Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ω έρωτα, έρωτα βαθύ. Έρωτα πλατανόφυλλε, πλατύφυλλη ηδονή μου. Στάχυ μου μονοσύλλαβο, δε λέγεις να σωπάσεις. Το φιλί σου βαθύτερο κι απ' τον καιρό του Κέρτη. Το σώμα σου παλλιροϊκό με ανεβοκατεβάζει. Τα λόγια σου ακριβά, του έρωτα ζαφείρια. Άμμος είμαι η χρυσή στο ξέσπασμα της ηδονής σου. Δεν έχω άλλη άκρη από σε, δεν έχω άλλον δρόμο. Οι γλουτοί σου κορφές των Δελφών μου. Οι σπόνδυλοι σου ανεμόσκαλα ανάλαφρα την ανεβαίνω.

Εμπνεύστηκα τα ποιήματα αυτής της συλλογής περνώντας χρόνο με μια σειρά ακουαρέλες του Walton Ford. Διάλεξα 100 από αυτές κι έγραψα ένα ποίημα - περιγραφή για την καθεμιά. Έτσι προέκυψαν 100 ποιήματα, σύντομες ελεγείες μιας οργιάζουσας φύσης. Ως επιπρόσθετη απόπειρα εξύμνησης, έδωσα στο καθένα τον τίτλο ενός από τα 100 διαφορετικά ονόματα με τα οποία περιγράφεται ο Θεός στο Κοράνι. Μια τέτοια χειρονομία μού φάνηκε ταιριαστή στην επίπονη προσπάθειά μου να περιγράψω το θαύμα. Με σχέδια των: Ηλία Καφούρου, Ντόρας Οικονόμου, Μαρίας Λάλου, Βασίλη Νούλα, Σοφίας Σιμάκη, Πέτρ...

Εκεί που τέμνονται οι συντεταγμένες του γενέθλιου τόπου και του προνομιακού χρόνου της παιδικής ελευθερίας, αρχίζει η Χώρα των Τόπων και των Σωμάτων. Στεγνωμένη στην άκρη των δακρύων και στις ρωγμές των ονείρων εξόριστη. Από πέτρα, φως και θάλασσα καμωμένη. Στους διάφεγγους ίσκιους των κήπων της η εφηβεία των Σωμάτων ανθίζει ανέκκλητη και λεπτουργεί στα κύτταρά τους του Έρωτα την ολοστρόγγυλη στιγμή. Την πλημμυρίζουν λεπτά αρώματα διψασμένων καρπών και ανθεκτικών λουλουδιών. Αυτή τη Χώρα μας καλεί ο αφηγητής να ιχνηλατήσουμε αλαφροπάτητοι. Αλαφροΐσκιωτοι που ελπίζουνε στ...

"Χαμένες αγάπες": Ίσως είναι/ οι αστραπές που σκίζουν απόψε τον ορίζοντα/ οι σταγόνες της βροχής στο τζάμι/ οι νιφάδες του χιονιού στο περβάζι./ Ίσως είναι/ οι ψαλμοί των ανέμων στις φυλλωσιές των δέντρων/ τα μυριάδες αστέρια του γαλαξία/ οι ακτίνες του ήλιου που μας ζεσταίνουν./ Ίσως./ Μα εγώ κάθε φορά νιώθω ανατριχίλα. (από τη σελ. 24 του βιβλίου)

Με το παρόν κείμενο ενισχύω τις φωνές εκείνων που πιστεύουν ότι η κρατούσα γνώμη για τον Κοραή είναι άδικη και το έργο του, σε κάποιο βαθμό, παρεξηγημένο. Μεταξύ εκείνων που τον παρεξηγούν είναι, πιστεύω, και οι φιλόλογοι, οι οποίοι, αν μελετήσουν τα κείμενά του, θα διαπιστώσουν ότι: πολλές από τις πρόδρομες θέσεις του για την αρχαία και νέα ελληνική γλώσσα είναι έγκυρες, μολονότι διατυπώθηκαν πριν από δυο αιώνες· θα αναθεωρήσουν στρεβλές μεθοδεύσεις στο διδακτικό έργο τους, αν υιοθετήσουν τις προτάσεις και υποδείξεις του για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών· θα συμφωνή...

