Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η σαγήνη είναι το όργανο που ο Διονύσιος Σολωμός θα χρησιμοποιήσει για να πραγματοποιήσει την επανάληψη του δικού του τραύματος, του "αγεφύρωτου αποχωρισμού" απο την μητέρα του, από τη γλώσσα του, από την πατρίδα του. Θα γίνει η σύμμαχός του που θα τον οδηγήσει σε μονοπάτια όπου θα νιώσει την απόλυτη ηδονή καθώς θα διηγηθεί σκοτεινά συναισθήματα που αγγίζουν το θάνατο. Το ζοφερό ακολουθεί τη μορφή της γυναίκας που είναι τυλιγμένη με λατρεία, που μέσα στο όνειρο είναι δεμένη με το θάνατο. Για τον Σολωμό ο θάνατος συντροφεύει τον έρωτα... Η Ευτυχία Καλλιτεράκη, με ένα κείμ...

Aπό το ετερώνυμο των chat-rooms του διαδικτύου μέχρι τον ανώνυμο γραφειοκράτη των Βρυξελών... Από τους φίλους που αναλύουν τα όνειρά τους μέχρι το προσωπικό των πολιτικών γραφείων... Από τις φυλακές του εμφυλίου μέχρι την ιδιώτευση του έρωτα... Παρουσίες και απουσίες διαλέγονται με την Ιστορία και τις ιστορίες τους. Βιογραφούν τα προσωπεία του χρόνου...

"Το σχήμα του κύκλου" Μόλις γεννήθηκες/ και μου ζητάς/ την άδεια να ζήσεις,/ μελλοθάνατε!/ Την άδεια - σου δίνω/ με έναν όρο μόνο:/ Να πεις στη μάνα σου/ πως είναι ψέμα/ άλλος πως είναι ο Θεός/ κι άλλος ο Θάνατος.

"Οδοιπόρος" Ξεμπέρδεψα με την ορθογραφία της ψυχής./ Αποκατέστησα την αναρχία στο προαύλιο/ όπου το εφήμερο ανθίζει./ Για το εσώτερο χάος/ έκανα λιτανεία στο χώμα./ Σε ύπνο δίχως όνειρα ας βυθιστώ τώρα.

"Χιόνι στα χαμηλά" Έπεσε σιωπηλό το χιόνι./ Η σιωπή συνάζει τα θραύσματα./ Ένα συστατικό του αέρα/ κάνει να ηχεί πάλι το αίνιγμα·/ απ' την κορφή του χιονισμένου έλατου/ μετράει την απόσταση·/ του κόσμου το κρυστάλλινο σπαθί/ κρέμεται πάνω απ' το τυχαίο/ -το πιο θεϊκό κομμάτι του ορατού. (από τη σελ. 17 του βιβλίου)

Ο Νίκος Μανίκας στη διάρκεια της ζωής του επέβαλε σιωπή -στον εαυτό του και τους γύρω του- για τη συμβολή του στα κοινά. Όμως οι παρεμβάσεις του σε κρίσιμες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας της χώρας ήταν σημαντικές. Εντάσσονταν όλες τους σε συλλογικές προσπάθειες για δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία, και συνεισέφεραν στις εξελίξεις στη χώρα μας. Μετά το θάνατό του, οι φίλοι του αισθανθήκαμε την ανάγκη να μιλήσουμε για τον πολιτικό, πολίτη, ιδεολόγο Νίκο.

Οι στοχασμοί που καταγράφονται εδώ είχαν ως έναυσμα την ομιλία μου στη Λευκωσία στις 30 Μαΐου 2005, καλεσμένος από τη Βουλή των Αντιπροσώπων και το Πανεπιστήμιο Κύπρου. Το κείμενο -όπως το εκφώνησα- έμεινε στο ουσιαστικό του περιεχόμενο αμετάβλητο. Πρόσθεσα μόνο λίγες αποσαφηνίσεις, όσες είχε αποκλείσει ο ευλόγως περιορισμένος χρόνος της προφορικής παρουσίασης. Ο προσωπικός μου προβληματισμός -αυτό που λέμε: "σκέπτομαι μεγαλοφώνως"- για τη σχέση του πολιτικού με τον επιστημονικό λόγο στη Δημοκρατία ξεκινάει από τα πρώτα χρόνια που μελετούσα την Πολιτεία. Έκτοτε με απασχολε...

