Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΤΟΥ JOYCE Ζωή πυκνή συμπιέζει το χρόνο ή το αντίστροφο; Μέρες ασφυκτικά γεμάτες βυθίζονται στην απώλεια. Ταυτόχρονα αναρριχώνται στη γνώση, στο πλαίσιο το αδιαφανές του τέλους.

π' Μικρό μονήρες άστρο κανέναν δεν φοβίζεις. Το φως σου συλλαβίζεις σαν διπρόσωπο σκιάχτρο. Στέκεσαι με το βάκτρον θνητό, και ξεσκονίζεις αστερόσκονη. Λικνίζεις μ’ ένα αόρατο μάκτρον. Μοιάζουμε -ξέρεις- άστρο. Σ’ ακούω που γουργουρίζεις κι ωστόσο σατιρίζεις του σύμπαντος το κάστρο.

Ένα κεχριμπαρένιο κομπολόι. Από τη στιγμή που οι χάντρες του σκορπίζουν στον δρόμο, ένα πλήθος χαρακτήρων εμφανίζεται να συναντά το πεπρωμένο του, ερχόμενο αντιμέτωπο με μια ξεχωριστή κάθε φορά κεχριμπαρένια χάντρα. Άνθρωποι απόμακροι, ρεαλιστές, ονειροπόλοι, φιλόδοξοι, λυτρώνονται σταδιακά από τις εμμονές τους και αντικρίζουν έναν κόσμο διαφορετικό, επιχειρούν ένα αντιληπτικό άλμα κατά τη διάρκεια του οποίου δεν παύουν να εξελίσσονται. Χωρίς να είναι η χάντρα, αυτή καθ' αυτή, το έναυσμα για τη μεταβολή, τον εμπλουτισμό ή την κατάρρευση ακλόνητων πεποιθήσεων, ωστόσο σηματο...

H συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων της Αθηνάς Παπαδάκη από το 1974 έως το 2014.

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ Φυσά τόσο γλυκά... και φεύγει το μυαλό ταξιδεύει, χάνεται αλλού αυτό κι αλλού το σώμα. Μέρη ζεστά, στη φωλιά των αναμνήσεων πρόσωπα χαμένα -είτε έτσι είτε αλλιώς- μέρες και νύχτες ανήμερες. Αυτά τα μάτια, αυτή η αγκαλιά... Να μου τα έφερνε πίσω ο καιρός ή να με πήγαινεν εμένα στις ημέρες που δε με άγχωναν οι νύχτες...

ΔΕΝΤΡΟ Πείτε στο δέντρο που μας έκρυψε παιδιά πως του φυλάω έναν ίσκιο. Κι ας πείσμωσε η γρατσουνιά του αριστερού μου αγκώνα. Κι ας γέμισε ως τα μισά το δισάκι της ελπίδας. Κι ας τρέμει μες στα πόδια μου η μνήμη της τρεχάλας. Θέλουν κι οι νεκροί να σιγουρεύονται πως κάποτε το δίχως άλλο διετέλεσαν ζωντανοί.

ΤΟΤΕ στου ταξιδιού το τέλος σαν έρθει αυτό αργά μονάχα τότε φτάνεις να μπορείς να γράψεις τ’ όνομά σου πάνω στην άμμο τη νωπή ας έρχεται το κύμα μονάχα τότε ξέρεις

ΟΙ ΓΕΦΥΡΕΣ Οι γέφυρες πάλλονται με το δικό τους σφυγμό λένε οι φυσικοί. Οι γέφυρες έχουν τη δική τους ψυχή λένε οι Σέρβοι και ανάβουνε κεριά. Μα εγώ λέω οι γέφυρες σμίγουνε τα όνειρα του κόσμου.

Δύο "ιατρικές" ιστορίες σε νοσοκομειακό περιβάλλον. Δύο ιστορίες παρεξηγήσεων που λαμβάνουν χώρα στα νοσοκομεία στα οποία έζησε ο συγγραφέας πενήντα τρία χρόνια. Στην πρώτη ο κεντρικός ήρωας, διευθυντής κλινικής, εμπλέκεται από παρεξήγηση σε ένα θορυβώδες και ανθρωποφαγικό σκάνδαλο που σχετίζεται με χρηματισμό. Το ανθρώπινο στοιχείο υποχωρεί μπροστά στην επιθετική κακοπιστία. Όταν τα μίντια παρεμβαίνουν, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο. Η σύγχυση επιτείνεται και δημιουργείται ένα εφιαλτικό σκηνικό για τον πρωταγωνιστή και την οικογένειά του. Η "κάθαρση" έρχεται...

Η πραγματικότητα που βιώνουμε ως ανθρώπινα υποκείμενα, όπως και η επίσημη Ιστορία μας, είναι συνυφασμένες με το λόγο, την αφήγηση και τις πάσης φύσεως μικρο-ιστορίες του άμεσου περιβάλλοντός μας. Και τούτο συμβαίνει επειδή η εύθραυστη ύπαρξή μας δομείται από την άρρηκτη σχέση μας με το γλωσσικό κώδικα, καθώς και με τα πολιτιστικά του παράγωγα, συμπεριλαμβανομένου και αυτού που στην πορεία του χρόνου ορίσαμε ως λογοτεχνία. Το λογοτεχνικό κείμενο, πεζό ή ποιητικό, στην προσπάθειά του να νοηματοδοτήσει, να κωδικοποιήσει, να ανοικειώσει ή απλά να αποδομήσει τον περιβάλλοντα κόσ...