Μαύρες εκλάμψεις. Αιθέρια σκόνη. Ξερά χορτάρια και χορτάρια χλωρά κόβονται βίαια. Βλέμματα πυρά σκορπούν το μίσος στην οθόνη. Άδειες προσόψεις. Έρημοι δρόμοι. Σπασμένα αγάλματα. Τα μάτια σου κλειστά. Γέρνεις στον ώμο μου απαλά. Τρέμει η ανάσα σου καθώς απλώνει παντού η τύψη της φθοράς. Ο πρώτος φόβος μου κι η πρώτη αγάπη. Ρομφαία και φτερό, ρόδο κι αγκάθι. Παράφορο άγγιγμα, απρόσιτης χαράς.

O Κώστας, ένας νέος δικηγόρος από τη Θεσσαλονίκη, αγωνίζεται να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις και στις δυσκολίες της σύγχρονης μνημονιακής Ελλάδας. Στις σελίδες του βιβλίου, μέσω της κατακερματισμένης αφήγησης, ξεδιπλώνεται η πορεία της ζωής αυτού του νέου άνδρα από την αποφοίτησή του από τη Νομική μέχρι το επαγγελματικό, προσωπικό και εντέλει υπαρξιακό του αδιέξοδο.

Ο Οδυσσέας έμαθε να έχει τους μηχανισμούς της φύσης σαν οδηγό ζωής. Δεν ξεπέρασε ποτέ την ορφάνια του, που πλήγωνε τα όνειρά του. Αναμετρήθηκε με ανεκπλήρωτες επιθυμίες, απώλειες, λάθη. Ερωτεύτηκε. Δοκιμάστηκε από τους δισταγμούς του. Μαγεύτηκε από τη γνώση. Αγάπησε την Αθανασία και έδωσε τη ζωή του αντίτιμο στα χέρια της.

Και περάσαμε από τον έναν πόνο στον άλλον όπως περάσαμε από το ένα δωμάτιο στο άλλο. Και περάσαμε από τον έναν αποχωρισμό στον άλλο όπως περάσαμε από τη μια πόλη στην άλλη. Στο έδαφος όμως δε θα διακρίνετε τα ίχνη μας γιατί διαλέγαμε πάντοτε υπόγειες διαδρομές. Οι στίχοι η απόδειξη πως ζήσαμε. Όχι, δεν εννοώ πως διασκεδάσαμε. Μα ζήσαμε κι ας μην πήγαμε ούτε μέχρι το απέναντι καφενείο.

ΔΙΧΩΣ ΓΛΩΣΣΑ Περπατώ ανάμεσα σε ανθρώπους που περπατούν μιλώντας γλώσσες που δεν καταλαβαίνω σε δρόμους που δεν ξέρω πού με πάνε. Στους τοίχους φράσεις που δεν ξέρω τι λένε, τι φωνάζουν σιωπηλές. Μια γυναίκα πλησιάζει και με ρωτάει κάτι που δεν καταλαβαίνω, με ξαναρωτά, και πάλι δεν την καταλαβαίνω. Φαίνεται όνειρο μα είμαι ξυπνητός. Κι έτσι, μέρες τώρα θα μπορούσα να πω χρόνια, συνήθισα σιγά σιγά να μην καταλαβαίνω. Τη συμπάθησα τούτη την άγνοια, την έλλειψη που είμαι, την πραϋντική χαρά να μην μπορώ να επικοινωνήσω. Θυμάμαι ότι ο Κανέττι ονειρ...

