μετά την έξοδο του δημιουργού από τη φυλακή και είναι στιγματισμένο από τα βασανιστήρια και τις ταπεινώσεις τις οποίες υπέστη ο ποιητής, έχει ένα περιεχόμενο που κραυγάζει τον πόνο και την οδύνη όχι μόνο του Σουρίτα αλλά και ενός ολόκληρου λαού, που υπέφερε όλα τα άσχημα μιας πολύ σκληρής δικτατορίας. Αναφερόμενοι ενδεικτικά στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έγιναν κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ, αρκεί να μνημονεύσουμε τους φούρνους στο Λονκέ...

Ο Πλάτων -ως αληθινός Δάσκαλος- παρεμβάλλει στους διάλογους του μύθους γεμάτους φαντασία για να βοηθήσει το συνομιλητή του να κατανοήσει δύσκολες έννοιες. Οι μύθοι αυτοί με μάγεψαν. Σκέφτηκα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας την αγάπη μου γι' αυτούς. Έτσι γεννηθήκανε οι δεκατρείς ιστορίες του βιβλίου. Καθεμιά περιλαμβάνει ένα βασικό μύθο αλλά και μικρότερες ιστορίες. Κεντρικά πρόσωπα ο παππούς Πλάτων και οι μαθητές του, κάποιοι έφηβοι που θα μπορούσανε κάλλιστα να είναι ο καθένας από εμάς. Στις ιστορίες παρεμβάλλονται και πρόσωπα φανταστικά, όπως ο Ηνίοχος των Δελφών, ο παρ' ολίγ...

Αν το Ωραίο ανήκει στα έργα και τις ημέρες των ανθρώπων, στο πεπερασμένο, στη μορφή, στο αισθητό, το Υπέροχο, το Υψηλό ανήκει στα έργα και τις ημέρες των θεών. Στο Λόγο που, ως αιτία και αρχή της δημιουργίας, κινεί τις ιδέες, στην άπειρη ολότητα και την ουσία της. Και είναι αυτός ο ενδιάμεσος τόπος, όπως ορίζεται από τις περιοχές του Ωραίου και του Υψηλού, που "ανοίγεται", που προσφέρεται γενναιόδωρα στον καλλιτέχνη-δημιουργό για να συναντηθεί με τις ιδέες πραγματοποιώντας το άλμα από την αισθητή στην υπεραισθητή πραγματικότητα. Σε τούτο το βιβλίο, το οποίο περιλαμβάν...

Ένα έργο για την ευθύνη. Που ομολογεί την ανθρώπινη αδυναμία και την ανασφάλεια της εποχής του, μιλώντας για τη λήθη που φορτώσαμε στη μνήμη μας. Ένα ταξίδι με μια βαλίτσα στο χέρι, που δεν είναι παρά η δίψα μας για μια δεύτερη ευκαιρία. Μια ευκαιρία κάπως λιγότερο ματαιωμένη. Ένα "δρομολόγιο" στην παλίρροια του σήμερα, θίγοντας το ανθρώπινο υπερεγώ και αγκαλιάζοντας τον έρωτα: την ίδια τη ζωή. Μια εξομολόγηση που εκκολάπτει ένα ναυάγιο προσωπικό που γίνεται συλλογικό. Σε ενεστώτα χρόνο. Αυτό είναι το θέατρο. Το ιδανικό. Ή, καλύτερα, το πιο ικανό ψέμα να πει την αλήθεια. Έμ...

Η ΑΡΧΗ Μην μπορώντας να σου πω για αυτά που βλέπω αποφάσισα να γράψω. Μήπως και έτσι λυτρωθώ από τις λέξεις που με φορτίζουν, πίσω από την οχλοβοή όπου μόνο οι κραυγές επικρατούν. Αν σου αρέσουν όσα διαβάσεις θα ξέρεις πλέον ότι υπάρχει και άλλος ένας.