Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο θεατρικός αυτός μονόλογος γράφτηκε "υπό την επήρεια" της βαθιάς συγκίνησης που εκπέμπει η ποίηση της Αγγελικής Ελευθερίου, από τις πολύμορφες εικόνες που ζωγραφίζονται με απλές λέξεις, από την ουσιαστική τραγικότητα του εσωτερικού μας κόσμου ειπωμένη σαν πνιγμένη κραυγή. Όμως, άλλο η Ποίηση -και το κάθε ποίημα με τη δική του αυτονομία- κι άλλο η δραματουργία που προϋποθέτει μια ιστορία, ένα θέμα που ο αναγνώστης-θεατής θα παρακολουθεί την αφήγησή του απ' την αρχή έως το -όποιο- λυτρωτικό τέλος. Τελικά, εύρηκα ως θέμα κάτι που δεν υπάρχει ούτε καν ως αναφορά στο συν...

Κοιμάσαι ακόμη και περπατώ αθόρυβα να μη σε ξυπνήσω από τον πρωινό ύπνο. Μια μετάξινη κάλτσα πεσμένη στο πάτωμα σαν σχισμένη σημαία το μοβ κιλοτάκι σου ριγμένο βιαστικά κοντά στο κομοδίνο. Πλάι στα σεντόνια το συμμετρικό σου πέλμα ασκέπαστο είναι. Κοιτάζω από το παράθυρο τον ουρανό να αγριεύει τα πουλιά να το σκάνε κι εμείς κάποτε θα χαθούμε χωρίς αποχαιρετισμό μέσα την αγιάτρευτη νοσταλγία.

Η εργασία αυτή ελπίζω να ικανοποιήσει όσους ενδιαφέρονται σχετικά, να βοηθήσει στη στενότερη προσέγγιση του ελληνικού και του εβραϊκού πολιτισμού και ταυτόχρονα να χρησιμεύσει στους μελλοντικούς μεταφραστές σαν εργαλείο για την αναζήτηση της ακριβούς ερμηνείας των όρων που συναντούν.

ΖΩΗ ΠΟΥ ΠΕΤΑΞΕ Λάμψεις αστραπής από ουρανούς υψηλότερους σε ταξιδεύουν τώρα σε ηλικίες απόμακρες... Στο λαβύρινθο του μυαλού στην αίσθηση ενός άλλου κόσμου... Ζωή που πέταξε σαν κάποιο ξεχασμένο περιστέρι.

Το ’χα υποσχεθεί και στα παιδιά. Μικρά μεγάλα. Αυτά που βοηθήσανε τούτη την ιστορία τύπου Φράνκε Στάιν να τη γλιτώσω, να μην την κοπανήσω τα κρυφά κάνοντας ζούλα. Με τον φίλο μου τον Βελισσάριο κλέβοντας την τεχνολογία πάμε και βλέπουμ’ όπερες καλές παραγωγές, απ’ το Νιου-Γιορκ, που ’χουνε και κοντινά, θρονιασμένοι σε φίνα αίθουσα. Τι καλύτερο.

Δυο σκαλοπάτια μείνανε να σου ξελησμονήσω πατώ το ένα, δεν μπορώ τ' άλλο να το πατήσω.

Ο άνεμος χτυπάει το παντζούρι του παραθύρου. Θέλω να το κλείσω μα δεν μπορώ. Πάει ένας χρόνος τώρα που έφυγες. Το μάνταλο έχει ακόμα τη ζεστασιά του χεριού σου.

ΑΦΑΙΡΕΣΗ Ο σιδηρόδρομος πέρναγε μέσα απ' την κάμαρα. Και όταν κοιμότανε το τρένο σφύριζε και του έπαιρνε τα όνειρα.

Ορχιδέα ή φαλαίνοψις ή Orchis phalaenopsis ή Moth orhid Σκαρφαλωμένη στην κορφή του μίσχου Σας Ρουφώ την πιο κρυφή σταγόνα της ροής Σας.

Σπάνια πια πίνω. Οι καταπακτές μου κρατιούνται κλεισμένες. Κανά δυο φορές ήρθαν οι περιστάσεις έτσι που ήπια λίγο παραπάνω. Οι καταπακτές άνοιξαν. Αλλά ο αγαπημένος μου δεν είναι πια εδώ για να του πω τον έρωτά μου. Η κάρτα με τον κοιμισμένο φτερωτό έρωτα ήταν κατά γης, με ροδιές φορτηγού αυτοκινήτου επάνω του. Δεν ξέρω ποιος ήταν ο οδηγός.

Δώσε μου μια λέξη να Στήσω το σκηνικό της νύχτας Μια κατοικία για τα ορφανά μου όνειρα Κι ένα καράβι απάγκιο Δώσε μου μια λέξη Χωρίς πνιγηρά κακόηχα Το πολύ δυο φωνήεντα κι ένα Σύμφωνο υγρό -"Έλα" να μου πεις, Και θα δεις πόσα πουκάμισα θ' αλλάξω Μια στέγη θα ντυθώ ή μια θάλασσα για Να με αντέχουν τα όνειρά μου.

Έχει φάντασμα η πλατεία; Έχει αλώνι η θάλασσα; Έχει χρώμα η απληστία; Τι γεύση έχουν τα γραμματόσημα; Πώς είναι, δηλαδή, στη βιομηχανία; Μέχρι πού κρατάμε ή αφήνουμε αγαπημένους; Mας ορίζει, τάχα, η έπαρση ή η ταπεινότητα; Επιβεβαιώνουμε τη ζωή ή ζούμε την επιβεβαίωση; Είμαστε, άραγε, μικροί ή μεγάλοι;

Οδός Πεζοδρομίου και γωνία Άγνωστης Λεωφόρου θα με πετύχετε, αν θελήσετε να με αναζητήσετε. Κι αν έπειτα απ' όλα αυτά βρείτε τη δύναμη να με κοιτάξετε στα μάτια και κοιταχτούμε, τότε να είστε σίγουροι πως θα... Αναγεννηθώ Παιδί! Μικρό κορίτσι, καληνύχτα.