Ο Αλέξανδρος γυρίζει στην Αθήνα ύστερα από ένα μεγάλο διάστημα που ήταν στην Αμερική. Σκοπός του ταξιδιού του είναι η τακτοποίηση των περιουσιακών του θεμάτων. Εκεί, στην Αθήνα, συναντά το παρελθόν του και παρατηρεί την πόλη όπου μεγάλωσε, τη γειτονιά του και τις αλλαγές που έχουν συμβεί τα χρόνια που ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θυμάται πρόσωπα και πράγματα και εικόνες από το παρελθόν. Πρόσωπα που έπαιξαν ρόλο στη σύγχρονη Αθήνα και στον πολιτισμό της χώρας. Ταυτόχρονα, ζει στην Αθήνα και πηγαίνει σε διάφορα μέρη. Επισκέπτεται επίσης την Επίδαυρο, την Αίγινα και την Ύδρα....

Τι είναι τελικά η Αθήνα; Μία από τις είκοσι πέντε πρωτεύουσες της Ενωμένης Ευρώπης ή η πρωτεύουσα των Βαλκανίων; Η πόλη που επαναπάτρισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες ή η πόλη των μανιακών οδηγών, του φραπέ και των μεταναστών; Όσοι έχουν διαβάσει τα τρία μυθιστορήματα του Πέτρου Μάρκαρη γνωρίζουν τη σχέση αγάπης-μίσους που έχει με την Αθήνα. Στο "Αθήνα, πρωτεύουσα των Βαλκανίων" επιχειρεί να περιγράψει τα διάφορα πρόσωπα της πόλης που είναι αξιολάτρευτη, αλλά και απεχθής για τους κατοίκους της, πολύ ανθρώπινη αλλά και εξαιρετικά απάνθρωπη. Και επειδή οι Αθηναίοι φεύγουν από την...

Το απόθεμα εξαντλήθηκε καλέ μου... Ενέχυρο τελευταίο όνειρο Κρέμα ημέρας κρέμα εφιάλτες Μπας και σωθούμε δηλαδή Κάνω ταμείο Ελλειμματική αγάπη Εξαπατήσεις πολλές, πολλές δόσεις Στίχοι αφαίρεση με βάρος ειδικό Ξεγελάμε-το φόρτε μας Μόνο μη φύγεις απόψε προς Θεού Στα δύσκολα χρειάζονται συνένοχοι Μωρό μου το ξέχασες;

Κολυμπάω ύπτιος. Μόνος. Τέλεια ηρεμία. Δεν φτάνει ως εδώ η ξέχειλη συναυλία των τζιτζικιών. Φτάνουν όμως οι στεγνές ευωδιές του βαθυπράσινου παράδεισου, που γλιστράει απαλά ως τη θάλασσα. Λαμπικαρισμένο στα νώτα μου το γαλάζιο διάφανο και τα πράσινα ρεύματά του. Ο ουρανός πάνω εκτυφλωτικά γαλάζιος. Παραμέσα έχει αράξει ένα κάτασπρο πολυτελές κότερο. Ακούω τις φωνές τους. Είναι γερμανόφωνοι. Και ξαφνικά μύρια μαύρα κινητά στίγματα σπάνε την πράσινη μονοτονία. Ροβολάει το κοπάδι με τα γίδια. Ο ηλιοκαμένος, φριξότριχος και λιπόσαρκος αιπόλος, ευκίνητος σαν κατσίκι κι αυτός κατ...

[...] Και ο Αίας; Λοιπόν, ο Αίας, γιος του βασιλιά της Σαλαμίνας Τελαμώνα, συνοδευόμενος από τον ετεροθαλή αδελφό του Τεύκρο, ακολουθεί με δώδεκα πλοία τους Έλληνες στην Τροία, όπου καταλαμβάνει στη συνείδηση του στρατεύματος τη δεύτερη θέση, μετά τον Αχιλλέα. Πρόκειται για γιγαντόσωμο πολεμιστή, με υπεράνθρωπη σωματική δύναμη, πρακτικό πνεύμα και ηθική ακεραιότητα. Η γενναιότητα και η αυταπάρνηση του τον καθιστούν πολύτιμο στους Έλληνες πολιορκητές. Μετά το θάνατο του Αχιλλέα και αφού καταφέρει να αποσπάσει το σώμα του ήρωα από τον εχθρό, περι-μένει να του δοθεί ο πολύτιμο...