Το 1972, κάπου δυό χρόνια πριν φουντώσουν οι εμφύλιες συγκρούσεις στον Λίβανο, ο Πάνος Κουτρουμπούσης, έχοντας βρεθεί εκεί για δύο μήνες με δουλειά στην παραγωγή ενός γαλλικού ντοκιμαντέρ για τη χώρα, κατάφερε να κάνει μια χρήσιμη επαφή στις κεντρικές φυλακές της Βυρητού που του επέτρεψε να επισκεφθεί αρκετές φορές τα "άδυτα" του χώρου και το κελί των αλλοδαπών κρατουμένων, όπου είδε κι άκουσε πολλά και διάφορα... Μετά από μερικά χρόνια, το 1984 στην Ουάσινγκτον, μια μέρα μετά την πρεμιέρα της ταινίας "Μπάροουζ", ενός ιμπρεσιονιστικο-εξπρεσιονιστικού βιο-ντοκουμέντο του...

[...] Η παρούσα μελέτη "Γύρω στο αίσθημα του ωραίου" εκτιμώ ότι γράφτηκε ανάμεσα στα 1944-46 και προωθήθηκε στον συλλέκτη παλαιών βιβλίων Πέτρο Βέργο από τον πρώην εκδότη Σπύρο Νικολόπουλο. Πρόκειται για εκατό υποκίτρινα φύλλα (17χ24 εκ.) γραμμένα μόνο από τη μια όψη με μολύβι (αναγνωρίζεται η τρικυμιώδης γραφή του Καΐμη), όπου οι σποραδικές προσθαφαιρέσεις γίνονται με μελάνι πράσινου χρώματος. Αποσπάσματα αυτού του αφανέρωτου κειμένου πρωτοδημοσιεύτηκαν στο περιοδικό "Η Λέξη" (τχ. 128, Ιούλιος-Αύγουστος 1995). Η παρούσα μελέτη ωστόσο είναι μια καλή αφορμή για να ανακεφ...

"Άφρων" Η μικροπρέπεια της ψυχής σου/ δεν έχει μεγαλείο/ δεν έχει ρίζες κληρονομιάς/ μήτε κοινωνικής παιδείας/ της ματαιοδοξίας σου η συγκομιδή/ πλοκάμια έχει χίλια./ Στου άφρονα τον ευδαιμονισμό/ κινείσαι και πλανάσαι/ στα περιθώρια του αισθήματος/ σημεία βάζεις στίξης./ Τ' αχνάρια απ' το διάβα σου/ αγρόν του Κεραμέως αφήνουν/ κοντάκι της Πανδώρας/ σε ανυπόμονους κληρονόμους. (από τη σελ. 33 του βιβλίου)

"Αγγελάκι" Ξέρεις πως η ρομφαία σου είναι από άχυρα/ Και τα παιδικά όνειρα από αέρα./ Μη μου θυμώσεις που τα μαρτύρησα όλα στα παιδιά./ Δεν έπρεπε να ξέρουν;/ Στο κάτω κάτω είσαι ένα αγγελάκι γεμάτο κατανόηση. (από τη σελ. 24 του βιβλίου)

Υαλοπίνακας θαμπός/ Ακάνθινο στεφάνι το απόβροχο/ Στ' απαύγασμα του ονείρου/ Η επικήδεια πομπή ανθίζει/ Ρωγμή του ουρανού/ Κόσμημα του ερέβους/ Όταν πυκνώνει ο έρωτας/ Μες στον κονιορτό πολέμου/ Φρυγμένο δάκρυ ορφανής/ Αγαπημένης. (από τη σελ. 33 του βιβλίου)

"Σαν μισοφέγγαρα" Όταν καμιά φορά ταξίδευε στην άλλη συνοικία έβλεπε/ τα ίδια δέρματα φιδιών στο τείχος που μας χώριζε/ και φτάνοντας στην αγορά/ τους γείτονες του άλλου στρατοπέδου/ βγαίνοντας κι αυτοί σαν μισοφέγγαρα/ από την άλλη βάρδια και τη γαλαρία/ της υπεραξίας. (από τη σελ. 24 του βιβλίου)