Δώδεκα ιστορίες με μυστήριο, αγωνία, ανατροπές και χιούμορ. Σε μια καυτή Ελλάδα, σ’ έναν καυτό κόσμο. Ήρωες που προκαλούν, σχεδόν σκηνοθετούν, τα γεγονότα και συναντιούνται με τρόπους απρόσμενους. Αντιμέτωποι με τους φόνους που έκαναν ή ίσως δεν έκαναν. Αντιμέτωποι με τη ζωή και τον θάνατό τους. Μπαινοβγαίνουν με άνεση στην αλήθεια και το ψέμα, τη γνώση και την άγνοια του εαυτού τους, τη φαντασία και την αιχμηρή πραγματικότητα. Η τέχνη και η είσοδός τους στο αλλόκοτο ή το γκροτέσκο, πού θα τους οδηγήσει και τι θα φανερώσει; Ο έρωτας μπορεί να είναι μόνο ανεκπλήρωτος και φαν...

Δύο ομόκεντρα αφηγήματα συνθέτουν το σπονδυλωτό μυθιστόρημα "Η απειλή". Κοινό σημείο αναφοράς η πόλη, μια οποιαδήποτε πόλη ή χώρα, που βιώνει τον έσχατο κίνδυνο καταστροφής και αφανισμού. Στο πρώτο, η απειλή αισθητικοποιείται με διαδοχικές -κατόπιν άνωθεν εντολής- επεκτάσεις ενός νεκροταφείου που φτάνει στα πρόθυρα των οικισμών, σταδιακά διεισδύει στην πόλη, αφανίζει άλση, κατατρώει κτήρια, σπίτια, αυλές. Τίποτε δε φαίνεται ικανό να ανακόψει το θάνατο που καλπάζει και νεκρώνει τα πάντα. Στο δεύτερο αφήγημα, κυριολεκτικά υποχθόνιες δυνάμεις απεργάζονται τα χείριστα για...

Μέγας γίνεται ο Έλληνας όταν το θελήσει, όταν το αποφασίσει. Κάμπος είναι η εύφορη και ζωογόνος φαντασία του, η δημιουργικότητά του, τα όνειρά του. Εκεί ανθίζει η συνεννόηση, η αγαθότητα, ο σεβασμός. Αυτή η σιωπηλή ένωση του Έλληνα και της ψυχής του φανερώθηκε στα τραγούδια. Ο Μέγας κάμπος είναι η ζωή μιας ιδέας. Μιας ιδέας που ξαναβρίσκει τον χαμένο ελληνικό χρόνο μέσα από τους δρόμους που ανοίγουν οι λέξεις και η μουσική μας. Ένας ελληνικός χρόνος που μπαίνει πάλι στη ζωή μας, ξεκινώντας από τις μυθικές ή αληθινές ιστορίες της κλασικής αρχαιότητας, περνάει από βυζαντινά...

Η ανάλυση της σεξουαλικότητας του ενηλίκου είχε οδηγήσει στο σκάνδαλο της παιδικής σεξουαλικότητας, με την έννοια της σεξουαλικότητας των παιδιών. Όμως, το παιδικό της σεξουαλικότητας καταλήγει να εξομοιώνεται με "την παιδικότητα του ονείρου". Αφορά μια παιδική ηλικία αξεπέραστη, πάραυτα άχρονη και έξω από το χρόνο, που εναντιώνεται στα "γίγνεσθαι" και στις μεταπλάσεις, κυρίως γενετήσιες, και που ο Φρόιντ καταλήγει απολύτως φυσικά να την ταυτίσει με το ασυνείδητο. Το αναμφισβήτητα προφανές της έκφρασης "παιδική σεξουαλικότητα", τουλάχιστον για την ψυχανάλυση, που σε έναν αι...

"Το χέρι που θα ανοίξει το βιβλίο μου μπορεί να έχει σφίξει το χέρι του δολοφόνου της μητέρας μου. [...] Και θα μπορούσε να συμβεί και κάτι ακόμα χειρότερο [...]. Και εντούτοις, αυτό είναι το πεπρωμένο μου: να πρέπει να γράφω ποιήματα στα γερμανικά" έγραφε ο Πάουλ Τσέλαν. Από αυτή την εμπειρία μιας απόλυτης εξορίας ο Κώστας Νασίκας επιχειρεί μια μελέτη στη συμβολή της γλωσσολογίας, της λογοτεχνίας, της ανθρωπολογίας και της ψυχανάλυσης, που μας οδηγεί, με τρόπο μερικές φορές ιλιγγιώδη, να βυθιστούμε στον κόσμο της παλινδρόμησης, της αποπροσωποποίησης και της διαρκούς κατασκ...