Αν υποθέσουμε ότι αυτό το βιβλίο είναι μια αίθουσα σχεδίου όπου στο κέντρο στέκεται το γυμνό "θέμα", οι συγγραφείς είναι οι παρατηρητές που προσπαθούν να το αποτυπώσουν. Διαφορετική οπτική γωνία υιοθετεί ο καθένας και σε διαφορετικά γνωρίσματα εστιάζει. Τα τέσσερα σχέδια εκτίθενται στον ίδιο τοίχο, έτσι ώστε το "Μεταμοντέρνο Σώμα" να είναι ακριβώς αυτό που είναι: ταυτοχρόνως πλήρες και κατακερματισμένο, σαν ένα αποκαλυπτικό παζλ που δεν κρύβει τις τομές του. Η Μαρία Γιαγιάννου στο δοκίμιο "Η σημασία τού να είσαι ζώο" μελετά το ψυχοαισθητικό φαινόμενο της θηριανθρωπίας στις...

Ποιος γνωρίζει τους γάτους; -Είναι δυνατό, λόγου χάρη, να ισχυριστείτε πως τους γνωρίζετε; Εγώ ομολογώ ότι η ύπαρξή τους δεν υπήρξε για μένα ποτέ, παρά μια υπόθεση αρκετά παρακινδυνευμένη. Τα ζώα, προκειμένου ν' ανήκουν στον δικό μας κόσμο, πρέπει να εισδύσουν λιγάκι σ'αυτόν, έτσι δεν είναι; Πρέπει να συναινέσουν, έστω και κατ' ελάχιστον, στον δικό μας τρόπο ζωής, να τον ανεχτούν. Αλλιώς, εχθρικά ή δειλά, θα μετρήσουν την απόσταση που τα χωρίζει από εμάς, και εδώ βρίσκεται ο τρόπος με τον οποίο δημιουργούν σχέσεις.

ΒΑΡΕΘΗΚΑ Δε βιάστηκα να φύγω, περίμενα ώσπου πέρασαν δυο τρία τρένα, ίσως και τέσσερα, δεν τα μετρούσα, γι' αυτό περίμενα εξάλλου, να δω πώς τρέχει ο χρόνος -άκου τώρα- χωρίς, λέει, καθόλου μέτρημα, κανένα μέτρημα. Για μια στιγμή φοβήθηκα, σαν να 'χαν σταματήσει τα ρολόγια, μια φέτα ήλιος να 'χε καρφωθεί στη δύση, και ο σφυγμός μου, ούτ' αυτός, τίποτα δεν ακουγόταν. Βαρέθηκα.

[...] Γι’ αυτό λοιπόν, στις ιστορίες που ακολουθούν πρωταγωνίστριες είναι γυναίκες. Πάσα αναφορά σε αρσενικούς "δευτεραγωνιστές" κρίθηκε ως αναπόφευκτη, αφού με τη σειρά τους σημάδεψαν τη ζωή όλων αυτών των γυναικών. Πολύ συχνά, τα σημάδια αυτά ήταν πυρακτωμένα. Άλλοτε επειδή το έφεραν οι καταστάσεις και όχι από σαδιστική επιλογή. Άλλοτε επειδή ήταν απλώς μια σφραγίδα που πιστοποιούσε την κυριαρχία του σερνικού πάνω στη δίποδη ιδιοκτησία του. [...] Μη θαρρείτε όμως πως μόνο θλιβερά πράγματα ανασκαλεύανε τούτες οι γυναίκες. Ούτε πως περιμένανε τον κλύδωνα ή τις απόκριες...

Με σθένος διέσχισα κάθε απόφαση- λανθασμένη ή σωστή- αδιάφορο πλέον και ποια η αιτία της. Όλα τα είδα. Είδα όσα μου άξιζαν να δω. * Δεν θέλω να θυμάμαι, δεν θέλω να θυμάμαι, δεν θέλω να θυμάμαι, δεν θέλω να συντρίβομαι... ...όπως τα κύματα συντρίβονται στα βράχια. *Υπάρχει ένα φως που φανερώνει ξαφνικά όλη σου την απόγνωση. Απόγνωση αγάπης θα την έλεγα γιατί όταν αγαπάς απεγνωσμένα όσα σου αξίζουν φανερώνονται.

Στην κοινωνία της κρίσης, ένας -κατά γενική ομολογία- ηλίθιος βρίσκει το νόημα της ζωής στο να παίζει απλά το μπεγλέρι του. Δεν κάνει οικογένεια, δε δουλεύει, δεν προκόβει στη ζωή. Πολλοί θα προσπαθήσουν να τον αφυπνίσουν, χρησιμοποιώντας διάφορα επιχειρήματα. Εκείνος, όμως, τους αποδεικνύει ότι αυτές τις αξίες που πάνε να του διδάξουν, τις έχουν πρώτοι εκείνοι καταπατήσει και απαξιώσει, ή τις έχει ευτελίσει η κρίση. Για το λόγο αυτό, συμπεραίνει ότι με το να θεωρεί ως πεμπτουσία της ζωής το μπεγλέρι, γλίτωσε από μεγάλες καταστροφές. Ο ηλίθιος, λοιπόν, αναδεικνύεται μεγάλος...